اشعار زیبا - اشعاری که دوستشان داریم برای تقدیم به عزیزانتان یا برای دل خودتان

[مهدی]

برو مسافر ِ من برو سفر سلامت

نگو که روز ِ دیدار بمونه تا قیامت

تا وقتی زنده هستم منتظرت می مونم

برو خدا به همرات درد و بلات به جونم

این لحظه های ِ آخر بگو می مونی پیشم

از فکر ِ رفتن ِ تو دارم دیوونه می شم

برو مسافر ِ من برو سفر سلامت

نگو که روز ِ دیدار بمونه تا قیامت

می خوام به دورت امشب پروانه وار بگردم

به این امید که شاید بگی که بر می گردم

آرزو دارم امشب با تو هرگز نمیره

سپیده ای نباشه تو رو ازم بگیره

برو مسافر ِ من.................

[مهدی]

مي گم مسافرم دليجان عشقم رو ساختم

مي گي تنها نرو دل رو به دلواپسي باختم

مي گي همسفرهام از جنس پاك عشق و نوراند

اميد و آرزوهاي من اند سنگ صبوراند

تو كه درد جدايي از وطن رو خوب مي دوني

دلم مي خواد كه با من اين لالايي رو بخوني

كه دليجان سفرت خوش برو روز و شبت خوش

تپش هاي دلم پشت و پناهت برو عاقبتت خوش

نگو تنها نرو تنها كه نيستم دلم روهم اميدوآرزوهام همه هستند

همان احساس هاي شكننده كه دردست زمانه نشكستند

تو رو قسم مي دم من رو دعا كن

واسه رسيدنم خدا خدا كن

مي رم دريا كنارم رو ببينم واست يه موج ازدريا مي چينم

ميارم روح تشنه ي تورو سيراب ببينم

مي خوام برم نمي خوام وطن رو تو خواب ببينم .

[مهدی]

نفس بر آمد و كام از تو بر نميآيد

فغان كه بخت من از خواب در نمي آيد

درين خيال بسر شد زمان عمر و هنوز

بلاي زلف سياهت به سر نمي آيد

بسم حكايت دل هست با نسيم سحر

ولي به بخت من امشب سحر نمي آيد

قد بلندترا تا به بر نمي گيرم

درخت كام و مرادم ببر نمي آيد

ز شست صدق گشادم هزار تير دعا

ولي چه سود يكي كارگر نمي آيد

مگر بروي دلاراي يار ما ور ني

بهيچ وجه دگر كار بر نميآيد

صبا بچشم من انداخت خاكي از كويش

كه آب زندگيم در نظر نمي آيد

مقيم زلف تو شد دل كه خوش سوادي ديد

و زان غريب بلاكش خبر نمي آيد

زبسكه شد دل حافظ رميده از همه كس

دگر ز حلقه ي زلفت بدر نمي آيد

[مهدی]

لحظه ها رو با تو بودن ،در نگاهِ تو شکفتن

حسّ ِعشق رو درتودیدن،مثل ِرؤیای ِتو خواب ِ

با تورفتن، با توموندن،مثل ِقصّه توروخوندن

تا همیشه توروخواستن ،مثل ِتشنگی ِ آب ِ

اگه چشمات من رومی خواست تونگاه ِتومی مُردم

اگه دستات مال ِمن بودجون به دستات می سپردم

اگه اسمَم رومی خوندی دیگه از یاد نمی بردم

اگه با من تو می موندی همه دنیا رو می بردم

بی تو اما سرسپردن،بی تو وعشق ِتو بودن

تو غبار ِ جاده موندن،بی تو خوب ِمن محال ِ

بی تو حتی زنده بودن،بی هدف نفس کشیدن

تا ابد تو روندیدن،واسه من رنج و عذابِ

توی ِ آسمون ِعشقم غیر ِتوپرنده ای نیست

روی ِخاموشی ِلبهام جزتواسم ِدیگه ای نیست

توی ِقلب ِمن عزیزم هیچ کسی جایی نداره

دل ِعاشقم به جزتوهیچ کسی رودوست نداره

[مهدی]

اي شب از رو’ياي تو رنگين شده
سينه از عطر توا’م سنگين شده
اي به روي چشم من گسترده خويش
شادي ام بخشيده از اندوه بيش
اي مرا با شور شعر آميخته
اين همه آتش به شعرم ريخته
همچو باراني كه شويد جسم خاك
هستي ا م زآلودگيها كرده پاك
اي تپشهاي تن سوزان من
آتشي در مزرع مژگان من
عشق چون در سينه ام بيدار شد
از طلب پا تا سرم ايثار شد
آه اي روشن طلوع بي غروب
آفتاب سرزمين هاي جنوب
آه آه اي از سحر شاداب تر
از بهاران تازه تر ، سيراب تر
عشق چون در سينه ام بيدار شد
از طلب پا تا سرم ايثار شد
اين مرا با شور شعر آميخته
اين همه آتش به شعرم ريخته!
آه اي بيگانه با پيراهنم
آشناي سبزه زاران تنم!
با توام ديگر ز درديم بيم نيست
هست اگر جز درد خوشبختيم نيست!

[مهدی]

مونده بودم چی بهت هدیه بدم اگه دنیا رو بدم کم ِ بازم

وای از اون وقتی که عاشق ِ کسی باشه آدم

اگه دریا رو بخوام گاهی تماشا بکنم می رم سراغ ِ چشمات

اگه قلبم رو بخوام تسکین بدم آروم کنم گوش می دم به حرفات

اگه توسکوت بخواد زده بشه فریادی واسه ی شنیدنش محتاج میشم به چشمات

اگه تو سکوت بخواد بیان بشه احساسی می بینم دستام کشیده شد به سوی دستات

به تو قلبم رو می دم بهترین هدیه ی عالم رو می دم

قلب ِ دریاچه ی نورم رو میدم گنج ِ در بسته غرورم رو میدم

وقتی که خودم رو رو بال ِ غرور حس میکنم

می بینم از چشمات داره می ریزه اشکات

وقتی که پیدا می شه سردی و بی تفاوتی مثل ِ تشنه به آب نیاز دارم به قهرات

وقتی که امروز میشه جدایی می رسه می بینم که محتاجم به فردات

[مهدی]

این شعررابرای تومی گویم،دریک غروبِ تشنه ی تابستان

درنیمه های این رهِ شوم آغاز،درکهنه گور ِاین غم ِبی پایان

این آخرین ترانه ی لالاییست،درپاهای گاهواره ی خوابِ تو

باشدکه بانگِ وحشی ِاین فریاد پیچد درآسمان ِشبابِ تو

بگذارسایه ی من ِسرگردان،ازسایه ی تو دور و جدا باشد

روزی به هم رسیم که گرباشد،کس بین ِمانه غیر ِخدا باشد

[مهدی]

دوباره دلم واسه قربت چشمات تنگه
دوباره اين دل ديون واست دل تنگه
وقت از تو خوندن ستاره ترانه هام
اسم تو براي من قشنگترين آهنگه
=
بي تو يک پرنده اسير بي پروازم
با تو اما مي رسم به قله آوازم
اگه تا آخر اين ترانه با من باشي
واسه تو سقفي از آهن با صدام مي سازم
=
با يک چشمک دوباره
من و زنده کن ستاره
نذار از نفس بيافتم
تويي تنها راه چاره
=
آي ستاره آي ستاره
بي تو شب نوري نداره
اين ترانه تا هميشه
تو رو ياد من مياره
=
تويي که عشقم از نگاه من مي خوني
تويي که تو تپش ترانه هام پنهوني
تويي که هم نفس هميشه آوازي
تويي که آخر قصه من مي دوني
=
اگه کوچه صدام يه کوچه باريکه
اگه خونم بي چراغه چشم تو تاريکه
مي دونم آخر قصه مي رسه به داد من
لحظه يکي شدن تو آينه ها نزديک
=
با يک چشمک دوباره
من و زنده کن ستاره
نذار از نفس بيافتم
تويي تنها راه چاره
=
آي ستاره آي ستاره
بي تو شب نوري نداره
اين ترانه تا هميشه
تو رو ياد من مياره

[ابریشم]

آمدي وه كه چه مشتاق و پريشان بودم

تا برفتي ز برم صورت بي جان بودم
نه فراموشيم از ذكر تو خاموشي بود
كه در انديشه اوصاف تو حيران بودم
بي تو در دامن گلزار نخفتم يك شب
كه نه در باديه ی خارمغيلان بودم
زنده مي كرد مرا دم به دم اميد وصال
ورنه دور از نظرت كشته هجران بودم
به تولاي تو در آتش محنت چو خليل
گوييا در چمن لاله و ريحان بودم
تا مگر يك نفسم بوي تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحر خوان بودم
سعدي از جور فراقت همه روز اين مي گفت
عهد بشكستي و من بر سر پيمان بودم

[مهدی]

معاشران گره از زلف يار باز کنيد
شبی خوش است بدين قصه‌اش دراز کنيد
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان يکاد بخوانيد و در فراز کنيد
رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گويند
که گوش هوش به پيغام اهل راز کنيد
به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف کارساز کنيد
ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است
چو يار ناز نمايد شما نياز کنيد
نخست موعظه پير صحبت اين حرف است
که از مصاحب ناجنس احتراز کنيد
هر آن کسی که در اين حلقه نيست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنيد
وگر طلب کند انعامی از شما حافظ
حوالتش به لب يار دلنواز کنيد