هویت و جایگاه ممتاز شعر در فرهنگ ایرانی

[ساقي]

یکی از دوستان میهن دوست در تارنمای " دژن پشت " به این شعر اشاره کرده که بخشی از نوشته ی ایشان را در این جا می آورم :


حدود سالهای ۱۹۱۰ پوست پاره ی کهنه ای در کاوشهای روستای «هزارمیرد» استان سلیمانیه به دست آمد، که در آن چهار بند سرود به زبان کردی سره و با نویسه ی پهلوی نوشته شده است.این چهار بند چامه که به نام هرمزگان نامیده شده،یادآورهجوماَربان (تازیان) به سرزمین کردستان است.برابر داوری دانشمندان، این نوشته از همان آغاز هجوم اَربان (عربان) است.این چامه از آن هجوم چنین یاد میکند :

هورمزگان رمان آتران گژان.....ویشان شاردوه گوره گورکان
شن و کنیکان وه دیل بشنیا.....گنای پناله ئی هتاشار وزر
روشت «زردشتره» مانوه بی کس...بزیکانیکا «هورمزوه» هویچ کر


به معنای : هورمزگان،آتش آتشکده ها که جای پرستش اهورامزدا است خاموش شد و ویران گردید .
بزرگان بزرگ خود را نهان کردند.ستمکاری تازیان روستای «کارگرها» تا «شهر زور» را ویران کرد.
زنان و درختران به بردگی رفتند،آزاد مردان به روی خون غلتیدند.روش زرتشت بی دستیار ماند،اهورامزدا به هیچکس مهر ورزی نکرد.

کردستان سرزمین دلیران ایرانی در پیشاسکندر مقدونی به فرماندهی خواهر آریابرزن سردار داریوش سوم دلاوری ها از خود نشان داده و براستی اگر کارشکنی ها در کار نبود اسکندر بر ایران دست نمییافت.

با سپاس از این دوست ، شوربختانه این شعر را کمی پریشان گونه آورده اند . به نظر می رسد آن را برپایه زبان کردی دگرگون ساخته اند!

و دو سرود دیگر :
در پیش گفتار (مقدمه) کتاب مجمل التواریخ ، ملک الشعرای بهار اشاره به دو شعر پهلوی که در این کتاب آمده کرده اند .

عبدالرحمن بن عیسی الکتاب همدانی ، نامه ای (درباره ی همدان) نوشته است به زبان (الفاظ) پهلوی بدین گونه :

سارو جم کرد بهمن کمربست
دارای دارا گردهم آورد

که سارو نام اَرک (ارگ) و قلعه ی شهر همدان بوده و ساروق اربی (عربی) شده ی آن است .



...