گفتگو با دو تن از برندگان مسابقه ویولون تهران

[SHeRvin]

گفتگو با دو تن از برندگان مسابقه ویولون تهران

به احتمال قوی اولین مسابقه ویولون تهران (مسابقه غیر دولتی) مسابقه ای است که به همت کیوان میرهادی و داوری او به همراه مازیار ظهیرالدینی نوازنده چیره دست ویولون در آخرین روزهای سال گذشته یعنی هفته سوم اسفند 88 برگزار شده است. از نظر اطلاع رسانی این مسابقه از شرایط ویژه ای برخوردار بود که در حوزه موسیقی اتفاق قابل توجهی است؛ این مسابقه از طریق تلویزیون (شبکه چهار) هم به صورت زیر نویس معرفی میشد. در روزهای پایانی سال به صورت بسیار فشرده کیوان میرهادی برگزاری این مسابقه را صورت داد (در حالی که مادر ایشان روزهای آخر زندگی را سپری میکرد و این مشکل هم به مشکلات بیشمار برگزاری چنین برنامه هایی افزوده شده بود)

در این مطلب گفتگوی کوتاهی داریم با دو تن از برندگان مسابقه ویولون تهران که غیر از دریافت جایزه مسابقه، از طرف کیوان میرهادی، رهبر ارکستر کامراتا، به عنوان هدیه ویژه، امکان اجرای سولو با این ارکستر را هم دارند.

ویولون را با چه کسی شروع کردید و از چه سنی و با چه استادانی تا به حال کار کردید؟
پیمان شبستری: اول مقدمه ای می گویم بعد جواب سوالات را میدهم! من در خانواده هنرمند بدنیا آمدم، پدرم پیانیست و مادرم طراح و نقاش و برادرم پیانیست و متخصص درسازهای کوبه ای بود. موسیقی را با پدرم شروع کردم با ساز پیانو، از وقتی که 8 یا 9 سالم بود. در سن 15 سالگی شدیدا به ویلن علاقمند شدم و در همان سن با استاد ارسلان کامکار ویلن را شروع کردم و تا 6 سال شاگرد ایشان بودم و از ایشان بخاطر زحماتی که برایم کشیده اند، تشکر و قدر دانی فراوان میکنم. در همان سالها چند وقتی شاگرد استاد همایون رحیمیان شدم و از تجربیات ایشوا استفاده کردم و بعد در دانشگاه موسیقی قبول شدم، در آنجا با استاد بسیار خوبم استاد امیر مینوسپهر آشنا شدم و شروع به کار کردم که مفتخرم، تا امروز شاگرد ایشان بوده ام. این را حتما باید بگویم که من نوازندگیم را مدیون این استاد ارزشمند میدانم.

از وقتی که شاگرد استاد مینوسپهر شدم و با ایشان ساز زدم، ویلن رو بهتر شناختم و خیلی از رپرتوار سخت ویلن را پیش ایشان زدم مثل چند تا از کاپریسهای پاگانینی، کنسرتو ویلون چایکوفسکی و ... همینطور اینجا جا دارد تا از پدر و مادرم بخاطر زحمات خیلی زیاد و حمایت هایشان قدر دانی و تشکر کنم.

آواناز حسنی: ویولون را از سن 10 سالگی پس از گذراندن دوره یکساله ارف در آموزشگاه پارس با آقای احسان خطیبی آغاز کردم. ایشان مرا به انتخاب موسیقی به عنوان رشته ی تحصیلی بسیار تشویق می کردند و سرانجام پس از مدت کوتاهی که نزد آقای بردیا کیارس کار کردم (از سال دوم راهنمایی) تصمیم گرفتم وارد هنرستان موسیقی بشوم و از سال 86 کارم را بطور جدی با استاد ابراهیم لطفی شروع کردم.

آواناز حسنی

از چه طریق از برگزاری مسابقات با خبر شدید؟
پیمان شبستری: من از طریق یکی از شاگردان آقای میرهادی از وجود این مسابقه، با خبر شدم و از طریق سایت اخبار مسابقه را دنبال کردم.

آواناز حسنی: فراخوان این مسابقه را از طریق سایت "هنر چهارم" مشاهده کردم که البته چندی بعد این اطلاعیه (بطور بسیار محدود و بی توجه) در مدرسه نیز منتشر شد.

سطح مسابقات و داوری را چگونه دیدید؟
پیمان شبستری: سطح مسابقات خیلی خوب بود و خوب طبیعی است که نقطه ضعف های کوچکی هم داشت که این در مسابقات بعدی جبران پذیر است مثل تایمی را که برای گرم کردن دست به ما دادند، خوب 5 دقیقه برای گرم کردن دست خیلی کم اسست و این مورد استرس آور است و مطمئن هستم که در دوره بعدی حتما درست میشود. از لحاظ داوری عالی بود و بر اساس اجرایی که کردم، آنها به من نمره دادند نه بیشتر و نه کمتر!

آواناز حسنی: داوری خوب بود اما سطح مسابقه، تعداد وسطح نوازندگانی که در کاتگوری من شرکت کرده بودند کمی پایین بود که البته به نظر من با تبلیغات بیشتر، اطلاع رسانی وسیع تر(و رایگان بودن!)، شاید تغییری در این امر ایجاد می شد.

نظرتان راجع به جوایز چیست؟
پیمان شبستری: جایزه من یک ویلن و لوح تقدیر بود که انگیزه من را برای ادامه خیلی بیشتر کرده است و مهمتر از آن اینکه آقای میرهادی به من یک فرصت عالی دادند که اجرای کنسرتو با ارکسترشان است؛ این خیلی خیلی ارزشمند است و اینجا می خواستم از آقای میرهادی قدر دانی و تشکر کنم، بخاطر زحمتهایی که میکشند و چنین فرصتهایی برای ما ایجاد کرده اند که ما خود را بیشتر و بهتر نشان دهیم.

آواناز حسنی: جوایز بسیار خوب بود بخصوص این که در ارتباط با کار ما انتخاب شده بود و همچنین فرصت بدست آمده برای تکنوازی یک کنسرتو با ارکستر از نظر ایجاد انگیزه مضاعف بسیار تاثیرگذاربوده است.