عرفانهای نوظهور

[amir ahmadi]

شريعت ستيزي و فقه گريزي
تقريباً همة عرفان‌هاي دروغين و معنويت‌هاي نوظهور
حتي اگر با اصل دين مشکلي نداشته باشند
با بعد فقهي آن به شدت مبارزه مي‌کنند.
پاره‌اي از صوفيان مسلمان و نفي شريعت
اكنكار و نفي شريعت
کوئليو و نفي شريعت
اوشو و نفي شريعت
نکتة اول:
همة عرفانهاي کاذب، اعم از آيينهاي سنتي و جديد، عليرغم انکار شريعت، خود داراي شريعت ويژة خويش هستند.
آيين اوشو و اکنکار و کوئليو تعاليم فقهي و دستورالعملهاي رفتاري خاصي دارند.
مراقبه هاي اوشو همگي از اين سنخ اند.
و يا تمرينهاي معنوي اکنکار چيزي جز دستور العملهاي رفتاري نيستند.
اينها خود به يک معنا ايجاد محدوديت براي افراد است.
نکتة دوم:
اگر عرفان راهي است براي رسيدن به خدا و تقرب به او، پس جز با عمل کردن به دستورات خداوند، وصول به چنين هدفي امکان ندارد.
خداي متعال نيز فرموده است:
قل ان کنتم تحبّون الله فاتّبعوني يحببکم الله .
بنابراين راهي براي وصول به هدف جز پيروي از دستورات فقهي اسلامي،
که از ناحية خداوند براي بشر ارسال شده اند، وجود ندارد.
نکتة سوم:
هيچ انساني به درجة معرفتي و شهودي پيامبر اکرم و امامان معصوم نرسيده است و نخواهد رسيد
و اين حقيقتي است که مورد اتفاق همة صوفيان مسلمان است.
اما آن انوار قدسيه لحظه اي از عمل به دستورات شرعي فروگذار نکردند.
نکتة چهارم:
اصولاً وصول به بي نهايت معنا و مفهوم ندارد.
به تعبير مرحوم علامة محمدتقي جعفري، از شارحان بنام مثنوي معنوي:
هر قدمي که مطابق دستور الهي بر مي داريم و کوچکترين گردي را از آينة دل
مي زداييم، به همان اندازه از حقيقت مطلق برخوردار مي شويم .
.. پايان اين سير و سلوک را مانند سير طبيعي و حرکت معمولي فرض کردن، از نهايت بي خبري است؛
زيرا تصور پايان و آغاز و وسط در بي نهايت، آن اندازه بي اساس است که فرو رفتن در تناقض ..
. لذا اين مطلب که جلالالدين مي گويد:
لو ظهرت الحقائق بطلت الشرائع
به بازيگري ذهني و رواني ما بيشتر مربوط است تا به واقعيابي ما.

[amir ahmadi]

تک ساحتي ديدن انسان
اين ويژگي را نيز مي توان در بسياري از عرفانهاي شرقي، اعم از عرفانهاي هندي، بودايي
و در برخي از مکاتب اخلاقي و عرفاني يونان باستان از جمله مکتب کلبيون به وضوح مشاهده کرد.
برخي از آيينهاي ايران باستان همچون آيين ماني نيز کما بيش مدافع اين ايده بودند.
در عرفان مسيحي نيز اين مسأله به قوت مطرح است.
داستان شکايت سه تن از زنان مدينه از همسرانشان در نزد پيامبر در اين باره مشهور است.

[amir ahmadi]

يکي ديگر از اموري که نگاه نادرست و بخشي به انسان را در مکاتب و آيينهاي دروغين عرفاني نشان مي دهد، مسألة انزوا و گوشه نشيني است.
اينان غالباً اين کار را به هدف کسب توجه و تمرکز، لازم مي دانند.
اصل در چنين عرفانهايي توجه و تمرکز و مديتيشن است. لذا هر چيزي که موجب تقويت اين حالت شود، خوب
و با ارزش و هر چيزي که موجب ضعف در تمرکز و توجه گردد، بد و بي ارزش تلقي ميگردد.
يکي ديگر از شواهد تک ساحت نگري به انسان در عرفانهاي کاذب، مسألة بي توجهي آنها به مسائل سياسي و حکومتي و نفي سياست و پليد دانستن آن است.
در عرفانهاي کاذب به يک معنا اصالت با فردگرايي و لذتگرايي فردي است.
آنچه که براي آنان مهم است سعادت سالک و عارف است و لو به قيمت مشاهدة ظلم و ستم بر مردمان باشد.
نکتة اول:
تعارضي ميان بعد مادي و بعد روحي وجود انسان نيست. نمي توان به انگيزة تقويت و سعادت يکي، ديگري را ناديده گرفت.
بهره مندي مشروع از لذتهاي جسمي نه تنها تعارض و تضادي با معنويت و عرفان ندارد؛
بلکه شرط تکامل معنوي انسان و يکي از بهترين اسباب و وسايل وصول به سعادت واقعي است.
نکتة دوم:
در نقد گوشه نشيني عارفان دروغين مي گوييم حق آن است که براي اصلاح درون
نمي توان از اصلاح برون غافل بود.
به همين دليل عارفان حقيقي افزون بر مبارزه با دشمن درون، با دشمنان بيروني نيز مبارزه مي کنند
و اين مبارزه را براي حيات معنوي انسان لازم مي دانند.
هر چند مبارزات دروني را دشوارتر و سخت تر از مبارزات بيروني مي دانند.