بیماران اورژانسی

[رزیتا]

بیماران اورژانسی

بیماران معمولا به دلیل ایجاد علامتی جدید و یا تشدید علائم قبلی خود به اورژانس مراجعه می‌ کنند، اما بسیاری از این بیماران پس از مدتی که در اورژانس معاینه می ‌شوند ممکن است ترخیص گردند.
در تعدادی از موارد بیمار برای بررسی بیشتر به سرویسی تخصصی معرفی می‌ گردد. بیمارانی


هم که معاینه می‌ شوند تحت تمام آزمایشات قرار نمی ‌گیرند. اغلب بیماران تمایل

به بررسی کامل در اورژانس دارند که برآورده نمی‌ شود.

این سوال مطرح می ‌شود که چرا تشخیص قطعی و بررسی کامل برای تعدادی از بیماران انجام نمی‌ شود؟
اورژانس مانند دیگر بخش ‌های بیمارستان برای بستری و بررسی بیمارانی خاص و نه همه ی بیماران ایجاد شده است. اگر اورژانس مکانی برای تشخیص قطعی تمام بیماری‌ ها در نظر گرفته شود با توجه به فضای کم در مقایسه با مراجعات فراوان و نیاز به بررسی ‌های دراز مدت بسیاری از بیماری ‌ها، می ‌توان تصور کرد که چه ازدحامی در اورژانس و چه دردسری برای بیمار شکل می ‌گیرد، چه بیماران بدحالی که به دلیل ازدحام، رسیدگی به آن ها با تاخیر صورت گرفته و دچار آسیب‌ های جدی شده و حتی می‌ میرند.
در طب برای هر علامت و یا مجموعه علائمی، تشخیص ‌هایی مطرح می گردد که شایع‌ ترین علت، محتمل ‌ترین می ‌باشد؛ ولی در اورژانس اصل بر رد بدترین احتمال است. باید احتمالاتی را در نظر داشت که با بیشترین خطر عوارض و مرگ و میر همراه هستند. به فرض بیماری با سردرد به اورژانس مراجعه می ‌کند. میگرن، عفونت‌ های ویروسی و سردردهای ناشی از استرس بیشترین احتمال را به خود اختصاص می ‌دهند. اما در اورژانس به خون ریزی‌های مغزی و افزایش فشار درون جمجمه که عوارض مهلکی دارند باید متمرکز شد.
وقتی احتمال وجود شرایط خطرناک از بین می ‌رود می ‌توان با آسودگی خیال به علل خوش‌ خیم پرداخت. بررسی علل خوش ‌خیم می ‌تواند به صورت سرپایی انجام شود. بررسی سرپایی نیاز به بستری نداشته و تقبل شرایط مالی و استرس کمتری به همراه دارد.
در اورژانس قبل از ترخیص موارد خوش ‌خیم، جهت کاهش علائم و رفع آزردگی بیمار درمان علامتی شروع می ‌شود. با بهبود بیمار، پیگیری و بررسی بیشتر به سرویس تخصصی مرتبط با بیماری واگذار می ‌شود که گاهی همین پیگیری سرپایی چندین ماه از وقت بیمار را اشغال می ‌کند (زمانی که قابل طی کردن در اورژانس نیست).

در اورژانس اصل بر رد بدترین احتمال است.

اقدامات آزمایشگاهی و رادیولوژی(عکسبرداری) نیز بر اساس رویکرد به منظور تشخیص بدترین احتمالات درخواست می ‌شود.
بسیاری از آزمایشات در آزمایشگاه‌ های اورژانس‌ ها انجام نمی‌ شود، چرا که در بررسی بیماری‌ های اورژانسی جایی ندارد؛ همچون آزمایشات تشخیصی جهت بیماری‌ های ژنتیکی یا خودایمنی.
در اقدامات عکسبرداری هم منوال همین است؛ نمونه ی آن عدم درخواست ام‌ آر آی در اورژانس است.
بیمارانی که به دلیل شرایط فیزیکی و یا محیط زندگی امکان مراقبت مناسب ندارند تا بهبود نسبی، بستری می ‌گردند و تعدادی از بیماران به دلیل سیر رو به وخامت بیماری ‌شان و یا عوارض ناشی از آن نیازمند بستری هستند. تشخیص و احتمال بروز این شرایط طی مدت بستری موقت در اورژانس حاصل می‌ شود.
بنابراین در صورت شرایط مرگبار و عوارض ناشی از بیماری ‌ها بررسی در اورژانس آغاز شده و بستری صورت می‌ گیرد.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس
جام جم