مصاحبه با الهام حمیدی

[deltang]

مصاحبه با الهام حميدي

گفتگو با الهام حمیدی بازیگر سینما و تلویزیون كه همه او را می‌شناسید مقدمه‌ای نمی‌خواهد! به بهانه بازی در نقش «آسنات» در سریال یوسف پیامبر(ع) از او دعوت كردیم تا در دفتر نشریه مهمان ما باشد، سپاسگزار كه دعوت ما را پذیرفت.


خـانـواده
سال 1356 به دنیا آمدم. دو برادر كوچكتر از خودم دارم، لیسانس حسابداری دارم و كلاس‌های آزاد بازیگری را گذرانده‌ام، از سال 78 كار هنری را آغاز كردم. پدرم بازنشسته و مادرم خانه‌دار است. من در خانواده‌ای رشد یافتم كه مهر و محبت در آن موج می‌زد. روابط پدر و مادرم، خیلی دوستانه بود و آنها عاشقانه زندگی كردند و همیشه به ما آرامش انتقال دادند. خانواده‌ای كه همیشه نظم در آن حرف اول را می‌زد... به هر حال باید توجه كنیم كه در اكثر خانواده‌های ایرانی، وابستگی شدیدی بین اعضای آن است و همین مسئله باعث تفاوت خانواده‌های ایرانی نسبت به خانواده‌های غربی می‌شود. حس مهربانی، دوست داشتن و احترام به بزرگترها كه برای خیلی از ایرانی‌ها عرف است.

به مرحله سوم نرسیدم
هنوز به دوران سوم بازیگری‌ام نرسیدم. در دوره اول بازیگری به خاطر اینكه می‌خواستم حضورم را تثبیت كنم، سعی می‌كردم تجربه كسب كنم و در فیلم‌های تلویزیونی، سریال و سینما و در هر ژانری بازی كنم، اما خوشبختانه از همان ابتدا نقش‌های اصلی به من پیشنهاد شد. بعد از سریال «مسافری از هند»، الهام حمیدی تثبیت شدو من مرحله دوم بازیگری خود را آغاز كردم. همان طور كه می‌دانید «مسافری از هند» بسیار پر بیننده و به طبع، بازی من هم دیده شد. پس از این سریال در فیلم سینمایی «خیلی دور خیلی نزدیك» ایفای نقش كردم كه هم در جشنواره فجر و هم در جشن خانه‌سینما كاندیدای جایزه شدم و فضای بسیار خوبی بود كه خودم را نشان دهم و البته جایزه جشن را گرفتم. در این مرحله معمولا سعی می‌‌كنم كه در پذیرش پیشنهادها كمی بیشتر دقت كنم...
رقـابـت
حس رقابت در هر كاری و هر شغلی وجود دارد، اما من چنین خصلتی نداشتم و در مقابل من هم كسی از بازیگران چنین برخوردی نداشت كه برای مثال زیر پایم را خالی كند. زمانی هم كه با بزرگان سینمای ایران همبازی بودم، آنان هم چنین برخوردی با من داشتند، مثل سریال «زیر تیغ»، من 7 ماه در آن مجموعه، نقش دختر پرستویی و معتمد آریا را بازی كردم و خیلی با آنان خو گرفتم... فضای دوستانه زیر تیغ، به شكلی بود كه زمان پایان فیلمبرداری همه ناراحت بودند.
درباره سریال یوسف(ع)
اولین بار كه وارد دكور عظیم سریال شدم، خیلی برایم خوشایند و جذاب بود! دكور سریال بسیار عظیم بود، همین طور نوع پوشش و گریم... چون من وسط كار به پروژه پیوستم از همان زمان برایم مشخص بود كه این سریال برای بیننده هم جذاب خواهم بود.
آن فضاهای بسته‌ای كه شما در سریال دیده‌اید، مثل كاخ، معبد و منزل زلیخا و... در یك سوله بود در فرهنگسرای خاوران. كه قسمت قسمت آن را ساخته بودند، در واقع همه قسمت‌های داخلی این سریال در آنجا تصویربرداری شد، اما خانه یوسف(ع) در همان شهركی بود كه بخش اصلی آن شهر را شما در سریال دیدید.
البته دكور شهر اصلی و آن ساختمان‌های عظیم از بتن ساخته شده بود كه پشت آن چیزی نبود. یعنی در را باز می‌كردید، فضای خاصی نبود و این از هنر تصویربرداری مرحوم رسول احدی بود كه به واقع زیبا تصویربرداری می‌كرد، روحش شاد.
داستان حضرت یوسف(ع) را همه می‌دانستند، اما ریز داستان را خیلی‌ها نمی‌دانستند. آن روزی كه به من پیشنهاد بازی در سریال را دادند و گفتند كه نقش همسر حضرت یوسف(ع) را بازی می‌كنی، خودم نمی‌دانستم كه حضرت یوسف زنی دیگر، غیر از زلیخا دارد!
در یك سریال تاریخی دیگر هم به نام مختارنامه بازی كردم كه تصویربرداری آن تمام شد. در سریال تاریخی شهریار هم بازی كردم.

«آسنات» زنی بود كه ارتباط قوی با خدا داشت و زمانی كه زلیخا همسر یوسف(ع) شد، گفت كه اگر خواست خدا باشد، من اطاعت می‌كنم. به همین خاطر در داستان نباید نقش یك زن حسود را بازی می‌كردم.
گریم خانم كتایون ریاحی سه ساعت طول می‌كشید. من خودم هر روز ساعت 4 صبح بیدار می‌شدم و گریم من هم یك ساعت طول می‌كشید این برای ما مشكل بود. در این سریال دوست داشتم، همین نقش را بازی كنم.
مصطفی زمانی بازیگر بسیار باهوش و بااستعدادی است، دیالوگ‌ها را به خوبی حفظ می‌كرد و این برای من جالب بود.
جا دارد از آقای سلحشور و همه عوامل تشكر كنم كه این سریال چنین بازتابی پیدا كرده به خصوص برای نوشتن این مجموعه خیلی زحمت كشیدند.
عكس‌العمل مردم
من از عكس‌العمل مردم همیشه لذت می‌برم. مردم به بازیگران توجه زیادی نشان می‌دهند و این، از لطف‌شان است. البته بعضی مواقع هم هست كه مثلا در رستوران نشسته‌ای و در حال غذا خوردن هستی و می‌بینی همه به شما توجه می‌كنند، شاید آن لحظه كمی اذیت شوی، اما این، از توجه و لطف مردم است كه همیشه از ما حمایت می‌كنند و با محبت رفتار می‌كنند. همین رفتارهای مردم مشخص می‌كند كه آنان مرا به عنوان یك بازیگر پذیرفته‌اند كه اگر غیر از این باشد و شما رفتار خودخواهانه‌ای از خودتان نشان بدهید، به طور اطمینان مردم شما را پس می‌زنند.
سینمای تجاری
دوست داشتم بازی در سینمای تجاری را تجربه كنم كه فكر كنم در «دلداده» این اتفاق افتاد، اما دوست دارم در فیلم‌های تجاری هم بازی كنم. با این حال دلم می‌خواهد بدون حاشیه باشم.
راحت زندگی می‌كنم
من با نقش‌هایم خیلی راحت زندگی می‌كنم، یعنی سعی می‌كنم، تكنیك كاری‌ام طوری باشد كه مردم باور كنند. هیچ وقت سعی نكردم بازی كنم، بلكه با آن زندگی می‌‌كنم. اگر قرار است گریه كنم، واقعا باید گریه كنم یا خنده... برای مثال در سریال «زیر تیغ»، بیننده به واقع نقش مرا حس كرد. از خودم تعریف نمی‌كنم، اما خودتان دیدید كه در زیر تیغ چگونه نقش را باور كردم، یا در سریال یوسف پیامبر(ع). نقش «آسنات» ویژگی خاصی ندارد، اما سعی كردم دیالوگ‌هایم را به نوعی دیگر بیان كنم یا نوع برخوردم با «زلیخا». می‌خواهم بگویم در آن شرایط خودم را جای «آسنات» گذاشتم تا بیننده این نقش را باور كند.
محیـــا
فیلم «محیا» كه در جشنواره اكران شد، رسانه‌ها خیلی به آن پرداختند و خوب هم دیده شد. من برای آن نقش خیلی زحمت كشیدم، اما نمی‌دانم چرا دیده نشد و من جزو كاندیداها نبودم؟! افرادی كه در آن فضا (غسالخانه) كار می‌كنند، همه‌شان وجه اشتراكی دارند و آن هم آن بغض فروخورده‌شان است. وقتی كه با این افراد صحبت می‌كنی، خیلی از آنها از این موضوع رنج می‌برند كه جامعه آنان را به خوبی نمی‌پذیرد و این باعث آزار روحشان می‌شود، من سعی كردم این بغض را نشان بدهم و برای اینكه به این نقش نزدیك شوم، خیلی زحمت كشیدم، اما دیده نشد! زمانی كه كاندیداها را اعلام كردند من ناراحت شدم. هنوز هم به محیا فكر می‌كنم كه چرا حتی جزو كاندیداها انتخاب نشدم و به طور كلی توقعم زیاد بود.
تك مضراب
پوران درخشنده: مهربان
تهمینه میلانی: انرژی مثبت
فاطمه معتمدآریا: دوست داشتنی
نیكی كریمی: دلنشین
مهناز افشار: شیطون!
هدیه تهرانی: خاص
الهام حمیدی: نمی‌دانم
پرویز پرستویی: استاد
اكبر عبدی: بی‌رقیب در طنز
بهرام رادان: بازیگر بسیار خوب
محمدرضا گلزار: سوپراستار
پدر: فداكار
مادر: باارزش‌ترین موجود زندگی
این مصاحبه: یك سال تاریخ مصرف دارد.
ستاره‌سـازی
به نظر من خانم نیكی كریمی و آقایان رضا گلزار و رادان جزو سوپراستارهای انگشت‌شمار سینمای ایران هستند. اما آنچه كه می‌خواهم بگویم، این است كه ما در ایران ستاره‌سازی را نمی‌دانیم! در واقع روش ستاره‌سازی‌مان اشتباه است، وگرنه بازیگران زیادی داریم كه مستعد سوپراستار شدن هستند، اما فضا و عرصه را برایشان باز نمی‌كنیم یا نمی‌گذاریم كه به این مرحله برسند. اگر عرصه را تنگ نكنند و سینما را به یك سری از بازیگران خاص محدود نكنند، شاید ستاره‌های بیشتری در هنر ایران ظهور كنند و دیده شوند... اما این روزها به یك شكلی همه چیز ثابت شده است.
ارتباط با مطبوعات
رابطه‌ام با مطبوعات بد نیست، اما بعضی‌ها ما را درك نمی‌كنند. برای مثال من حالا با شما گفتگو كرده‌ام، چند روز دیگر تماس می‌گیرند و تقاضای یك گفتگو دارند، من دیگر حرف تازه‌ای ندارم بزنم. پس باید مدتی زمان بگذرد. اما نباید از نقش حمایتی مطبوعات به راحتی بگذریم، چون سینما و تلویزیون و مطبوعات مانند یك چرخه هستند كه باید به هم مرتبط باشند، اما این را هم باید بگویم كه هستند! هستند نشریاتی كه گفتگوی 5 سال پیش شما را چاپ می‌كنند، شما تصور كنید كه عقاید 5 سال پیش‌تان با امروز تفاوت دارد! آن وقت آن نظراتتان را الان می‌خوانید چه ذهنیتی به شما دست می‌دهد؟! در صورتی كه شرایط انسان‌ها عوض می‌شود. از این رو سعی می‌كنم با یك سری از نشریات خاص گفتگو كنم. اگر احساس كنم كه حرف جدیدی برای گفتن دارم، حتما گفتگو می‌كنم. گرچه باید عنوان كنم یك سری از نشریات هستند با نام‌های مختلف كه بیشتر به مسائل ناچیز و كم‌اهمیت می‌پردازند و این روحیه شما را آزار می‌دهد.
لابـه‌لای كـلام
گذشته‌ها كه گذشته، امامهم این است كه تو در آینده، شرایط گذشته را حفظ كنی و حتی بهتر شوی.
معمولا در فیلم‌های جدی بازی كردم، اما دوست داشتم ژانر طنز را هم تجربه كنم و به همین خاطر در فیلم سینمایی دلداده بازی كردم، تازه در آن فیلم هم نقش جدی داشتم!
ترجیح می‌دهم، در یك سریال تلویزیونی بازی كنم تا اینكه در كارهای سطح پایین سینمایی بازی كنم.
منتقدان این نكته را مطرح می‌كنند كه چرا تنها در نقش‌های مثبت بازی می‌كنم، اما من معتقدم كه بازیگر بنا بر روحیات خود، نقش‌هایش را انتخاب می‌كند، مثلا من نقش‌های صددرصد منفی و منفور را دوست ندارم.
من بیشتر نقش‌های خاكستری را دوست دارم، از طرفی نقش مطلق مثبت را هم دوست ندارم، با اینكه نظر منتقدان را قبول ندارم، اما به نظرشان احترام می‌گذارم.
نقاشی را به شكل حرفه‌ای دنبال نمی‌كنم، اما خیلی خوب نقاشی می‌كشم. چرا كه دوست دارم به جز شغل اولم كه بازیگری است، حرفه دیگری هم داشته باشم، در واقع یك دل مشغولی دیگر داشته باشم.
به بازی گوهر خیراندیش و فاطمه معتمدآریا علاقه فراوانی دارم، در دوران نوجوانی عاشق بازی او بودم و فیلم هنرپیشه با بازی او را چند بار دیدم.
بازی در كنار بازیگران دیده شده و مطرح در بین مردم به شما كمی استرس وارد می‌كند. درست مثل بازی در زیر تیغ، اما اگر از این فرصت، خوب استفاده كنید، تجارب بسیار خوبی از این بزرگان به دست خواهید آورد.
هر بازیگر دوست دارد كه همیشه نقش‌های خوبی ایفا كند، امیدوارم در سال 88 هم نقش‌های پیشنهادی باعث رشد در كار هنری‌ام شود.
بازی با كارگردانان زن را بیشتر دوست دارم،مثل خانم میلانی كه یك سكانس كوتاه در فیلم وی بازی كردم و البته بگویم بازی در بچه‌های ابدی خانم پوران درخشنده...
خیلی از منتقدان هم به من لطف داشتند و من به راحتی با آن كنار آمدم. شما هم همیشه نباید انتظار داشته باشید كه از شما تعریف و تمجید كنند، اما بعضی مواقع می‌بینید كه انتقادات به حق نیست و شما ناراحت می‌شوید.
تاكنون به دنبال مدیر برنامه و مشاور نبودم، اما فكر می‌كنم خیلی خوب است كه این موضوع باب شود، چون به واقع بعضی زمان‌ها شما احتیاج به یك مشاور خوب دارید تا درست تصمیم بگیرید.
در حال حاضر در مجموعه تاریخی «سرزمین كهن» به كارگردانی كمال تبریزی بازی می‌كنم كه فكر كنم، دو سالی، ساخت آن طول بكشد. در ضمن مشغول مطالعه دو، سه فیلمنامه هستم.