شیوع انفلوانزا و مرگ 81 میلون نفر در یکسال

[Younes]

شیوع انفلوانزا و مرگ 81 میلون نفر در یکسال
چ - ۶ دی ۱۳۸۵

یکی از کمپ های نگهداری از بیماران مبتلا به آنلفوآنزا در اپیدمی سال 1918 در آمریکا
احتمال اینکه چیزی در آنطرف دنیا رخ دهد و به طور مستقیم بر زندگی ما تاثیر بگذارد بسیار اندک است. با این وجود، با پیشرفت روند جهانی شدن، این قاعده دچار تغییراتی شده است.


آنچه امروز در شرق آسیا اتفاق می افتد میتواند روز بعد افرادی را در غرب تحت تاثیر قرار داده و حتا بکشد. این روزها، بیماریهایی مانند آنفلوانزا میتوانند در زمانی کوتاه در سراسر جهان پخش شوند.

اکنون محققان دانشگاه هاروارد، در جریان اجرای یک برنامه پژوهشی ابتکاری در زمینه سلامت جهانی، چنین پیش بینی کرده اند که در صورت شیوع نوعی آنفلوانرای بسیار واگیردار، تنها در یک سال 81 میلیون تن قربانی خواهند شد. برای اینکه تصور بهتری از این رقم داشته باشید، باید بگوییم که در سال گذشته آمار کل درگذشتان در سراسر جهان به مجموع علل ممکن، 58 میلیون ثبت شده است.

بیماری پاندمیک - بیماری همه گیری که در اثر ویروس یا ارگانیسمهای دیگر به وجود می آید - معمولا زمانی به وقوع میپیوندد که نوع ارگانیسم ایجاد کننده آن جدید باشد. در این حالت سیستم ایمنی بدن با آن آشنا نبوده و در نتیجه نمیتواند به خوبی با بیماری مبارزه کند.

بیماریهای همه گیر درست مانند زلزله هستند
شیوع آنفلوانزای مرغی در پرندگان و چند صد مورد گزارش شده از ابتلای انسان به آن، موجب شده است تا ترس از همه گیر شدن این بیماری وجود داشته باشد با این حال پیش بینی زمان شروع چنین اتفاقی بسیار مشکل است.

به گفته کنت هیل (Kenneth Hill) یکی از سرپرستان تحقیقات جمعیت و توسعه در دانشگاه هاروارد : "آنفلوانزای همه گیر درست مانند زلزله است. شیوع وسیع بیماری به هبچ وجه قابل پیش بینی نیست و هیچ کس نمیتواند پیش بینی کند که وقوع مجدد این همه گیری در این سال یا سال بعد از آن خواهد بود."

"تمام آنچه میتوانیم بگوییم این است که بنابر مدارک تاریخی، احتمال وقوع آنلوانزای همه گیر و گسترده بسیار زیاد است." کارشناسان میگویند که به طور متوسط، آنفلوانزای پاندمیک هر 30 تا 40 سال یک بار رخ میدهد و امکان اینکه بگوییم شدت این پاندمیک چقدر خواهد بود، غیر ممکن است زیرا این شدت کاملا به مشخصات ویژه ویروس جدید بستگی دارد.

قرن بیستم در سالهای 1918، 1957 و 1968 شاهد سه مورد شیوع همه گیر بیماری بوده است. پاندمیکهای سال 1957 و 68 هردو 1 تا 2 میلیون تن تلفات برجای گذاشتند-که چندان رقم نگران کننده ای نبوده است- اما مورد سال 1918، بیش از 20 میلیون کشته برجا گذاشت و معمولا به عنوان شاخصی برای بررسی تئوری موارد احتمالی در آینده به کار برده میشود.

به گفته دکتر کریستوفر موری (Christopher Murray)، سرپرست تحقیقات سلامت جهانی : "از آنجایی که نمیتوان گفت تلفات یک پاندمیک در آینده به کدام یک از موارد گذشته نزدیکتر خواهد بود، بهترین راه این است که خود را برای چنین اتفاقی آماده کنیم."

موری در ادامه گفتگو میگوید : "متاسفانه، ما نمیتوانیم از وقوع بیماریهای همه گیر جلوگیری کنیم اما میتوانیم تعداد موارد ابتلا و همچنین تعداد تلفات آنرا کاهش دهیم."

مورد مهمی که در تمام موارد شیوع یک بیماری به چشم میخورد، این است که ممالک فقیرتر، تلفات بیشتری داشته اند و حتی تا 30 برابر بیش از سایر کشورها از این شیوع آسیب دیده اند و مهمتر از همه اینکه، اگر در جهان امروز هم یک بیماری پاندمیک رخ دهد، مردم کشورهای فقیر بیش از همه در معرض خطر خواهند بود و ممالک فقیر از دانش و ثروت کشورهای پیشرفته سود چندانی نخواهند برد.

به گفته موری : "دو دلیل عمده برای بیشتر بودن تلفات کشورهای فقیر وجود دارد، یکی اینکه زیربنای سلامت و بهداشت در کشورهای رو به توسعه ضعیف تر است و دیگر اینکه اصولا جمعیت این ممالک-به دلیل تغذیه نامناسب و وجود بیماریهای دیگر- کمتر از مردم کشورهای پیشرفته سلامت هستند."

کارشناسان دیگر نیز چنین نظری دارند و با توجه به شرایط کشورهایی که مردم آن حتی به آب آشامیدنی تمیز دسترسی ندارند و جمعیت فراوان موجب کاهش دسترسی به امکانات ابتدایی زندگی شده است، چنین تضادی در مواجهه با بیماری همه گیر را امری عادی میدانند.

لازم به ذکر است که تمام امکانات و پیش بینیهای کشورهایی چون آمریکا هم نمیتواند از بروز پاندمیک جلوگیری کند، زیرا حتی با ساختن واکسنهایی برای انواع جدید آنفلوانزا، به دلیل واگیر بودن شدید این بیماری، شیوع آن غیرقابل اجتناب خواهد بود.

در سال 1918، بدون وجود مسافرتهای هوایی، آنفلوانزا تنها در طول چند هفته در سراسر جهان پراکنده شد و حتی بستن مرزها هم بی فایده بود.

به همین دلیل دکتر موری در حال حاضر بهترین کار را تجهیز کشورهای فقیر و تمرکز بر نیازهای آنان میداند و به کار بردن یک استراتژی جدید که -در صورت شیوع آنفلوانزا-از تلفات فراوان این کشورها بکاهد را اخلاقی ترین کار ممکن به شمار می آورد.