احتمال وجود زندگی در دیگر سیارات بار دیگر قوت گرفت

[Nur3]

با پیدا شدن سی و دو سیاره جدید در خارج از منظومه شمسی، احتمال پیدا شدن زندگی در خارج از زمین قوت گرفته است.

نزدیک به چهارصد سیاره شناخته شده در بیرون از منظومه شمسی شناسایی شده است و ستاره شناسان در اروپا موفق شده اند با توجه به شیوه ای که جرم سیارات سنجیده می شود، سی و دو سیاره جدید را نیز شناسایی کنند و این باور که ممکن است در سیارات دیگر نیز مانند زمین شکلی از زندگی وجود داشته باشد قوت گرفته است.

یک ستاره شناس مرکز کارنگی تاکید کرده است ، کهکشان باید سرشار از سیاراتی باشد که برای زندگی قابل سکونت باشند.

* دانشمندان از چه موقع به وجود سیاراتی در خارج از منظومه شمسی پی بردند؟

تا سال ۱۹۹۱، نه سیاره منظومه شمسی ما تنها سیاره های شناخته شده جهان بودند. ستاره شناسان می دانستند که فقط ستاره ما یعنی خورشید نیست که سیاره دارد. اما هیچ مدرکی هم نداشتند که نشان دهد سیاره های دیگری هم دربیرون از منظومه شمسی ما وجود دارند. با این همه در میانه دهه ۱۹۹۰ میلادی ستاره شناسان به شواهدی درباره وجود سیارات دور ستاره های دیگر دست پیدا کردند. به این ترتیب که آنها نشانه هایی از وجود سیارات را دور یک ستاره رو به مرگ پیدا کردند. آنها متوجه شدند که اشیایی به اندازه زمین دور این ستاره می گردند.

در سال ۱۹۹۵ ستاره شناسان سوییسی هم منظومه شمسی دیگری پیدا کردند. ستاره این منظومه از نظر دما و اندازه و سرعت چرخش و امواج رادیویی که به بیرون می فرستد کاملاً شبیه به خورشید ماست. اندازه سیاره این ستاره به بزرگی مشتری یا زحل است ولی در مقایسه با این دو سیاره خیلی به ستاره اش نزدیک تر است. اگر چه با این شرایط در چنین سیاره ای امکان حیات وجود ندارد، ولی این کشف نشان داد که ستاره هایی مثل خورشید وجود دارند که سیاره هایی دورشان می گردند.


* ادامه جست و جوها

از آن موقع تا به حال سیاراتی پیدا شده اند که دور ستاره ها می گردند. بعضی از آنها خیلی نزدیک ستاره شان هستند ولی بعضی از آنها هم از ستاره شان دور هستند. این کشفیات شواهدی به دست ما می دهد که نشان می دهد در خارج از منظومه شمسی ما جهان های دیگری وجود دارند که ممکن است سیاره هایی مناسب زندگی داشته باشند. جست و جو درمیان ۱۰۰۰ ستاره نزدیک به خورشید ممکن است عاقبت به یافتن سیاراتی مثل زمین منجر شود که در آنها امکان حیات وجود دارد.

سیاره ای که درآن حیات وجود دارد باید سطح خاکی داشته باشد و جرمش بین نیم تا ده برابر جرم زمین باشد. همچنین فاصله مناسبی از ستاره اش داشته باشد. به گونه ای که دما وفشار جوی سیاره طوری باشد که امکان وجود آب شیرین به وجود بیاید.

ستاره شناسان حدود ۷۰ منظومه شمسی پیدا کرده اند و هر سال هم منظومه های جدیدی کشف می کنند. در تقریباً همه موارد فقط یک سیاره دور هر ستاره وجود داشته. به نظر می رسد که همه این سیاره ها هم گازی هستند و سطح خاکی ندارند. با این همه ستاره شناسان حدس می زنند که ممکن است میلیاردها منظومه شمسی در کهکشان ما باشد. حالا فضاپیماهایی که پرتاب می شوند می خواهند جواب این پرسش ها را پیدا کنند که منظومه شمسی ما یک منظومه بی همتاست یا منظومه های دیگری هم مثل منظومه شمسی ما وجود دارند که تعدادی سیاره خاکی و گازی داشته باشند. به طوری که یک سیاره آن به بزرگی مشتری باشد و یکی مثل زمین امکان حیات داشته باشد.