جاده بي پايان

[ابریشم]

جهنم

روی تخت خوابیده بود. دستانش می لرزید. حتی در خواب هم پیری دست از سرش برنداشته بود.پرستار چفت پنجره را محکم کرد. نمیخواست پیرمرد سرما بخورد.پرستار مهربانی بود که سالهابود داوطلبانه برای بیماران آسایشگاه کار میکرد.مردم میگفتند او به احترام خاطرات پدرش اینقدر به پیرمردها محبت میکند. روی صورت پیرمرد خم شده بود که در اتاق باز شد. پتو را روی او مرتب کرد و به سمت در برگشت. خدمتکار جوان لبخندی زد و گفت: باز داری مریض ها رو لوس میکنیا!
لبخندی محجوبانه بر صورت مرد نقش بست. کم حرف تر از آن بود که پاسخی بدهد. پیرمرد چشمان ریزش را گشود و با خشم به صورت خدمتکار چشم دوخت.
_اینجا چی میخوای؟ مگه صبح ملافه ها را عوض نکردی؟
_اومدم دستشویی را تمیز کنم آقا؟
او وارد دستشویی شد و پیرمرد صورتش را برگرداند. بدخلق بود و تنها. تنهایی بدخلقش کرده بود یا بدخلقی تنهایش، کسی نمیدانست. پرستار هنوز کنار او ایستاده بود. چشمان پیرمرد مسحورش کرده بود. آن چشمان ریز قهوه ای رنگ، او را به یاد پدرش می انداخت. پیرمرد شعله نگاهش را روی او انداخت و ابروانش را در هم کشید: چی میخوای؟ شعله های جهنمی نگاهش صورت پرستار را سوزاند و او را عصبی کرد .نگاه پرستار به سمت دستشویی چرخید. صدای آب می آمد.
پیرمرد صدا زد: اون در ِ لعنتی را ببند احمق.
در از داخل بسته شد. چهره پرستار درهم رفته بود. نگاهش به سختی سنگ بود.تپش های قلب پیرمرد تندتر شده بود. مرد این صدا را بخوبی میشنید.و صدای تیک تاک عقربه های ساعت..هربار درست همین صدا آغاز یک پایان را به او نوید میداد.لبخندی به پیرمرد زد. نه از همان لبخندهای مهربان همیشگی..این مرگ بود که به او لبخند میزد. ناگهان بالش را از زیر سر پیرمرد کشید و روی صورتش فشار داد.پیرمرد دست و پا می زد. هرچه بیشتر ست و پا میزد مرد فشار بیشتری می آورد. در یک لحظه همه چیز ساکن شد. دنیا از حرکت ایستاد. تنها صدای نفس های تند پرستار بود که با صدای شرشر آب آمیخته بوددیگر صدای تپش های قلب اهریمنی او آزارش نمیداد. بالش را از روی صورت پیرمرد برداشت. وحشت به صورت پیرمرد چنگ زده بود و صورتش را مچاله کرده بود. چشمانش، چشمان ِ جهنمی ش همین طور به او خیره شده بود. شعله هایش سردتر از همیشه بود. تمام اجزاء صورت مرد به رعشه افتاد. دندانهایش را با تمام قدرت بر روی هم می فشرد
تمام نیرویش را در دستانش جمع کرد دستان لرزانش را به سمت صورت او برد و چشمهای شیطانی پیرمرد را برای همیشه بست. نفس بلندی کشید ولبخندی پیروزمندانه ای بر لبش نشست.اگر هزاربار هم این چشمها زنده میشد هزار بار آنها را میکشت.
بعد از اینهمه محبتی که به پیرمرد کرده بود. او فکرش را هم نمیکرد که.. از تصور غافلگیری پیرمرد لبخندش عمیقتر شد و در دل احساس غرور کرد. از پیرمرد متنفر نبود. او فقط یک پیرمرد بود. مثل تمام پیرمردها. اما چشمانش..باید این چشمها را به همان جایی می فرستاد که از آن آمده بودند..به جهنم..
باید عجله میکرد. باید تمام صحنه..ناگهان نگاهش به چیزی افتاد. تکه کاغذی در مشت پیرمرد. باید آن را برمیداشت. شاید مدرک جرم باشد. شاید پیرمرد خواسته او را لو بدهد. به زحمت مشت او را گشود و کاغذ را بیرون کشید.کاغذ مچاله را از هم گشود و نوشته روی آن را خواند.
_ممنون احمق
خون از گوشه لب مرد سرازیر شد. گوشه لبش را زیر دندانهایش گزیده بود.همه آنچه که پیش از این بارها دیده بود و گنگی آن آزارش داده بود واضح تر از پیش در مقابل چشمانش می رقصید.لبخند پیرمرد در لحظه آخر..تمسخرنگاهش..اون در را ببند لعنتی..اینجا چکار میکنی؟..من میخوام این آقا پرستارم باشه..هر شب باید بهم سر بزنی..و تمام آن اشتیاق و شادمانی که پشت آن شیشه مات قهوه ای رنگ چشمانش پنهان بود و او هرگز رازش را ندانسته بود و آن پوزخند ها ..آن پوزخندها. چرا هرگز آنها را نفهمیده بود؟
_چرا..چرا..چرا
به یقه پیرمرد چنگ زد و محکم او را تکان داد: بیدارشو..بلند شو..تونباید بمیری.

اما دیر شده بود. بازی خورده بود. پیرمرد را آزاد کرده بود. پیرمرد را از جهنم آزاد کرده بود.

[kabootarnaz2001]

سلام. خسته نباشید! پس بقیه اش....؟؟؟؟