يك سبد قصه براي بچه هاي دوست داشتني

[behnam5555]

قار ... قور ... قار ... قور

امید کنار باغچه نشسته بود ، دستش را روی دلش گذاشته بود و ناله می کرد . خاله کلاغه از راه رسید . دور سر امید چرخید و چرخید و آهسته کنار امید روی زمین نشست . با چشم‌هایی که از زغال سیاه‌تر بود ، به امید خیره شد و گفت : « آهای ! ورپریده ! امروز دیگه چی شده ؟ »
امید شکمش مالش داد و گفت: « دلم ، دلم بدجوری درد می‌کنه . تازه ، قور قور هم می‌کنه . »
خاله کلاغه گفت : « قور قور می‌کنه ؟ مگه چی خوردی ؟ »
امید با بی حوصلگی گفت : « هیچی خاله ، ولم کن ! »
خاله کلاغه سری تکان داد و گفت : « حتماً چیز های گنده گنده خوردی ! درسته ؟ »
امید گفت : « نه خاله . چه حرف ‌هایی می زنی ! زود باش از اینجا برو که حوصله‌ات رو ندارم . »
خاله کلاغه می خواست پر بکشد و برود ، اما فضولی اجازه نمی داد . دلش می‌خواست سر در بیاورد که امید چی خورده که این طور بی قراری می‌کند و از درد به خود می پیچد . روی لبة حوض نشست و گفت: « راستش را بگو ! من می دانم که تو یک چیز گنده خوردی که دل درد گرفتی . ولی هر چی فکر می ‌کنم، نمی ‌فهمم .»
بعد فکری کرد و گفت : « آهان ! حتماً یک گاو درسته قورت دادی ! درسته ؟ »
امید در حالی که به خودش می ‌پیچید ، گفت : « عجب حرفی ! گاو ! نه خاله کلاغه . اگر شکم من به این بزرگی بود ، که خوب بود . »
خاله کلاغه ناباورانه به او نگاه کرد و گفت : « پس … حتماً یک گوسفند خوردی ، با دنبه و کله پاچه و دل و جگرش . درسته ؟ »
امید گفت : « نه . درست نیست . »
خاله کلاغه منقارش را روی هم فشار داد و باز هم فکر کرد : « غلط نکنم ، یک بوقلمون کباب کردی و با سس خوردی ! درسته ؟ »
امید گفت : « چه حرفا ! من کجا و بوقلمون کجا ؟ »
خاله کلاغه ، نا امید نشد ، این بار گفت : « فهمیدم ! یک مرغ درسته ، با هفت تا تخم‌ مرغ آب ‌پز خوردی . درسته ! »
امید که از دست سوال ‌های خاله کلاغه خسته شده بود ، گفت : « نه بابا . این‌ هایی که می‌گی نیست . اصلاً خودم می‌ گم . هندوانه خوردم … »
خاله کلاغه میان حرف او پرید و گفت : « فهمیدم . یک هندوانه گنده را با پوستش خوردی . درسته ؟ »
امید با ناراحتی گفت : « نه خیر ! با پوست نخوردم . »
خاله کلاغه گفت : « ااه ! پس برای چی دلت درد گرفته ؟ »
امید ، پوست و باقی مانده هندوانه را که گوشه حیاط بود ، نشان داد و گفت: « فکر می کنم با خوردن این تخمه‌ه… »
خاله کلاغه به تخمه ‌های کوچولو اشاره کرد و گفت : « یعنی هر کی این چیز های کوچولو رو بخوره دل درد می‌ گیره ؟ من که باورم نمی ‌شه . »
امید گفت : « مامانم همیشه می‌ گفت ، ولی ... »
خاله کلاغه گفت : « خوب کاری کردی . بچه که نباید به حرف مادرش گوش بده . اصلاً مگه می ‌شه شکم کسی از خوردن چیزهای کوچولو درد بگیره ! دل ‌درد مال خوردن چیز های گنده گنده است . ببین من چه راحت می خورم و هیچ ‌طوری هم نمی‌ شم . »
یک ساعت بعد امید و مادرش از درمانگاه برگشتند . امید با این که آمپول زده بود ، هنوز دل درد داشت . می‌ خواست بخوابد که از حیاط صدایی شنید . از پنجره نگاه کرد . خاله کلاغه را دید که یک وری شده بود و قار و قور می‌کرد . به طرفش دوید و گفت : « چیه خاله کلاغه ، دیگه قارقار نمی‌ کنی ! »
خاله کلاغه ناله ‌ای کرد و گفت : « خدا الهی چی ‌کارت کنه . من همیشه قارقار می‌ کردم ، ولی تو شکم من رو به قورقور انداختی . »
امید خندید . خاله کلاغه یک در میان می‌ گفت : « قار ... قور ... قار ... قور ...! »

[behnam5555]

دختر چوپان

آن قدر ابر توی آ سمان بود که آدم خیال می کرد که خورشید هنوز از خواب بیدار نشده است .

دختر چوپان روی تخته سنگی زیر یک درخت نشسته بود و آرام نی می زد . زیر چشمی گوسفند ها را می پایید . یک مرتبه هیاهویی میان گله افتاد . گوسفند ها بلند بلند بع بع می کردند و هر کدام به طرفی می دویدند . دخترک مثل برق از جایش پرید . می دانست صدا صدای چیست . پیتیکو پیتیکوی سم اسبان سرباز های پادشاه همیشه گوسفند هایش را می ترساندند . با عجله به طرف سوار ها دوید . وقتی به آنها رسید نفسش بند آمده بود :

چه خبر تونه ؟ الآ ن چند ماهه که هر روز می آیید این جا و این زبون بسته ها را می ترسونید منکه حرفامو قبلا زدم . تا پسر پا دشاه در یک کار استا نشه باهاش عروسی نمی کنم .

سواری که ازبقیه جلو تر بود از اسبش پیاده شد و گفت : و الله ما که تا حالا نشنیده بودیم کسی برای ازدواج با پسر پادشا ه قید و شرط بگذارد ولی به هر حال ما امروز اومدیم این جا تا ازطرف عالی جناب به شما بگیم که ایشون یک قالیباف معروف شده اند . گل از گل چوپان شکفت . گله را هی کرد و برگرداند به ده . آن وقت سوار اسبش شد و با سرباز ها به طرف قصر رفت . فردای آ ن روز جشن عروسی مفصلی در تمام کشور بر پا شد جشن عروسی او با پسر پادشاه . روز های قشنگ بهاری یکی یکی می آ مدند و می رفتند . در یکی از این روز ها عروس و داماد جوان تصمیم گرفتند تا برای گردش به صحرا بروند . آن قدر رفتند و حرف زدند و خوش گذراندند تا این که حسابی از قصر دور شدند . ناگهان چشمشان به آلونک کوچکی افتاد که تک و تنها وسط دشت قرار داشت و از آن بوی کباب می آمد پسر پادشاه از اسبش پیاده شد و گفت : بد نیست برویم داخل و یک چیزی بخوریم . گلیم کوچکی جلوی آلونک پهن شده بود . تا آمدند از روی آن رد بشوند زیرپایشان خالی شد وپرت شدند توی یک چاله ی تاریک و عمیق . صا حب آلونک که صدای افتادن آن ها را شنیده بود بالای چاله آ مد خنده ی ترسناکی سرداد و دو باره گلیم را روی چاله انداخت . همه جا تاریک شد . چند نفر دیگر توی گودال بودند . جلو آمدند و به پسر پادشاه گفتند : هر روز یکی دو نفراین تو می افتند . مرد بدجنسی که صاحب آلونک است شبانه از ما کار می کشد آخر سر هم می آید و یکیمان را که بد تر از بقیه کار کرده با خود ش می برد . بعد او را می کشد و گوشتش را کباب می کند و به خورد بقیه می دهد .

طولی نکشید که مرد بد جنس با یک نردبان وارد گودال شد . زیر نور کمی که از آن بالاتوی چاله می افتاد به تازه وارد ها نگاه کرد و گفت : هی شما دو تا چه کار بلدید تا من بتونم از اون پول در بیارم ؟ پسر پادشاه سرش را بالا گرفت و بدون آن که بترسد جواب داد : اگر قول بدهی هیچ کدام از ما را نکشی کاری می کنم که زود پولدارشوی . یک دار قالی و چند تا دوک نخ برایم بیاور . مرد بد جنس که او را نمی شناخت شرط او را قبول کرد . آن شب پسر پادشاه تا صبح نخوابید و با کمک بقیه شروع کرد به بافتن یک قالی . مرد بد جنس می خواست قالی را بفروشد و درعوض پول خوبی بگیرد . پس از چند روز وقتی موقع تحویل قالی رسید پسر پادشاه به او گفت : من این قا لی را خیلی خوب و اعلا بافته ام . آن را به قصر پادشاه ببر و بگو شوهر دختر چوپان گفته که پادشاه اول قالی را باز کند و بعد به تو انعام خوبی بدهد . مرد بد جنس با خوشحالی راهی قصر شد . پادشاه تا قالی را باز کرد چشمش به جمله هایی افتاد که روی فرش بافته شده بود : پدر عزیزم ما توی یک چاله جلوی آلونک این مرد بد جنس زندانی شده ایم . او یک گلیم قرمز روی چاله انداخته . ما رانجات بدهید .

پادشاه دستور داد تا مرد بد جنس را دستگیر کنند . آن گاه سپاهش را برای نجات زندانیان فرستاد . وقتی مردم از ماجرا آگاه شدند همگی دختر چوپان را تحسین کردند که چنین شرطی برای ازدواج با پسر پادشاه گذاشته بود ( شرط یاد گرفتن یک کار . )

[behnam5555]

شیر و آدمیزاد

یکی بود یکی نبود ، غیر از خدا هیچکس نبود .
یک روز شیر در میدان جنگل نشسته بود و بازی کردن بچه هایش را تماشا می کرد که ناگهان جمعی از میمون ها و شغال ها در حال فرار به آنجا رسیدند . شیر پرسید : « چه خبر است ؟ » گفتند : « هیچی ، یک آدمیزاد به طرف جنگل می آمد و ما ترسیدیم . »
شیر با خود فکر کرد که لابد آدمیزاد یک حیوان خیلی بزرگ است و می دانست که خودش زورش به هر کسی می رسد . برای دلداری دادن به حیوانات جواب داد : « آدمیزاد که ترس ندارد . »
گفتند : « بله ، درست است ، ترس ندارد ، یعنی ترس چیز بدی است ، ولی آخر شما تا حالا با آدم جماعت طرف نشده اید ، آدمیزاد خیلی وحشتناک است و زورش از همه بیشتر است . »
شیر قهقه خندید و گفت : « خیالتان راحت باشد ، آدم که هیچی ، اگر غول هم باشد تا من اینجا هستم از هیچ چیز ترس نداشته باشید . »
اما شیر هرگز از جنگل بیرون نیامده بود و هرگز در عمر خود آدم ندیده بود . فکر کرد اگر از میمون ها و شغال ها ببرسد آدم چییست به او می خندند و آبرویش می رود . حرفی نزد و با خود گفت فردا می روم آنقدر می گردم تا این آدمیزاد را پیدا کنم و لاشه اش را بیاورم اینجا بیندازم تا ترس حیوانات از میان برود . شیر فردا صبح تنهایی راه صحرا را پیش گرفت و آمد و آمد تا از دور یک فیل را دید . با خود گفت اینکه می گویند آدمیزاد وحشتناک است باید یک چنین چیزی باشد . حتماً این هیکل بزرگ آدمیزاد است .
پیش رفت و به فیل گفت : « ببینم ، آدم تویی ؟ »
فیل گفت : « نه بابا ، من فیلم ، من خودم از دست آدمیزاد به تنگ آمده ام . آدمیزاد می آید ما فیل ها را می گیرد روی پشت ما تخت می بندد و بر آن سوار می شود و با چکش توی سر ما می زند . بعد هم زنجیر به پای ما می بندد و یا دندان ما را می شکند و هزار جور بلا بر سرما می آورد . من کجا آدم کجا . »
شیر گفت : « بسیار خوب ، خودم می دانستم ولی می خواستم ببینم یک وقت خیال به سرت نزند که اسم آدم روی خودت بگذاری . »
فیل گفت : « اختیار دارید جناب شیر ، ما غلط می کنیم که اسم آدم روی خودمان بگذاریم . »
شیر گفت : « خیلی خوب ، پر حرفی نکن برو پی کارت .» و همچنان رفت تا رسید به یک شتر قوی هیکل و گفت ممکن است آدم این باشد . او را صدا زد و گفت : « صبر کن ببینم ، تو آدمی ؟ »
شتر گفت : خدا نکند که من مثل آدم باشم . من شترم ، خار می خورم و بار می برم و خودم اسیر و ذلیل دست آدمها هستم . اینها می آیند صد من بار روی دوشم می گذارند و تشنه و گرسنه توی بیابان های بی آب و علف می گردانند بعد هم دست و پای ما را می بندند که فرار نکنیم . آدمیزاد شیر ما را می خورد ، پشم ما را می چیند و با آن عبا و قبا درست از جان ما هم بر نمی دارد ، حتی گوشت ما را هم می خورد . »
شیر گفت : « بسیار خوب ، من خودم می دانستم . می خواستم ببینم یک وقت هوس نکنی اسم آدم روی خودت بگذاری و میمون ها و شغال ها را بترسانی . »
شتر گفت : « ما غلط می کنیم . من آزارم به هیچ کس نمی رسد و اگر یک میمون یا شغال هم افسارم را بکشد همراهش می روم . من حیوان زحمت کشی هستم و ...»
شیر گفت : « خیلی خوب ، پر حرفی نکن برو پی کارت .» و همچنان رفت تا رسید به یک گاو . با خود گفت این حیوان با این شاخ هایش حتماً آدمیزاد است . پیش رفت و از او پرسید : « تو از خانواده آدمیزادی ؟ »
گاو گفت : « نخیر قربان ، آدم که شاخ ندارد . من گاوم که از دست آدمیزاد دارم بیچاره می شوم و نمی دانم شکایت به کجا برم . آدمیزاد ماها را می گیرد ، شبها در طویله می بندد و روزها به کشتزار می برد و ما مجبوریم زمین شخم کنیم و گندم خرد کنیم و چرخ دکان عصاری را بچرخانیم آن وقت شیر هم بدهیم و آخرش هم ما را می کشند و گوشت ما را می خورند . »
شیر گفت : « بله ، خودم ، می دانستم . گفتم یک وقت هوس نکنی اسم آدم روی خودت بگذاری و حیوانات کوچکتر را بترسانی ، این میمون ها و شغال ها سواد ندارند و از آدم می ترسند . »
گاو گفت : « نه خیر قربان ، موضوع این است که من با این شاخ ... »
شیر گفت : « خیلی خوب ، پر حرفی نکن برو پی کارت . »
شیر با خود گفت : « پس معلوم شد آدمیزاد شاخ ندارد و تا اینجا یک چیزی بر معلوماتمان افزوده شد . » و همچنان رفت تا رسید به یک خر که داشت چهار نعل توی بیابان می دوید و فریاد می کشید . شیر با خود گفت این حیوان با این صدای نکره اش و با این دویدن و شادی کردنش حتماً همان چیزی است که من دنبالش می گردم . خر را صدا زد و گفت :« آهای ، ببینم ، تویی که می گویند آدم شده ای ؟ »
خر گفت : « نه والله ، من آدم بشو نیستم . من خودم بیچاره شده آدمیزاد هستم . و هم اینک از دست آدمها فرار کرده ام . آنها خیلی وحشتناکند و همینکه دستشان به یک حیوان بند شد دیگر او را آسوده نمی گذارند . آنها ما را می گیرند بار بر پشت ما می گذارند . آنها ما را می گیرند دراز گوش و مسخره هم می کنند و می گویند تا خر هست پیاده نباید رفت . آدم ها آنقدر بی رحم و مردم آزارند که حتی شاعر خودشان هم گفته :

گاوان و خران باردار
به ز آدمیان مردم آزار

شیر گفت : « بسیار خوب ، خودم می دانستم که تو درازگوشی اما من دارم می روم ببینم آدم ها حرف حسابی شان چیست ؟ »
خر گفت : « ولی قربان ، باید مواظب خودتان ... »
شیر گفت : « خیلی خوب ، پر حرفی نکن برو پی کارت . من می دانم که چکار باید بکنم . »
اما شیر فکر می کرد خیلی عجیب است این آدمیزاد که همه از او حساب می برند ، یعنی دیگر حیوانی بزرگتر از فیل و شتر و گاو و خر هم هست ؟ قدری پیش رفت و رسید به یک اسب که به درختی بسته شده بود و داشت از توبره جو می خورد . شیر پیش رفت و گفت : « تو کی هستی ؟ من دنبال آدم می گردم . »
اسب گفت : « هیس ، آهسته تر حرف بزن که آدم می شنود . آدم خیلی خطرناک است ، فقط شاید تو بتوانی انتقام ما را از آدمها بگیری . آدمها ما را می گیرند افسار و دهنه می زنند و ما را به جنگ می برند ، به شکار می برند ، سوارمان می شوند و به دوندگی وا می دارند و پدرمان را در می آورند . ببین چه جوری مرا به این درخت بسته اند .»
شیر گفت : « تقصیر خودت است ، دندان داری افسارت را پاره کن و برو ، صحرا به این بزرگی ، جنگل به آن بزرگی . »
اسب گفت : « بله ، صحیح است ، چه عرض کنم ، در صحرا و جنگل هم شیر و گرگ و پلنگ حرف زدی ، حیف که کار مهمتری دارم وگرنه می دانستم با تو چه کنم ، ولی امروز می خواهم انتقام همه حیوانات را از آدمیزاد بگیرم . »
شیر قدری دیگر راه رفت و رسید به یک مزرعه و دید مردی دارد چوب های درخت را بهم می بندد و یک پسر بچه هم به او کمک می کند و شاخه ها را دسته بندی می کند .
شیر با خود گفت : ظاهراً این بی بته ها هم آدمیزاد نیستند ولی حالا پرسیدنش ضرری ندارد . پرسش کلید دانش است . پیش رفت و از مرد کارگر پرسید : « آدمیزاد تویی ؟ »
مرد کارگر ترسید و گفت : « بله خودمم جناب آقای شیر ، من همیشه احوال سلامتی شما را از همه می پرسم . »
شیر گفت : « خیلی خوب ، ولی من آمده ام ببینم تویی که حیوانات را اذیت می کنی و همه از تو می ترسند ؟ »
مرد گفت : « اختیار دارید جناب آقای شیر ، من و اذیت ؟ کسی همچو حرفی به شما زده ؟ اگر کسی از ما بترسد خودش ترسو است وگرنه من خودم چاکر همه حیوانات هم هستم . من برای آنها خدمت می کنم ، اصلا کار ما خدمتگزاری است منتها مردم بی انصافند و قدر آدم را نمی دانند . شما چرا باید حرف مردم را باور کنید ، از شما خیلی بعید است ، شما سرور همه هستید و باید خیلی هوشیار باشید .»
شیر گفت : « من دیدم فیل و گاو و خر و شتر و اسب همه از دست تو شکایت دارند ، میمونها و شغالها از تو می ترسند و همه می گویند آدمیزاد ما را بیچاره کرده .» مرد گفت : « به جان عزیز خودتان باور کنید که خلاف به عرض شما رسانده اند . همان فیل با اینکه حیوان تنه گنده بی خاصیتی است باید شرمنده محبت من باشد . ما این حیوان وحشی بیابانی را به شهر
می آوریم و با مردم آشنا می کنیم ، به او علف می دهیم ، او را در باغ وحش پذیرایی می کنیم . همان شتر را ما نگاهداری می کنیم ، خوراک می دهیم ، برایش خانه درست می کنیم . چه فایده دارد که پشمش بلند شود ، ما با پشم شتر برای برهنگان لباس تهیه می کنیم . اسب را ما زین و لگام زرین و سیمین برایش می سازیم و مثل عروس زینت می کنیم . بعد هم ما زورکی از کسی کار نمی کشیم . گاو و خر را می بریم توی بیابان ول می کنیم ولی خودشان راست می آیند می روند توی طویله . آخر اگر کسی راضی نباشد خودش چرا بر می گردد؟ شما حرف آنها را در تنهایی شنیده اید و می گویند کسی که تنها پیش قاضی برود خوشحال می شود . آنها که حالا اینجا نیستند ولی اگر می خواهید یک اسب اینجا هست بیاورم آزادش کنم اگر حاضر شد به جنگل برود هر چه شما بگویید درست است . ملاحظه بفرمایید ما هیچ وقت روی شیر و پلنگ بار نمی گذاریم . چونکه خودشان راضی نیستند . ما زوری نداریم که به کسی بگوییم ، اصلا شما می توانید باور کنید که من با این تن ضعیف بتوانم فیل را اذیت کنم ؟ من که به یک مشت او هم بند نیستم . »
شیر گفت : « بله ، مثل اینکه حرف های خوبی بلدی بزنی . »
مرد گفت : « حرف خوب که دلیل نیست ولی ما کارهایمان خوب است . باور کنید هر کاری که از دستمان برآید برای مردم می کنیم . حتی درست همین امروز به فکر افتاده بودم که بیایم خدمت شما و پیشنهاد کنم که برای شما یک خانه بسازم ، آخر شما سرور حیوانات هستید و خیلی حق به گردن ما دارید .»
شیر پرسید : « خانه چطور چیزیست ؟ »
مرد گفت : « اگر اجازه می دهید همین الان درست می کنم تا ملاحظه بفرمایید که ما مردم چقدر مردم خوش قلبی هستیم . شما چند دقیقه زیر سایه درخت استراحت بفرمایید . » مرد شاگردش را صدا زد و گفت : پسر آن تخته ها و آن چکش و میخ را بیاور .
پسرک اسباب نجاری را حاضر کرد و مرد فوری یک قفس بزرگ سرهم کرد و به شیر گفت : « بفرمایید . این یک خانه است . فایده اش این است که اگر بخواهید هیچ کس مزاحم شما نشود می روید توی آن و درش را می بندید و راحت می خوابید . یا بچه هایتان را در آن نگهداری می کنید و وقتی در این خانه هستید باران روی سرتان نمی ریزد و آفتاب روی سرتان نمی تابد و اگر یک سنگ از کوه بیفتد روی شما نمی غلطد و اگر باد بیاید و یک درخت بشکند روی سقف خانه ها زندگی می کنیم و برای شما که سالار و سرور حیوانات هستید داشتن خانه خیلی واجب است . البته همه جور خانه می شود ساخت ، کوچک و بزرگ . حالا بفرمایید توی خانه ببینم درست اندازه شما هست ؟ »
شیر هر چه فکر کرد دید آدمیزاد به نظرش چیز وحشتناکی نیست و خیلی هم مهربان است . این بود که بی ترس و واهمه رفت توی قفس و مرد نجار فوری در قفس را بست و گفت « تشریف داشته باشید تا هنر آدمیزاد را به شما نشان بدهم . » مرد آهسته به شاگردش دستور داد « پشت دیوار قدری آتش روشن کن و آفتابه را بیاور . » بعد خودش آمد پای قفس و با شیر صحبت کرد و گفت : « بله . اینکه می گویند آدمیزاد فلان است و بهمان است مال این است که هیکل آدمیزاد خیلی نازک نارنجی است اما مغز آدمیزاد بهتر از همه حیوانات کار می کند . شما آدمیزاد را خیلی دست کم گرفته اید که از توی جنگل راه می افتید می آیید پوست از کله اش بکند ، آدمیزاد صد جور چیزها اختراع کرده که برای خودش فایده دارد و برای بدخواهش ضرر دارد . البته ما چنگ و دندان شما خیلی خطرناکتر است و اگر همه حیوانات از ما می ترسند برای همین چیزهاست . حالا من با یک آفتابه کوچک بی قابلیت چنان بلایی بر سرت بیاورم که تا عمر داری فراموش نکنی و دیگر درصدد انتقام جویی برنیایی .» بعد صدایش را بلند کرد و گفت : « پسر ، آفتابه را بیار . »

مرد آفتابه آب جوش را گرفت و بالای سر قفس شروع کرد به ریختن آب جوش روی سر و تن شیر .
شیر فریاد می کرد و برای نجات خود تلاش می کرد ولی هر چه زور می زد صندوق محکم بود . عاقبت بعد از اینکه همه جای بدن شیر از آب جوش سوخت و پوستش تاول زد و کار به جان رسید گفت : « بله ، من می توانم تو را در این قفس نگاه دارم ، می توانم تو را نفله کنم ، می توانم پوست از تنت بکنم اما نمی کنم تا به جنگل خبر ببری و حیوانات نخواسته باشند با آدم ها زور آزمایی کنند . خودم هم برایت در قفس را باز می کنم ، اما اگر قصد بدجنسی داشته باشی صدجور دیگر هم اسباب دارم که از آفتابه بدتر است و آن وقت دیگر خونت به گردن خودت است .
مرد در قفس را باز کرد و شیر از ترسش پا به فرار گذاشت و دیگر پشت سرش را هم نگاه نکرد . رفت توی جنگل و از سوزش تن و بدنش ناله می کرد . دو سه تا شیر که در جنگل بودند او را دیدند و پرسیدند : « چه شده ، چرا اینطور شدی ؟ »
شیر قصه را تعریف کرد و گفت : « اینها همه از دست آدمیزاد به سرم آمد .» شیر ها گفتند : « تو بیخود با آدمیزاد حرف زدی و از او فریب خوردی . بایستی از او انتقام بگیریم . آدمیزاد تو را تنها گیر آورده ، با دشمن نباید تنها روبرو شد ، اگر با هم بودیم اینطور نمی شد .
گفت : « پس برویم .»
سه شیر تازه نفس جلو و شیر سوخته از دنبال دوان دوان آمدند تا به مزرعه رسیدند . مرد نجار خودش به خانه رفته بود و شاگردش مشغول جمع کردن ابزار کار بود که شیرها سر رسیدند . پسرک موضوع را فهمید و دید وضع خطرناک است . فوری از یک درخت بالا رفت و روی شاخه درخت نشست .
شیرها وقتی پای درخت رسیدند گفتند حالا چکنیم . شیر سوخته گفت : « من که از آدم می ترسم . من پای درخت می ایستم شماها پا بر دوش من بگذارید ، روی هم سوار شوید و او را بکشید پایین تا با هم به حسابش برسیم .»
گفتند : « یا الله » . شیر سوخته پای درخت ایستاد و شیرهای دیگر روی سرهم سوار شدند و درخت کوتاه بود . شاگرد نجار دید نزدیک است که شیرها به او برسند و هیچ راه فراری ندارد . ناگهان فکری به خاطرش رسید و به یاد حرف استادش افتاد و فریاد کرد : « پسر ، آفتابه را بیار . »
شیرها دنبال او دویدند و گفتند : « چرا در رفتی ؟ نزدیک بود بگیریمش . »
شیر گفت : چیزی که من می دانم شما نمی دانید . من تمام اسرار آدمیزاد را می دانم و همینکه گفت « آفتابه را بیار » دیگر کار تمام است . این بدبختی هم که بر سر من آمد مال این بود که ما نمی توانیم آفتابه بسازیم . آدم ها داناتر از ما هستند و کسی که داناتر است به هر حال زورش بیشتر است

[behnam5555]

مادر

مردی مقابل گل فروشی ایستاده بود و می خواست دسته گلی برای مادرش که در شهر دیگری بود سفارش دهد تا برایش پست شود وقتی از گل فروشی خارج شد ، دختری را دید که روی جدول خیابان نشسته بود هق هق گریه می کرد .

مرد نزدیک دختر رفت و از او پرسید : « دختر خوب ، چرا گریه می کنی ؟ »
دختر در حالی که گریه می کرد ، گفت : « می خواستم برای مادرم یک شاخه گل رز بخرم ولی فقط 75 سنت دارم در حالی که گل رز 2 دلار می شود . مرد لبخندی زد و گفت : « با من بیا ، من برای تو یک شاخه گل رز قشنگ می خرم . »
وقتی از گل فروشی خارج می شدند ، مرد به دختر گفت : « مادرت کجاست ؟ می خواهی تو را برسانم ؟ »
دختر دست مرد را گرفت و گفت : « آنجا » و به قبرستان آن طرف خیابان اشاره کرد .
مرد او را به قبرستان برد و دختر روی یک قبر تازه نشست و گل را آنجا گذاشت .
مرد دلش گرفت ، طاقت نیاورد ، به گل فروشی برگشت ، دسته گل را گرفت و 200 مایل رانندگی کرد تا خودش دسته گل را به مادرش بدهد .

[behnam5555]

الماس

مرد ثروتمندی از تمامی لذت های زندگی بهره مند بود . او اموال زیادی داشت . چندین ملک در شهرهای مختلف ، ماشین های رنگ و وارنگ و کلی وسایل گران قیمتی و ارزشمند داشت . بعد از اینکه پیر شد ، روزی فکر کرد که نگاهداری این همه املک در جاهای مختلف برای او سخت شده است و بهتر است همه مال و اموال خود را بفروشد و با پولش الماسی بخرد تا همه ی پول و ثروتش همیشه در کنارش باشد . او هر چه داشت فروخت و با پولش الماسی بزرگ خرید . مرد فکر کرد که الماسش را در جایی پنهان کند . او چاله ای در کنار درخت پشت حیاط کند و الماسش را آنجا پنهان کرد . او فکر کرد که هیچ کس آنرا در این مکان پیدا نمی کند . او هر شب برمی گشت و چاله را می کند و نگاهی به الماسش می کرد وقتی خیالش جمع می شد دوباره آنرا در چاله می گذاشت و رویش را با خاک می پوشاند . اینکار هر شب تکرار می شد تا اینکه شبی دزدی به خانه او آمد . دزد دید که مرد پولدار از اتاقش بیرون آمد و آهسته به حیاط رفت و چاله ای حفر کرد و از آن سنگی را بیرون آورد آنرا نگاه کرد و گفت : هنوز اینجاست . دوباره آنرا در چاله گذاشت و رویش را با خاک پوشاند . وقتی پیرمرد به اتاقش برگشت ، دزد زمین را حفر کرد و تکه الماس را پیدا کرد . او خوشحال شد و گفت حالا این سنگ مال من است و من دیگر مرد پولداری شدم .
او از آنجا رفت و هیچوقت برنگشت . روز بعد وقتی پیرمرد چاله ای را در کنار درخت دید ، ترسید به سرعت به آن طرف دوید . زمین کنده شده بود و از آن سنگ قیمتی هیچ اثری نبود . باورش نمی شد شروع به کندن زمین کرد ولی الماس پیدا نشد که نشد مرد با صدای بلند می گریست و فریاد می زد دیگر من الماسی ندارم دیگر مرد پولداری نیستم او کنار چاله نشسته بود و گریه و زاری می کرد . خدمتکاران به دوست او تلفن زدند . وقتی دوستش رسید و پیرمرد را در آن شرایط دید به او گفت : گریه نکن ، بیا این تکه سنگ بزرگ برای تو آن را بردار و در چاله بیانداز و رویش را با خاک بپوشان ، سپس هر روز می توانی بیایی و آنرا از چاله در آوری و نگاه کنی یک تکه سنگ با یک تکه الماس وقتی درون خاک پنهان باشد برای صاحبش نباید فرقی داشته باشد

[behnam5555]

غازی خان

در زمان قدیم یک شکارچی بود که هر روز به شکار می رفت و دست خالی بر میگشت . یکی از روزها این مرد شکارچی غازی شکار کرد و به خانه آورد و به زنش گفت : از تو می خوام که این غاز را درست و تر و تمیز بپزی تا دو نفری بدون اینکه کسی بفهمد آنرا بخوریم . خودت میدانی چقدر برای شکار این غاز زحمت کشیده ام . مبادا کسی از قضیه سردربیاورد . زن شکارچی هم که خیلی خوشحال شده بود قبول کرد و غاز را توی کماجدان گذاشت و رفت به مطبخ که آنرا بپزد . از قضا نزدیکی های غروب بود که در خانه شان زده شد . وقتی زن شکارچی در را باز کرد دید ای داد و بیداد مهمان است که حتما شب را مزاحمشان می شود . مهمان آمد داخل و نشست . وقت شام خوردن که شد شکارچی به زنش گفت : « مبادا غاز را برای مهمان بیاوری برو دو تا پیاز و کمی پنیر بردار و بیار تا بخورد ، ما هم خودمان را میزنیم به سیری و چند لقمه ای زورکی می خوریم تا اشتهایمان کور نشود و بتوانیم نصف شب که مهمان خوابش برد غاز را بخوریم .
مرد شکارچی هرچه گفت زنش گوش کرد . ولی مهمان از قصه غاز خبردار شد و سعی کرد کم بخورد بلکه بتواند یک جوری برای غاز نقشه ای بکشد . بعد از شام هر سه نفر خوابیدند . شکارچی و زنش به خواب رفتند ولی مهمان به هوای غاز نگذاشت خوابش ببرد و بیدار ماند .
وقتی خروپف زن و شوهر به هوا رفت از جایش بلند شد و رفت پای خام نونی دو تا از آن نان های تر و تازه برداشت و یواش یواش رفت توی مطبخ و غاز را که توی کماجدان بود پیدا کرد . در کماجدان را برداشت و گفت : بی انصاف ها لامصبا چه میشد که سرپسین غاز می آوردید و با هم می خوردیم . راستی خدا را خوشتر نمی آمد که خودتان می خوردید و یک لقمه ای هم به من می دادید ؟ خیلی از این حرف ها با خودش گفت و غاز را خورد و یک ذره هم برای آنها نگذاشت . یک کفش ساغری سلطون هم – که شکارچی برای زنش خریده بود – دم در اطاق بود . آنرا برداشت و به جای غاز توی کماجدان گذاشت و با شکم سیر سرجایش راحت گرفت خوابید .
شکارچی کمی که گذشت از خواب بیدار شد و زنش را هم بیدار کرد . گفت : بنده خدا وقت خوردن غاز حالا است . زنش گفت : مهمان را امتحان کنیم ببینیم خواب است یا بیدار ؟ اگر خواب بود آن وقت میرویم و غاز را می خوریم . شوهرش قبول کرد دونفری شروع کردند به صحبت .
یکی می گفت من نادرشاه را یاد می دهم . یکی گفت من شاه عباس را یاد میدهم . شکارچی برای اینکه بفهمد مهمان خواب است یا بیدار خطاب به مهمان گفت : تو چه پادشاهی بیادت میآید ؟ ... مهمان آهی از ته دل کشید و گفت : ای ... من هیچ پادشاهی یادم نمی آید ، هر کاری میکنم یادم میرود فقط زمانیکه ساغری سلطون جانشین غازی خان شد یاد میدهم دیگر هیچی یاد ندارم ...

کماجدان = دیگ
خام = خم . ظرف گلی استوانه ای شکل که در آن نان میگذارند
لامذهب ها = بی دین ها
پسین = سر شب

[behnam5555]

دختر شجاع و قهرمان

آن طرف دهکده ای دریایی عمیق و وسیع بود که می گفتند در آن جا یک کشتی دزدان دریایی وجود دارد که در آن کشتی دریایی دزدان دریایی زندگی می کنند و دریا را تصرف کرده اند و مردم فقیر دهکده را که کارشان ماهیگیری بود از رفتن به دریا و کسب و کار محروم ساخته بودند . می گفتند دزدان دریایی یک شمشیر جواهر نشان دارند که قدرت آن ها در همین شمشیر است و می گفتند آن شمشیر در اتاقی به نام اتاق اسرار است و کلید آن اتاق در دست فرمانده دزدان دریایی است .
در آن دهکده دختری یازده ساله به نام لیدا بود که دلش می خواست به جنگ با دزدان دریایی بپردازد ولی پدر و مادرش به او اجازه ی انجام چنین کاری را نمی دادند . یک شب وقتی که لیدا مطمئن شد همه خوابیدند تصمیم گرفت به جنگ دزدان دریایی برود و آن ها را شکست بدهد . او از جنگل وحشتناکی گذشت تا به دریا رسید در آن جا قایقی دید سوار آن شد و روی امواج ملایم دریا به طرف دزدان دریا حرکت کرد . از دور کشتی دزدان دریایی را دید و قایق را آرام و بیصدا به آن سمت هدایت کرد . با شجاعت و جسارت وارد کشتی آنها شد اول از هر کار مطمئن شد همه خوابیدند فقط سه تا نگهبان بیدار است بعد سر و صدا کرد تا نگهبانان به طرف صدا بروند نگهبانان وقتی صدا را شنیدند به این طرف و آن طرف دویدند تا صدا را پیدا کنند در آن لحظه لیدا که موقعیت مکانی قبلی خود را تغییر داده بود از فرصت استفاده کرد و به اتاق فرمانده رفت و کلید اتاق اسرار را برداشت وقتی می خواست از اتاق فرمانده خارج شود ناگهان پایش به ظرف سفالی قدیمی و مورد علاقه فرمانده خورد ظرف افتاد و شکست . فرمانده خواب آلود گفت : کیه ؟ لیدا صدای گربه را درآورد و فرمانده فکر کرد گربه است و دوباره خوابید . لیدا به سراغ اتاق اسرار رفت و شمشیر را برداشت و با خوشحالی به خانه برگشت صبح وقتی فرمانده از خواب بیدار شد دید ظرف شکسته است و از همه مهم تر اینکه کلید اتاق اسرار نیست زود به سراغ اتاق اسرار رفت وقتی که دید شمشیر نیست فریاد زنان گفت : بیچاره شدیم . ولی لیدا شمشیر را به اهالی دهکده نشان داد مردم خوشحال شدند و شمشیر را شکستند بعد عکس لیدا در روزنامه ها بعنوان قهرمان ملی و جسور چاپ شد .
این دختر یازده ساله صاحب موفقیت بزرگ شده بود . مردم دهکده برای همیشه از دست دزدان دریایی خلاص شده بودند . پس از آن مردم دهکده به همراه کدخدای دهکده میدانی ساختند و نام آن را میدان پیروزی گذاشتند و کنار آن مجسمه ی لیدا را ساختند بعد از آن ماجرا لیدا مایه ی افتخار پدر و مادرش و مورد احترام اهالی دهکده شد و همه به او احترام می گذا شتند .

[behnam5555]

کبوتر نامه بر و هرزه

یکی بود یکی نبود . غیر از خدا هیچکس نبود .
دو تا کبوتر همسایه بودند که یکی اسمش « نامه بر » و یکی اسمش « هرزه » بود . یک روز کبوتر هرزه گفت : « من هم امروز همراه تو به سفر می آیم . »
نامه بر گفت : « نه ، من می خواهم راست دنبال کارم بروم ولی تو نمی توانی با من همراهی کنی . می ترسم اتفاق بدی بیفتند و بلایی بر سرت بیاید و من هم بدنام شوم . »
هرزه گفت : « ولی اگر راستش را بخواهی من صد تا کبوتر جلد را هم به شاگردی قبول ندارم و چهل تا مثل تو را درس می دهم . من بیش از تو با مردم جورواجور زندگی کرده م ، من همه پشت بام ها ، همه سوراخ سنبه ها ، همه کبوتر خان ها ، همه باغ ها و دشت ها را می شناسم و خیلی از تو زرنگترم . وقتی گفتم می خواهم به سفر بیایم یعنی که من از هیچ چیز نمی ترسم . »
نامه بر گفت : « همین نترسیدن خودش عیب است . البته ترس زیادی مایه ناکامی است ولی خیره سری هم خطر دارد . همه کسانی که گرفتار دردسر و بدبختی می شوند از خیره سری آنهاست که خیال می کنند زرنگتر از دیگرانند و آنقدر بلهوسی می کنند که بدبخت می شوند . »
هرزه گفت : « نخیر ، شما خیالتان راحت باشد . من حواسم جمع است ، و همیشه می فهمم که چه باید کرد و چه نباید کرد . »
نامه بر گفت : « بسیار خوب ، پس آماده باش . باید آب و دانه ات را در خانه بخوری و حالا که همراه من هستی در میان راه با هیچ غریبه ای خوش و بش نکنی . »
گفت : « قبول دارم » . همراه شدند و از پشت بام ها و کبوتر خان ها و کبوتر ها گذشتند ، از شهر گذشتند و از باغ گذشتند و از کشتزار گذشتند و به صحرا رسیدند و رفتند و رفتند تا یک جایی که در میان زمین های پست و بلندی چند تا درخت خشک بود و هرزه گفت خوب است چند دقیقه روی این درخت بنشینیم و خستگی در کنیم .
نامه بر گفت : « کارمان دیر می شود ولی اگر خیلی خسته شده ای مانعی ندارد . »
نشستند روی درخت و به هر طرف نگاه می کردند . هرزه قدری دورتر را نشان داد و گفت : « آنجا را می بینی ؟ سبزه است و دانه است ، بیا برویم بخوریم . »
نامه بر گفت : « می بینم ، سبزه هست و دانه هست ولی دام هم هست . »
هرزه گفت : « تو خیلی ترسو هستی ، یک چیزی شنیده ای که در میان سبزه دانه می پاشند و دام می گذارند ولی این دلیل نمی شود که همه جا دام باشد .»
نامه بر گفت : « نه ، من ترسو نیستم ولی عقل دارم و می فهمم که توی این بیابان کویر سوخته که همیشه باد گرم می آید سبزه نمی روید و دانه پیدا نمی شود . اینها را یک صیاد ریخته تا مرغ های بلهوس را به دام بیندازد . »
هرزه گفت : « خوب ، شاید خداوند قدرت نمایی کرده و در میان کویر سبزه درآورده باشد . »
نامه بر گفت : « تو که سبزه و دانه را می بینی درست نگاه کن ، آن مرد را هم که با کلاه علفی در کنار تپه نشسته ببین . فکر نمی کنی که این آدم آنجا چکار دارد ؟ »
هرزه گفت : « خوب ، شاید به سفر می رفته و مثل ما خسته شده و کمی نشسته تا خستگی درکند . »
نامه بر گفت : « پس چرا گاهی کلاهش را با دست می گیرد و این طرف و آن طرف در سبزه و در بیابان نگاه می کند ؟ »
هرزه گفت : « خوب ، شاید کلاهش را می گیرد که باد نبرد و در بیابان نگاه می کند تا بلکه کسی را پیدا کند و رفیق سفر داشته باشد . »
نامه بر گفت : « بر فرض که همه اینها آن طور باشد که تو می گویی ولی آن نخ ها را نمی بینی که بالای سبزه تکان می خورد ؟ حتماً این نخ دام است . »
هرزه گفت : « شاید باد این نخ ها را آورده و اینجا به سبزه ها گیر کرده . »
نامه بر گفت : « بسیار خوب اگر همه اینها درست باشد فکر نمی کنی در این صحرای دور از آب و آبادانی آن یک مشت دانه از کجا آمده ؟ »
هرزه گفت : « ممکن است دانه های پارسالی همین سبزه ها باشد یا شترداری از اینجا گذشته باشد و از بارش ریخته باشد . اصلا تو وسواس داری و همه چیز را بد معنی می کنی . مرغ اگر اینقدر ترسو باشد که هیچ وقت دانه گیرش نمی آید . »
نامه بر گفت : « به نظرم شیطان دارد تو را وسوسه می کند که به هوای دانه خوردن بروی و به دام بیفتی . آخر عزیز من ، جان من ، کبوتر هوشیار باید خودش این اندازه بفهمد که همه این چیزها بیخودی در این بیابان با هم جمع نشده : آن آدم کلاه علفی ، آن سبزه که ناگهان در میان صحرای خشک پیدا شده ، آن نخ ها ، آن یک مشت دانه که زیر آن ریخته . همه اینها نشان می دهد که دام گذاشته اند تا پرنده شکار کنند . تو چرا اینقدر خیره سری که می خواهی به هوای شکم چرانی خودت را گرفتار کنی . »
هرزه قدری ترسید و با خود فکر کرد : « بله ، ممکن است که دامی هم در کار باشد ولی چه بسیارند مرغ هایی که می روند دانه ها را از زیر دام می خوردند و در می روند و به دام نمی افتند ، چه بسیار است دام هایی که پوسیده است و مرغ آن را پاره می کند ، چه بسیارند صیاد هایی که وقتی به آنها التماس کنی دلشان بسوزد و آزادت کنند ، و چه بسیار است اتفاق های ناگهانی که بلایی بر سر صیاد بیاورند . مثلاً ممکن است صیاد ناگهان غش کند و بیفتد و من بتوانم فرار کنم . »
هرزه این فکرها را کرد و گفت : « می دانی چیست ؟ من گرسنه ام و می خواهم بروم این دانه ها را بخورم ، هیچ هم معلوم نیست که خطری داشته باشد . می روم ببینم اگر خطر داشت برمی گردم ، تو همینجا صبر کن تا من بیایم .
نامه بر گفت : « من از طمع کاری تو می ترسم . تو آخر خودت را گرفتار می کنی . بیا و حرف مرا بشنو و از این آزمایش صرف نظر کن . »
هرزه گفت : « تو چه کار داری ، تو ضامن من نیستی ، من هم وکیل و قیم لازم ندارم . من می روم اگر آمدم که با هم می رویم ، اگر هم گیر افتادم تو برو دنبال کارت ، من خودم بلدم چگونه خودم را نجات بدهم . »
نامه بر گفت : « خیلی متأسفم که نصیحت مرا نمی شنوی . »
هرزه گفت : « بیخود متأسفی ، نصیحت هم به خودت بکن که اینقدر دست و پا چلفتی و بی عرضه ای ، می روی برای مردم نامه می بری و خودت از دانه ای که در صحرای خدا ریخته است استفاده نمی کنی . »
هرزه این را گفت و رفت به سراغ دانه ها . وقتی رسید دید ، بله یک مشت نخ و میخ و سیخ و این چیزها هست و قدری سبزه و قدری دانه گندم .
از نخ پرسید « تو چی هستی ؟ » نخ گفت : « من بنده ای از بندگان خدا هستم و از بس عبادت می کنم اینطور لاغر شده ام . » پرسید « این میخ و سیخ چیست ؟ » گفت : « هیچی خودم را به آن بسته ام که باد مرا نبرد . » پرسید « این سبزه ها از کجا آمده ؟ » گفت « آنها را کاشته ام تا دانه بیاورد و مرغ ها بخورند و مرا دعا کنند . »
هرزه گفت : « بسیار خوب ، من هم ترا دعا می کنم . » رفت جلو و شروع کرد به دانه خوردن . اما هنوز چند دانه از حلقش پایین نرفته بود که دام بهم پیچید و او را گرفتار کرد . صیاد هم پیش آمد که او را بگیرد .
هرزه گفت : « ای صید . من نفهمیدم و نصیحت دوست خود را نشنیدم و به هوای دانه گرفتار شدم . حالا تو بیا و محض رضای خدا به من رحم کن و آزادم کن . »
صیاد گفت : « این حرف ها را همه می زنند . کدام مرغی است که فهمیده و دانه به دام بیفتد ؟ اما من صیادم و کارم گرفتن مرغ است . تو که می خواستی آزاد باشی خوب بود از اول خودت به خودت رحم می کردی و وقتی سبزه و دانه را دیدی فکر عاقبتش را هم می کردی . آن رفیقت را ببین که بالای درخت نشسته است ، او هم دانه ها را دیده بود ولی او مثل تو هرزه نبود ... »
نامه بر وقتی از برگشتن هرزه ناامید شد پر زد و رفت که نامه اش را برساند .