پندار یوسفی بمب گوگلی و خلیج فارس ( ضمیمه کلیک )

[دانه کولانه]

پندار یوسفی بمب گوگلی و خلیج فارس ( ضمیمه کلیک )

این متن رو از ضمیمه روزنامه جام جم به نام کلیک انتخاب کردم چون لازمه که همگی بخونن و

بدونن این نوشته ترجمه ای از مصاحبه ی سایت globalvoicesonline با ایشونه که توسط خانوم

بنفشه رحمانی در کلیک منتشر میشه

منم اینو در پی سی سیتی میذارم تا بخونین

[دانه کولانه]

پندار یوسفی بمب گوگلی خلیج فارس فیلم 300

[دانه کولانه]

pendar yosefi
pendar yusefi

[دانه کولانه]

Interview with Pendar Yousefi: Blogger, Designer and Google Bomber

http://www.globalvoicesonline.org/20...google-bomber/

Thursday, May 10th, 2007 @ 23:35 UTC

by Hamid Tehrani

Pendar Yousefi is a blogger, designer, cartoonist and Google bomber. He has always been very creative in his designs and ideas and his works have been displayed in several magazines. We see here one of his designs: Xerxes King in an American comic style. I recently interviewed Pendar about his blog Lego Fish, his various projects, and Iranian blogs.

Please introudce yourself and your blog
I'm Pendar Yousefi; I've recently finished engineering grad school but I'm currently more involved in design, illustration, and cartooning. Besides my daytime design job and various freelance work, I make a weekly Persian comic strip which is currently being syndicated by a division of the BBC. I also maintain a website, Legofish.com, which houses my blogs, photoblog, portfolio, and online store. But if anybody knows me, it's more likely because of a couple of cultural campaigns that I started; the Arabian Gulf Google bomb and Project 300.
As for the name ‘Legofish', part of it comes from an old nickname, part of it comes from a nice experience at the Lego store in Tehran, and the other part I'd rather keep a secret to make it more interesting. But I'm not a particularly huge fan of either Lego or Fish - although I enjoy eating the latter.
You have launched a Google bomb campaign, Project 300, as an answer to 300 the movie. Please explain its objectives and the current status of the Google bomb.
I like to refrain from using the term “Google bomb” for this. Typically, Google bomb targets are usually either a simple static page, or a pre-existing website. By contrast, Project 300 is a dynamic arts blog and gallery which now has a steady daily readership of 4,000 visitors and is updated regularly. I did use a Google bomb approach to improve the site's search engine ranking for the phrase “300 the movie”, but there is much more to it that organizing massive linkage. I think labelling the project as a “Goolge bomb” detracts from all the effort that has gone into this project by myself and all the artists who have participated.
Also, I don't see Project 300 as a direct answer to the 300 movie. As a comic fan and an art enthusiast I have a lot of respect for the artistic direction of the movie 300. Of course, I also don't think that villifying a real nation and portraying a real event in history can be dismissed as “fantasy”, specially when you demonize historic figures that many people hold dear and feel proud of. Reading the petitions that were circulating in protest of the movie, I knew many people felt the same. But instead of limiting the focus to a single movie, I decided to use the 300 movie as the common platform that would bring Persian artists together for a bigger cause, showcasing their work and thereby showing the world a side of Iran and Persia they usually don't see in the media. After all, if we want to clear the common misconceptions of Iran, as Iranians it only makes sense to actively get involved ourselves, instead of criticizing the western media for their inaccurate portrayal of us.
We might not have the resources and organization necessary to take on the big media empires, but we have a lot of really talented artists, many of whom are waiting to be recognized for their work.
So all of these ideas suddenly came together on a busride home, and on the eve of the North American premiere of the movie 300 I launched the Project 300 site and wrote a post on my blog asking artists to submit their artwork and bloggers to link to it.
In less than two weeks, the Project 300 site was brought up to the first page of search results on most major search engines, including Google. It also generated a lot of interest in the media, being featured on the BBC and E! online.
With the steady traffic I decided to keep the contents of the site updated by turning it into a blog about Persian arts and culture. As of right now, there are 3,444 sites linking to Project 300, and the page is still on the first page of google results for “300 the movie”.
Of course, it hasn't been easy. Convincing artists to send their artwork proved to be a difficult task. Some of the more well-known artists politely -yet somewhat snobbishly- refused to send their artwork. And the excessive time and energy that I have spent on this project has taken a toll on my personal life.
But at the end of the day, seeing the nice body of work that has been gathered in the gallery, and with the encouraing emails I receive from both Persians and non-Persians, it all seems to have been worth it, and I continue to update the site with news and information about Persian arts and artists.
Some criticisms have been made alleging that bloggers are fast to react to a movie and launch a bomb but very slow and even careless about human rights abuses? What do you think?
I think that it’s great that, with the advent of internet and expansion of blogging among the Iranian community, people can react to issues that concern them much more quickly than before, whether these concerns are about culture, society, art or politics.
I have always stayed away from politics as I have more interest in other fields like arts and technology, but I think the answer to your question is trivially simple. As with other nations of rich history, Iranians take pride in their culture and heritage. If they feel that those values are being undermined, their natural reaction is to unite against it. This was evident during the Project 300 campaign as well, with blogs from both ends of the political spectrum and massively different views joining the project, uniting behind a common cause.
Taking part in an artistic and cultural campagin such as this comes with a feeling of doing something positive which is refleced upon and strengthened by a feeling of united fraternity, and has more immediate and tangible results.
This is not to say that political campaigns are not important. Perhaps if supporters of these issues focus on rethinking their methods and come up with more creative approaches they could generate more interest and willingness from people and gather more support for their cause. I personally like to focus on issues that unite us in a common cause, regardless of what kind of political or social streams we belong to.
As a designer how do you see the importance of images (photo, painting, etc.) in Iranian blogs?
Unfortunately, imagery doesn't have as significant a part in the Persian blogosphere as it does in many others. And this is directly related to the lack of high speed internet access in Iran. As a result, most Persian blogs focus on content rather than design and imagery.
With that said, I have noticed a recent wave of design-conscious Persian blogs that are setting the trend and raising the standards. Unfortunately, so long as dial-up modems keep their reign on Iran's internet, I don't think the situation can change drastically.
How do you view the importance of Iranian blogs as a media outlet?
I think Iranian blogs, and Iranian internet presence as a whole, form a big part of Iranian media. With the Iranian diaspora spread across the world, you can now have an almost instant access to matters of interest to Iranians all over the world. This is something that was impossible a few years ago, considering the limited availability of other forms of Iranian media.
There has been a new wave of multimedia web presense that has extended - and perhaps overtaken - the utility of Persian blogs. With Persian online TV and radio stations popping up - many of them with standards on par or higher than what's available in their conventional form - the future looks very exciting.


این هم مصاحبه ی اصلی بود که برام عجیب بود چرا سایت اصلی فی-ل-تر بود ؟

[دانه کولانه]

پندار یوسفی، جوان 26 ساله‌ای است که با ایده خلاقانه اعتراض‌آمیزش، مؤسسه نشنال جئوگرافیک را بیچاره کرد. رگ غیرت‌مان بیرون زده بود؛ هم وقتی در یکی از آخرین نسخه‌های اطلس مؤسسه نشنال‌جئوگرافیک، پایین نام خلیج فارس نوشته شد «خلیج عربی» و هم وقتی فیلم «300» رفت روی پرده .
برای اعتراض، راه‌های مختلفی وجود داشت . یکی از خلاقانه‌ترین این راه‌ها، استفاده از «بمب گوگلی» بود. کافی بود مثلا کسی بزند Arabian Gulf تا نتیجه اول جست‌وجو، حسابی حالش را بگیرد .
آن روزها هیچ‌کس نمی‌دانست چه کسی فتیله این بمب گوگلی را روشن کرده اما حالا دیگر غم‌تان نباشد؛ سازنده آن بمب‌ها را پیدا کرده‌ایم؛ پندار یوسفی جوان 26ساله‌ای که سال‌هاست خارج از ایران زندگی می‌کند و این روزها او را در کانادا می‌توانید پیدا کنید ولی ایرانی بودنش را هرگز فراموش نکرده است .
او خودش از ماجراهای این 2 بمب معروف برای ما نوشت. با تشکر از نیما افشاری که زحمت این ارتباط را کشید .
قضیه بمب گوگلی خلیج فارس برمی‌گردد به نوامبر2004 و زمانی که مؤسسه نشنال جئوگرافیک در آخرین نسخه از کتاب اطلس خود، نام «خلیج عربی» را در پرانتز و پایین عبارت خلیج فارس ذکر کرده بود. در همان زمان من هم مثل بقیه ایرانی‌ها از این موضوع ناراحت بودم؛ خصوصا که سابقه زندگی در کشورهای عربی را هم داشتم؛ جایی که هر روز و در همه‌جا این عبارت جعلی دیده و شنیده می‌شد و ما را آزار می‌داد .
من هم مثل خیلی از کاربران ایرانی اینترنت، طومارهای اعتراضی را امضا کرده بودم، ولی احساس می‌کردم که صرف امضا کردن طومار، کار زیادی را از پیش نمی‌برد؛ برای همین به دنبال راهی بودم که اعتراضمان را به شکلی متفاوت که اثرگذاری آن بیشتر باشد انجام دهیم .
در مورد بمب گوگلی از حدود یک سال قبل از آن اطلاعاتی داشتم. وقتی در همان روزهای بحث در مورد قضیه خلیج فارس، در سایت‌های ایرانی به نوشته کاربری ناشناس برخوردم که اشاره‌ای به استفاده از بمب گوگلی کرده بود، بلافاصله تصمیم گرفتم این پیشنهاد را عملی کنم .

در مورد اینکه بمب گوگلی چیست، همان موقع در وبلاگم نوشتم: «اگه تعداد زیادی لینک از صفحات مختلف به یک وب‌سایت خاص و با استفاده از یک عبارت خاص داده بشه، رده‌بندی اون سایت تو فهرست گوگل می‌آید بالا و اگه لینک‌ها به اندازه کافی زیاد باشه، حتی به رده اول می‌رسه؛ مثلا اگه تعداد زیادی از ما وبلاگ‌دارها با عبارت انگلیسی arabian gulf لینک بدیم به یک وب‌سایتی که در مورد خلیج فارس هست، هر کسی که تو گوگل عبارت arabian gulf رو جست‌‌وجو کنه اولین نتیجه‌ای که می‌گیره اون صفحه مربوط به خلیج فارس خواهد بود که ما ساخته‌ایم ».
و به همراه آن توضیح، صفحه‌ای ساده درست کردم شبیه پیغام خطایی که مرورگر اینترنت معمولا هنگام عدم توان دسترسی به یک وب‌سایت نمایش می‌دهد؛ با این تفاوت که به جای پیغام معمولی، کلمات آن را به این صورت تغییر داده بودم: «خلیج موردنظر پیدا نشد، حتما منظورتان خلیج فارس است ».
به این ترتیب، در صورت موفقیت این حرکت، هر کس که در اینترنت برای عبارت خلیج عربی جست‌‌وجو می‌کرد، به پیغام غیرمنتظره بالا برمی‌خورد .

بعد از نوشتن دستورالعمل کامل چگونگی عملی کردن چنین کاری در وبلاگ خودم، وبلاگ‌ها و وب‌سایت‌های دیگر به‌تدریج به حمایت از این طرح برخاستند و به‌زودی خبر این طرح به طور گسترده‌ای میان ایرانیان پخش شد. حتی جالب بود که خیلی از دوستانم که نمی‌دانستند این حرکت را من شروع کرده‌ام، ای‌میل‌هایی را که درباره آن گرفته بودند، برای من هم می‌فرستادند و از من می‌خواستند که در آن شرکت کنم .
بالاخره پس از نزدیک 2 هفته و با همیاری صدها نفر از صاحبان وبلاگ‌ها و وب‌سایت‌های ایرانی، بمب گوگلی ما به اصطلاح «منفجر» شد و در رتبه اول گوگل و وب‌سایت‌های جست‌وجوی دیگر قرار گرفت. خبر این بمب در رسانه‌های ایرانی و خارجی پخش شد. از آنجا که محتوای صفحه‌ای که ساخته بودم جالب و نسبتا بامزه بود و در عین حال عصبانی یا خصمانه جلوه نمی‌کرد، بسیاری از خبرگزاری‌های بزرگ، خبر بمب گوگلی‌مان را در اخبار روزانه و در قسمت «خبرهای نرم» خود منتشر کردند .
این اولین باری بود که وبلاگ‌نویسان ایرانی، با گرایش‌ها و اعتقادات مختلف، همگی دست به دست هم دادند و نه تنها در دنیا خبرساز شدند بلکه توانستند عملا چیزی را تغییر دهند. چند هفته بعد از این ماجرا، با فشار خبری که حرکت ما و دیگر گروه‌های ایرانی روی نشنال جئوگرافیک ایجاد کرده بود، آنها عقب‌نشینی کردند و آن عبارت را اصلاح کردند و این پیروزی بزرگ به نام وبلاگ‌نویسان ایرانی ثبت شد .

نقاشی جمع می کنیم
دومین حرکت گسترده‌ای که بعد از بمب گوگلی خلیج‌فارس پایه‌ریزی کردم، در مورد جریان فیلم 300 بود. این بار نیز مثل قضیه خلیج فارس اتفاقی افتاده بود که برای بسیاری از ایرانیان اهمیت زیادی داشت .
با توجه به اینکه فیلم 300 در اصل از روی یک کتاب کامیک ساخته شده و من این کتاب را مدت‌ها قبل از پخش فیلم خوانده بودم، می‌دانستم که تصویری که از ایرانیان در این داستان نشان داده می‌شود، کاملا خصمانه و یک‌سویه است . در همین مورد حدود 6 ماه قبل از پخش فیلم، مطلبی در وبلاگم نوشته بودم . هنگام نمایش فیلم 300، همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد میان ایرانی‌ها خیلی جنجال شد و طومارهای اینترنتی زیادی در اعتراض به این فیلم تنظیم شد .
روز قبل از نمایش عمومی فیلم، بعد از اینکه متن یکی از طومارهای اعتراضی را خواندم در تاثیرگذاری آن تردید کردم. به نظر من اعتراض مستقیم به فیلم هیچ نتیجه مثبتی را نمی‌توانست در برداشته باشد، جز اینکه ایرانیان را در چشم سایر جهانیان، افرادی ناراضی و عصبانی جلوه دهد .
عصر آن روز، وقتی که از سر کار برمی‌گشتم و در اتوبوس به این موضوع فکر می‌کردم، ناگهان ایده‌ای به ذهنم رسید: برگزاری نمایشگاه نقاشی اینترنتی با موضوع ایران باستان و استفاده از شهرت فیلم 300 برای نشان دادن نمایشگاه به جهانیان .
در واقع، با این کار می‌شد چهره‌ای متمدن و آرام از ایران به دنیا نشان داد و در عین حال واقعیت‌های تاریخی سرزمین‌مان را هم در قالب آثار هنری به بینندگان غربی آموزش داد .
برای این پروژه باید 2 کار انجام می‌شد؛ اعلام فراخوان هنری برای جمع‌آوری آثار و نقاشی‌های مربوط به ایران باستان و استفاده از محبوبیت فیلم 300 میان تماشاگران غربی برای نشان دادن نقاشی‌های جمع‌شده به آنان. برای این کار تصمیم گرفتم از تجربه بمب‌گوگلی قبلی استفاده کنم و از خوانندگان وبلاگم خواهش کنم که با استفاده از عبارت «فیلم 300» به صفحه‌ای که برای نمایش نقاشی‌ها درست کرده بودم، پیوند دهند تا رتبه آن را برای این عبارت در موتورهای جست‌وجو بالا ببرند .
می‌دانستم که کار دشواری است و در ابتدا کمی تردید داشتم؛ از یک طرف نمی‌خواستم که تجربه موفق بمب گوگلی قبلی و اعتباری را که به خاطر آن به دست آورده بودم، با عدم استقبال یا شکست احتمالی لوث کنم و از بین ببرم و از طرف دیگر نمی‌خواستم که بیم شکست، من را از کاری که احساس می‌کردم درست است باز دارد .
به هر حال، همان شب تصمیم گرفتم که این حرکت را شروع کنم و صفحه اولیه‌ای را که قرار بود نقاشی‌ها را در آن جمع کنم، ساختم و مطلبی طولانی همراه با توضیح راجع به نفس کار و دستورالعمل در وبلاگم نوشتم .
با توجه به گسترش عجیب اینترنت در فاصله میان این حرکت و بمب گوگلی قبلی، فراخوان تکنیکی برای بمب گوگلی 300 با استقبالی چندین برابر دفعه قبل روبه‌رو شد، به طوری که من را کاملا شگفت‌زده کرد و نزدیک به 4 هزار وب‌سایت و وبلاگ مختلف به صفحه‌ای که درست کرده بودم پیوند دادند .
البته از جانب کسانی که عقیده داشتند اعتراض به این فیلم اهمیت چندانی ندارد، مخالفت‌هایی هم با این کار، صورت گرفت. ولی با توجه به تعداد زیاد افرادی که در این حرکت شرکت کردند، واضح بود که به هر حال این موضوعی است که اهمیت زیادی برای خیلی از ایرانی‌ها دارد و از نظر من همان بهترین جواب برای مخالفان بود .
بنابراین تصمیم گرفتم در مقابل آنها سکوت کنم و انرژی‌ام را صرف موفقیت این حرکت و همچنین فراهم کردن آثار هنری برای این پروژه کنم. با کمک سایر وبلاگ‌نویسان و وب‌سایت‌داران پس از 2 هفته وب‌سایتی که ساخته بودم به صفحه اول نتایج آمد .
این بار، سختی کار بیشتر در گرفتن آثار هنری از هنرمندان ایرانی بود . با اینکه وقت بسیار زیادی صرف کردم تا با تمامی هنرمندان ایرانی که مقدور بود تماس بگیرم، بسیاری از آنها علاقه‌ای به فرستادن اثر و شرکت در این حرکت از خود نشان ندادند .
در مقابل، تعداد قابل قبولی از هنرمندان دیگر نیز از این حرکت استقبال کردند و در مجموع، گالری بسیار خوبی از آثار مختلف در سبک‌های مختلف تشکیل شد.خوشبختانه این حرکت هم با توجه به نوآوری که در آن بود مورد توجه رسانه‌های مختلف خبری قرار گرفت و در بسیاری از روزنامه‌ها و وب‌سایت‌های خبری پوشش داده شد .
در نتیجه افراد بسیار زیادی از وب‌سایت و گالری‌ای که تهیه کرده بودم بازدید کردند و پیغام‌های زیادی هم از افراد مختلف دریافت کردم که از نقاشی‌هایی که در وب‌سایت قرار داشت خوششان آمده بود .
این حرکت با اینکه وقت و انرژی بسیار زیادی از من گرفت، نتایج جالبی داشت؛ از یک طرف بار دیگر همبستگی اینترنتی ایرانیان به خاطر مسائل ملی بیش از پیش آشکار شد و از طرف دیگر این حرکت چهره‌ای هنرمندانه و آرام از ایرانیان ترسیم کرد که مورد تحسین بسیاری قرار گرفت .
البته در این حرکت عدم تمایل بسیاری از هنرمندان ایرانی به انجام کار هنری گروهی هم آشکار شد ولی در مجموع با همت همه کسانی که شرکت کردند کار مثبتی شکل گرفت. هنوز هم وب‌سایت این حرکت زنده است و آن را به طور مداوم با اخبار در مورد هنر و هنرمندان ایرانی به‌روز می‌کنم. دوست دارم که از این وب‌سایت برای معرفی هنرمندان ایرانی استفاده کنم .

این‌ور آب
یکی از علایق اصلی پندار، کمیک استریپ است؛ «آشنایی من با کمیک استریپ- مثل خیلی‌ها- از کتاب‌های تن‌تن شروع شد. تقریبا از همان موقع که خواندن را یاد گرفتم، کتاب‌های تن‌تن را هم از دوستم قرض می‌گرفتم و با علاقه تمام می‌خواندم.» آن زمان مجله «هزار قصه» در ایران کمیک استریپ‌های داخلی و خارجی را چاپ می‌کرد . او هم تا ایران بود این مجله را می‌خرید؛ «برای من که کلاس دوم دبستان بودم استریپ‌های ایرانی مثل امیرارسلان در هزار قصه چندان جذابیتی نداشت چون برخلاف کمیک‌های خارجی سیاه و سفید بود و نقاشی خوبی هم نداشت .
همچنین داستان و کلمات، برخلاف کمیک‌های خارجی که در بادکنک‌هایی بالای سر شخصیت‌ها نوشته می‌شود، در این استریپ‌ها زیر هر نقاشی و به صورت یک پاراگراف نوشته شده بود که خواندن آن را برای من سخت می‌کرد.» در امارات با کمیک‌استریپ‌های روزنامه‌ای آشنا شد و در کانادا هم با کمیک‌بوک‌ها. در دوران دانشجویی فرصت پیدا کرد برای نشریات دانشجویی کمیک استریپ انگلیسی بکشد؛هر چند هر کدام از آن نشریات 12 ـ 10 شماره بیشتر دوام نداشت .
«تنها تجربه من از کمیک‌استریپ ایرانی، همان داستان‌های امیرارسلان در هزار قصه بود تا همین چند سال اخیر که با کمیک‌استریپ‌های بزرگمهر حسین‌پور و همچنین کتاب‌های کمیک‌ مانا نیستانی آشنا شدم. مدت‌ها بود که در فکر پدید آوردن یک روزنامه کمیک استریپ ایرانی بودم .
نمی‌خواهم وارد جزئیات فنی بشوم ولی کمیک‌استریپ روزنامه‌ای ویژگی‌های ‌خاصی دارد که تا به حال در کمیک‌های ایرانی ندیده بودم؛ ویژگی‌هایی مانند شخصیت‌های ثابت، تعداد فریم‌های محدود و روند مداومی که لازمه آن داشتن دیسیپلین بالاست. این کمیک‌استریپ‌ها که معمولا به صورت روزانه در روزنامه‌ها به چاپ می‌رسند، معمولا کار تمام‌وقت هنرمندی هستند که آنها را خلق می‌کند و در بسیاری از مواقع فردی که آن کمیک را تولید می‌کند تا پایان عمر به ساختن آن استریپ مشغول است .
تنها مشکلی که برای درست کردن کمیک استریپ جدید فارسی داشتم، وقت و انرژی زیادی بود که درست کردن مداوم یک کمیک لازم داشت. به هر حال، بعد از حدود یک سال تفکر و کار کردن روی شخصیت‌ها، تولید کمیک استریپ «این‌ور آب» را از حدود 6 ماه پیش شروع کردم. این کمیک‌استریپ درباره زندگی جوانان ایرانی خارج از کشور است و تمام مشخصات یک کمیک‌استریپ کلاسیک روزنامه‌ای را دارد .
شروع کردن و ادامه دادن این کمیک استریپ که در نوع خود و در میان استریپ‌های فارسی اولین است، یکی از مهم‌ترین کارهایی است که از نظر خودم تا به حال انجام داده‌ام و از اینکه توانسته‌ام تا به امروز آن را ادامه بدهم، خوشحالم .»

مدرسه فقط ایرانی
از 10 سالگی خارج از ایران زندگی کرده است ولی از همان فرصت کوتاه زندگی در ایران استفاده کرد تا از 7سالگی به همراه برادرش که هر دو عشق نقاشی بودند، شاگرد بهمن عبدی (از کاریکاتوریست‌های قدیمی و معروف که کارهایش را در همین صفحه گالری خودمان هم دیده‌اید) بشوند؛ «به جز آن کلاس‌ها، هیچ‌وقت کلاس نقاشی دیگری نرفتم ولی مطمئنم که اگر هم می‌رفتم نمی‌توانستم معلمی بهتر از آقای عبدی داشته باشم. شیوه تدریس آقای عبدی بسیار سیستماتیک و با دیسیپلین و در عین حال بسیار لذتبخش بود.»
پندار بعد از ایران به امارات و شهر ابوظبی رفت و از همان موقع تعصب ایرانی بودنش را نشان داد؛ «به تصمیم خودمان، من و برادرم ـ برخلاف خیلی از دوستان و آشنایان که مدرسه انگلیسی می‌رفتندـ مدرسه ایرانی را انتخاب کردیم .»
بعد از اتمام دبیرستان برادرش برای ادامه تحصیل به کانادا رفت و او هم به دنبالش راهی آن ور دنیا شد. برادرش پزشکی خواند و پندار مهندسی. لیسانس مهندسی برق را در ونکوور گرفت و برای فوق لیسانس به دانشگاه تورنتو رفت که آن را هم سال پیش در گرایش الکترومغناطیس تمام کرد؛ «در تمام این سال‌ها در کنار درسم کارهای نقاشی و طراحی انجام می‌دادم. مخصوصا در دوران فوق‌لیسانس که وقت بیشتری پیدا کردم، در روزنامه‌های متعدد دانشگاه نقاشی می‌کشیدم .
کم‌کم طوری شد که تجربه کاری بیشتری در نقاشی و طراحی پیدا کردم تا مهندسی. الان هم که درسم تمام شده، در شرکتی دارم کار طراحی می‌کنم .»
از سال 97 (که یک دبیرستانی بود) با اینترنت آشنا شد و از درست کردن وب‌سایت شخصی شروع کرد تا وب‌سایت‌هایی برای انجمن‌های دانشجویی. در سال 2003 برای تن‌تن هم وبلاگی درست کرد. حالا او در وبلاگ شخصی خودش «لوگو ماهی» فروشگاهی دارد برای سفارش دادن لباس‌هایی که روی آن از طرح‌ها و نقوش ایرانی استفاده کرده است .

منیع: همشهری آنلاین