یا صاحب الزمان

[ابریشم]

از الف اول امام از بعد پیغمبر علی است
آمر امر الهی شاه دین پرور علی است
ب برادر با نبی بیرق فراز دین حق
بحر احسان باب لطف بی حد و بی مر علی است
ت تبارك تاج و طاها تخت و نصراله سپاه
تیغ آور خسرو مستغنی از لشگر علی است
ث ثری مقدم ثریا متكا ثابت قدم
ثانی احمد به ذات كبریا مظهر علی است
ج جاه و قدرش ار خواهی به نزد ذوالجلال
جل شانه جز نبی از جمله بالاتر علی است
ح حدوثش با قدم مقرون حدیثش حرف حق
حاكم حكم اللهی حیه در حیدر علی است
خ خداوند ظفر خیبر گشا مرحب شكار
خسرو ملك ولایت خلق را رهبر علی است
د داماد نبی دست خدا دارای دین
داعی ایجاد موجودات از داور علی است
ذ ذاتش ذوالجلال و ذالمنن وز ذوالفقار
ذلت افزا بر عدوی ملحد ابتر علی است
ر رفیع القدر و والا رتبه روح افزا سخن
رهنمای خلق عالم ساقی كوثر علی است
ز زبر دست و زكی و زاهد و زهد آفرین
زیب بخش مسجد و زینت ده منبر علی است
س سعید و سید و سرور سلونی انتساب
سر لا رطب و لا یا بس سر و سرور علی است
ش شفیع المذنبین شیر خدا شاه نجف
شمع ایوان هدایت شافع محشر علی است
ص صدیق و صبور و صالح و صاحب كرم
صبح صادق از درون شب پدیدآور علی است
ض ضرغام شجاعت پیشه ی روشن ضمیر
ضاربی كز ضربش المضروب لایخبر علی است
ط طبیب طبع دان مطلوب ارباب طلب
طاق نه كاخ مطبق طرح را لنگر علی است
ظ ظهیر ملك و ملت ظاهر و باطن امام
ظل ممدود خدای خالق اكبر علی است
ع عین الله و علی جاه و علام الغیوب
عالم علم علی الاشیا ز خشك و تر علی است
غ غران شیر یزدان غیرت الله المبین
غالب اندر غزوه ها بر خصم بد گوهر علی است
ف فصیح و فاضل و فخر عرب میر عجم
فارس میدان مردی فاتح خیبر علی است
ق قلب عالم امكان قسیم خلد و نار
قاضی روز قیامت خواجه ی قنبر علی است
ك كنز علم ماكان و علوم مایكون
كاشف سر و علن از اكبر و اصغر علی است
ل لطفش شامل احوال كل ما خلق
لازم التعظیم شاه معدلت گستر علی است
م ممدوح صحف موصوف تورات و زبور
مصحف انجیل را مصداق و المصدر علی است
ن نظام نه فلك از نام نیكش وز جمال
نور بخش مهر و ماه و انجم و اختر علی است
و واجب منزلت ممكن نما والا گهر
واقف از ماوقع و از ما وقع یك سر علی است
هـ هوالهادی المضلین فی الصراط المستقیم
هر چه بهتر خوانمش صد بار از آن بهتر علی است
ی یدالله فوق ایدیهم یكی از مدح او
یك سر از یا تا الف هر حرف را مضمر علی است
آدم و نوح و سلیمان و خلیل بی خلل
موسی با اقتدار و عیسی با فر علی است
جان علی جانان علی ظاهر علی باطن علی
می علی مینا علی ساقی علی ساغر علی است
گویی ار مدح علی دیگر چه غم داری صغیر
یاور خلق جهانی گر ترا یاور علی است

[ابریشم]

از گل وصل رخت بهر دلم کی ثمر آید
بر دامن تو رشته دل را چو ببستم
کی مهر رخت از پس پرده به در آید
جز هجر تو اندر دل من هیچ غمی نیست
کی می شود از سینه غم هجر برآید
هر سو نگرم از تو و از وصل بگویند
کی می شود این فصل فراق تو سرآید
از باغ غمت لاله چو بسیار بچیدیم
کی می شود اندر دل ما لاله وصل تو برآید

[ابریشم]

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي عَلا في تَوَحُّدِهِ وَ دَنا في تَفَرُّدِهِ وَجَلَّ في سُلْطانِهِ وَعَظُمَ في اَرْكانِهِ، وَاَحاطَ بِكُلِّ شَيءٍ عِلْماً وَ هُوَ في مَكانِهِ وَ قَهَرَ جَميعَ الْخَلْقِ بِقُدْرَتِهِ وَ بُرْهانِهِ،
حَميداً لَمْ يَزَلْ، مَحْموداً لايَزالُ (وَ مَجيداً لايَزولُ، وَمُبْدِئاً وَمُعيداً وَ كُلُّ أَمْرٍ إِلَيْهِ يَعُودُ).
بارِئُ الْمَسْمُوكاتِ وَداحِي الْمَدْحُوّاتِ وَجَبّارُ الْأَرَضينَ وَ السّماواتِ، قُدُّوسٌ سُبُّوحٌ، رَبُّ الْمَلائكَةِ وَالرُّوحِ، مُتَفَضِّلٌ عَلي جَميعِ مَنْ بَرَأَهُ، مُتَطَوِّلٌ عَلي جَميعِ مَنْ أَنْشَأَهُ.
يَلْحَظُ كُلَّ عَيْنٍ وَالْعُيُونُ لاتَراهُ.
ستايش خداي را سزاست كه در يگانگي اش بلند مرتبه و در تنهايي اش به آفريدگان نزديك است؛ سلطنتش پرجلال و در اركان آفرينش اش بزرگ است. بى آنكه مكان گيرد و جابه جا شود، بر همه چيز احاطه دارد و بر تمامي آفريدگان به قدرت و برهان خود چيره است.
همواره ستوده بوده و خواهد بود و مجد و بزرگي او را پاياني نيست. آغاز و انجام از او و برگشت تمامي امور به سوي اوست.
اوست آفريننده آسمان ها و گستراننده زمين ها و حكمران آن ها. دور و منزه از خصايص آفريده هاست و در منزه بودن خود نيز از تقديس همگان برتر است. هموست پروردگار فرشتگان و روح؛ افزوني بخش آفريده ها و نعمت ده ايجاد شده هاست.
به يك نيم نگاه ديده ها را ببيند و ديده ها هرگز او را نبينند

[ابریشم]

علي مولاي مظلومان عالم

بگو از نارفيقان چون بنالم
از آن شامي که سر در چاه کردي

مرا از درد خويش آگاه کردي

طنين ناله در افلاک افتاد تمام آسمان بر خاک افتادپر و بال تو ((زهرا)) را شکستند تو را با ريسمان فتنه بستندکدامين شب از آن شب تيره تر بود که زهرا حايل ديوار و در بودزمان بر سينه خود سنگ مي کوفت زمين از داغ زهرا شعله ور بودتو مي ديدي ولي لب بسته بودي که آيين محمد در خطر بود؟ندانستم که در چشم حقيقت کدامين مصلحت مد نطر بودگلويت استخواني اتشين داشت که فريادت فقط در چشم تر بود؟فداي تيغ عريان تو گردم کسي آيا زتو مظلوم تر بود؟مه خورشيد طلعت کيست؟ زهرا چراغ شعله خلقت کيست ؟ زهراپس از زهرا علي بي همزبان شد اسير امتي نامهربان شدعلي تنهاست در يک قوم گمراه زبانش را که مي فهمد به جز چاهپس از او کيسه نان و رطب کو صداي ناله هاي نيمه شب کوخدايا کاش آن شب بي سحر بود که تيغ ابن ملجم شعله ور بوداذان گفتند و ما در خواب بوديم علي تنها به مسجد رهسپر بوددر آن شب تا قمر در عقرب افتاد غم عالم به دوش زينب افتادفدک شد پايمال نانجيبان علي لرزيد و در تاب و تب افتاديقين دارم به جرم فتح خيبر فدک در دست ال مرحب افتادعلي جان کوفيان غيرت ندارند که فرمان تو را گردن گذارندعلي جان کوفيان با کياست جدا کردند دين را از سياستبنام دين سر دين را شکستند دو بال مرغ امين را شکستند

[ابریشم]

درخواب دیده بودم یک شب فروغ رویت کی درسرای چشمم قصدظهورداری

دوست داشتن مثل بازی الاکلنگ می مونه.
اونی که عاشقتره همیشه خودش رو پایین نگه می داره تا عشقش از بالا بودن لذت ببره!

[ابریشم]

آقا بیا که ما ز غمت گریه می کنیم
ماه عزاست بر حرمت گریه می کنیم
شکر خدا که دل به عزا خانه بار یافت
ماه بکاست ما به غمت گریه می کنیم
دل ها برای روزتو آماده می شوند
ما بهر دیدن علمت گریه می کنیم
ای خون ما حلال قدومت در این عزا
خون جای اشک بر قدمت گریه می کنیم
تا کی غلاف صبر، کند منع ذوالفقار
هر دم به حسرت دو دمت گریه می کنیم
می آیی وبدون ملاقات می روی
آقا به این عبور کمت گریه می کنیم
خوردی قسم به مادر پهلو شکسته ات
تا محشر هم به این قسمت گریه می کنیم
ای راز دار فاطمه برگرد چاره کن
ما از غم غدیر خم ات گریه می کنیم
دشمن به آل تو چه ستمها روا نمود
با تو به آل محترمت گریه می کنیم
از ما حضور عمه ی مظلومه ات بگو
عمری برای قد خمت گریه می کنیم

[ابریشم]

همیشه منتظرت هستم!
همیشه منتظرت هستم، بی آنکه در رکود نشستن باشم.
همیشه منتظرت هستم، چنان که من، همیشه در راهم، همیشه در حرکت هستم، همیشه در مقابل تو، مثل ماه، مثل ستاره، خورشید؛ همیشه هستی و می درخشی از بدر و می رسی از کعبه و ذوالفقار را باز می کنی و ظلم را می بندی.
همیشه منتظرت هستم، ای عدل وعده داده شده! این کوچه، این خیابان، این تاریخ، خطی از انتظار تو را دارد و خسته است، خسته.
تو ناظری، تو حاضری، تو می دانی؛ ظهور کن! ظهور کن که منتظرت هستم؛ ظهور کن که منتظرت هستم

[ابریشم]

از تـــو اى مى‏زده در ميكده نامـــى نشنيدم نــزد عشـــــّاق شدم قـــــامت سرو تو نديدم
از وطـن رخت ببستـــــم كــــه تو را بــاز بيابم هـــر چـــه حيرت‏زده گشتم به نوايى نرسيدم
گفتــــم از خــــــود بــــرهم تا رخ ماه تو ببينم چـــه كنـــم مـــن كـه از اين قيد منيّت نرهيدم
كــــوچ كـــردند حـــريفان و رسيدند به مقصد بــــى نصيبم مــــن بيچـــاره كه در خانه خزيدم
لطفى اى دوست كه پروانه شوم در بر رويت رحمـــــى اى يـــــار كـــــه از دور رســانند نويدم
اى كــه روح منـــى از رنج فراقت چه نبردم اى كه در جان منى از غم هجرت چه كشيدم

__________________
دلتنگم نپرس چرا؟

[ابریشم]

آقای من،یابن الحسن
از آن روزی که الفبای عشق را به ما آموختند تا کنون دل هوای تو را دارد و در کنج سینه گویی ذکری و شوق آتشینی است که شعله اش وجودم را گرما می بخشد.
آقا چه گویم،کجا روم،چه کنم مولا که دل را به کوی تو رسانم و از پس سینه پر دردت به عرش اعلی برسم و به خدا عرض کنم :این سبب المتصل بین العرض و السماء.
آقا جان،جان همه عالم به فدای اشک پای سجاده ات،میدانم که بی وفاها را یادت هست،ای غریب جفا کن پرست...

[ابریشم]

آقا مگه آدم بدا عاشق نمیشن به ولا دل کن دنیارو میدن

اگه عشقت نبود اینجا نبودم گرفته عشق تو کل وجودم

توکه از دلروبا ها دل روبودی در عشقت چرا بر من گشودی