مشاعره با اشعار خودمان

[ساقي]

باشه موافقم .... ولي فکر نميکنم بتونم باهات هم پا بيام جلو شما عالي مسراييد ....

مرا حاليست بيرون ز گفتار

که مستم من ز اين اوضاع و احوال

دلي دارم خدايا ، جان من گير

که تا من وا رهم ، هم از آن و هم اين



نخنديااااااا به شعرام....

[abadani]

خوب هم مي توني
بجاي خنده به اونها فكر مي كنم اما:
خدايا ساقي من را نگه دار
دلش را هم از اين هم زان نگه دار
توانش ده كه در اين دير دنيا
سپارد اين دل نازك به آن يار
ببخش شعر با عجله بهتر از اين هم نمي شه

[ساقي]

کدامين يار

مرا نه يار نه دلداري بدادند

گرفتار و پريشان آفريدند

چه خوش گفت « بابا عريان »

آري مرا از خاک آنان آفريدند



راستش نمي دونم آيا خوبند يا نه !!!!

[abadani]

اي دوست كه ندانم بكجايي
يا آنكه كه هستي از جنس چه هستي
باور كن و از ژرفترين نقطه احساس
درياب درياب درياب كه در صفحه تقدير
نقشي است كه از آن نيست گريزي
كنده شده است با قلم تيز تقدير
كه:
يار دادني نيست دريافتني است.

[ساقي]

گفتي که يار دادني نيست

گر چه اين پند تو با جان بشنيدم

ولي اي دوست ، من از جنس بلورم

ز کجا دريابم ، ز کجا دريابم

[abadani]

بقيه اش براي فردا
يا علي مدد

[ساقي]

آري اي دوست تو بودي

تو بودي که صبورم کردي

در باغ بهشت و برويم تو گشودي

مرهم دستهاي لرزانم تو بودي

تو بودي ،تو بودي ،تو بودي

[abadani]

اينباربراي شعرت تشكر نمي زنم اينهمه نا اميدي چه معنايي دارد ولي پاسخ:
در سراب اين خاك
آينه اي فتاده بود از جنس ململ تسليم
و من نقش خود به نگونساري در آن
از روزني دور
به تاب خيال مي بافتم
و جز پوسته اي نازك و به بند تار عنكبوت اوهام
اسير و در بند
و مخمصه اي نا گزير
هيچ
عايدي نبود
غرش ابري رسيد وهمناك و سهمناك
آنقدر كه تكاپويش
در اوج انحطاط خيالم
پوسته نازك را
خرد كرد و فرو ريخت
و باران آن سراب اسفناك را
به بركه اي سراسر آب
بدل كرد
و نقش خود در آن آينه از نزديك ديدم
چه زيبايم من...

[ساقي]

خوش بحال چشمه‌ها و دشت‌ها

خوش بحال آفتاب و آبها

خوش بحال من که سرمستم از اين لحظه هاي ناب

اي دل من گر چه در اين روزگار

دور بود از تو يار

اي دريغ از تو اگر کامي نگيري از بهار

اي دريغ از من اگر مستم نسازد اين ديار


..

[abadani]

خدا مشيري را رحمت كند
كام من از بهار تو هستي نسيم انس
چون مي وزي فسونگري و نشئه ات مدام