بررسی ۱۰ علت شکست PSP

[hossein]

نمی توان انکار کرد پی اس پی بازی های فوق العاده خوبی دارد.
اما مشکل اصلی اینجاست که یا این بازی ها ۱st Party
بوده و توسط خود سونی ساخته و منتشر می شدند
یا خارج از خاک ژاپن و ذائقه آن ها خریداری نداشتند

۱) بازی ها
نمی توان انکار کرد پی اس پی بازی های فوق العاده خوبی دارد.
اما مشکل اصلی اینجاست که یا این بازی ها ۱st Party بوده
و توسط خود سونی ساخته و منتشر می شدند یا خارج

از خاک ژاپن و ذائقه آن ها خریداری نداشتند. مشکل
دیگر این بود که خیلی از سری بازی های بزرگ
روی پی اس پی منتشر نمی شدند یا نسخه منتشر

شده از آن ها قابل تحمل نبود. و از همه مهم تر
عناوین بزرگ پی اس پی تعدادشان زیاد نیست. اگر
پی اس پی داشتید برای تجربه یک شاهکار یا حتی
یک بازی خیلی خوب مدت خیلی زیادی را صبر می کردید.

۲) UMD

فاجعه. UMD در تئوری ایده آل بود. جای کم، فضای
زیاد نسبت به DS. اما در عمل زجر دهنده بود.

به شدت کند عمل می کرد در حالی که در یک
دستگاه پرتابل یکی از ویژگی های اصلی
این است که شاید مخاطب دوست نداشته باشد

وقتی در قطار است

تا رسیدن به مقصد را صرف تماشای لودینگ کند.
UMD به شدت آسیب پذیر بود و حتی نحوه
جای گذاری آن در دستگاه خسته کننده و سخت بود.

۳) طراحی

پی اس پی از دور دستگاه مشکی آهنی شیک
سونی بود. از نزدیک و بعد از چند ساعت بازی
تبدیل به دستگاه مشکی شیک و اعصاب خوردکن
سونی می شد. تنها ویژگی مثبت پی اس پی این

بود که به راحتی می شد آن را در دست گرفت.
جای دکمه ها، نوع دکمه ها، آنالوگ عجیب و
غریب و جای ناراحت کننده آن و از همه بدتر جای

عذاب آور کلید پاور آن بود. صفحه پی اس پی
آسیب پذیر بود و سریع لکه می شد. در مدل های
اولیه می توانستید U

MD پرتاب کنید. همه این ها در شرایطی بود
که رقیب پی اس پی یعنی دی اس به راحتی هرچه
تمام قابل استفاده بود.

۴) طراحی UI (محیط کاربری)

منوها و طراحی UI پی اس پی گیج کننده، تکراری،
نه چندان دلچسب و نه چندان کاربردی بودند.
مثلا این امکان برای شما وجود نداشت که از سطح
صدا و یا میزان باتری خود با خبر شوید بدون اینکه کلید

Home را فشار داده و بازی را به حالت تعلیق دربیاورید،
و برای اینکار باید بازی را از قبل متوقف می کردید.
پی اس پی برای این طراحی شده بود که بتواند

همه امکانات ممکن را در اختیار کاربر قرار ده
د اما در نهایت به دلیل گنگی و پیچیدگی و دلچسب
نبودن محیط کاربری عملا پس از مدت کوتاهی تمام آن

امکانات و استفاده ها از یاد برده شد و پی اس پی
تبدیل به یک کنسول بازی صرف شد.

۵) باتری

اگر کلمه Portable را در لغت نامه جستجو کنید
متوجه می شوید که معنای آن قابل حمل
(یا به قول فرهنگستان ترابرپذیر) است. کلید

قابل حمل بودن یک وسیله الکترونیکی این است
که نیازی به برق و انرژی ندارد چون فوق العاده
احمقانه و احتمالا ممنوع است که یک ژنراتور برق

را به هواپیما ببرید تا پلی استیشن بازی کنید.
به همین علت بود که در سال ۱۷۹۲ الساندرو
ولتا باتری را اختراع کرد. ظاهرا سونی همه این ها

را فراموش کرده بود. باتری پی اس پی خصوصا در
مدل های اولیه به شدت ضعیف بود. چرا باید ۲۰۰
دلار پول خرج کرد تا یک پی اس پی به سفر برد، در

حالی که تا نیمه راه نیز روشن نخواهد ماند؟
باتری پی اس پی نصف باتری دی اس عمر می کرد.
این وضعیت نه تنها برای گیمرها ناخوشایند بود

بلکه برای سازنده ها نیز هزینه ای در پی داشت.
خیلی از آن ها بازی ها را

طوری طراحی می کردند که قدرت زیادی از پی اس پی مصرف نکند.

۶) آپدیت پی در پی

هیچکس با به روز رسانی دستگاه ها مخالف نیست.
اماظاهرا برای کنسول های سونی آپدیت کردن
حکم مسواک زدن را دارد، روزی سه بار باید انجامش داد.

سونی ممکن است دلایل قانع کننده ای برای به
روز رسانی دائمی فریمور دستگاه هایش داشته باشد،
ولی تکرار دائمی این آپدیت ها، آن هم روی کنسول

قابل حمل ملال آور خواهد بود. به قول جرمی
پریش منتقد ۱Up تصور کنید وقتی شارژ باتری تان کم است
می خواهید بازی جدیدی که خریدید را امتحان کنید.

دستگاه باید آپدیت شود، دستگاه با شارژ کم آپدیت نمی شود.
آن را به برق می زنید. دستگاه تا باتری به میزان
لازمی شارژ نشود آپدیت نخواهد شد. چند ساعت
حاضرید برای یک بازی ساده وقت صرف کنید؟

۷) بی توجهی به مخاطبان Casual
اکثر عناوین منتشر شده روی PSP بازی های معروف
و جدی بزرگسال بودند که بیشتر توجه گیمرهای
حرفه ای را به خود جلب می کردند. در حالی که

رقیبش درست برعکس قشر Casual و گیمرهای
عادی را هدف گرفته بود. قشری که بیشترین جمعیت
گیمرهای دنیا و حتی بیشتر جمعیت انسان های

روی زمین را تشکیل می دهند. همیشه در طول
تاریخ بازی های رایانه ای کنسولی برنده رقابت بوده است
که عده بیشتری را جذب خود کند. مهم نیست

کنسول یک شرکت بازی های فوق العاده خوبی دارد؛
مهم این است که چند نفر قرار است این بازی ها
را خریداری و بازی کنند.

۸) PSPgo

باز هم یک تئوری خارق العاده دیگر. و دوباره شکست
خیلی بد در مرحله عملی. بزرگترین مشکل
PSPgo استفاده نکردن از UMD بود. هرچند وعده های

زیادی در مورد انتشار آنلاین بازی های پی اس پی برای

این سیستم شنیده شد اما یا سازنده ها بازی
هایشان را بصورت دیجیتال عرضه نکردند، یا دسترسی
به خیلی ها برای تهیه بازی محدود بود. دارندگان

PSPgo کمی دیر متوجه شدند که نخواهند توانست
بسیاری از عناوین پی اس پی را بازی کنند.

۹) Piracy

Piracy شتری است که جلوی در هر کمپانی
می خوابد. بعضی شرکت ها آنقدر کارشان خوب است،
یا آن قدر خوش شانس بوده اند که زیر بار کپی شدن
بازی های کنسولشان خم نشوند. حتی بعضی ها
توانستند Piracy را به یک فرصت برای فروش بیشتر
بازی هایشان در برخی بازارهای جهانی تبدیل کنند.
سونی در مورد PSP موفق به انجام هیچکدام از
این کارها نشد. PSP خیلی سریع هک شد و خیلی
سریع خیلی ها تصمیم گرفتند به جای خریدن

UMDهای گران قیمت، بازی ها را بصورت
کپی (یا آن طور که در ایران مرسوم شد صد تا یکی!)
تهیه کنند. به تدریج با گسترش Piracy سازندگان
از فروش بازی ها ناراضی، و حمایت خود را از PSP کم کردند.
۱۰) ظرفیت هایی که به هدر رفت

Nintendo DS با سیستم سخت افزاری محدودی
که داشت هیچ امکانی به جز اجرای بازی های خاص
خودش را نداشت. اما سیستم سخت افزاری PSP
خیلی راحت پتانسیل زیادی برای انواع برنامه های

کاربردی و ابزارک های گوناگون را در اختیار مخاطبین
و طراحان این برنامه ها قرار می داد که هیچ گاه مورد
استفاده قرار نگرفت. جای خالی Applicationها و Widgetها
در منوهای پی اس پی همیشه باقی خواهد ماند.
همه این ها باعث شدند تا پی اس پی نتواند مشکلی
برای فروش ظاهرا بی پایان دی اس ایجاد کند و مغلوب
دائمی نبرد کنسول های دستی باشد. حالا با عرضه
NGP اوضاع می تواند متفاوت باشد، سونی ظاهرا تلاش
کرده است بسیاری از مشکلات پی اس پی را رفع کند.

اما از سوی دیگر ۳DS نیست دستگاه بسیار فریبنده ای
به نظر می رسد. باید صبر کرد و دید کدام یک از این دو
دستگاه آینده کنسول های دستی را رقم خواهند زد.

شما فکر می کنید شکست پی اس پی دلایل دیگری داشت؟
یا شاید معتقدید پی اس پی پیروز رقابت بود؟
نظرات خود را برای ما و خودتان شرح دهید!