اخبار کوتاه بخش سینمای ایران

[آنيتا]

سلام بيايد همه براي آقاي عبدي كه واقعا از بهترين و هنرمند ترين و تاثير گذارترين هنرمند ايراني است دعا كنيم ما هيچ وقت يادمن نمي ره كه مدرسه مون دير شده .

[امیر عباس انصاری]

کمدین هزار چهره سینمای ایران
جناب استاد اکبر عبدی

اکبرعبدی

اکبرعبدی ۴ شهریور سال ۱۳۳۹ از پدر و مادری اردبیلی در تهران محله نازی آباد به دنیا آمد.
وی پس از دریافت مدرک دیپلم از سال 1358 با نمایش‌های آماتوری فعالیت هنری‌اش را آغاز کرد و سپس در سال 1362 به تلویزیون رفت و در مجموعه محله بروبیا (داریوش مؤدبیان، 1363) و بازم مدرسه‌ام دیر شد (1365) خود را به عنوان بازیگری مستعد خلاق شناساند.
عبدی با جنجال بزرگ خود را به عنوان بازیگر نقش‌های کمیک شناساند. جنجال بزرگ 6 سال پس از تولید به نمایش عمومی درآمد و عبدی در آن فاصله در فیلم‌های مردی که موش شد، اجاره‌نشین‌ها، گراند سینما و ای ایران بازی کرد، که نقش او در همه این فیلم‌ها کمدی بود.
وی بیشتر در نقش‌های کمدی بازی می‌کند و فیزیک بدنی خاص و صورت وی امکان گریم و ساختن چهره‌‌های گوناگون مانند نوجوانان و زنان را به وی می‌دهد.
عبدی در اجاره‌نشین‌ها، ای ایران، مادر و دلشدگان (علی حاتمی) و هنرپیشه قابلیت‌های خود را در ایفای نقش‌های متنوع کمدی اثبات کرد. همین قابلیت موجب شد که عبدی در سفر جادویی هم نقش کودکی خود را ایفا کند و هم نقش میانسالی‌اش را، همینطور در آدم برفی در دو نقش مردانه و زنانه توانایی‌هایش را نشان داد.
اکبر عبدی در سال ۱۳۶۸ برای بازی در فیلم مادر ساخته علی حاتمی برنده سیمرغ بلورین نقش دوم مرد از هجدهمین جشنواره فیلم فجر شد.


برخي از آثار هنري اكبر عبدي:

- جنجال بزرگ (سیاوش شاکری، 1363)
- مردی که موش شد (1364)
- اجاره نشینها (داریوش مهرجویی، 1365)
- ماموریت (حسن زندباف، 1365)
- گراند سینما (حسن هدایت، 1367)
- ای ایران (ناصر تقوایی، 1368)
- دزد عروسکها (محمدرضا هنرمند، 1368)
- ریحانه (علیرضا رئیسیان، 1368)
- مادر (علی حاتمی، 1368)
- در آروزی ازدواج (اصغر هاشمی، 1369)
- مدرسه پیرمردها (علی سجادی حسینی، 1370)
- دلشدگان (علی حاتمی، 1370)
- ناصرالدین شاه اکتور سینما (محسن مخملباف، 1370)
- هنرپیشه (محسن مخملباف، 1371)
- آرزوی بزرگ (خسرو شجاعی، 1373)
- آدم برفی (داود میرباقری، 1373)
- پاکباخته (غلامحسین لطفی، 1374)
- مرد آفتابی (همایون اسعدیان، 1374)
- شب روباه (همایون اسعدیان، 1375)
- عشق گمشده (سعید اسدی، 76/1375)
- افسانه پوپک طلایی (خسرو شجاعی، 1376)
- جنگجوی پیروز (مجتبی راعی، 1377)
- تارزن و تارزان (علی عبدالعلی زاده، 1379)
- دارا و ندار (فریدون حسن پور، 1379)
- نان و عشق و موتور هزار (ابوالحسن داودی، 1379)
- کفشهای جیرجیرک دار من (شاپور قریب، 1381)
- قاعده بای (احمدرضا معتمدی، 1384)
- اخراجی ها (مسعود ده نمکی، 1385)
- گوشواره (وحید موساییان، 1385)
-كلاغ پر ۱۳۸۶
-مظفرنامه، ۱۳۸۶
-اخراجيها2، ۱۳۸۷
-چشمك، ۱۳۸۷
-دل شكسته، ۱۳۸۷
مجموعه های تلویزیونی:
- امام علی (ع) (مجموعه، داود میرباقری، 1370)
- راه سوم (مجموعه، قاسم جعفری، 1377)
- زیر آسمان شهر (سری سوم، مهران غفوریان، 1381)
- 1387 تکیه برباد

جشنواره ها و جوایز:
- برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از هشتمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « مادر » - 1368
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد از یازدهمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « هنرپیشه » - 1371
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد از هفدهمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « جنگجوی پیروز » - 1377
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از بیستمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم « نان و عشق و موتور هزار » - 1380
- کاندید تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از ششمین جشن خانه سینما برای بازی در فیلم « نان و عشق و موتور هزار » - 1381
- بهترین بازیگر نقش اول مرد سال به انتخاب نویسندگان و منتقدان سینمایی برای بازی در فیلم « آدم برفی » - 1377
- بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال به انتخاب نویسندگان و منتقدان سینمایی برای بازی در فیلم « نان و عشق و موتور هزار » - 1381

[دانه کولانه]

اقای عبدی رو خیلی ها دوست دارند و داشتند من هم همینطور
یه خورده این اواخر از علاقه-م به ایشون کاسته شد
شاید مقصر نه بیینده باشه نه بازیگر توانایی مثل ایشون
ولی ...

ولی اخیرا فیلم هنرپیشه از محسن مخملباف رو از ایشون دیدم یه سکانسش اقای عبدی با نهایت استادی
اونو بازی میکنه سکانسی که پیش زن جادوگر میخواد واسه خانومش معجونی بگیره که بچه دار بشن (یا همچین چیزی) عجب بازی-ای میکنه واقعا یه جور شاخ و شونه کشی و هنرنمایی مسلمه
ادم میگه خدایا اگه هنرمند همه چیش سر جاش باشه در رفاه باشه دلش خوش باشه پول داشته باشه چقدر میتونه متفاوت کار کنه
توی همون فیلم عبدی ناچاره برای در اوردن خرج دوا دکتر خانمش برای بچه دار شدن یا راضی نگه داشتن اون خانم(فاطمه معتمد اریا) هر فیلم غیر هنری رو بازی کنه بره فیلم هندی بازی کنه
توی یکی از فیلمها عبدی هنرمند(که اصلا اونجا هم همه به اسم اکبر عبدی میشناسنش ) باید نقش یه کودک توی قنداق رو بازی کنه پستونک دهنشه
میگه من راضی نمیشم این و بازی کنم من باید فیلم هنری بازی کنم
چرا باید واسه شرایط مالی مجبور بشم این جور نقشی رو بازی کنم
مخملباف n سال پیش اینجور معضلی رو به تصویر کشیده متاسفانه این معضل هست
و در برهه ای دامن گیر خیلی از غول های سینمای ایران هم شد شاید خود اقای عبدی امروز هم
اقای عبدی ادم بزرگیه هنرمند تواناییه من و شما هیچ حقی نداریم بگیم چرا در زیراسمان شهر غفوریان بازی کردی
من و شمای طرفدار میگیم اقا تو بازی نکن ما دوستدارانت از نظر مالی ساپورت میکنیم ؟
فکر نمیکنم اینجور حقی رو داشته باشیم اما خب ته دلمون ریش ریش میشه
یه هنرمند میتونه عاطفه داشته باشه میتونه برای شهدا گریه کنه میتونه برای مردم فلسطین هر نظر و عقیده ای داشته باشه ولی وقتی ادم اون نکته ی قبلی رو میبینه ظاهر شدن اقای عبدی توی تلویزیون با چفیه و در حال گریه برای مسائل فوق رو نمیدونه چطور تحلیل کنه
اما با تمام این تفاسیر همه ایشون رو دوست داریم و ان شاالله به زودی زود دوباره برمیگردند سر صحنه سلامت سلامت
و شرایط هنرمندان اینقدر خوب میشه که جز فیلم هنری چیزی بازی نکنند.

[امیر عباس انصاری]

حقیقتی تلخ
سینمای کودک قدیم و سینمای کودک فعلی

"شهر موش ها"، "گلنار"، "پاتال و آرزوهای کوچک" ، "دزد عروسک ها"، "سفر جادویی" و "مدرسه پیرمردها" و بالاخره "کلاه قرمزی و پسرخاله". اینها فیلم هایی است که ذهن را به دوران طلایی سینمای کودک ایران می برد ؛ سال های میان 1366 تا 1375. در این دوره ده ساله است که سینمای کودک ایران یکی از پرافتخارترین گونه های این سینماست و جوایز بسیاری کسب می کند و باعث معرفی سینمای ایران در جهان می شود.

جالب اینجاست که این فیلم ها در اکران عمومی هم موفق بودند و معمولاً جزو پرفروش‌ترین فیلم های سال می شدند. اما از اواخر دهه 70 این سینما دچار افول شد و کم کم به جایی رسیدیم که باید با چراغ به دنبال سینمای کودک ایران بگردیم. چرا و چگونه به اینجا رسیدیم؟

سینمای کودک از همان ابتدا ی شکل گیری سینمای بعد از انقلاب ، مورد توجه قرار گرفت. پس از انقلاب و در دوره تکوین سینمای جدید ایران که فخرالدین انوار و سید محمد بهشتی مدیریت آن را بر عهده داشتند، سینمای کودک نیز یکی از گونه هایی بود که در سینمای نوین ایران جایی برایش باز شد. با حذف فیلمفارسی ها و مضامین مغایر با فضای انقلابی، سینمای کودک بستر مناسبی برای رشد سینمای نوین ایران شد. اگرچه سینمای کنترل شده آن سال ها مورد پسند بسیاری از فیلمسازان نبود و اصطلاح «سینمای گلخانه‌ای» را به وجود آورد ، اما با این حال در آن دوران ، به خاطر ممنوع شدن بسیاری از مولفه های سینمای عامه پسند و تجاری ، سینمای ایران از لحاظ کیفی در بسیاری از ژانرها به اوج شکوفایی خود رسید. یکی از این گونه ها سینمای کودک و نوجوان بود. کافی است برای اثبات این مدعا به فهرست تولید فیلم ها در آن سال ها و نیز جدول فروش آثار سینمای ایران نگاهی بیندازیم.

سال 1362 را می توان سال شروع چرخه تولید سینمای کودک ایران نیز دانست. "شهرموش ها" در آن سال ها تبدیل به پدیده ای شد که راه سینمای کودک را باز کرد. موفقیت این فیلم بیانگر جهتگیری درست مسئولان سینمایی بود و فیلمسازان و تهیه کنندگان بسیاری را به سوی سینمای کودک کشاند. نکته جالب اینجاست که فیلم های موفق دوران طلایی سینمای کودک درست در کنار آثار برتر جریان اصلی سینما اکران می شدند و در رقابتی سخت گاه موفق تر هم بودند. مثلاً "شهرموش ها" همزمان با "عقاب ها" نمایش داده شد، آن هم در سال های پرتلاطم جنگ. "گلنار" در بحبوحه موشکباران نمایش داده شد و بسیار موفق بود. نمونه دیگر "سفر جادویی" ساخته ابوالحسن داوودی است که همزمان با فیلم "عروس"، پرفروش ترین فیلم سال نمایش داده شد. جلوتر که بیاییم هم به "خواهران غریب" می رسیم که در کنار "لیلی با من است" روی پرده بود. بررسی این نمونه های نشان می دهد شرایط سخت اجتماعی یا رقابت با فیلم های جریان اصلی نمی تواند دلیلی برای شکست سینمای کودک باشد.

استقبال از سینمای کودک به حدی بود که جشنواره ای مستقل از جشنواره فجر برای سینمای کودک برگزار شد. جشنواره فیلم های کودک و نوجوان اصفهان در سال های ابتدای کار خود به واقع جشنواره ای پر شور و نشاط بود. تولید در سینمای کودک و نوجوان جریان داشت و مخاطبان انبوه این گونه فیلم ها کم و بیش آثار در خور سن خودشان را می یافتند. جشنواره اصفهان موفق بود ،آنقدر که بسیاری از فیلم های مطرح کودک و نوجوان از سینمای اروپا و آسیا متقاضی شرکت در این جشن بزرگ سینمایی بودند و حتی اقبال این جشنواره به مرزی رسید که عده ای در آن روزها ، این جشنواره را رقیبی جدی و برتر برای جشنواره به اصطلاح بین المللی فجر می پنداشتند. اما در سال های بعد این جشنواره هم به عنوان تابعی از جریان تولید سینمای کودک دچار انحطاط شد. در سال های اخیر می بینیم که جشنواره برگزار می شود بدون این که واقعاً فیلم کودک و نوجوان ایرانی در آن وجود داشته باشد. حالا دیگر فیلم هایی در این جشنواره نمایش داده می شود که برای کودکان ساخته نشده اند و متعلق به جهان کودکان و نوجوانان نیستند ، بلکه حداکثر یکی دو بازیگر کودک یا نوجوان دارند!
یکی از عوامل شروع افول سینمای کودک می تواند تقلید از آثار موفق و کپی کاری کارگردانان متوسط باشد. آثار بسیاری پس از نمونه های موفق اولیه به تقلید از آنها ساخته شد که ضعف آنها موجب ریزش مخاطب این سینما شد. برای مثال کامبوزیا پرتوی با فیلم "گلنار" به موفقیت بزرگی دست یافت ، اما همین کارگردان در فیلم بعدی اش یعنی "گربه آوازه خوان" شکست خورد و متهم به داشتن نگاه بازاری شد. مساله نگاه بازاری چیزی است که در همه گونه های سینمای ایران ردپایی از خود به جا گذاشته است. همین نگاه بازاری و کاسبکارانه بود که به مجرد ریزش مخاطب سینمای کودک ، سرمایه خود را صرف ساخت آثار سطحی و باب روزی کرد که بازگشت سرمایه شان تضمین شده بود. مرضیه برومند ، کامبوزیا پرتوی ، محمدرضا هنرمند ، ابوالحسن داوودی و محمدعلی طالبی و فرشته طائرپور از فیلمسازان و تهیه کنندگانی بودند که به طور حرفه ای و مستمر در سینمای کودک فعالیت می کردند و بیشتر آثار محبوب بچه های ایرانی را ساخته بودند. اما شرایط حاکم بر سینمای ایران این افراد و بسیاری دیگر را مجبور کرد یا به تلویزیون بروند و یا دست از سینمای کودک بردارند.

اما علاوه بر جریان سینمای کودک عامه پسند، جریان دیگری هم در آن سال ها وجود داشت. در همان دهه شصت بود که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به یمن فعالیت درخشان و مستقل خود در پیش از انقلاب در زمینه ساخت فیلم های کوتاه و انیمیشن با موضوع کودک و برای کودکان و نوجوانان، توانست در بدنه اصلی سینمای ایران عرض اندام کند و آثاری را تولید کند که علاوه بر این که در یک سطح کیفی قابل قبول قرار داشتند، برخی از نمونه های موزیکال و شاد آن فیلم ها ، توانستند خیل عظیم تماشاگران را به سالن های سینماها بکشانند. جریان سینمای موسوم به «کانونی» با نخستین فیلم های امیر نادری و عباس کیارستمی آغاز شد و توانست اعتبار بسیاری برای سینمای ایران کسب کند. فیلم های "دونده"، "آب ،باد ،خاک "و" خانه دوست کجاست " از نمونه های شاخص این جریان هستند. فیلم های "ماهی"، "کیسه برنج" و حتی "بادکنک سفید" در ادامه همین جریان ساخته شدند و موفق نیز بودند. اما روند تقلید و کپی کاری از این نوع سینما خیلی زود وضعیت ناهنجاری یافت و به پیدایش اصطلاح «سینمای جشنواره ای» و مباحث مربوط به آن منجر شد.

نتیجه این جریان ها این که سینمای داستانگوی کودک و نوجوان در اواخر دهه 70 به فقدان ایده منتهی شد و سینمای جشنواره پسند کودک نیز به واسطه تکرار و تسلسل ذائقه جهانی و داخلی را از خود روگردان کرد. در اواسط دهه هفتاد با پر رنگ شدن مسائل اجتماعی سینمای کودک بیش از پیش به حاشیه رفت و تقریباً هیچ تولید شاخصی نداشت. فضای باز پس از دوم خرداد 1376 باعث شد فیلمسازان در بیان مسائل اجتماعی آزادی بیشتری داشته باشند. تماشاگران هم از فیلم هایی که به خطوط قرمز نزدیک می شدند استقبال می کردند. در نتیجه همه چیز به سمتی رفت که جایی برای سینمای کودک نباشد. گروه سینمایی مخصوص این گونه به فیلم های بزرگسالان اختصاص داده شد و سینمای کودک ایران خیلی راحت در محاق افتاد. در این دوران تنها به پدیده" کلاه قرمزی" بر می خوریم که پرفروش ترین فیلم سال شد و بار دیگر ظرفیت سینمای کودک در ایران را نشان داد. موفقیت "کلاه قرمزی" البته در ارتباط با محبوبیت برنامه تلویزیونی‌اش بود ؛ اما همین پدیده باید برای مسئولان و سینماگران کلیدی به منظور احیای سینمای کودک در نظر گرفته می شد که توجهی به آن نشد. سال های ابتدایی دهه هفتاد شاهد آخرین نمونه های موفق سینمای کودک ایران بودیم. سفر جادویی (ابوالحسن داوودی)، الو الو من جوجوام! (مرضیه برومند)، دره شاپرک ها )فریال بهزاد)، علی و غول جنگل (مسعود رسام و بیژن بیرنگ) از دیگر فیلم های کودک و نوجوان در سال های ابتدایی دهه هفتاد بودندکه توانستند در گیشه موفقیت خوبی کسب کنند. در سال های بعد، حتی نهادی همانند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز قید تولید فیلم های پرمخاطب کودک و نوجوان را زد و در زمینه ساخت آثار هنرمندانه و قابل بحث و نقد نیز کار خاص و مهمی را انجام نداد. فیلم های تولیدی کانون در سال های اخیر دوباره بر اساس آثاری شخصی و تجربی جای گرفته اند و عملا بخش تولید حرفه ای آن حرفی برای گفتن نداشته و این به معنای بازگشت این نهاد فعال و مهم به نقطه شروع خود است. با این حال در سینمای امروز ایران ، در میان هشتاد فیلم تولیدی در سال می توان آثاری با مضمون کودک و نوجوان (و نه برای کودکان) یافت که البته حرف چندانی هم برای گفتن ندارند و در سیستم بی هدف و سلیقه ای پخش و اکران کنار گذاشته می شوند.

مساله اقتصاد صنعت سینما در ایران چیزی است که باید در افول سینمای کودک به آن توجه کرد. سینمای ایران در کل اقتصاد ضعیفی دارد و کمبود سالن نمایش و ضعف های ساختاری و زیرساختی و مسائل ریز و درشت دیگر باعث شده این سینما نان بخور و نمیری به دست بیاورد و همیشه محتاطانه حرکت کند. شاید لازم است حق را به تهیه کنندگان این سینما بدهیم که در فقدان نظام حمایتی درست دولتی، دست از سینمای کودک بردارند و همگی با هم بروند سراغ ملودرام های آبکی و آثار جوان پسند سطحی.
فیلم های دوران طلایی سینمای کودک و نوجوان ایران این روزها در ویدئو کلوپ ها و مراکز فروش فیلم طرفدار دارند. تلویزیون هم در هر مناسبت مربوط به بچه ها همان ها را دوباره نشان می دهد. وقتی فیلمی محبوبیتش را در طول زمان حفظ می کند ، می تواند حقایقی را برای ما آشکار کند. یکی این که فیلمی که اصالت و جذابیت داشته باشد و برمبنای اصول کلاسیک سینما ساخته شده باشد، در هر زمان می تواند مخاطب خود را پیدا کند. نکته دیگر این که مخاطب سینمای کودک در ایران زیاد است اما تولید کافی برای ارضای این مخاطب صورت نمی گیرد.

نسل کودک و نوجوان امروز به کلی متفاوت از نسل دهه شصت یا هفتاد است. کودکان امروز در جهانی تکنولوژیک زندگی می کنند، کارتون های هالیوودی می بینند و بازی های ویدئویی را تجربه کرده اند و با شبکه اینترنت نیز آشنا هستند. بدون شک ایجاد جذابیت و سرگرم کردن این نسل کار مشکل تری است. سوالی که پیش می آید این که در این سال ها در مقابل انبوه آثار انیمیشن تولیدی هالیوود و در کنار آن کمپانی های ژاپنی ما چه کرده ایم؟ اتفاقی که افتاده این است که کودک و نوجوان امروز ما« شرک» و «هری پاتر »و «مرد عنکبوتی» را بیش از هرچیز می شناسد و با فرهنگ این شخصیت ها آشناست اما از فرهنگ ایرانی و قهرمانان ملی خود خبر ندارد. سینمای ایران با وجود فرهنگ غنی قصه ها و افسانه ها و اسطوره ها نتوانسته نقش رسانه ای خود را در انتقال این فرهنگ به نسل بعدی ایفا کند.

در سال های اخیر نمونه هایی از تلاش های فردی و جمعی برای تولید فیلم کودک داشته ایم که بررسی آنها نیز ابعاد بحران در این ژانر مهم سینمای ایران را نشان می دهد. عبدالله علیمراد چند فیلم بلند عروسکی ساخت که در جشنواره های خارجی مورد استقبال قرار گرفت. یکی از فیلم ها نیز در ایران اکران محدودی داشت. نمونه دیگر انیمیشن بلند "خورشید مصر" است که با هزینه زیاد تولید شد اما اکران مناسبی نیافت. از همه بدتر اکران بی سروصدای فیلم "روزی که حسنی مرد شد" کار کورش دالوند در سال گذشته بود که فروش پایین و شکست مطلقش یک بار دیگر زنگ خطر نابودی سینمای کودک ایران را به صدا درآورد. علاوه بر تلاش های فردی ، بنیاد فارابی و معاونت سینمایی وزارت ارشاد در چهارسال اخیر موضوع احیای سینمای کودک را با عنوان «خونی تازه در رگ های سینمای ایران» مطرح کردند. منابع رسمی معتقدند جریان سوم سینمای کودک ایران با حمایت های نهادهای دولتی آغاز خواهد شد. به باور نهادهای رسمی، تولید فیلم هایی برای کودکان و خانواده ها در سال های اخیر رونق گرفته است اما سوال این است که آیا مانند دهه شصت می توان سینما را با سیاست های حمایتی – هدایتی به سمت دلخواه برد؟

منبع : سایت خبری سیمافیلم

[مهدی]

ایجاد لختگی خون در پای اکبر عبدی باعث شد این هنرمند برای مراقبتهای ویژه از کلینیک سعادت آباد به بیمارستان آتیه منتقل شود.

به گزارش باشگاه خبرنگاران هماهنگ کننده امور بستری و درمان اکبر عبدی با اعلام این خبر در گفتگو با مهر اظهار داشت: شب گذشته در پی بالا رفتن فشار خون و همچنین وجود لخته خون در پای عبدی، به توصیه پزشکان او به بیمارستان مجهزتری منتقل شد که دارای خدمات ویژه آی سی یو و سی سی یو است.
وی با اشاره به اینکه انتقال عبدی با یک دستگاه آمبولانس صورت گرفت، افزود: او نباید به هیچ وجه تکان بخورد و حتی اجازه ندارد از سرویس بهداشتی استفاده کند چون ممکن است لخته خون حرکت کرده و موجب بروز سکته قلبی شود.
او به انجام سونوگرافی در کلینیک سعادت آباد و محرز شدن این موضوع که یکی از رگهای پای بیمار تا زیر زانو گرفته اشاره کرد و گفت: هم اکنون عبدی در یکی از بیمارستانهای مجهز در شهرک قدس بستری است و می بایست یک هفته تا 10 روز تحت مراقبتهای ویژه دارویی و درمانی و استراحت کامل قرار بگیرد تا لختگی خون از بین برود.
وی که از دوستان نزدیک این هنرپیشه است افزود: عبدی علاوه بر دیابت و تزریق انسولین، دچار فشار خون بالا است که به همین دلیل می بایست تحت مراقبت کامل پزشکی باشد. چون دارویی که برای از بین بردن لختگی خون استفاده می شود باید توسط پزشک تزریق شود.


منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
24/6/89

[امیر عباس انصاری]

نوشته اصلی توسط مهدی

ایجاد لختگی خون در پای اکبر عبدی باعث شد این هنرمند برای مراقبتهای ویژه از کلینیک سعادت آباد به بیمارستان آتیه منتقل شود.

به این لخته خون میگن آمبولی
خیلی هم خطرناکه

[niyaz]

آخی !!!!!!!
الهی که سالینا سال زنده باشه
حیفه که این جور هنرمند ها که هر چندین سال یه بار ظاهر میشن زود از بین طرفداراشون برن

[nae]

در مراسم چهاردهمين جشن بزرگ سينماي ايران و در بخش اصلي جشن كه ديشب به دبيري «فرهاد توحيدي» برپا شد، برترين‌هاي سينما
در دوسال گذشته از نگاه داوران صنوف سينمايي معرفي شدند و دو فيلم «درباره الي...» و «ملك سليمان» به ترتيب با 6 و 4 تنديس
ركورددار دريافت تنديس‌ شدند.
بنا بر اين گزارش، اين مراسم كه پس از قرائت قرآن مجيد و پخش سرود جمهوري اسلامي ايران با اجراي زوج فرهاد آئيش و مائده طهماسبي
آغاز شد و در حين اجراي برنامه مهران رجبي نيز در قالب اجراي طنز بخشي از مشكلات صنفي خانه سينما را مطرح ‌كرد.
قبل از اعلام نام بهترين فيلم جشن سينما نماهنگي درباره امنيت شغلي پخش شد و در بخش‌هايي از برنامه گروه موسيقي رستاك
4 موسيقي محلي با تم كردي، گيلاني، آذري و لري را اجرا كردند.
هوشنگ گلمكاني، حامد بهداد، عزيز ساعتي، مرتضي رزاق‌كريمي، محمدرضا دلپاك، ترانه عليدوستي، نظام‌الدين كياني، ناصر ممدوح، بابك حميديان،
مسعود بهنام، جهانگير كوثري، عبدالله اسكندري، لاله اسكندري، جمشيد گرگين، پروين صفري، امير اثباتي، عليرضا خمسه، محمد سرير، صديق تعريف،
محمدرضا مؤئيني، سروش صحت، رضا ميركريمي، محمدرضا سكوت، آتيلا پسياني، سيدغلامرضا موسوي، اميرشهاب رضويان، فرشته طائرپور،
نگار جواهريان، سيدجمال ساداتيان، ‌اصغر فرهادي، همايون اسعديان، باران كوثري، رسول صدرعاملي، حسين ترابي، رخشان بني‌اعتماد، سيروس الوند،
عزيز‌الله حميدنژاد و محمدمهدي عسگرپور از جمله سينماگراني بودند كه با حضور بر روي صحنه و اهداي جوايز بخش‌هاي مختلف پشت تريبون صحبت كردند.
اين مراسم كه كارگرداني آن را بيژن ميرباقري عهده‌دار بود، تا نيمه شب پنج‌شنبه 25 شهريور ادامه يافت.

به گزارش فارس، داوران تخصصي مرحله اول، 18 نفر از روساي ساير اصناف عضو خانه سينما، پنج نفر داوران نماينده تهيه‌كنندگي و پنج نفر از
داوران منتخب هيئت مديره شامل آيدين آغداشلو، ‌گلي امامي، دكتر مهدي حجت، فرشته طائرپور و كيوان كثيريان داوري نهايي جشن چهاردهم سينماي
ايران را بدين شرح انجام دادند:

- ديپلم افتخار بهترين فيلم اول: مجيد برزگر براي فيلم «فصل باران‌هاي موسمي»
- تنديس بهترين عكس: مهدي دلخواسته براي فيلم «يك گزارش واقعي»
- تنديس بهترين صداگذاري: محسن روشن براي فيلم «كودك و فرشته»
- تنديس بهترين صدابرداري: محمود سماك‌باشي براي فيلم «وقتي همه خوابيم»
- تنديس بهترين جلوه‌هاي ويژه: محسن روزبهاني براي فيلم «شب واقعه»
- تنديس بهترين جلوه‌هاي بصري: لئولو براي فيلم‌ «ملك سليمان»
- تنديس بهترين چهره‌پردازي: سودابه خسروري براي فيلم «شبانه روز»
- تنديس بهترين طراحي لباس: عبدالحميد قديريان براي فيلم «ملك سليمان»
- تنديس بهترين طراحي صحنه: عبدالحميد قديريان براي فيلم «ملك سليمان»
- تنديس بهترين موسيقي متن: محمدرضا عليقلي براي فيلم «عصر روز دهم»
- تنديس بهترين تدوين: هايده صفي‌ياري براي فيلم «درباره الي...»
- تنديس بهترين مدير فيلمبرداري: حميد خضوئي‌ابيانه براي فيلم «ملك سليمان»
- تنديس بهترين بازيگر نقش مكمل مرد: صابر ابر براي فيلم «درباره الي...»
- تنديس بهترين بازيگر نقش مكمل زن: مريلا زارعي براي فيلم «درباره الي...»
- تنديس بهترين بازيگر مرد نقش اول: شهاب حسيني براي دو فيلم «درباره الي...» و «پرسه در مه»
- تنديس بهترين بازيگر زن نقش اول: نگار جواهريان براي فيلم «طلا و مس»
- تنديس بهترين فيلمنامه: جليل سامان براي فيلم «وقت بودن» (زندگي)
- تنديس بهترين كارگرداني: اصغر فرهادي براي فيلم «درباره الي...»
- تنديس بهترين فيلم: «درباره الي» به محمودرضوي و اصغر فرهادي

[nae]

خیلی بهتر از مراسم جشنواره فجر بود و عادلانه تر ولی باز هم به نظرم یه جاهایی یه حق خوری هایی شده
که البته طبیعیه و نمیشه همه هم به حقشون برسن!

[nae]

مراسم چهاردهمين جشن خانه سينما شامگاه گذشته ـ 25 شهريور ماه ـ در تالار همايش‌هاي «برج ميلاد» برگزار شد.اين مراسم كه بيش از 4
ساعت طول كشيد با سخنراني‌هاي پيرامون بحث امنيت شغلي، وضعيت بودجه‌ي خانه سينما و دغدغه‌هاي هنرمندان سپري شد. اجراي برنامه‌ ـ
كه دكور آن ماكت ساختمان خانه سينما (در خيابان بهار) بود ـ را فرهاد آييش و مائده طهماسبي برعهده داشتند و مهران رجبي نيز در طول برنامه‌
در قالب شخصيتهاي مختلف به روي صحنه مي‌آمد و تك پرده‌هاي نمايشي را با همراهي آييش و مائده طهماسبي پيرامون مسايل و دغدغه‌هاي سينماگران اجرا مي‌كرد.

گلايه‌هاي گلمكاني:سينماي اكران تناسبي با كيفيت واقعي سينماي ايران ندارد

هوشنگ گلمكاني با همراهي حامد بهداد كه براي اهداي ديپلم افتخار بهترين كارگرداني اول به مجيد برزگر براي فيلم «فصل‌ باران‌هاي موسمي»
به‌ روي صحنه آمده بودند در سخناني روز ملي سينما را تبريك گفت.
گلمكاني در ادامه يادآور شد:چند روز پيش يادداشتي با محوريت به استقبال روز ملي سينما مي‌رويم نوشتم و در آن يادداشت مطرح كردم كه سينماي
ايران با سينماي اكران متفاوت شده است. اينجا از اهل سينما و خانه سينما تقاضا دارم كه در حد توانشان فكري به حال سينماي اكران كه دارد آبروي
سينماي ايران را از بين مي‌برد بكنند. سينماي اكران تناسبي با كيفيت واقعي سينماي ايران ندارد. وی ادامه داد:در آن مطلب هم اشاره كردم بيش از 200
فيلم در ده سال گذشته امكان نمايش پيدا نكردند. مي‌دانم خانه سينما گرفتاري‌هاي زيادي دارد، اما مطمئن هستم كه در خطر بودن آبرو و اعتبار سينماي
ايران مشكل كوچكي نيست.

بهداد: هنرمند راه خودش را پيدا مي‌كند

حامد بهداد نيز با اظهار خرسندي براي حضور در مراسم چهاردهمين جشن خانه سينما گفت:خوب است كه براي يكديگر كف مي‌زنيم. عرصه اگر
تنگ‌تر هم شود، هنرمند ايراني راه خودش را پيدا مي‌كند.

دلپاك از اصغر شاهوردي ياد كرد

محمدرضا دلپاك كه براي اهداي جايزه‌ي بهترين صداگذاري براي فيلم «كودك و فرشته» به محسن روشن به روي صحنه آمده بود از اصغر شاهوردي
صدابردار حادثه ديده‌ي سينما (كه در مراسم حاضر بود) اشاره كرد و گفت: او در سكوت به سر مي‌برد و در ادامه‌ از زنده‌ياد فريدون خوشابافرد نيز
سخن گفت. دلپاك همچنين گفت: اين جشن رقابت هم هست اما بيشتر رفاقت است.

ترانه عليدوستي هم كه محمدرضا دلپاك را همراهي مي‌كرد،در سخنان كوتاهي گفت: گلايه دارم، ما فقط وقتي به اين مراسم دعوت مي‌شويم كه مي‌خواهيم
جايزه بگيريم يا كانديدا شويم. لطفا ما را هميشه دعوت كنيد.

نظام‌الدين‌ كيايي نيز در سخناني از سابقه بحث صدا در ايران گفت و اين‌كه اولين صدابرداري متعلق به ابوالقاسم فردوسي است.

جهانگير كوثري نيز كه براي اهداي جايزه به روي سن آمده بود به هوشنگ گلمكاني درود فرستاد كه درباره‌ي وضعيت اكران سينماها صحبت كرده است.

در ادامه فرهاد توحيدي دبير چهاردهمين جشن سينما گزارشي را قرائت كرد و عبدالحمید قديريان هتك حرمت به قرآن كريم را محكوم كرد عبدالحميد
قديريان كه دو بار براي دريافت دو تنديس شايستگي براي طراحي‌صحنه و لباس «ملك سليمان» به روي صحنه آمده بود، در سخناني گفت:اين جايزه
براي من با تمام جوايز ديگر فرق مي‌كند. اين حس دانشجويي كه دارم در شروع كارم و انشاء‌الله پيشرفت كنم و من خودم را پا به پاي سينما برسانم.
وي همچنين در بخش ديگري از سخنانش هتك حرمت به قرآن كريم را محكوم كرد و گفت: باورم اين است كه ما بچه‌هاي فرهنگ و هنر اين بي‌حرمتي
را بايد با فرهنگ و هنر پاسخ بدهيم. من از ملت ايران و امام زمان(عج )‌ عذرخواهي مي‌كنم بابت اين كم‌كاري‌ها.

جمشيد گرگين كه براي اهداي جايزه‌ي قديريان به روي سن آمده بود روز ملي سينما را تبريك گفت و ادامه داد: اين مراسم براي مشتاقان سينماي ايران
خوب است. جا دارد از فرهاد توحيدي و بيژن ميرباقري كارگردان اين مراسم تشكر كنم و از حاضران بخواهم براي آنها كف بزنند.

عليرضا خمسه هم كه براي اهداي جايزه‌ي طراحي صحنه به روي سن آمده بود با تبريك روز ملي سينما در سخناني گفت: ماجراهاي خانه سينما را
مي‌توان به گاو مش‌حسن تشبيه كرد. از مش حسن پرسيدند گاوت شير مي‌دهد گفت: گاوم شير نمي‌دهد اما ماشاء‌الله توليدات و عوارض جانبي‌ زيادي دارد.

در ادامه دكتر محمد سرير كه براي اهداي جايزه‌ي بخش موسيقي حاضر شد در سخناني گفت:موسيقي فيلم مثل خون در بدن سينماست و هرجا كه
حضور دارد حيات مي‌بخشد. اميدوارم به جايگاه موسيقي توجه خاصي شود. موسيقي فيلم بايد به جايگاه مناسبش برسد.

محمدرضا موئيني كه براي اهداي جايزه‌ي تدوين به روي صحنه آمده بود نيز در سخناني كوتاه گفت: فقدان امنيت شغلي و كوشش عليه ايجاد امنيت
سينماگران سوگند چه كساني است.؟!

صفي‌ياري: مفتخرم كه در «درباره الي» همكاري كردم

هايده‌صفي‌ياري نيز كه تنديس بهترين تدوين را براي «درباره‌ي الي» دريافت كرد،گفت: خيلي افتخار مي‌كنم كه با گروه «درباره‌ي الي» همكاري
داشتم و تلاش فوق‌العاده‌ي اين گروه باعث شد كه كار من هم ديده شود.

وي در ادامه از تدوين‌گران زني كه آغازگر حضور جدي زنان تدوينگر در عرصه‌ي سينما بودند همچون ژيلا اپكيچي، معصومه شاه‌نظري و... ياد كرد
و به جواناني كه پا به عرصه گذاشته‌اند،خوش‌آمد گفت.