داستان های ملا نصرالدین

[SonBol]

داستان الاغ دم بریده
یک روز ملا الاغش را به بازار برد تا بفروشد, اما سر راه الاغ داخل لجن رفت و دمش کثیف شد, ملابا خودش گفت: این الاغ را با آن دم کثیف نخواهند خرید به همین جهت دم را برید.
اتفاقا در بازار برای الاغش مشتری پیدا شد اما تا دید الاغ دم ندارد از معامله پشیمان شد.
اما ملا بلافاصله گفت : ناراحت نشوید دم الاغ در خورجین است!؟
داستان خویشاوند الاغ
روزی ملا الاغش را که خطایی کرده بود می زد,
شخصی که از آنجا عبور می کرد اعتراض نمود و گفت: ای مرد چرا حیوان زبان بسته را می زنی؟
ملا گفت: ببخشید نمی دانستم که از خویشاوندان شماست اگر می دانستم به او اسائه ادب نمی کردم؟!
داستان دم خروس
یک روز شخصی خروس ملا را دزدید و در کیسه اش گذاشت,
ملا که دزد را دیده بود او را تعقیب نمود و به او گفت:خروسم را بده! دزد گفت: من خروس ترا ندیده ام,
ملا دفعتا دم خروس را دید که از کیسه بیرون زده بود به همین جهت به دزد گفت درست است که تو راست می گویی ولی این دم خروس که از کیسه بیرون آمده است چیز دیگری می گوید.
داستان خروس شدن ملا
یک روز ملا به گرمابه رفته بود تعدادی جوان که در آنجا بودند تصمیم گرفتند سر بسر او بگذارند به همین جهت هر کدام تخم مرغی با اورده بودند و رو به ملا کردند و گفتند: ما هر کدام قدقد می کنیم و یک تخم می گذاریم اگر کسی نتوانست باید مخارج حمام دیگران را بپردازد!
ملا ناگهان شروع کرد به قوقولی قوقو! جوانان با تعجب از او پرسیدند ملا این چه صدایی است بنا بود مرغ شوی!
ملا گفت : این همه مرغ یک خروس هم لازم دارند!
داستان مرکز زمین
یک روز شخصی که می خواست سر بسر ملا بگذارد او را مخاطب قرار داد و از او پرسید: جناب ملا مرکز زمین کجاست؟
ملا گفت : درست همین جا که ایستاده ای؟
اتفاقا از نظر علمی هم به علت اینکه زمین کروی شکل است پاسخ وی درست می باشد.

[SonBol]

داستان پرواز در اسمانها
مردی که خیال می کرد دانشمند است و در نجوم تبحری دارد یک روز رو به ملا کرد و گفت:
خجالت نمی کشی خود را مسخره مردم نموده ای و همه تو را دست می اندازند در صورتیکه من دانشمند هستم و هر شب در آفاق و انفس سیر می کنم.
ملا گفت : ایا در این سفرها چیز نرمی به صورتت نخورده است؟
دانشمند گفت :اتقاقا چرا؟
ملا با تمسخر پاسخ داد: درست است همان چیز نرم دم الاغ من بوده است!
داستان درخت گردو
روزی ملا زیر درخت گردو خوابیده بود که ناگهان گردویی به شدت به سرش اصابت کرد و سرش باد کرد. بعد از آن شروع کرد به شکر کردن
مردی از انجا می گذشت وقتی ماجرا را شنید گفت:اینکه دیگر شکر کردن ندارد.
ملا گفت: احمق جان نمی دانی اگر به جای درخت گردو زیر درخت خربزه خوابیده بودم نمیدانم عاقبتم چه بود؟!
داستان قیمت حاکم
روزی ملا به حمام رفته بود اتفاقا حاکم شهر هم برای استحمام آمد حاکم برای اینکه با ملا شوخی کرده باشد رو به او کرد و گفت : ملا قیمت من چقدر است؟
ملا گفت : بیست تومان.
حاکم ناراحت شد و گفت : مردک نادان اینکه تنها قیمت لنگی حمام من است.
ملا هم گفت: منظورم همین بود و الا خودت ارزش نداری!
داستان قبر دراز
روزی ملا از گورستان عبور می کرد قبر درازی را دید از شخصی پرسید اینجا چه کسی دفن است!
شخص پاسخ داد : این قبر علمدار امیر لشکر است!
ملا با تعجب گفت: مگر او را با علمش دفن کرده اند؟!

[SonBol]

داستان خانه عزاداران
روزی ملا در خانه ای رفت و از صاحبخانه قدری نان خواست دخترکی در خانه بود و گفت : نداریم!
ملا گفت: لیوانی آب بده!
دخترک پاسخ داد: نداریم!
ملا پرسید: مادرت کجاست:
دخترک پاسخ داد : عزاداری رفته است!
ملا گفت: خانه شما با این حال و روزی که دارد باید همه قوم و خویشان به تعزیت به اینجا بیایند نه اینکه شما جایی به عزاداری بروید!
داستان بچه ملا
روی ملا خواست بچه اش را ساکت کند به همین جهت او را بغل کرد و برایش لالایی گفت و ادا در می آورد, که ناگهان بچه روی او ادرار کرد!
ملا هم ناراحت شد و بچه را خیس کرد.
زنش گفت: ملا این چه کاری بود که کردی؟
ملا گفت: باید برود و خدا را شکر کند اگر بچه من نبود و غریبه بود او را داخل حوض می انداختم!
داستان ملا در جنگ
روزی ملا به جنگ رفته بود و با خود سپر بزرگی برده بود. ولی ناگهان یکی از دشمنان سنگی بر سر او زد و سرش را شکست.
ملا سپر بزرگش را نشان داد و گفت: ای نادان سپر به این بزرگی را نمی بینی و سنگ بر سر من می زنی؟
داستان نردبان فروشی ملا
روزی ملا در باغی بر روی نردبانی رفته بود و داشت میوه می خورد صاحب باغ او را دید و با عصبانیت پرسید: ای مرد بالای نردبان چکار می کنی؟ملا گفت نردبان می فروشم!
باغبان گفت : در باغ من نردبان می فروشی؟
ملا گفت: نردبان مال خودم هست هر جا که دلم بخواهد آنرا می فروشم.
داستان لباس نو
روزی ملا ملا به مجلس میهمانی رفته بود اما لباسش مناسب نبود به همین جهت هیچکس به او احترام نگذاشت و به تعارف نکرد!
ملا ه خانه رفت و لباسهای نواش را پوشید و به میهمانی برگشت اینبار همه او را احترام گذاشتند و با عزت و احترام او را بالای مجلس نشاندند!ملا هنگام صرف غذا در حالیکه به لباسهای نواش تعرف می کرد گفت: بفرمایید این غذاها مال شماست اگر شما نبودید اینها مرا داخل آدم حساب نمی کردند.

[SonBol]

داستان ملا و گوسفند
روزی ملا از بازار یک گوسفند خرید در راه دزدی طناب گوسفند را از گردن آن باز کرد و گوسفند را به دوستش داد و طناب را به گردن خود بست و چهار دست و پا به دنبال ملا را افتاد.
ملا به خانه رسید ناگهان دید که گوسفندش تبدیل به جوانی شده است
دزد رو به ملا کرد و گفت من مادرم را اذیت کرده بودم او هم مرا نفرین کرد من گوسفند شدم ولی چون صاحبم مرد خوبی بود دوباره به حالت اول بازگشتم.
ملا دلش به حال او سوخت و گفت: اشکالی ندارد برو ولی یادت باشد که دیگر مادرت را اذیت نکنی!
روز بعد که ملا برای خرید به بازار فته بود گوسفندش را آنجا دید. گوش او را گرفت و گفت ای پسر احمق چرا مادرت را ناراحت کردی تا دوباره نفرینت کند و گوسفند شوی!؟
داستان خانه ملا
روزی جنازه ای را می بردند پسر ملا از پدرش پرسید : پدرجان این جنازه را کجا می برند؟!
ملا گفت او را به جایی می برند که نه اب هست نه نان هست نه پوشیدنی هست و نه چیز دیگری
پسر ملا گفت : فهمیدم او را به خانه ما می برند!
داستان داماد شدن ملا
روزی از ملا پرسیدند : شما چند سالگی داماد شدید؟ملا گفت به خدا یادم نیست چونکه آن زمان هنوز به سن عقل نرسیده بودم!
داستان گم شدن ملا
روزی ملا خرش را گم کرده بود ملا راه می رفت و شکر می کرد. دوستش پرسید حالا خرت را گم کرده ای دیگر چرا خدا را شکر می کنی؟
ملا گفت به خاطر اینکه خودم بر روی آن ننشسته بودم و الا خودم هم با آن گم شده بودم!؟

[SonBol]

داستان دوست ملا
روزی ملا با دوستش خورش بادمجان می خورد ملا از او پرسید خورش بادمجان چه جور غذایی است؟
دوست ملا گفت : غذای خیلی خوبی است و راجع به منافع ان سخن گفت.
بعد از اینکه غذایشان را خوردند و سیر شدند بادمجان دلشان را زد به همین جهت ملا شروع کرد به بدگویی از بادمجان و از دوستش پرسید: خورش بادمجان چگونه غذایی است!؟
دوست ملا گفت: من دوست توام نه دوست بادمجان به همین جهت هر آنچه را که تو دوست داری برایت می گویم!
داستان ماه بهتر است
روزی شخصی از ملا پرسید: ماه بهتر است یا خورشید!؟
ملا گفت ای نادان این چه سوالی است که از من می پرسی؟ خوب معلوم است, خورشید روزها بیرون می آید که هوا روشن است و نیازی به وجودش نیست!
ولی ماه شبهای تاریک را ورشن می کند, به همین جهت نفعش خیلی بیشتر از ضررش است!

[deltang]

در این تاپیک قصد دارم به کمک شما دوستان عزیزم داستانهای کهن ایرانی را از هر جا

که می توانیم گرداوری کنیم.....فکر کنم هم برای اطلاعات عمومی خوبه و هم برای

اینکه با این داستانها بیشتر آشنا شویم و به عمق قدمت ایران عزیزمان پی ببریم.

[deltang]

آورده‌اند كه شیخ جنید بغداد به عزم سیر از شهر بغداد بیرون رفت و مریدان از عقب او شیخ احوال بهلول را پرسید. گفتند او مردی دیوانه است. گفت او را طلب كنید كه مرا با او كار است. پس تفحص كردند و او را در صحرایی یافتند. شیخ پیش او رفت و در مقام حیرت مانده سلام كرد. بهلول جواب سلام او را داده پرسید چه كسی (هستی)؟ عرض كرد منم شیخ جنید بغدادی. فرمود تویی شیخ بغداد كه مردم را ارشاد می‌كنی؟ عرض كرد آری.. بهلول فرمود طعام چگونه میخوری؟ عرض كرد اول «بسم‌الله» می‌گویم و از پیش خود می‌خورم و لقمه كوچك برمی‌دارم، به طرف راست دهان می‌گذارم و آهسته می‌جوم و به دیگران نظر نمی‌كنم و در موقع خوردن از یاد حق غافل نمی‌شوم و هر لقمه كه می‌خورم «بسم‌الله» می‌گویم و در اول و آخر دست می‌شویم..

بهلول برخاست و دامن بر شیخ فشاند و فرمود تو می‌خواهی كه مرشد خلق باشی در صورتی كه هنوز طعام خوردن خود را نمی‌دانی و به راه خود رفت. مریدان شیخ را گفتند: یا شیخ این مرد دیوانه است. خندید و گفت سخن راست از دیوانه باید شنید و از عقب او روان شد تا به او رسید. بهلول پرسید چه كسی؟ جواب داد شیخ بغدادی كه طعام خوردن خود را نمی‌داند. بهلول فرمود آیا سخن گفتن خود را می‌دانی؟ عرض كرد آری. بهلول پرسید چگونه سخن می‌گویی؟ عرض كرد سخن به قدر می‌گویم و بی‌حساب نمی‌گویم و به قدر فهم مستمعان می‌گویم و خلق را به خدا و رسول دعوت می‌كنم و چندان سخن نمی‌گویم كه مردم از من ملول شوند و دقایق علوم ظاهر و باطن را رعایت می‌كنم. پس هر چه تعلق به آداب كلام داشت بیان كرد..

بهلول گفت گذشته از طعام خوردن سخن گفتن را هم نمی‌دانی.. پس برخاست و دامن بر شیخ افشاند و برفت.. مریدان گفتند یا شیخ دیدی این مرد دیوانه است؟ تو از دیوانه چه توقع داری؟ جنید گفت مرا با او كار است، شما نمی‌دانید. باز به دنبال او رفت تا به او رسید. بهلول گفت از من چه می‌خواهی؟ تو كه آداب طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمی‌دانی، آیا آداب خوابیدن خود را می‌دانی؟ عرض كرد آری. بهلول فرمود چگونه می‌خوابی؟ عرض كرد چون از نماز عشا فارغ شدم داخل جامه‌ خواب می‌شوم، پس آنچه آداب خوابیدن كه از حضرت رسول (علیه‌السلام) رسیده بود بیان كرد.

بهلول گفت فهمیدم كه آداب خوابیدن را هم نمی‌دانی. خواست برخیزد جنید دامنش را بگرفت و گفت ای بهلول من هیچ نمی‌دانم، تو قربه‌الی‌الله مرا بیاموز.

بهلول گفت چون به نادانی خود معترف شدی تو را بیاموزم.



بدانكه اینها كه تو گفتی همه فرع است و اصل در خوردن طعام آن است كه لقمه حلال باید و اگر حرام را صد از اینگونه آداب به جا بیاوری فایده ندارد و سبب تاریكی دل شود.. جنید گفت جزاك الله خیراً! و در سخن گفتن باید دل پاك باشد و نیت درست باشد و آن گفتن برای رضای خدای باشد و اگر برای غرضی یا مطلب دنیا باشد یا بیهوده و هرزه بود.. هر عبارت كه بگویی آن وبال تو باشد. پس سكوت و خاموشی بهتر و نیكوتر باشد. و در خواب كردن این‌ها كه گفتی همه فرع است؛ اصل این است كه در وقت خوابیدن در دل تو بغض و كینه و حسد بشری نباشد..

[deltang]

آن سوخته را جان شد و آواز نیامد
شبی پروانه ها گرد هم جمع شده بودند; تاریک شبی بود; خواستند شمعی به میان جمع آورند که تابشش بر تاریکی چیره شود و از پرتوش ظلمت گریزان گردد;همگان گفتند باید یکی را برگزینیم که شمع را بشناسد و او را بفرستیم که برود و شمع را با خود به اینجا بیاورد. پروانه ای که رازدان و شمع شناس می نمود، بدین خدمت برگزیده شد و چون دستور یافت، پر کشید و به سوی کاخی سر به فلک کشیده پرواز کرد;نزدیک کاخ که رسید، سایه ای لرزان بر دیواره های کاخ دید;بازگشت و خود را به پروانگان رسانید و گفت: این شمع که شما می گوئید، فروغی دلخواه ندارد; بیماری تبدار و جان خسته ای زرد و نزاری است که کارش اشک ریختن و به خود لرزیدن است;آنچه من دیدم روئین تنی نیست که بتواند با تاریکی به پیکار برخیزد و بر او به پیروزی دست یابد.

بزرگ پروانگان که گفته های این پروانه را شنید، لب به خنده گشود و که تو کودکی ظاهربین و کوته نظری; شمع را نشناخته ای و هرزه درائی می کنی; آنگاه فرمان داد که پروانه ی دیگری به سوی شمع پرواز کند.

این بار پروانه ای باریک بین، از میان پروانگان، برخاست و به جانب کاخی که شمع در آن می سوخت پرواز کرد و چون به کاخ رسید و به پیکره ی شمع نزدیک شد;خود را به شمع زد تا بنگرد که این بیمار تبدار را یارای بر پای ایستادن، تا چه اندازه است.

اما شراره بر بالش افتاد;پرش شعله ور گردید و نیم سوخته، نزد یاران رفت و گفت: شمع سراپا آتش است; می سوزاند لیکن آتشش سخت دلکش است. اما بزرگ پروانگان بدین سخن نیز از جستجوگری باز نایستاد و گفت:

این پروانه هم شمع را نشناخته و نشانهایش را آنسان که بوده، در نیافته است. یکی دیگر برود; به فرمان بزرگ پروانگان، پروانه ای دیگر سرمست و خرامان از جای خود برخاست و پرکشان خود را به کاخ رسانید.

بر سر شمع نشست و یکباره شرر بر جانش افتاد; سر تا پایش بسوخت و چون آهن گداخته ای همه آتش شد سپس خاکستر گردید و خاکسترش به سر شمع فرو ریخت; بزرگ پروانگان که این حال از دور بدید، گفت: تنها او بود که از راز شمع خبر یافت اما دریغا که خبرش به ما باز نرسید...

[deltang]

پاسبان عشق

پاسبانی گرفتار عشق شده بود و شب و روز، آرام و قرار نداشت; یکی که بیخبر از عشق بود به طنز او را گفت: اگر می پنداری که شب زنده داری، دل یار را نرم می کند، سخت در اشتباهی. برو سر به بالین بنه و بی سبب خود را به پریشانی مینداز. پاسبان عاشق گفت:

اینکه تو می بینی، خود آزمایش عشق است که هر شب به گونه ای مرا می آزماید و عشقم را پاسبانی می کند تا اگر سر بر بستر نهادم و از عشق بی خبر ماندم، خانه ی دلم را خالی کند و روزگارم را به سردی و تباهی کشاند.



تو مخسب ای مرد، اگر جوینده ای خواب خوش بادت اگر گوینده ای

پاسبانبی کن شبی در کوی دل زانکه دزدانند در پهلوی دل

هست از دزدان دل بگرفته راه جوهر دل دار از دزدان نگاه

چون تو را این پاسبانی شد صفت عشق زود آید پدید و معرفت

[deltang]

ایاز

ایاز خدمتگزار راستگو و پاکدل سلطان محمود غزنوی بیمار شد و در بستر ناتوانی افتاد. گونه ی چون برگ گلش زرد شد. چشمان فتنه گرش، به خواب رفت. زلف تابدارش بهم پیچیده شد و زار و نزار گردید. سلطان را از شنیدن خبر بیماری ایاز دل بسختی به درد آمد. خدمتکاری رازدار و وفاپیشه داشت. او را نزد خود خواند و بدو گفت: به خانه ایاز برو و حالش را بپرس. از جانب ما به او بگو: ای نازنین یار ما، تو اینگونه در بستر بیماری درافتاده ای و گمان می بری که ما از یاد تو غافل نشسته ایم. خدای رازدان و دانای آشکار و نهان، می داند که دمی بی یاد تو نیستیم و لحظه ای از تو بی خبر نمانده ایم. از روزی که شنیده ایم تو بیماری، خود از غم تیمار تو رنجور و ناتوان شده ایم. هرگه که به بیماری تو می اندیشیم، نمی توانیم دریابیم که تو بیماری یا ما خود زار و ناتوانیم. اگر به دیدن تو نمی آییم و تن ما از تو دور افتاده دل ما بسوی تو پرواز می کند و جان ما آهنگ دیدار تو دارد. اشتیاق دیدار تو چنان در دل ما شراره افکنده که گویی «خیال تو در رگهای ما دور می زند و آرزویت در دل و جان ما می چرخد»

آنگاه سلطان محمود به خدمتکار رازپوش خود گفت: این پیام ماست، درنگ مکن. چون دونده ای بادپای به سرای ایاز برو و پیام ما را به او برسان. چون برق دونده و چون رعد جهنده باش. با توانی که در زانو داری دوان دوان خود را به خانه ی او برسان. اگر لحظه ای درنگ کنی و لمحه ای دیر برسی، جان از کف خواهی داد و سر به تیغ خواهی سپرد. خدمتکار برگشته بخت همچون باد، دوید، جهید و خود هم ندانست که چگونه و با چه شتابی به خانه ی ایاز رسیده است. در گشود، قدم در آستانه ی در نهاد، ناگاه بر جای خشک شد... سلطان محمود را دید که در کنار بستر ایاز نشسته و با او سخن می گوید. زانویش سست گردید، دلش به هراس افتاد، رنگ از چهره اش پرید و زبانش بند آمد. بیچاره ترسیده بود می پنداشت که سلطان محمود از او تندتر راه پیموده و از همین جهت است که زودتر به خانه ی ایازرسیده است. مرگ را به چشم دید. شک نداشت که به گناه تن باز زدن از فرمان سلطان، خونش ریخته خواهد شد. چاره ای نمانده بود. به زاری افتاد خود را به پای سلطان انداخت و در کمال یأس و نومیدی گفت: خدا می داند که در هیچ جا درنگ نکرده ام، هیچ جا نایستاده ام و هیچ جا ننشسته ام. دوان دوان و شتابان خود را به اینجا رسانده ام. اما نمی دانم که حضرت سلطان چگونه پیش از من خود را به اینجا رسانیده اید؟! شاید سلطان، ذره های خورشیدند که از روزنه ها گذشته و خود را به کنار یار دلجوی خود رسانیده اند؟ خدایا این خواب است یا بیداری؟! آخر چگونه ممکن می شد که با همه شتابی که من بکار بسته ام، سلطان پیش از من به اینجا رسیده باشد؟!

خدمتکار وفادار، اشکریزان سر به پای ایاز نهاد و چهره به کف پایش سود و ناله کنان او را به میانجیگری خواند. از او خواست که دست سلطان را بگیرد و نگذارد که شمشیر بکشد و سر از پیکرش بیندازد. به خدای یگانه سوگندشان می داد که از ریختن خون او درگذرند و به پروردگار یکتا قسم یاد می کرد که در به انجام رسانیدن فرمان سلطان، کوتاهی نکرده است. سلطان محمود دستی بر او کشید و گفت: تو گناهکار نیستی. از جای برخیز و آرام بگیر. دل قوی دار که کشته نخواهی شد. جاهی بلند پایه تر خواهی یافت و به ما نزدیکتر خواهی بود. تو آنچه در نیرو داشتی به کار بستی، لیکن آنچنان که من راه بریده ام تو راه نمی توانستی برید. من به دوری ایاز شکیبایی ندارم، از همین رو به سوی او دزدیده راهی دارم که گاه و بی گاه از این راه مخفی، از این راه پوشیده، نزد او می آیم و در کنارش می نشینم و سخنش را می شنوم. این راه مخفی را بدان جهت ساخته ام که هیچکس از دیدارهای ما آگاه نباشد. و تو ای خدمتکار باوفای من بدان، در میان عاشق و معشوق، راه های پنهانی بسیار است. جان ما بهم پیوسته، رازهای ما بر یکدیگر آشکار شده و پرده ها از پیش چشم ما به یکسو افتاده است. تو اگر می بینی من تاکنون این راز را از پیر و جوان پنهان داشته ام از بیم رسوائی نیست، جانم خانه ی اوست و دلم راه این خانه....


در درونم غوغای اوست که شیون می کند و در فکرم اندیشه ی اوست که پنجه می اندازد.



من اگر نزد دیگران خبر از او می جویم و سخن از او می گویم، از رهگذر بی خبری نیست. من از پشت پرده رازها را می بینم و در پنهان به آشکارا دیده می کشم و در نهان، پیدایم و در پیدا پنهانم.