آهنگ های محبوب جو ساتریانی

[SHeRvin]

آهنگ های محبوب جو ساتریانی

joe Satriani یا آن طور که از طرف هوادارانش خطاب می شود: Satch از موفق ترین گیتاریست های سبک راک در سال های اخیر بوده است و اکثر علاقه مندان موسیقی راک با کارهای او آشنایی دارند. مجله Guitar World به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد انتشار خود، مصاحبه ای با جو ساتریانی ترتیب داده و نظرات او را در مورد آهنگ های محبوبش در سبک راک جویا شده است. برگردان فارسی متن اظهارات جو ساتریانی را در مورد هر آهنگ ملاحظه نمایید. تاکید ساتریانی بیشتر بر سولوهای گیتار بوده و به همین جهت بخش هایی از هر سولو نیز برای خوانندگان این مطلب انتخاب شده است.

نام آهنگ:

Machine Gun
نام نوازنده: Jimi Hendrix
نام آلبوم: Band of Gypsys 1970

"این آهنگ به نظر من بزرگترین اجرای گیتار الکتریک تا کنون بوده است و عجیب این که تنها با یک گیتار Stratocaster ، چند تا پدال و سه تا بلندگوی Marshall اجرا شده است. جیمی هندریکس در این آهنگ مجموعه کاملی از تکنیک هایی را به نمایش گذاشت که امروزه جزو تکنیک های اساسی نوازندگی محسوب می شوند و این کار را بر روی آهنگی انجام داد که مخاطبانش تا قبل از آن نشنیده بودند. این آهنگ از یک طرف نشان دهنده تاریخ موسیقی راک است و از طرف دیگر جهشی بزرگ به سوی فردا است. از تمام جهات فوق العاده است: از نظر ریتم، سولو، فیربک، ویبراتو... از هر نظر فوق العاده است."

نام آهنگ:

Voodoo Child - Slight Return
نام نوازنده: Jimi Hendrix
نام آلبوم: Electric Ladyland 1968

"در این آهنگ نه Overdubbing انجام شده و نه اینکه گیتار ریتم و سولو به صورت تراک های جداگانه ضبط شده اند؛ یک قطعه واحد است. اما نمی توان ریتم، ملودی و سولو را از هم جدا کرد چون جیمی هندریکس همیشه خوب می دانست چگونه فضاهای خالی را در آهنگ هایش پر کند. وقتی در یک گروه سه نفره (شامل گیتار، بیس و درامز) نوازنده گیتار بخواهد یک سولو اجرا کند، نبودن گیتار ریتم در گروه به این می ماند که ناگهان زیر پای گیتاریست گروه خالی شود. این آهنگ مهارت باورنکردنی جیمی را در جابجا شدن بین ریتم و سولو نشان می دهد. این که جیمی هندریکس چطور موقع نواختن، آن جملات طولانی به فکرش می رسید و می توانست آنها را به خوبی جمع و جور کند و بعد دوباره بر اساس همان ساختار آکوردی، مسیر کاملا متفاوتی را در پیش بگیرد، همیشه برای من جالب و شگفت انگیز بوده است."

نام آهنگ:

Are You Experienced
نام نوازنده: Jimi Hendrix
نام آلبوم: Are You Experienced? 1967

"درست در وسط یک آهنگ سبک Psychedelic که راجع به یک تجربه دیوانه وار روان پالایی (catharsis) است، جیمی هندریکس سولویی می نوازد که شنونده را به گریه می اندازد. او این سولو را با تمام وجودش می نوازد. بقیه گیتاریست های آن دوره صرفا دنبال این بودند که خود را داخل سبک Psychedelic کنند اما جیمی هندریکس همیشه از جان و دل مایه می گذاشت."

نام آهنگ:

May This Be Love
نام نوازنده: Jimi Hendrix
نام آلبوم: Are You Experienced? 1967

"یقین دارم که خوانندگان این سطور از دیدن این تعداد آهنگ از جیمی هندریکس در لیست من تعجب خواهند کرد. اما او زبانی جدید خلق کرد که تمام ما آن را برای بیان احساساتمان از طریق موسیقی به کار می گیریم. خیلی از نوازندگان گیتار سعی داشتند آهنگ های پرهیجان و پرشوری به سبک بلوز بنوازند ولی عده معدودی از آنها تلاش کردند قطعه هایی به زیبایی آهنگ های سبک Jazz یا موسیقی کلاسیک بسازند.

درست همان هنگام که جیمی هندریکس داشت برخی از دیوانه وار ترین آهنگهای زمان خود را می ساخت، در این آهنگ بسیار زیبا سبک کاریش را به کلی تغییر داد و به نظر من این تغییر بسیار خلاقانه بود. او به زیبایی نابی در نواختن گیتار رسید که برای آهنگی به این سادگی دستاورد بزرگی است. از آن کارهایی است که ارزش وقت گذاشتن و بررسی کردن بشتر را دارد."

نام آهنگ:

Crossroads
نام نوازنده: Eric Clapton (از گروه Cream )
نام آلبوم: Wheels of Fire 1968

"این آهنگ شیوه ای بسیار نیرومند، مردانه، بلند و پر سر و صدا برای نواختن بلوز بود. اریک کلاپتون توانایی فوق العاده ای برای بداهه نوازی در اجراهای زنده دارد و در این آهنگ کل اعضای گروه حضور پرشوری دارند. این یک آهنگ ساده بلوز است اما کلاپتون در بداهه نوازی چنان طبیعی و ذاتی عمل می کند که گویی این آهنگ را تا قبل از این نشنیده است و همان جا (در صحنه اجرای زنده) از سرانگشتانش بر روی گیتارش جاری می شود. این آهنگ بلافاصله به نمونه و معیاری شاخص برای نواختن سبک بلوز – راک توسط گروه های سه نفره درآمد. این آهنگ هم مانند آهنگ Machine Gun نمونه ای از یک اجرای زنده کاملا خوش ساخت و منسجم است."

نام آهنگ:

Since I've Been Loving You
نام نوازنده: Jimmy Page (از گروه Led Zeppelin )
نام آلبوم: Led Zeppelin 1970

"این تراک به وضوح نشان می دهد که چرا گروه Led Zeppelin گروه بی همتایی است. این آهنگ، یک آهنگ ساده بلوز است اما با افزودن عناصری غیرمعمول به ساختاری بی نهایت پیچیده تبدیل شده است. هیچ یک از اعضای گروه هراسی از خطر کردن ندارند و از نظر تکنیکی دست به تجارب بی سابقه ای زده اند. شاید این بهترین اجرای Robert Plant (خواننده گروه) باشد.

کیبورد John Paul Jones فوق العاده است و گیتار Jimmy Page عجیب و غیر عادی است! ریتمش خیلی آزادانه است و طوری از فواصل سوم مرکب (Compund Thirds) استفاده می کند که تا قبل از آن هیچ کس این کار را نکرده بود. سولوی این آهنگ پاساژهای ملودیک فوق العاده زیبا و دلنشینی دارد."

نام آهنگ:

Red Alert
نام نوازنده: Allan Holdsworth (از گروه Tony Williams' Lifetime )
نام آلبوم: Believe It 1975

"با شنیدن این سولو از Allan Holdsworth بود که من فهمیدم یک نوازنده گیتار راک با بهره بردن از دانش موسیقی در حد بزرگانی چون John Coltrane و Miles Davis چه کارهایی می تواند انجام دهد. او به جای این که بخواهد تکنیک باورنکردنیش را به رخ بکشد، آن را برای چنگ انداختن در احساسات شنونده به کار می بندد. با این که از مجموعه نسبتا پیچیده ای از mode های مختلف استفاده می کند، اما اصل آهنگ یک riff ساده و مشابه آهنگ "The Immigrant Song" (از گروه Led Zeppelin ) است که با عناصری از سبک Fusion ترکیب شده است.

شروع سولو به طرز عجیبی ملودیک است اما اما همین طور که آهنگ جلوتر می رود و آکوردها عوض می شوند او هم با به کار بستن Chromaticism دائم گام آهنگ را عوض می کند. این کاری دشوار و پیچیده است اما او چنان آرام و راحت می نوازد که گویی در حال اجرای یک گام ساده پنتاتونیک مینور است. هر وقت ایت آهنگ را می شنوم ضربان قلبم بالا می رود؛ انگار که دارم در فضا پرواز می کنم. جالب این که پایان سولو با یک نت Suspended است که همین قضیه من را در هر بار شنیدن آهنگ غافلگیر می کند."

نام آهنگ:

Birds of Fire
نام نوازنده: John McLaughlin (با گروه Mahavishnu Orchestra )
نام آلبوم: Birds of Fire 1972

"اولین عکس العمل من به این آهنگ این بود: "این دیگه چه جورشه؟!" John McLaughlin از آکوردهایی استفاده می کند که در هیچ کتابی پیدا نمی کنید و اعضای گروهش نیز فوق العاده اند. هر آکوردی که در این آهنگ می شنوید انگار نت های اضافی دارد و احساسات پرشور و ناب نهفته در گیتار مک لافلین خارج از حد تصور است."

نام آهنگ:

Tomorrow Never Knows
نام نوازنده: George Harrison (از گروه The Beatles )
نام آلبوم: Revolver 1966

"اولین باری که آن را شنیدم به این فکر افتادم که این آهنگ هیچ ارتباطی با گذشته ها ندارد. از نظر من این نخستین آهنگ واقعی راک بود که تا آن زمان ضبط شده بود. اصلا نمی توانستم بفهمم که این آهنگ را چطوری می توانم بنوازم؛ حتی یک آکورد در این آهنگ نبود! بی شک این سولوی گیتار تأثیر عظیمی بر جیمی هندریکس داشته است."

نام آهنگ:

We Are The Champions
نام نوازنده: Brian May (از گروه Queen )
نام آلبوم: News of The World 1977

"این آهنگ یکپارچه جواهر است. قطعه ای مانند این، جایگاه شما را به عنوان یک موسیقی دان تثبیت می کند. Brian May برای نواختن این آهنگ از جان و دل مایه گذاشته است. وقتی که او شروع به نواختن سولو می کند هر چیز دیگری از نظر محو می شود. این آهنگی است ناب، زیبا و دراماتیک."

نام آهنگ:

Loaded
نام نوازنده: Billy Gibbons (از گروه ZZ Top )
نام آلبوم: Rhythmeen 1996

" Billy Gibbons در آلبوم های آخر گروه ZZ Top نشان داده که در سبک Delta Blues به مراتب جلوتر از سایر نوازندگان است و حداقل یک دهه طول می کشد تا ما بتوانیم خودمان را به او برسانیم. من واقعا نمی دانم او چطور توانسته به چنین صدای شگفت انگیزی دست یابد. وقتی هم که از او پرسیدم موضوع صحبت را زیرکانه عوض کرد! واقعا او چطوری به این صدا رسید؟ جواب ساده است: او بیلی گیبونز است و قدرت او هم در همین است."

نام آهنگ:

Hurt
نام نوازنده: Adrian Belew
نام آلبوم: The Downward Spiral 1994

"این آهنگ تأثیر عمیقی بر من داشته و شاید بهترین آهنگی باشد که در دهه 1990 نوشته شده است. با اینکه سبک کارهای من هیچ شباهتی به آن ندارد اما برای من به منزله نوعی راهنما بود. ساختار آهنگ بسیار ظریف است و من را به یاد یکی از آهنگ های عجیب و فراموش شده موتسارت می اندازد. ساختار آهنگ در عین ظرافت و زیبایی، خطرناک و تهدید کننده به نظر می رسد. عاشق ضربات کوبنده درامز و متن آشفته ترانه اش هستم. به نظر من این آهنگ نشانه ارتقا به سطح جدیدی از آهنگسازی بود."

منبع:
مجله Guitar World شماره آوریل 2005