رومان دلنشین آرام

[behnam5555]

رومان دلنشین آرام (11)

- اين جا چه كار مي كني ؟

- فكر مي كنم .

- جاي خوبي انتخاب كردي . فريد رفت؟

خيلي وقت است.

- نتيجه چه شد ؟

آرام شانه هايش را بالا اندخت و گفت : هيچ!

-چه طور؟مگر با هم حرف نزنيد؟

- چرا .لادن! من نتوانستم هيچ چيز از حرف هاي فريد بفهمم. هيچ چيز! نه انگيزه، نه هدف ، ونه هيچ چيز ديگر!

از جواب دادن طفره رفت؟

تقريبا ! فريد خيلي رك حرف مي زند . احساس او به من در حد ازدواج كردن است. همين!

اين حرف باعث دلخوري ات شده؟

هم آره هم نه .آره ، به خاطر اينكه فهميدم آدم دروغگويي نيست و تظاهر نمي كند .

- شايد خواسته تو را امتحان كند . مي داني ، مردها آْن هم از نوع فريد ،نمي آيند رك و راست روبه رويت بشينند و بگويند : دوستت دارم ! عاشقت هستم ! براي فريد اين كار، دادن نقطه ضعف يا شكستن غرورش به حساب مي آيد.

- من در بد بن بستي گير كردم . از طرفي سر از حرف هاي فريد در نياوردم ، از طرفي احساس خودم مرااسير كرده؛ من عاشق فريد هستم .

مي توانم بپرسم به تو چه گفت ؟!

- عشق بعد از ازدواج

لادن با صداي بلند خنديد .

- كجاي حرفم خنده داره ؟

- معذرت مي خوام ! اما اين آقا فريد عجب عقايد شگفت انگيزي داره .

- به نظر تو حرفش قابل قبول است؟

-من از بعضي ها شنيدم عشق بعد از ازداخ محكم تر و عميق تر از عشق قبل از ازدواج است ." ببين آرام! نبايد تا اين حد خودت را تا حد آزار بدهي. در واقع فريد همه ي حقايق راگفته و اين تويي كه بايد تصميم بگيري! چون تو عاشقهستي و هيچ شرطي براي نپذيرفتن تو را قانع نميكند . بنابراين خودت را آزار نده يا همين حالا بگو نه و يا برگرد شيراز، تا همه چيز را فراموش كني! با گفتن بله، ريسك بزرگي در زندي ات مي كني. شايد شانس با تو يار باشد. در واقع تمام زندگي ها حتي آنهايي كه با عشق شروع مي شود، ريسكي بيش نيست و همه ي ما قمار باز دنياي خود هستيم.

- دقيقا فريد نيز به همين نكته اشاره كرد، زندگي ريسك و هيجان ناشي از آن،آخ ! لادن! نمي دوني تو اين موقعيت چقدر به تو حسوديم مي شه .

- به من ؟چرا ؟

تو و امير همديگر را دوست داريد و مي توانيد تمام مشكلات را از پيش رو برداريد

- تو هم مي تواني فريد را عاشق خودت كني . همان طور كه او را چشم بسته وادار به ازدواج كردي . مطمئنا حقايقي وجود دارد كه بعد ها مي تواني از آن سر در بياري.

* * * *

هفته اي در التهاب و نگراني ، بدون هيچ نتيجه اي بر آرام گذشت. چندين بار تصميم به بازگشت گرفت، اما قلبش او را ميخ كوب بر جاي قرار داد. ديگر باورش شده بود كه توان فرار را ندارد و به هر قيمتي فريد و عشق او را مي طلبد. حالا كه فريد او را مي خواست ، او نيز فرصت عرضه ي عشق را خواهد داشت و فريد را به دام خود خواهد كشيد فرصت يك عمر زندگي با مردي كه در ظاهر ، تمام خصوصياتيك مرد را دارا بود ؛ چرا كه مي دانست هيچگاه فريد را از ياد نخواهد برد و رها كردن خواسته هايش با نابودي قلب و روحش همراه بود . چه طور مي توانست انساني بي روح و متحرك باقي بماند!فريد تنها مرد ايده آلي بود كه توانسته او را شيفته ي خود كند .آرام در حالي كه گل سفبد ياسي را مي بوييد با خود گفت : فريد، همان مرد رويا هاي من است . من او را از دست نخواهم داد.

* * * *

سرانجام آن شب موعود فرا رسيد. آرام لباسي از حرير سبز كاهويي ، با گل هايي سفيد به تن داشت . بي شك زيباتر از هر زماني به نظر مي رسيد. گيسوان مواج و سياه رنگش بر روي شانه ، زيبايي اش را بيشتر به رخ مي كشيد و چشمانش در انعكاس نور ، چون رنگين كماني مي درخشيد. با به ياد آوردن نگاه فريد قلبش تير كشيد . بي صبرانه در انتظار ديدنش بود .

مراسم اندكي برايش غريب بود . به اطرافش نگاه مي كرد ؛ تا شايد علت آن را بيابد . مانند آن كه چيزي كم بود و يا سر جايش قرار نداشت . هر چه بيشتر نگاه مي كرد كمتر سر در مي آورد. عشق او را در محاصره ي خود داشت انديشيذن چيز ديگري را محال مي كرد .

فريد در لباس رسمي كه بر تن داشت ، چهره ي جذاب و دلنشين تري يافته بود . او با لبخندي پر جاذبه به آرام نگريست و دسته گلي از رز صورتي را به او هديه كرد . آرام بي اختيار گل ها را بوسيد و گفت : خيلي زيباست ممنونم.

خانم فرخي و سايه صورت او را بوسيدند و زيبايي او را ستودند . سارا نيز مهربانانه با او بر خورد كرد و تبريك گفت .همه چيز خوب و عالي به نظر مي رسيد ؛ پذيرايي بدون نقص عمه پوران صميميت پدر و آقاي فرخي و صداي خنده و شوخي يي كه فضاي آن جا را پر كرده بود. همه چيز تاييد مي شد و مورد موافقت قرار مي گرفت ؛ ادامه ي تحصيل آرام ، ازدواج در كمتر از دو هفته ، خريد خانه ، ميزان مهريه و.... آرام متحير بود ! قدرت تكلم از او سلب شده بود . او مايل بود براي مدتي هر چند كوتاه نامزد بمانند. در واقع او هيچ شناختي از فريد نداشت . اما از مطرح كردن آن نعي دلشوره در خود مي ديد . ترس از دست دادن فريد ، قفل سكوت را بر لبانش مي زد . چنانچه گويي فريد پرنده اي بود كه هر لحظه بيم پروازش مي رفت.

صداي دست زدن و تبريك گفتن در گوشش پيچيد. شيريني را دور تا دورگردادند و خانم فرخي انگشتري با نگين ها الماس ، به آرام هديه كرد . آرام مسخ شده و بيمار گونه به اطراف نظر كرد .به دنبال فريد مي گشت، امااو را غريبه تر از هر زماني در حال صحبت با حامد يافت . آرام كه مي خواست ستاره ي آن شب باشد ، خيلي زود افور كردو ميان انبوه انسان هاي آشنا ، بي پناه تر از پرندهي تنها ، در فقس بر جا ماند . او اين را نمي خواست .او آن شب را زيبا و دوست داشتني مي خواست ، عاشقانه و لطيف. اما تنها چيزي كه در آن جمع اهميت نداشت او و فريد بودند.

در رستوران نسبتا خلوت و دنجی در کنار پنجره سعید رو به روی فرید نشسته بود و به بخاری که از غذایش بر می خواست نگاه می کرد ُ فرید هم ماجرای پیش آمده را برایش تعریف می کرد .

- به نظرت تا این جا چطور بود؟

تا این جای قضیه از دست پدر و مادرت راحت شدی اما بعد چی؟

بعد خدا بزرگ است!

این که حرف نشد،تو باید حقیقت را به آرام بگی!

چطوری بگم؟در بد بنبستی گیر کردم . تازه اول باید نسیم را قانع کنم.

تو به جای این که اوضاع را رو به رو کنی،حسابی همه چیز رو بهم ریختی .

اگر پدر را در آن حال می دیدی، تو هم کاری جز این از دستت بر نمی آمد .

تو به خاطر خودت دو نفر را بد بخت کردی.

من به هر دو می گویم ، اما به موقعش.

آن وقت ديگه دير است و فايده اي ندارد.

مي گويي چه كار كنم ؟ آن از خانواده ام ،آن هم از نسيم ! تو به جاي من بودي چه كا مي كردي ؟

سعيد در دل خدا را شكر كرد كه به جاي فريد نيست .

چرا غذايت را نمي خوري ؟

اشتهايم كور شد.

به ! تازه اول راهي .آن قدر بخور تا بتواني از پس هر بر بيايي.

فريد سردرگم و مغموم بر سر دو راهي مانده بود . سعيد نمي دانست چگونه بهترين دوستش را متوجه اشتباهش نمايد .فريد زندگي را به بازي گرفته بود .اما زماني مي رسيد كه زندگي فريد را به بازي مي گرفت .