مشاعره واژه ای

[دانه کولانه]

يا رب اين نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش
گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور
دور باد آفت دور فلک از جان و تنش
گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا
چشم دارم که سلامی برسانی ز منش
به ادب نافه گشايی کن از آن زلف سياه
جای دل‌های عزيز است به هم برمزنش
گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد
محترم دار در آن طره عنبرشکنش
در مقامی که به ياد لب او می نوشند
سفله آن مست که باشد خبر از خويشتنش
عرض و مال از در ميخانه نشايد اندوخت
هر که اين آب خورد رخت به دريا فکنش
هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال
سر ما و قدمش يا لب ما و دهنش
شعر حافظ همه بيت الغزل معرفت است
آفرين بر نفس دلکش و لطف سخنش

[مهسا69]

زبور عشق نوازی نه کار هر مرغیست
بیا و نوگل این بلبل غزل خوان باش

[دانه کولانه]

شعر زیبایی از حافظ که تقریبا در مضمون شعر قبلی شما مهسا خانوم هست و ملزومات مشاعره واژه ای رو رعایت کرده اما به هر حال چیز دیکگه ای هم خواهم نوشت


نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کج نهاد و تند نشست
کلاهداری و آیین سروری داند


تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن
که دوست خود روش بنده پروری داند

غلام همت آن رند عافیت سوزم
که در گدا صفتی کیمیا گری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی
و گرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دل دیوانه و ندانستم
که ادمی بچه ای شیوه ی پری داند

هزار نکته ی باریکتر ز مو اینجاست
نه هر که سر بتراشد قلندری داند

مدار نقطه ی بینش ز خال توست مرا
که قدر گوهر یکدانه جوهری داند

به قد و چهره هر انکس که شاه خوبان شد
جهان بگیرد اگر دادگستری داند

ز شعر دلکش حافظ کسی بود اگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند


=====================================
بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد
از آن که دلبر دمی به فکر ما نباشد
در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن
که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

[مهسا69]

کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن
که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری

[مجتب]

در بوستان حسن توگل بر سر گلست

در بسته بوده‌ای و گلش را نچیده‌اند

[sheida.m]

نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل
چو از میان چمن بوی آن کلاله بر آید

[مجتب]

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن

هر که دید آن سرو سیم اندام را

[فرانک]

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید
تا ندیدست تورا بر منش انکاری هست

[مجتب]

رخش اینچنین متاز که پیش از تو دیگری

کردست اینچنین و ندیدست گرد ما

[فرانک]

گر بگویم که مرا با تو دگر کاری نیست
درو دیوار گواهی بدهد کاری هست