داستانهای کوتاه و تامل برانگیز ( نگاهی دیگر به زندگی )

[fatemiii]

اسرار حق روزی یکی نزدیک شیخ آمد و گفت: «ای شیخ آمده‌ام تا از اسرار حقّ چیزی با من نمایی» شیخ گفت: «باز گرد تا فردا» آن مرد بازگشت، شیخ بفرمود تا آن روز موشی بگرفتند و در حقّه کردند و سر حقّه محکم کردند دیگر روز آن مرد باز آمد و گفت: «ای شیخ آن چه وعده کرده‌ی بگوی.» شیخ بفرمود تا آن حقّه را بوی دادند و گفت: «زینهار تا سر این حقّه باز نکنی» مرد حقّه را برگرفت و بخانه رفت و سودای آنش بگرفت که آیا درین حقّه چه سِر است؟ هر چند صبر کرد نتوانست، سَر حقّه باز کرد و موش بیرون جست و برفت، مرد پیش شیخ آمد و گفت ای شیخ من از تو سِر خدای تعالی طلب کردم تو موشی بمن دادی؟ شیخ گفت ای درویش ما موشی در حقّه بتو دادیم تو پنهان نتوانستی داشت سِر خدای را با تو بگوییم چگونه نگاه خواهی داشت.(۱)» مرد نادم و پشیمان زاری‌کنان محضر شیخ ترک گفت و گوشه‌ی عزلت اختیار کرد و سه اربعین صیام داشت و صلوه‌ گزارد و کف نفس به غایت رساند چندان که چهره دگرگون شد. تکیده با محاسنی انبوه نزد شیخ مراجعت کرد حاجت باز گفت. شیخ او را باز نشناخت و حقّه‌ی پیشین با موشی دگر بر او عرضه کرد آنچه پیش‌تر فرمایش کرده بود همان فرمود. مرد به خلوت‌گاه خویش بازگشت و حقّه کناری هِشت و به عبادت نِشت و به خِش و خِش موش در حقّه محل نهشت و امر شیخ به تمامی به جای آورد و صبح حقّه در دست به نزد شیخ شد و دو زانو محضرش را دریافت و گفت: «آنچه گفتی کردم حال آنچه وعده دادی گوی» شیخ فرمود: «حقّه گشودی؟» مرد خاطر خجسته بود و گفت:«نی نی» شیخ ابرو در هم کشید تغیر فرمود:«تو را حقّه‌یی دادم برگشودنش اهتمام نورزیدی که تو را گر طلب بودی حقّه می‌گشودی که همانا سری از اسرار حق در آن نهان کرده بودم.» مرد صیحه‌یی کشید و در دم از حال برفت. چون به حال آمد خود را در خرابه‌یی باز یافت. مویه‌کنان مایوس از دانستن سر حق ظن جنون‌اش می‌رفت که معروفه‌یی «زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست » از آن حوالی می‌گذشت شیون مرد بشنید به خرابه شد مرد نگون بخت را دید در نزع. حال پرسید و مرد ماجرا باز گفت. روسپی را چندان بر حال زار او رقت برفت که مستی از سر پرید و هوش به‌جا آمد و به استمالت‌اش برخاست و گفت:«آن شیخ کذاب است و این حکایت‌ها به دوران ابوسعید ابوالخیر است که شیوخ برخاک می‌نشستند و نان با خون مردمان چاشت نمی‌کردند» مردِ ساده‌دل گفت:«زبان به کام گیر که شیخ را کرامات بسیار است و علامت‌های بزرگ و کلمات تامات او تا بلاد جبل عامل و مالاکا نُقل هر مجالس است.» روسپی در دل به ساده‌گی مرد پوزخند زد و گفت:«سه اربعین عنان خود به شیخ خوش‌نام سپردی و ذکر حق گفتنی اکنون سه روز با من بدنام هم‌نشین تا سِر حق بر تو عیان کنم که آن شیخ اگر کرامات داشت تو را باز می‌شناخت و حقّه‌ی پیشین به دست‌ات نمی‌سپرد.» مرد که حکایت خضر نبی و شیخ صنان شنیده بود و احتجاج زن بدکاره را صواب می‌دید، رخسار زیبای او هم بی‌اثر نبود، از دلش گذشت که شاید «در خرابات مغان نور خدا می‌بیند» خاموش شد و گوش به زن سپرد. با هم به خانه‌ی او شدند و شراب سرخ و طعام بریان خوردند و رامش‌گران ساز نواختند و رقاصان به‌ ترقص آمدند و سه روز و سه شب حال چنین بود و آب زیر پوست مرد همی رفت و رخساره گل انداخت صبح روز چهارم به حمام شد، محاسن کوتاه کرده جامه نو بر تن نموده راه خانه‌ی شیخ در پیش گرفت و حاجت روز نخست بازخواست و سِر الهی طلب کرد. شیخ که مرد را در آن هیبت به جا نیاورد چون کَرت‌های پیشین موش به حقّه کرد و به مرد سپرد وصیت نمود اندرباب نگشودن حقّه. مرد حقّه بر دست از خانه‌ی شیخ بیرون شد و به منزل روسپی رفت و ماجرا باز گفت. زن بدکاره گفت:«امشب را چون شب‌های پیش به عشرت کوش که فردا حقّه‌یی سوار کرده شیخ مزور به حقّه‌ی تزویرش می‌سپاریم» چنان کردند و چون صبح شد. زن حقّه‌ی شیخ را که سنگین شده بود و جرینگ جرینگ می‌کرد به مرد همی داد و گفت: «آنچه می‌گویم چنان کن تا سِر حق ببینی و به مراد دل رسی». مرد حقّه برگرفت و نزد شیخ شد. دست شیخ را ببوسید و حقّه به او سپرد و گفت:«الحق که گزافه نیست که شرح کرامات شما در هیچ محفلی نیست که نیست. دوش که به خلوت‌گاه و محل عبادت خاصه‌ی خویش شدم. تاب نیاورده شب از نیمه گذشته بود که حقّه گشودم موشی از آن بیرون جست راه خرابه‌ی جنب منزل گرفت. مرا سودای سِر موش در سَرافتاد و در پی‌اش نهادم که به سوراخی شد در خرابه. چوبی به کناره افتاده بود دست‌افزار کرده سوراخ فراخیدم و به حیرت دیدم گنجی در آن نهان است. آنچه حقّه جا داشت از آن ذهب خالص پر کردم سَر حقّه محکم گردانده چون مرا سفری در پیش است نزد حضرت شیخ به امانت آوردم که سِر حق در این دیدم که همان راه اجدادی پیش گیرم و طامات و کرامات به چون تو بزرگی سپارم.» شیخ فرمود:«خیال آسوده دار که سَر حقّه گشوده نخواهد شد و امانت نزد ما می‌ماند که اینان ما را چرک کف دست است و ما را با زر و ذهب کاری نیست که گر اراده کنیم خشت خشت این خانه زر می‌شود و سیم.»

صبح که از خانه‌ی شیخ شیون به هوا خاست که شیخ در صندوق‌خانه به نیش عقرب جراره ریغ رحمت سرکشیده است و چند پول سیاه و حقّه‌یی گشاده در کنارش یافت شده. مرد به سِر حَق آگه شد و پرده از کرامات زن کنار رفت و او را به همسری اختیار کرد و عمری شکر نعمت به جا آوردند. باری خلقی از جهل و اسارت شیخان نابه‌کار آسوده شدند که حَقی اگر هست سِری با آن نباشد.

گفتم ای جنگل پیر ، تازگی ها چه خبر

پوزخند زد و گفت : هیچ ! کابوس تبر

[fatemiii]

تصور
فيل‌بانان تنها با درك يك نكته و به شيوه‌اي بسيار ساده، فيل‌هاي عظيم‌الجثه را كنترل مي‌كنند. وقتي فيل هنوز بچه فيل است، يك پايش را با طناب محكمي به تنة درختي مي‌بندند. بچه فيل، هرچه تقلا مي‌كند، نمي‌تواند خودش را آزاد كند. اندك اندك بچه فيل با اين تصور عادت مي‌كند كه تنة درخت از او نيرومند‌تر است.
هنگامي كهبچه فيل بزرگ مي‌شود و قدرت شگرفتي مي‌يابد، تنها كافي است ريسماني نازك به دور پاي فيل گره زده شود و به يك نهال كوچك بسته شود. جالب اينكه فيل هيچ تلاشي براي آزاد كردن خودش نمي‌كند.
همچون فيل‌ها، پاهاي ما نيز اغلب اسير باورهاي شكننده‌اند، اما از آنجا كه در گذشته به قدرت تنة درخت عادت كرده‌ايم، شهامت مبارزه را نداريم.
بي‌آن كه بدانيم كه تنهايك عمل متهورانه سادهبراي دست يافتن ما به موفقيت كافي است . . .

[fatemiii]

*درس عبرتی از چنگیزخان !!!!**
*




یک روز صبح، چنگیزخان مغول و درباریانش برای شکار بیرون رفتند. همراهانش تیرو
کمانشان را برداشتند و
چنگیزخان شاهین محبوبش را روی ساعدش نشاند. شاهین از هر پیکانی دقیق تر و بهتر
بود، چرا که
می توانست در آسمان بالا برود و آنچه را ببیند که انسان نمی دید.

آن روز با وجود تمام شور و هیجان گروه، شکاری نکردند. چنگیزخان مایوس به اردو
برگشت، اما برای آنکه ناکامی اش باعث تضعیف روحیه ی همراهانش نشود، از گروه جدا
شد و تصمیم گرفت تنها قدم بزند.
بیشتر از حد در جنگل مانده بودند و نزدیک بود خان از خستگی و تشنگی از پا در
بیاید. گرمای تابستان تمام جویبارها را خشکانده بود و آبی پیدا نمی کرد، تا
اینکه رگه ی آبی دید که از روی سنگی جاری بود. خان شاهین را از روی بازویش بر
زمین گذاشت و جام نقره ی کوچکش را که همیشه همراهش بود، برداشت. پرشدن جام مدت
زیادی طول کشید، اما وقتی می خواست آن را به لبش نزدیک کند، شاهین بال زد و جام
را از دست او بیرون انداخت.

چنگیز خان خشمگین شد، اما شاهین حیوان محبوبش بود، شاید او هم تشنه اش بود. جام
را برداشت، خاک را از آن زدود و دوباره پر کرد.

اما جام تا نیمه پر نشده بود که شاهین دوباره آن را پرت کرد و آبش را بیرون
ریخت. چنگیزخان حیوانش را دوست داشت، اما می دانست نباید بگذارد کسی به هیچ
شکلی به او بی احترامی کند، چرا که اگر کسی از دور این صحنه را می دید، بعد به
سربازانش می گفت که فاتح کبیر نمی تواند یک پرنده ی ساده را مهار کند.
این بار شمشیر از غلاف بیرون کشید، جام را برداشت و شروع کرد به پر کردن آن. یک
چشمش را به آب دوخته بود و دیگری را به شاهین. همین که جام پر شد و می خواست آن
را بنوشد، شاهین دوباره بال زد و به طرف او حمله آورد. چنگیزخان با یک ضربه ی
دقیق سینه ی شاهین را شکافت.

ولی دیگرجریان آب خشک شده بود. چنگیزخان که مصمم بود به هر شکلی آب را بنوشد،
از صخره بالا رفت تا سرچشمه را پیدا کند. اما در کمال تعجب متوجه شد که آن بالا
برکه ی آب کوچکی است و وسط آن، یکی از سمی ترین مارهای منطقه مرده است. اگر از
آب خورده بود، دیگر در میان زندگان نبود. خان شاهین مرده اش را در آغوش گرفت و
به اردوگاه برگشت. دستور داد مجسمه ی زرینی از این پرنده بسازند و
روی یکی از بال هایش حک کنند:

یک دوست، حتی وقتی کاری می کند که دوست ندارید، هنوز دوست شماست.

و بر بال دیگرش نوشتند:

هر عمل از روی خشم، محکوم به شکست است

[fatemiii]

روایت های کهن: بز زنگوله

شاهکاره

یک روز بز زنگوله پا از بچه هاش خداحافظی کرد که برود دشت و صحرا علف بخورد و برایشان شیر بیاورد. مامان بزی به بچه ها سپرد که در را به روی مامور گاز و برق و آب و گرگ باز نکنند. بچه ها هم که بر خلاف آمار و ارقام رسمی گرسنه بودند به مادرشان قول دادند که در را باز نکنند. چند دقیقه که گذشت گرگ که دید بز زنگوله پا از خانه بیرون رفته در خانه را زد. شنگول پرسید: کیه؟ گرگ گفت: منم، منم مادرتون شیر یارانه ای آوردم براتون. شنگول گفت: تو مادر ما نیستی. چون دروغ می گی.
گرگ با دست زد تو پیشانیش و رفت و چند دقیقه ی دیگه آمد و در زد و گفت: منم، منم مادرتون شیر مدت دار آوردم براتون.
منگول گفت: اگه تو مادر مایی بگو ببینم یه پاکت شیر رو چند خریدی؟ گرگ کمی فکر کرد و گفت: هزار تومن. منگول گفت: برو گرگ بی حیا! تو مادر ما نیستی چون شیر در عرض این هفته شده هزار و صد تومن هرچند نرخ تورم هنوز یه رقمیه!
گرگ دوباره زد به پیشانیش و رفت بقالی محلشون ولی هرچیزی خواست برای بچه ها بخرد آنقدر گران شده بود که نتوانست و دست از پا درازتر برگشت پشت در و کوبید به در و گفت: بچه ها! منم، منم مادرتون، با وجود کنترل قیمت ها هیچی نتونستم بخرم براتون. شنگول خندید و گفت: بچه ها! بچه ها! بدوین بیاین مامان اومده.
و در را باز کرد و گرگ پرید تو و شنگول و منگول را یک لقمه ی چپ کرد، بعد از مسوولان که این فرصت را برایش فراهم کرده بودند تشکر کرد و نگاهی به اطراف انداخت و لامپ کم مصرف خانه را خاموش کرد که در مصرف منابع محدود انرژی صرفه جویی بشود و راهش را کشید و رفت.
اما بچه ها بشنوید از آن طرف که مامان بزی رفت و رفت تا برسه به صحرا و دشت ولی همه جا شده بود باغ و ویلای شخصی و جاده ی آسفالته. همینجور که دنبال یک وجب علف می گشت یک بی ام دبلیو کروکی کنارش ایستاد و پسر جوانی که راننده اش بود و باباش سالیانه از یک کارمند فلک زده کمتر مالیات می داد گفت: آبجی! میای بریم کثافتکاری؟ ننه بزی این طرف را نگاه کرد، آن طرف را نگاه کرد، وقایع کاشمر و استخر صدف و خمینی شهر را در ذهن مرور کرد و به خاطر امنیتی که وجود دارد احساس آرامش خاطر کرد، بعد یاد قیمت شیر افتاد. خلاصه چند لحظه ای چک و چانه زدند و بی ام دبلیو گرد وخاک کرد و دور شد و وقتی گرد و خاک کنار رفت مامان بزی دیگر کنار جاده نبود.
شب که مامان بزی با دست پر به خانه رسید دید در بازست. اول با خودش گفت کی در را باز گذاشته؟ اینجوری که بر اثر تبادل گرمایی بیرون و داخل خونه کلی انرژی با ارزش هدر می ره بعد ترسید که نکند صاحبخانه با حکم تخلیه آمده ولی وقتی داخل شد حبه ی انگور از زیر میز بیرون پرید و ماجرا را برایش تعریف کرد. ننه بزی که شنید بچه هایش را گرگ خورده دو دستی زد تو سرش و گفت: خاک به سرم شد! گوشت کیلویی هیجده هزار تومن رو گذاشتم دم دست گرگ! بعد ماشین حساب برداشت و وزن شنگول و منگول را حساب کرد و دوباره زد تو سر خودش. تازه یادش افتاد که دو نفر هم سهمیه ی یارانه ی نقدی اش کم می شود برای همین دوباره زد توی سرش و به حبه ی انگور گفت تو بشین سریال ستایش رو ببین که وقتی برگشتم برام تعریف کنی من هم میرم دخل گرگه رو بیارم.
بعد رفت بالا پشت بام خانه ی گرگه و پا کوبید. گرگه که یک بسته سوپ آماده را با سه لیتر آب قاطی کرده بود تا شکم بچه هایش را سیر کند دید خاک از سقف ریخت تو سوپ، فریاد زد: کیه کیه! تاپ تاپ می کنه، سوپ منو پر خاک می کنه! بچه ی وسطی گفت: بابا گرگی! شعرت قافیه نداشت. گرگ چنان ناسزایی به بچه اش گفت که حتا روزنامه ی پرتیراژ صبح هم رویش نمی شود آن را بکند تیتر درشت. یکی از بچه گرگها گفت:‌بابا!‌سوپ به جهنم! بگو از جلو دیش بره کنار خیر سرمون داریم فارسی وان می بینیم ها!‌ گرگ این را که شنید رفت تو کوچه و بزی را دید. بعد با بز زنگوله پا قرار گذاشتند که عصر وسط جنگل دوئل کنند، حالا چرا همان موقع دوئل نکردند شاید می خواستند خبر بیست و سی را ببینند و بعد با خیال راحت بمیرند.
گرگه رفت پیش دندانپزشک و گفت که چون چند ساعت دیگر باید شکم یک بز را پاره کند می خواهد دندانپزشک دندان هایش را تیز کند. دندانپزشک محترم وقتی هزینه ی تیز کردن دندان را گفت دود از مخ گرگ بلند شد و گرگ گفت: ببینم مگه شما دندانپزشک ها قسم نخوردید؟ دندانپزشک فاکتور خرید جنس هایش را که با وجود پیشرفت علم و تکنولوژی و خودکفایی در تمامی زمینه ها ده دست می چرخید تا وارد کشور شود نشان گرگ داد، مالیات ارزش افزوده را حساب کرد، پول برق و آب و هفته ای یک بار تنظیم دیش ماهواره را هم به اقلام اضافه کرد. گرگ سوتی کشید و دست کرد جیب اش یک نخود درآورد و گفت: من با این نخود می خواستم شب برای بچه ها آش بپزم اون رو هم می دم به شما. دندانپزشک که لجش درآمده بود تمام دندان های گرگ را کشید و به جایش پنبه گذاشت.
بز زنگوله پا هم رفت پیش استاد آهنگر و گفت که شاخ هایش را تیز کند. استاد هم هزینه ی تیز کردن شاخ را که اتحادیه داده بود ضربدر افزایش قیمت میلگرد کرد و حاصل را دو بار در ارزش افزوده ضرب کرد و کل هزینه را غیر نقدی با مامان بزی حساب کرد.
وقتی از جاش بلند شد چون حسابی سرحال آمده بود شاخ های بز زنگوله پا را جوری تیز کرد که انگار شاخ خواهر مادر خودش باشد و بهش گفت: برو زن! خدا به همرات! اگه گرگ نخوردت باز هم به ما سر بزن بعد نشست پای دیس پلوی هندی و با دست شروع کرد به خوردن.
خلاصه بچه ها، در دوئلی که در اعماق جنگل درگرفت مامان بزی زد و شکم آقا گرگه را پاره کرد ولی اگر فکر می کنید بعد از یک روز که از هضم شدنشان گذشته بود شنگول و منگول از آن تو پریدند بیرون باید بهتان عرض کنم که اشتباه فکر کردید! از شکم گرگه فقط باد معده خارج شد.
بز زنگوله پا وقتی دید چیزی توی شکم به پشت چسبیده ی گرگ بینوا نیست خواست راهش را بکشد و برود که یک دفعه یک ون کنار پایش ترمز کرد و او را به جرم زنگوله بستن به پا برای جلب توجه در انظار عمومی و به خطر انداختن سلامت جنگل سوار ون کردند و بردند و هرچی مامان بزی گفت که بز زنگوله پاست به خرج شان نرفت که نرفت.
حبه ی انگور هم وقتی سریال ستایش تمام شد یک ساعتی اشک ریخت و بدبختی های خودش یادش رفت بعد هم گرفت خوابید و تا صبح خواب های خوش دید.

پایان

[behnam5555]

تصادف

فرزانه كرم پور

برگرفته از کتاب داستان های محبوب من به کوشش علی اشرف درویشیان و رضا خندان مهابادی

توپ راه راه قرمز و سفيد را كه ديد ترمز كرد، ولي پسربچه زودتر از آن كه ماشين بتواند بايستد وسط خيابان پريده بود. كاش از مسير هميشگي رفته بود. اگر سفارش زن را براي خريد برنج جدي نگرفته بود اين حادثه پيش نمي آمد. نميدانست چكار بايد بكند. هزاران «اگر» و «حالا» در ذهنش تكرار ميشد و كلافه اش ميكرد. از آينه به پشت سر نگاه كرد.
پدر پسرك بلند بلند بچه را دلداري ميداد. فكر ميكرد:
ـ باز هم شانس آوردم فقط پاش شكسته...!
نفس عميقي كشيد دنده عوض كرد... وقتي ماشين ايستاد پايين پريد و به طرف پسرك كه روي زمين ولو شده بود، دويد. بچه تا حد مرگ ترسيده بود و رنگ به صورت نداشت. لكه خوني كه شلوار خاكستريش را رنگ ميزد هر لحظه بزرگتر ميشد. پاهايش لرزيد و روي زمين نشست. پس از دقايقي كسي ليوان آبي برايش آورده بود و زير لب دلداريش داده بود... مردم اطرافشان حلقه زده بودند و همه با هم بلند بلند حرف ميزدند...
رنگ آسمان به كبودي ميزد. چراغ هاي ماشين را روشن كرد. صداي گريه بچه مي آمد. حتما درد ميكشيد. ياد دختر خودش افتاد و قلبش فشرده شد. سر را به پنجره نزديك كرد و فرياد زد:

ـ چرا گريه ميكند؟
صداي مرد خش دار و گرفته پاسخ داد:
ـ خيلي درد داره!
چراغ هاي شهر تك و توك پيدا شدند. فكر كرد:
ـ يكراست بايد ببرمش بيمارستان اما... الهي كشيك دختر آقاي احمدي همسايه طبقه بالا باشه كه بتونه كمكم كنه... بايد يه فرصتي پيدا كنم، زنگ بزنم خونه... الان مادر به قول خودش از فكراي بد آتيش بزرگي درس كرده و نشسته وسط... شايد هم چادر سر انداخته و سر كوچه رو پله هاي بقالي نشسته و رد هر ماشين سفيدي رو دنبال ميكنه... ساعت دو بعد از ظهر منتظرم بودن... حالا ساعت هفت شبه...!
گريه بچه آرام نميگرفت. ماشين را به طرف شانه خاكي كشيد و نگه داشت.
كف وانت تشك انداخته و بچه را خوابانده بودند. پاي شكسته را هم روي بالش بسته بودند. پتوي روي بچه را مرتب كرد و با مهرباني پرسيد:
ـ چرا گريه ميكني؟
مژه هاي خيس و بلندش را روي هم گذاشت و هق هق كرد. پدر در حالي كه خاكستر سيگار را ميتكاند در سكوت نگاهشان كرد. پشت فرمان نشست و دوباره به راه افتاد. هوا كاملا تاريك شده بود و چراغهاي شهر مثل الماس ميدرخشيد. هر كسي حرفي زده بود. راجع به دردسري كه پيش آمده... مقدار ديه در ماه محرم و صفر... تفاوت ديه زن و مرد... پول خون... صاحب دم... تقصير و ...
صداي گريه قطع شده بود. به آينه نگاه كرد... صورت پدر در تاريكي شب ديده نميشد. بلند بلند فكر ميكرد:
ـ بايد زنگ بزنم اداره مرخصي بگيرم. الهي پدر و مادرش بدجنسي نكنن و زود رضايت بدن... بايد بهش بگم... اگه تو كارگري من هم يه راننده بيشتر نيستم. خرج دوا درمونش با من... چشمم كور يه پس انداز كوچك و چند تيكه طلاي زنمو ميفروشم... ماشين رو كه بايد ببرم بذارم پاركينگ اداره...
سرش درد ميكرد. خيابانها را يكي پس از ديگري رد كرد و به اولين ميدان شهر رسيد. مقابل بيمارستان مثل هميشه شلوغ بود. دوبله ايستاد و پياده شد... نگهبان در اطاقكش شام ميخورد... صداش زد و به شيشه كوبيد... نگهبان با بدخلقي پنجره را باز كرد و گفت:
ـ سر آوردي؟ وقت ملاقات تموم شده!
ـ تصادفي دارم.
ـ برو از كوچه پشت از در اورژانس...
ماشين را به زور بين دو ماشين ديگر كج و كوله پارك كرد. پسرك خوابيده بود. دو سر تشك را گرفتند و آرام پياده اش كردند. پتو تا بالاي چانه اش را پوشانده بود. نيمكتي خالي يافتند و تشك را رويش گذاشتند. رو كرد به مرد و گفت:
ـ من اينجا يه آشنا دارم. برم هم دكتر رو خبر كنم و هم آشنامو... شمام اينقدر ناراحت نباش. پاشو گچ ميگيرن و زود مرخص ميشين.
نگاه مرد نگران و غمزده به پسرك دوخته شده بود. خانم احمدي كشيك روز بود. ولي پرستاري كه در قسمت اطلاعات نشسته بود با شنيدن نام همكارش لبخند خسته اي زد و گفت:
ـ حالا چه فرمايشي دارين؟
ـ با يه بچه تصادف كردم... ميخواستم كمكم كنه.
پرستار مسني را همراهش كردند... پرستار زير لب جواب سلام مرد را داد و پرسيد:
ـ خوابه يا بيهوش شده؟
پتو را از روي صورت بچه كنار زد... دستش را به طرف بناگوش بچه برد و نبض او را گرفت. بعد در اتاقي را نشان داد و گفت:
ـ زود بياريدش تو اتاق.
احساس كرد ضربان قلبش تند شده... پدر پسرش را بغل كرد و به طرف اتاق به راه افتاد. دستي روي موهاي پسرك كشيد و گفت:
ـ مواظب پاهاش باش! مرد سري تكان داد و روي تخت خواباندش... صورت بچه روي بالش سفيد به كبودي ميزد.
پدر روي صندلي كنار تخت نشست و سر را بين دو دست گرفت. دكتر از انتهاي راهرو پيش مي آمد... مرد جلو دويد و گفت:
ـ من باهاش تصادف كردم، ولي به خدا خودش پريد جلوي ماشين... تا نزديكاي شهر گريه ميكرد... پاش شكسته دكتر... پاي راستش
دكتر بالاي سر بچه ايستاد و آرام پلكهايش را بالا زد و نور چراغ قوه را به مردمك چشم ها تاباند... نبضش را گرفت و پيراهنش را بالا زد...
پسرك آن چنان لاغر بود كه ميشد دنده هايش را شمرد.
گوشي را روي چند نقطه جابه جا كرد و با خونسردي گفت:
ـ اين بچه حدود يك ساعته مرده...!
مرد ناباور نگاه كرد و رنگ صورتش پريد... پشتش را به ديوار تكيه داد و روي زانوهاش تا شد. دكتر زير لب به پرستار چيزي گفت و او از در خارج شد.
ـ گواهينامه داري؟
بدون حرف گواهينامه را به طرف دكتر دراز كرد.
ـ شغلت چيه؟
ـ راننده.
ـ پدر بچه كيه؟
ـ مرد به زحمت از روي صندلي بلند شد و با زباني سنگين گفت:
ـ من.
ـ چكاره اي پدر جان!
ـ كارگر فصلي.
ـ چند تا بچه داري؟
ـ پنج تا.
حرف ميزدند و او نميشنيد. احساس ميكرد سقف و ديوارهاي اتاق به طرفش در حركتند. آدمها به تصاويري قيچي شده و بي معني تبديل شده بودند كه نميتوانست سر همشان كند... بدبخت شدم. از كار بيكارم ميكنن... زن و بچه ام، مادرم... زندگيم... هياهويي عظيم در گوشهايش پيچيد. دكتر همچنان كه با پدر صحبت ميكرد، پيراهن پسر را از تنش بيرون كشيد و نقاط مختلف را معاينه كرد. مرد ملتمسانه به پسرك نگاه ميكرد. انگار از او خواهش ميكرد زنده شود.
ـ كجا تصادف كردي؟
ـ نزديك دليجان.
ـ چطور آوردينش؟
به سختي دهان باز كرد و گفت:
ـ وانت اداره زير پامه... پشت وانت دراز كشيده بود. پاشم رو متكا بسته بوديم. پدرش پيشش نشسته بود... تا نزديك شهر حرف ميزد... درد داشت، گريه ميكرد.
پزشك ديگري همراه پرستار وارد شد... با هم پچ پچ كردند و بچه را دوباره معاينه كرد. از لاي در سبزي لباس مامور پليس به نظرش آمد. دكتر دوم سر به علامت تصديق تكان داد و از زير عينك تيره رنگش به مرد كه روي صندلي مچاله شده بود نگاه كرد و پرسيد:
ـ چطور تونستي؟
مرد با نگاهي گنگ گفت:
ـ بله؟
ـ پرسيدم چطور تونستي؟
ـ يعني چه؟
ـ چطور راضي شدي بچه را بكشي؟
مرد از روي صندلي نيم خيز شد و با صدايي ضعيف و گرفته گفت:
ـ چرا تهمت ميزني؟
پرستار از اتاق خارج شد.
راننده همان طور كه چمباتمه نشسته بود متعجب لحظه اي به مرد و لحظه اي به پزشك خيره شد. دكتر با لحن خشني گفت:
ـ بشين سر جات. مامور پشت در ايستاده... جاي انگشتات رو گردنش مونده... خفه اش كردي!
مرد روي صندلي افتاد و دست به پيشاني گرفت. راننده آرام روي پاهاش ايستاد... باور نميكرد. با حيرت به مرد نگاه كرد. بالاي سر بچه رفت و به رگ هاي آبي رنگ كه در زمينه زرد پوست شبكه منظمي را تشكيل داده بود خيره شد. ملافه را روي صورت بچه كشيد و بغضش تركيد.

[behnam5555]

«خنده»

منصور ياقوتى

بخش اول

آقاىِ صبورى بطورِ طبيعى آدمِ شاد و خنده‌رويى بود. در طولِ سى‌سالى كه از زندگيش گذشته بود برخورد به كوچكترين حادثه‌ىِ تلخى نكرده بود. زن و دو فرزند داشت. زنش شاغل بود و خودش هم كارمند، با حقوقِ مكفى و خانه و اتومبيل و چند تخته فرشِ كاشان و تلوزيونِ رنگى و تلفن و يخچال و پس‌اندازى در بانك و ذخايرى در خانه، كم و كسرى نداشت. قدش ١٦٠ سانت و با شكمى ‌برآمده و كپلِ برجسته و سنگين و گونه‌هاىِ ورم كرده و چشمانِ ميشى‌ىِ خندان و خنده‌اى هميشگى بر آن لب‌هاىِ سرخِ گوشتى. سيگار نمى‌كشيد و اهلِ قمار و خانم بازى و چشم چرانى نبود اما بقيه‌ىِ شادمايه‌هاىِ زندگى را مجاز مى‌دانست. هر سال يكبار هم خانوادگى به زيارتِ امام رضا مى‌رفت

در آن غروب از ماهِ پائيز با كت و شلوارِ اتو كرده و تميز و پيراهنى همرنگ و متناسب با كت و شلوارِ توسى رنگش كفش‌هاىِ نو و كيفى چرمى‌كه در آن سى سكه طلا و مقدارِ هنگفتى اسكناس درشت و يكدسته چك در ميانش، در بازار طلا فروشيها مى‌گشت كه به مناسبت روزِ تولدِ دخترش كه با سالگرد ازدواج هماهنگ شده بود، براىِ همسر و دخترش گوشواره يا سينه‌ريزِ زيبا و گران‌قيمتى بخرد. با لبخندِ هميشگى بر لب از جلوِ يك ويترين به جلوِ ويترينِ ديگر مى‌رفت و گوشواره‌ها و سينه‌ريزها و انگشترها... را از نظر مى‌گذراند و با سخت‌گيرى‌ىِ هميشگى، لبخندى مى‌زد و به سمتى ديگر كشيده مى‌شد از چارسوق گذشت و آهنگِ بازارِ ديگر كرد كه يك‌نفر كلت را پشت گردنش گذاشت و گفت: دسات را رو سرت بذار و بى صدا بپيچ به خيابان

صبورى لبخند زد. مى‌خواست برگردد و با كسى كه به گمان او «قصد شوخى» داشت صحبت كند كه مردِ مسلح پا جلوِ پايش گذاشت و با آرنج چنان بر پشتِ گردنش كوبيد كه تعادلش را از دست داد و با سينه و صورت روىِ زمين افتاد. مردِ مسلح داد زد: پاشو دزدِ كثيف

مردمى‌ كه نظاره گر بودند در معرضِ تابشِ نگاهِ تندِ مردِ مسلح و مرعوبِ سلاح، هر كس به روشِ خود وانمود كرد كه چيزى نمى‌بيند. صبورى كه هنوز سعى مى‌كرد وقار و متانت خود را حفظ كرده و لبخند بزند از جايش برخاست كيف چرمى ‌را محكم در دستش نگهداست و از وحشت برخود لرزيد. مرد مسلح گفت: دست‌ها را رو سر بذار و بدون حرف به خيابان بپيچ

و كلتش را روىِ گردنِ صبورى نهاد صبورى با لبخند پريده دست‌ها را روىِ سرش گذاشت و در معرضِ نگاه ترسانِ مردم به راه افتاد. خيسِ عرق شده و چشم مى‌گرداند شايد آشنايى او را ببيند و شفاعت كند. نرسيده به خيابان دل به دريا زد و پرسيد: شما كى هستى؟ چرا به من اتهامِ دزدى مى‌زنى؟

مرد مسلح گفت، خفه! حرف نزن

كنارِ خيابان مجبور شد سوارِ اتومبيلى بشود كه دو نفرِ ديگر ميانش بودند و روىِ‌شان را برگردانده بودند. اتومبيل كه از جا كنده شد يكى از سرنشينان با پارچه‌ىِ ضخيم و سياهى چشمانش را بست و مجبورش كردند كفِ اتومبيل مچاله شود. پتويى رويش انداختند و پوتين را روى سرش فشار دادند. صبورى مثلِ برق گرفته‌ها شوكه شده و مات و مبهوت مانده بود و از ترس نزديك بود قلبش جاكن شود

اتومبيل با سرعت در خيابآن‌ها راه افتاد حواسش را متمركز كرد كه رد اتومبيل را پيگيرى كند كارى بيفايده گفت: عوضى گرفتيد من آدم محترمى‌ام... اين رفتارا چيه.. مرا كجا مى‌بريد.. شما كى هستيد.. من شكايت مى‌كنم

پاسخ صبورى لگدى بود كه آه از نهادش برآوردس. اتومبيل بعد از مدتى از شهر خارج شد. صبورى احساسِ وحشت كرد و با دلهره و ترس پرسيد: چكار كردم؟

پاسخ شنيد: چرا مى‌خنديدى؟

صبورى با شگفتى پرسيد: مگه خنديدن جرمه؟

پاسخ شنيد: غلط كردى مى‌خنديدى

صبورى دل و جرات پيدا كرد و گفت: فيزيك من اين‌جوره .. دست خودم نيست... هميشه مى‌خندم... از كودكى خنده رو لبام بوده.

پاسخ شنيد: گه خوردى خنديدى.

صبورى پرسيد: از كى تا حال خنديدن جرم شده؟

پوتينى كه بر چآن‌هاش خورد. نفش را در تهِ دلش بند آورد. لوله‌ىِ اسلحه را پشتِ گردن حس كرد و شنيد كه: خفه! ... حرف بزنى مغزت متلاشى شده.

صداىِ غرشِ كاميون‌ها هم بند آمد. حس كرد ماشين به جاده‌خاكى مى‌پيچد. دست‌اندازهاىِ تند و بوىِ خاك روحش را آشفته كرد و ناليد

از من چه مى‌خوايد؟

مدتى در سكوت گذشت و كسى با او حرف نزد. بعد از يك سكوتِ ممتد، يك رشته ديالوگ بينِ اشخاصى كه آن‌ها را نمى‌شناخت با او صورت گرفت

- چرا مى‌خنديدى؟

- به خدا من همين‌جورم... فرم لبام اين‌جوره ... من نمى‌خنديدم

- مگه نمى‌دانى كه نبايد هميشه بخندى؟

- دست خودم نيست به حضرتِ‌عباس

- يعنى تو سوگوارى هم مى‌خندى؟

- فرمِ لبام اين‌جوره، مردم از من نمى‌گيرن، گذشت دارند.

- پدر بيامرز فكر مى‌كنه بچه گيرآورده! فورمِ لبام اين‌جوره! فورمى‌ نشانت بدم كه كيف كنى

- شما مى‌گيد چكار كنم؟

- فورم بى فورم! … نبايد بخندى… فهميدى

- آخه چطور؟ من نمى‌خندم… حالت لبام جوريه كه

- حالت بى حالت … كم چاخان پاخان بكن كه بدجورى پشيمان مى‌شى.

- زن و بچه دارى؟

- بله.. يك زن و دو فرزند

- تو كيف چه دارى؟

- سى سكه طلا و دويست هزارتومان پول و مدارك

- از كجا سرقت كردى؟ پولِ كدام بدبختِ مادر مرده‌اى‌يه؟

- پس‌اندازِ يه عمر زندگى‌يه… من آدم شرافتمندى‌اَم

- بپرسيد بقيه‌ش كجاست؟

- بچه‌ىِ عاقليه خودش اعتراف مى‌كنه.

- بگو بى‌چاره … بگو تا عزرائيل سراغت نيامده… چقدر تو خانه دارى؟

- من چيزى ندارم به خدا… دار و ندارم همينه كه اين‌جاست.

- زنت چى؟

- مقدارى طلا داره

- پس مى‌خنديدى‌ها؟… چرا مى‌خنديدى؟

- به خدا من نمى‌خنديدم چرا باور نمى‌كنيد؟ تو بازار چيزى نبود كه من به اون بخندم… ديگه نمى‌خندم، با جراحى حالتِ لبام درست مى‌شه. اتومبيل توقف كرد دستش را گرفتند و با چشمِ بسته بيرون كشيدند يك‌نفر كيف‌دستى‌ىِ چرمى ‌را از او گرفت هيچ صدائى نمى‌آمد، بادِ سردى در جانش مى‌پيچيد او را به گوشه‌اى كشاندند و يك‌نفر دست‌هايش را از پشت با طناب بست. لگدِ محكمى ‌به جناغِ سينه‌اَش خورد كه نفسش را بند آورد و خم شد. از دو طرف همزمان با هم، با لگد چنان به كليه‌هايش كوبيدند كه نعره‌اش به آسمان رفت و دو زانو روىِ زمين مچاله شد و ناليد: آخ مادر جان

- پاشو كثافت… پاشو

صبورى به التماس افتاد: تو را به امام رضا… بگيد چكار كردم… شما كى هستيد؟

لگدى كه روىِ جناقِ سينه‌اش خورد نفسش را چيد.

- قسم نخور ملعون… قسم نخور… به چى مى‌خنديدى؟

صبورى روىِ خاك و سنگ مچاله شد. با پوتين روىِ جمجمه‌اش كوبيدند. صبورى ناليد: گه‌خوردم… غلط كردم… ديگر نمى‌خندم…

يك‌نفر گفت: سرِپا نگهش دار و يه رگبار روش خالى كن.

يكى چنان موهاىِ سرش را كشيد كه اشك در چشمانش جمع شد و با پوتين به ساق پايش كوبيد. صبورى ناليد: آى مادر جان مردم

صبورى پاهاىِ يكى را دو دستى چسبيد و به گريه افتاد در بينِ گريه مى‌ناليد: مى‌دم لبام را جراحى كنن… به خدام لبام را جراحى مى‌كنم… رحم كنيد من بچه دارم… هر چه مى‌خوايد بهتان مى‌دم

با لگدى كه به دهانش خورد شورى‌ىِ خون را در گلو حس كرد. دندآن‌هايش را با خون تف كرد. صدايى گفت: دروغ مى‌گى كثافت… كى را مى‌خواى گول بزنى؟

يك‌نفر گفت: مردن كه اين همه آه و زارى نداره

صبورى با صداىِ بلند مى‌گريست و به خود مى‌پيچيد و التماس مى‌كرد و افرادى را كه نمى‌شناخت قسم مى‌داد. يك‌نفر دست او را گرفت و تكيه بر سينه‌ىِ صخره‌اى داد و خودش را كنار كشيد. افرادِ ناشناس با هم به گفتگو پرداختند

- يه رگبار روش خالى كن عجله داريم.

- درست به هدف بزنى، خيت نكنى.

صبورى مثلِ سگ با دست و پا روىِ زمين افتاد و ناليد: ترا به امام زمان… ترا به امام حسين رحم كنيد… غلط كردم خنديدم.. گه خوردم

مردانِ ناشناس با لگد به جانش افتادند. صبورى گريه كنان پاى يكى از آن‌ها را بغل كرد و خاك زير كفشش را بوسيد. مردى كه در بازار كلت پشت گردنش گذاشته بود گفت: كارش را تمام كن… عجله داريم

دو نفر او را گرفتن و با مشت و لگد سرپا بلند كرده و بر سينه‌ىِ صخره چسباندند. يك‌نفر گفت: وصيت بكن

اشك از زيرِ چشم بند با غبارِ خاك در هم مى‌ريخت و چهره‌ىِ صبورى را مى‌پوشاند ناليد: خانه… فرش … هرچه مى‌خوايد… به خاطرِ بچه‌هام

يكى از افرادِ ناشناس چنان با سيلى بر بناگوشش كوبيد كه خون فواره بست. فرياد زد: خفه شو كره خر

در سكوتى كه از دور صداىِ پرنده‌اى آن‌را مى‌شكست: ناشناسى فرمان صادر كرد: آتش

رگبارى از گلوله، تكه‌پاره‌هاىِ سنگ را بر چهره‌ىِ صبورى پاشاند. لبخند براى هميشه از چهره‌ىِ صبورى پريد. ناشناسِ ديگر فرياد زد: كره خر درست نشانه بگير

پاهاىِ صبورى لرزيد و روىِ زمين ولو شد. ناشناسى كه با ملايمت حرف مى‌زد و صداىِ كريهى نداشت گفت: صبورى پسرِ خوبيه، چكارى داريد من قول مى‌دم كه ديگر براىِ هميشه نمى‌خنده.

همان‌كه در خيابان كلت پشتِ گردنِ صبورى نهاده و صبورى براىِ يك لحظه در داخل ماشين چهره‌اش را ديده بود گفت: به شرطِ اين‌كه طلاهاىِ زنش را در اختيار بذاره

صدايى كه كريه نبود گفت: طلاهاىِ زنت را هم بده و ديگر پسرِ خوبى باش و نخند… باشه؟

صبورى با حركتِ سر پاسخِ مثبت داد. افرادِ ناشناس، صبورى را كه گويى جان از بدنش پريده بود سوار ماشين كردند. يك‌نفر با دستمال خونِ روىِ چهره‌اش را پاك كرد و طناب دست‌هايش را گشود. چند لحظه بعد ماشين به حركت در آمد.

شب هنگام يك كوچه بالاتر از منزلِ صبورى ماشين توقف كرد. به او هشدار داده بودند كه اگر دست از پا خطا كند زن و بچه هايش هم به سرنوشت او دچار خواهند شد. صبورى صادقانه قسم خورد كه خطا نكند. چشم بند را از چشمش برداشتند و به او گفتند كه پشت سرش را نگاه نكند. مردى كه در بازار كلت پشت گردنش گذاشته بود مسلح، در كنارش راه افتاد و گفت: نرو تو! … همان دم در به زن يا بچه‌ها سفارش مى‌كنى كه طلاها را بيارند فهميدى؟

صبورى كه براىِ هميشه لبخند از لب‌هايش محو شده بود گفت: چشم! جلوِ در زنگ زد پسرش بيرون آمد و سلام كرد صبورى خودش را تو تاريكى كشاند و گفت: پسرم!… طلاهاىِ مامان را بيار و چيزى نپرس كه كارش دارم

پسر آقاىِ صبورى تو رفت و بعد از مدتى برگشت و طلاهاىِ مادرش را كه داخل جعبه‌اى گذاشته بود تحويل داد و تو رفت. زنِ صبورى گوشه‌ىِ پرده را كنار زد و تلاش كرد كه چهره‌ىِ همراهِ صبورى را ببيند كه ديد. مرد ناشناس درِ جعبه را گشود و مطمئن كه شد به صبورى گفت: بخواى قضيه را پيگيرى كنى دفعه ديگه كسى بهت رحم نمى‌كنه بچه‌ىِ خوبى باش و ديگر لبخند نزن

صبورى گفت: چشم

مرد ناشناس دور شد و صبورى در حياط را پشت سرش بست.

بخش دوم:

بعد از آن حادثه‌اى كه شبيه يك كابوسِ دهشتناك بود، صبورى از اجتماعِ آدم‌ها كنار مى‌كشيد. تمامِ رفت و آمدهايش را با خويش و بيگانه بريد و در خود فرو رفت. طىِ مدتِ يك‌ماه بطورِ كلى آب شد و پنجاه كيلو كم كرد. چين‌هاىِ عميقى بر پيشانى و گوشه‌ىِ لب‌ها و روىِ چهره‌اش كشيده شد. موهاىِ بلند و پرپشتش به خاكسترى گرائيدند، از ترسِ اين‌كه مبادا زنش رازِ او را پيشِ خويشاوندان برملا كند، با تمامِ پافشار‌ى‌هاىِ دلسوزانه‌ىِ همسرش، چيزى پيش او نگفت، شب‌ها كه مى‌خوابيد چهره‌ىِ مردى كه در بازار كلت پسِ گردنش گذاشته بود در نظرش مجسم مى‌شد و انديشه‌ىِ انتقام تار و پودش را مى‌لرزاند.

نه تلويزيون تماشا مى‌كرد نه راديو گوش مى‌داد، نه سينما مى‌رفت نه پارك. عروسى و عزاىِ ديگران را هم بايكوت كرده بود. فقط به يك چيز مى‌انديشيد: انتقام!… انتقام از افراديكه او را چنان خوار و تحقير كرده و در روزِ روشن او را ربوده و لبخند بر لبانش محو كرده بودند

يك‌بار شخصى كه كلت پسِ سرش گذاشته، پشت موتورسيكلت، در خيابان ديده بود كه مانند ماشين كوكى مدام سرش را به سوىِ پياده‌روها مى‌چرخاند. يكبارِ ديگر هم او را در بازار ديده بود و دورادور او را زيرِ نظر گرفته و تا نزديكِ منزل بدرقه‌اش كرده بود

در اثرِ مرورِ زمان آثارِ ترس از جانش رخت بربسته و نفرتى سياه و خشمى ‌سوزان جاىِ آن‌را گرفته بود. با خود مى‌گفت: «ده سالِ ديگه‌اَم شده صبر مى‌كنم و موقع خود انتقام مى‌گيرم!»

يكشب تلفن زنگ زد. گوشى را برداشت صدايى كه كريه نبود به او گفت: آفرين صبورى!.. مى‌دانستيم بچه‌ىِ خوبى هستى و ديگه نمى‌خندى… پسر خوبى باش و همين‌جور آسا بيا آسا برو كه گربه شاخت نزنه!… شب بخير پسر خوب.

صبورى گوشى‌ىِ تلفن را سر جايش نهاد برخاست و در آينه به چهره‌ىِ خود خيره شد. لبخند براىِ هميشه از لب‌هايش پريده بود انگشتانش را در موهايش فرو برد، مدتى قدم زد. رفت و آلبوم عكس‌هاىِ دورانِ دبيرستان را آورد گوشه‌اى نشست و به تماشاىِ عكسِ خود و دوستانِ دورانِ دبيرستان مشغول شد. در ميانِ عكس‌ها چشمش به تصويرِ «آروين» افتاد كه در آوانِ جوانى به خاطرِ دفاع از حقيقت و آرمآن‌هايى كه صد سال از ذهنِ جامعه دور بود سراز گوشه‌ىِ زندان در آورد. صبورى هميشه از دور آروين را تحسين مى‌كرد اما مانند بقيه‌ىِ بچه‌ها ترس موجب مى‌شد كه از او كنار بكشد. مى‌گفتند كه آروين عنصرِ خطرناك است و هر كس با او بگردد آينده‌ىِ خود را تباه كرده است. صبورى هم با همين ذهنيت و براىِ اين‌كه در آينده زيرِ سوال نرود از آروين كنار مى‌كشيد. اما ته دل به برخوردهاىِ آروين ارج مى‌نهاد و صداقت، راستى، شجاعت، يكرنگى و طبع بلند او را مى‌ستود

در سرشت آروين، احساساتى كه جامعه بدان ارج مى‌نهاد مانند عشق به پول، عشق به قدرت، عشق به شهرت بطور كلى ريشه كن شده و جاىِ آن‌ها را عشقِ به دانش، عشقِ به ميهن، عشقِ به همنوع و عشقِ به راستى و درستى داده بود. آروين مطرودِ جامعه بود، مطرودِ جامعه‌اى كه معيارِ ارزش‌ها برايش پول و شهوت و قدرت بود

صبورى تصميم گرفت كه سراغ آن مطرود برود

[behnam5555]

صمد بهرنگی

پسرك لبو فروش

چند سال پيش در دهي معلم بودم. مدرسه ي ما فقط يك اتاق بود كه يك پنجره و يك در به بيرون داشت. فاصله اش با ده صد متر بيشتر نبود. سي و دو شاگرد داشتم. پانزده نفرشان كلاس اول بودند. هشت نفر كلاس دوم. شش نفر كلاس سوم و سه نفرشان كلاس چهارم. مرا آخرهاي پاييز آنجا فرستاده بودند. بچه ها دو سه ماه بي معلم مانده بودند و از ديدن من خيلي شادي كردند و قشقرق راه انداختند. تا چهار پنج روز كلاس لنگ بود. آخرش توانستم شاگردان را از صحرا و كارخانه ي قاليبافي و اينجا و آنجا سر كلاس بكشانم. تقريباً همه ي بچه ها بيكار كه مي ماندند مي رفتند به كارخانه ي حاجي قلي فرشباف. زرنگترينشان ده پانزده ريالي درآمد روزانه داشت. اين حاجي قلي از شهر آمده بود. صرفه اش در اين بود. كارگران شهري پول پيشكي مي خواستند و از چهار تومان كمتر نمي گرفتند. اما بالاترين مزد در ده 25 ريال تا 35 ريال بود.
ده روز بيشتر نبود من به ده آمده بودم كه برف باريد و زمين يخ بست. شكافهاي در و پنجره را كاغذ چسبانديم كه سرما تو نيايد.
روزي براي كلاس چهارم و سوم ديكته مي گفتم. كلاس اول و دوم بيرون بودند. آفتاب بود و برفها نرم و آبكي شده بود. از پنجره مي ديدم كه بچه ها سگ ولگردي را دوره كرده اند و بر سر و رويش گلوله ي برف مي زنند. تابستانها با سنگ و كلوخ دنبال سگها مي افتادند، زمستانها با گلوله ي برف.
كمي بعد صداي نازكي پشت در بلند شد: آي لبو آوردم، بچه ها!.. لبوي داغ و شيرين آوردم!..
از مبصر كلاس پرسيدم: مش كاظم، اين كيه؟
مش كاظم گفت: كس ديگري نيست، آقا... تاري وردي است، آقا... زمستانها لبو مي فروشد... مي خواهي بش بگويم بيايد تو.
من در را باز كردم و تاري وردي با كشك سابي لبوش تو آمد. شال نخي كهنه اي بر سر و رويش پيچيده بود. يك لنگه از كفشهاش گالش بود و يك لنگه اش از همين كفشهاي معمولي مردانه. كت مردانه اش تا زانوهاش مي رسيد، دستهاش توي آستين كتش پنهان مي شد. نوك بيني اش از سرما سرخ شده بود. رويهم ده دوازده سال داشت.
سلام كرد. كشك سابي را روي زمين گذاشت. گفت: اجازه مي دهي آقا دستهام را گرم كنم؟
بچه ها او را كنار بخاري كشاندند. من صندلي ام را بش تعارف كردم. ننشست. گفت: نه آقا. همينجور روي زمين هم مي توانم بنشينم.
بچه هاي ديگر هم به صداي تاري وردي تو آمده بودند، كلاس شلوغ شده بود. همه را سر جايشان نشاندم.
تاري وردي كمي كه گرم شد گفت: لبو ميل داري، آقا؟
و بي آنكه منتظر جواب من باشد، رفت سر لبوهاش و دستمال چرك و چند رنگ روي كشك سابي را كنار زد. بخار مطبوعي از لبوها برخاست. كاردي دسته شاخي مال « سردري» روي لبوها بود. تاري وردي لبويي انتخاب كرد و داد دست من و گفت: بهتر است خودت پوست بگيري، آقا... ممكن است دستهاي من ... خوب ديگر ما دهاتي هستيم ... شهر نديده ايم ... رسم و رسوم نمي دانيم...
مثل پيرمرد دنيا ديده حرف مي زد. لبو را وسط دستم فشردم. پوست چركش كنده شد و سرخي تند و خوشرنگي بيرون زد. يك گاز زدم. شيرين شيرين بود.
نوروز از آخر كلاس گفت: آقا... لبوي هيچكس مثل تاري وردي شيرين نمي شود ... آقا.
مش كاظم گفت: آقا، خواهرش مي پزد، اين هم مي فروشد... ننه اش مريض است، آقا.
من به روي تاري وردي نگاه كردم. لبخند شيرين و مردانه اي روي لبانش بود. شال گردن نخي اش را باز كرده بود. موهاي سرش گوشهاش را پوشانده بود. گفت: هر كسي كسب و كاري دارد ديگر، آقا... ما هم اين كاره ايم.
من گفتم: ننه ات چه اش است، تاري وردي؟
گفت: پاهاش تكان نمي خورد. كدخدا مي گويد فلج شده. چي شده. خوب نمي دانم من ، آقا.
گفتم: پدرت...
حرفم را بريد و گفت: مرده.
يكي از بچه ها گفت: بش مي گفتند عسگر قاچاقچي، آقا.
تاري وردي گفت: اسب سواري خوب بلد بود. آخرش روزي سر كوهها گلوله خورد و مرد. امنيه ها زدندش. روي اسب زدندش.
كمي هم از اينجا و آنجا حرف زديم، دو سه قران لبو به بچه ها فروخت و رفت. از من پول نگرفت. گفت: اين دفعه مهمان من، دفعه ي ديگر پول مي دهي. نگاه نكن كه دهاتي هستيم، يك كمي ادب و اينها سرمان مي شود، آقا.
تاري وردي توي برف مي رفت طرف ده و ما صدايش را مي شنيديم كه مي گفت: آي لبو!.. لبوي داغ و شيرين آوردم، مردم!..
دو تا سگ دور و برش مي پلكيدند و دم تكان مي دادند.
بچه ها خيلي چيزها از تاري وردي برايم گفتند: اسم خواهرش « سولماز» بود. دو سه سالي بزرگتر از او بود. وقتي پدرشان زنده بود، صاحب خانه و زندگي خوبي بودند. بعدش به فلاكت افتادند. اول خواهر و بعد برادر رفتند پيش حاجي قلي فرشباف. بعدش با حاجي قلي دعواشان شد و بيرون آمدند.
رضاقلي گفت: آقا، حاجي قلي بيشرف خواهرش را اذيت مي كرد. با نظر بد بش نگاه مي كرد، آقا.
ابوالفضل گفت: آ... آقا... تاري وردي مي خواست، آقا، حاجي قلي را با دفه بكشدش، آ...

* * *

تاري وردي هر روز يكي دو بار به كلاس سر مي زد. گاهي هم پس از تمام كردن لبوهاش مي آمد و سر كلاس مي نشست به درس گوش مي كرد.
روزي بش گفتم: تاري وردي، شنيدم با حاجي قلي دعوات شده. مي تواني به من بگويي چطور؟
تاري وردي گفت: حرف گذشته هاست، آقا. سرتان را درد مي آورم.
گفتم: خيلي هم خوشم مي آيد كه از زبان خودت از سير تا پياز، شرح دعواتان را بشنوم.
بعد تاري وردي شروع به صحبت كرد و گفت: خيلي ببخش آقا، من و خواهرم از بچگي پيش حاجي قلي كار مي كرديم. يعني خواهرم پيش از من آنجا رفته بود. من زيردست او كار مي كردم. او مي گرفت دو تومن، من هم يك چيزي كمتر از او. دو سه سالي پيش بود. مادرم باز مريض بود. كار نمي كرد اما زمينگير هم نبود. تو كارخانه سي تا چهل بچه ي ديگر هم بودند – حالا هم هستند – كه پنج شش استادكار داشتيم. من و خواهرم صبح مي رفتيم و ظهر برمي گشتيم. و بعد از ظهر مي رفتيم و عصر برمي گشتيم. خواهرم در كارخانه چادر سرش مي كرد اما ديگر از كسي رو نمي گرفت. استادكارها كه جاي پدر ما بودند و ديگران هم كه بچه بودند و حاجي قلي هم كه ارباب بود.
آقا، اين آخرها حاجي قلي بيشرف مي آمد مي ايستاد بالاي سر ما دو تا و هي نگاه مي كرد به خواهرم و گاهي هم دستي به سر او يا من مي كشيد و بيخودي مي خنديد و رد مي شد. من بد به دلم نمي آوردم كه اربابمان است و دارد محبت مي كند. مدتي گذشت. يك روز پنجشنبه كه مزد هفتگي مان را مي گرفتيم، يك تومن اضافه به خواهرم داد و گفت: مادرتان مريض است، اين را خرج او مي كنيد.
بعدش تو صورت خواهرم خنديد كه من هيچ خوشم نيامد. خواهرم مثل اينكه ترسيده باشد، چيزي نگفت. و ما دو تا، آقا، آمديم پيش ننه ام. وقتي شنيد حاجي قلي به خواهرم اضافه مزد داده، رفت تو فكر و گفت: ديگر بعد از اين پول اضافي نمي گيريد.
از فردا من ديدم استادكارها و بچه هاي بزرگتر پيش خود پچ و پچ مي كنند و زيرگوشي يك حرفهايي مي زنند كه انگار مي خواستند من و خواهرم نشنويم.
آقا! روز پنجشنبه ي ديگر آخر از همه رفتيم مزد بگيريم. حاجي خودش گفته بود كه وقتي سرش خلوت شد پيشش برويم. حاجي، آقا، پانزده هزار اضافه داد و گفت: فردا مي آيم خانه تان. يك حرفهايي با ننه تان دارم.
بعد تو صورت خواهرم خنديد كه من هيچ خوشم نيامد. خواهرم رنگش پريد و سرش را پايين انداخت.
مي بخشي، آقا، مرا. خودت گفتي همه اش را بگويم – پانزده هزارش را طرف حاجي انداختم و گفتم: حاجي آقا، ما پول اضافي لازم نداريم. ننه ام بدش مي آيد.
حاجي باز خنديد و گفت: خر نشو جانم. براي تو و ننه ات نيست كه بدتان بيايد يا خوشتان...
آنوقت پانزده هزار را برداشت و خواست تو دست خواهرم فرو كند كه خواهرم عقب كشيد و بيرون دويد. از غيظم گريه ام مي گرفت. دفه اي روي ميز بود. برش داشتم و پراندمش. دفه صورتش را بريد و خون آمد. حاجي فرياد زد و كمك خواست. من بيرون دويدم و ديگر نفهميدم چي شد. به خانه آمدم. خواهرم پهلوي ننه ام كز كرده بود و گريه مي كرد.
شب، آقا، كدخدا آمد. حاجي قلي از دست من شكايت كرده و نيز گفته بود كه: مي خواهم باشان قوم و خويش بشوم، اگر نه پسره را مي سپردم دست امنيه ها پدرش را در مي آوردند. بعد كدخدا گفت حاجي مرا به خواستگاري فرستاده. آره يا نه؟
زن و بچه ي حاجي قلي حالا هم تو شهر است،‌ آقا. در چهار تا ده ديگر زن صيغه دارد. مي بخشي آقا، مرا. عين يك خوك گنده است. چاق و خپله با يك ريش كوتاه سياه و سفيد، يك دست دندان مصنوعي كه چند تاش طلاست و يك تسبيح دراز در دستش. دور از شما، يك خوك گنده ي پير و پاتال.
ننه ام به كدخدا گفت: من اگر صد تا هم دختر داشته باشم يكي را به آن پير كفتار نمي دهم. ما ديگر هر چه ديديم بسمان است. كدخدا، تو خودت كه ميداني اينجور آدمها نمي آيند با ما دهاتي ها قوم و خويش راست راستي بشوند...
كدخدا، آقا، گفت: آره، تو راست مي گويي. حاجي قلي صيغه مي خواهد. اما اگر قبول نكني بچه ها را بيرون مي كند، بعد هم دردسر امنيه هاست و اينها... اين را هم بدان!
خواهرم پشت ننه ام كز كرده بود و ميان هق هق گريه اش مي گفت: من ديگر به كارخانه نخواهم رفت... مرا مي كشد... ازش مي ترسم...
صبح خواهرم سر كار نرفت. من تنها رفتم. حاجي قلي دم در ايستاده بود و تسبيح مي گرداند. من ترسيدم، آقا. نزديك نشدم. حاجي قلي كه زخم صورتش را با پارچه بسته بود گفت: پسر بيا برو، كاريت ندارم.
من ترسان ترسان نزديك به او شدم و تا خواستم از در بگذرم مچم را گرفت و انداخت توحياط كارخانه و با مشت و لگد افتاد به جان من. آخر خودم را رها كردم و دويدم دفه ديروزي را برداشتم. آنقدر كتكم زده بود كه آش و لاش شده بودم. فرياد زدم كه: قرمساق بيشرف، حالا بت نشان ميدهم كه با كي طرفي... مرا مي گويند پسر عسگر قاچاقچي...
تاري وردي نفسي تازه كرد و دوباره گفت: آقا، مي خواستم همانجا بكشمش. كارگرها جمع شدند و بردندم خانه مان. من از غيظم گريه مي كردم و خودم را به زمين مي زدم و فحش مي دادم و خون از زخم صورتم مي ريخت... آخر آرام شدم.
يك بزي داشتيم. من و خواهرم به بيست تومن خريده بوديم. فروختيمش و با مختصر پولي كه ذخيره كرده بوديم يكي دو ماه گذرانديم. آخر خواهرم رفت پيش زن نان پز و من هم هر كاري پيش آمد دنبالش رفتم...
گفتم: تاري وردي، چرا خواهرت شوهر نمي كند؟
گفت: پسر زن نان پز نامزدش است. من و خواهرم داريم جهيز تهيه مي كنيم كه عروسي بكنند.

* * *

امسال تابستان براي گردش به همان ده رفته بودم. تاري وردي را توي صحرا ديدم، با چهل پنجاه بز و گوسفند. گفتم: تاري وردي، جهيز خواهرت را آخرش جور كردي؟
گفت: آره. عروسي هم كرده... حالا هم دارم براي عروسي خودم پول جمع مي كنم. آخر از وقتي خواهرم رفته خانه ي شوهر، ننه ام دست تنها مانده. يك كسي مي خواهد كه زير بالش را بگيرد و هم صحبتش بشود... بي ادبي شد. مي بخشي ام، آقا.

منبع: www.samad-behrangi.blogspot.com

نوشته ای از صمد بهرنگی در روزنامه توفيق سال 1349

[fatemiii]

چقدر به هم بدهكاريم؟ ایستاده‌ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سرپایی و در اسرع وقت بخورم و برگردم ‏شرکت. از مواقعی که خوردن، فقط برای سیر شدن است و قرار نیست از آن چیزی که می‌جوی ‏و می‌بلعی لذت ببری، بیزارم. به اعتقاد من حتی وقتی درب باک ماشین را باز می‌کنی تا معده‌اش ‏را از بنزین پر کنی، ماشین چنان لذتی می‌برد و چنان کیفی می‌کند که اگر می‌توانست چیزی ‏بگوید، حداقلش یک آخیش!; یا ;به به! بود. حالا من ایستاده‌ام توی صف ساندویچی،‌ فقط برای ‏این که خودم را سیر کنم و بدون آخیش و به به برگردم سر کارم.‏ نوبتم که می‌شود فروشنده با لبخندی که صورتش را دوست داشتنی کرده سفارش غذا را می‌گیرد و ‏بدون آن که قبضی دستم بدهد می‌رود سراغ نفر بعدی. می‌ایستم کنار، زیر سایهء یک درخت و به ‏جمعیتی که جلوی این اغذیه فروشی کوچک جمع شده‌اند نگاه می‌کنم، که آیا اینها هم مثل من فقط ‏برای سیر شدن آمده‌اند یا واقعا از خوردن یک ساندویچ معمولی لذت می‌برند. آقای فروشندهء ‏خندان صدایم می‌کنم و غذایم را می‌دهد، بدون آن که حرفی از پول بزند.‏ با عجله غذا را، سرپا و زیر همان درخت، می‌خورم. انگار که قرار است برگردم شرکت و شاتل ‏هوا کنم، انگار که اگر چند دقیقه دیر برسم کل پروژه‌های این مملکت از خواب بیدار و بعدش به ‏اغما می‌روند. می‌روم روبروی آقای فروشندهء خندان که در آن شلوغی فهرست غذا به همراه ‏اضافاتی که خورده‌ام را به خاطر سپرده است. می‌شود ٧٢٠٠ تومان. یک ١٠ هزار تومانی ‏می‌دهم و منتظر باقی پولم می‌شوم. ٣٠٠٠ هزار تومان بر می‌گرداند. می‌گویم ٢٠٠ تومانی ندارم. ‏می‌گوید اندازهء ٢٠٠ تومان لبخند بزن! خنده‌ام می‌گیرد. خنده‌اش می‌گیرد و می‌گوید: ;این که ‏بیشتر شد. حالا من ١٠٠ به شما بدهکارم!" تشکر و خداحافظی می‌کنم و موقع رفتن با او دست ‏می‌دهم.‏ انگار هنوز هم از این آدم‌ها پیدا می‌شوند، آدم‌هایی که هنوز معتقدند لبخند زدن زیبا و لبخند گرفتن ‏ارزشمند است. لبخند زنان دستانم را می‌کنم توی جیبم و آهسته به سمت شرکت بر می‌گردم و توی ‏راه بازگشت آرام زیر لب می‌گویم: آخیش! به به!;‏

[fatemiii]

مراقب آنچه که می‌گویید باشید هنگامی که جوان بودم زندگی خانوادگی وحشتناکی داشتم. تنها به ‏این دلیل به مدرسه می‌رفتم که بتوانم چند ساعتی از خانه دور ‏باشم و خودم را میان بچه‌های دیگر گم کنم. عادت کرده بودم مثل ‏یک سایه، بی‌سر و صدا به مدرسه بیایم و به همان شکل به خانه ‏برگردم. هیچ کس توجهی به من نداشت و من نیز با کسی کاری ‏نداشتم. ترجیح می‌دادم هیچ توجهی را به خود جلب نکنم زیرا باور ‏داشتم همه از من بدشان می‌آید. گرچه در خلوت خود تمنای دیده ‏شدن و توجه را داشتم.‏ زندگی سایه‌وار من به همین شکل می‌گذشت تا این که لنی ‏‏ ‏‎(Lenny)‎به مدرسه ما آمد. لنی دبیر ادبیات انگلیسی در دبیرستان ‏ما بود. ٤٢ ساله، با ریش کم پشتی که تمام صورتش را پوشانده بود ‏و لبخند دلنشینی که همیشه بر لب داشت. ریز نقش و پر جنب و ‏جوش بود و اصرار داشت او را با نام کوچک صدا کنیم. برای اولین بار ‏در زندگی‌ام کسی به من توجه کرد و با من مهربان بود. برای اولین ‏بار در زندگی‌ام کسی مرا می‌دید، لنی‎!‎ متاهل بود و یک فرزند داشت. عاشق همسرش بود و معلوم بود که ‏توجهش به من رنگ دلباختگی ندارد. گاهی پس از پایان ساعت ‏درس در مدرسه می‌ماند و با هم حرف می‌زدیم. از این که به ‏حرف‌هایم گوش می‌داد تعجب می‌کردم و لذت می‌بردم و زمانی که ‏کیف چرمی‌اش را بر می‌داشت و می‌گفت: "خوب بهتر است بروم." ‏هرگز لحنش به شکلی نبود که حس کنم از بودن با من خسته شده ‏است. برخلاف دیگران، به نظر می‌رسید از بودن با من خوشش ‏می‌آید. حتا یک بار مرا به خانه‌اش دعوت کرد. همسرش برای‌مان نان ‏خانگی پخته بود و من با شگفتی دیدم که لنی برای فرزند کوچکش ‏کتاب داستان می‌خواند. رویداد عجیبی که هرگز در خانواده خودم ‏ندیده بودم!‏ لنی توانست نظر مرا نسبت به خودم تغییر دهد. او به من گفت که ‏می‌توانم یک نویسنده شوم. گفت نوشته‌هایم پر از احساس هستند ‏و او از خواندن‌شان لذت می‌برد. ابتدا باور نکردم. خودم را موجود ‏بی‌ارزشی می‌دانستم که کاری از او ساخته نیست و ایمان داشتم ‏لنی به خاطر تشویق من دروغ می‌گوید. اما او یک بار در میان کلاس ‏و در برابر چشمان تمام همکلاسی‌هایم، به خاطر متن ادبی که ‏نوشته بودم برایم دست زد و به همه گفت که من می‌توانم یک ‏نویسنده بزرگ شوم. زمانی که به اتاق آموزگاران می‌رفت دیدم که ‏در راه با سایر دبیران در مورد من و متنی که نوشته بودم حرف ‏می‌زند.‏ همان روز تصمیم گرفتم یک نویسنده شوم، چون لنی این طور ‏می‌خواست. اما متاسفانه اغلب میان آنچه که می‌خواهید و آنچه که ‏واقعا انجام می‌دهید سال‌ها فاصله وجود دارد و من زمانی شروع به ‏نوشتن کردم که بیست سال از آن روز می‌گذشت.‏ در همان سالی که لنی مرا تحسین کرد، به دلیل مشکلات شدید ‏خانوادگی، کشیدن سیگار را در پانزده سالگی شروع کردم. سال ‏بعد، هم مشروب می‌خوردم و هم مواد مخدر استعمال می‌کردم. ‏هنوز هم لنی را دوست داشتم و با این که دیگر معلم من نبود او را ‏گاه گاهی می‌دیدم تا این که خبردار شدم لنی مبتلا به سرطان ‏شده است. از شدت غم داشتم دیوانه می‌شدم. به خودم، دنیا و به ‏خدا بد و بیراه می‌گفتم. نمی‌دانستم چرا مردی به این خوبی باید در ‏جوانی از دنیا برود (زمانی که جوان هستیم انتظار داریم دنیا به ‏همان شکلی باشد که ما می‌خواهیم). به دیدنش رفتم. برخلاف ‏آنچه که تصور می‌کردم با این که لاغر و رنگ پریده شده بود، آرام و ‏خوشرو بود. همان لبخند همیشگی را بر لب داشت و مثل همیشه ‏از دیدن من خوشحال شد. رفته بودم تا به او دلداری بدهم و به ‏زندگی امیدوارش کنم اما گریه امانم را برید و نتوانستم هیچ حرفی ‏بزنم. در عوض او بود که مرا دلداری می‌داد و می‌خواست به زندگی ‏امیدوارم کند. از من خواست اعتیاد را ترک کنم و زندگی را دوست ‏بدارم چون ارزش دوست داشته شدن را دارد.‏ از خانه‌اش که بیرون آمدم تصمیم داشتم مانند او زندگی کنم. ‏دوست داشتم زمانی که هنگام مرگ من نیز فرا می‌رسد بتوانم ‏مانند لنی به همین اندازه آرام، صبور و راضی باشم. اما نشد. ‏نتوانستم در برابر مشکلات خانواده‌ام دوام بیاورم و تنها چند روز بعد ‏از ملاقاتم با لنی از خانه فرار کردم و به لندن رفتم.‏ بیست سال گذشت. تمام روزهای این بیست سال را در اعتیاد و ‏فساد غوطه خوردم. از تمام مردم و از خودم متنفر بودم. هیچ اعتقاد، ‏هیچ باور و هیچ ایمانی را قبول نداشتم. در زندگی هیچ هدف، هیچ ‏امید و هیچ آینده‌ای نمی‌دیدم و زندگی برایم تنها عبور کُند روزها بود. ‏روزی به طور اتفاقی و برای این که از سرما فرار کنم وارد یک گالری ‏نقاشی شدم. درون گالری یکی از همکلاسی‌های قدیمی‌ام را ‏دیدم. قبل از این که بتوانم از دیدش فرار کنم، مرا دید و به طرفم آمد. ‏هیچ اشتیاقی نداشتم که از شهری که در گذشته در آن زندگی ‏می‌کردم برایم حرف بزند اما او آدم پرحرفی بود و از همه کس و همه ‏چیز حرف زد. تقریبا به حرف‌هایش گوش نمی‌دادم تا این که نام لنی ‏را در میان حرف‌هایش شنیدم. گفت، لنی تنها یک سال پس از فرار ‏من، با زندگی وداع کرده است. گفت، یک بار همراه با سایر بچه‌ها ‏به دیدن لنی رفته بود. تنها یک هفته قبل از مرگش. لنی به آنها ‏گفته بود که ایمان دارد من روزی نویسنده بزرگی خواهم شد. ‏نویسنده‌ای که همکلاسی‌هایم به آشنایی با او افتخار می‌کنند. ‏برای این‌که نگاه تمسخرآمیز همکلاسی سابقم بیش از آن آزارم ‏ندهد به سرعت از گالری بیرون آمدم و به آپارتمان کوچک، کثیف و ‏حقیرم پناه بردم. ساعت‌ها گریه کردم. برای اولین بار احساس کردم ‏لیاقتم بیش از این زندگی نکبت باری است که برای خودم درست ‏کرده‌ام. برای اولین بار دعا کردم و از خدا خواستم کمکم کند تا بتوانم ‏همان کسی شوم که لنی انتظار داشت.‏ قبل از این که بتوانم به رویای آموزگارم جامه عمل بپوشانم، دو سال ‏طول کشید تا توانستم اعتیادم را ترک کنم و خودم را به طور کامل از ‏منجلابی که در آن گرفتار شده بودم نجات دهم. در تمام این مدت، ‏هر روز این جمله لنی را با خود تکرار می‌کردم: "روزی نویسنده ‏بزرگی خواهم شد".‏ زمانی که برنده جایزه بزرگ ادبی انگلستان شدم، در مصاحبه ‏مطبوعاتی‌ام گفتم: هرگز از قدرت کلمات غافل نشوید. گاه یک جمله ‏ساده می‌تواند زندگی فردی را به طور کامل دگرگون کند، می‌تواند به ‏او زندگی ببخشد و یا زندگی را از او دریغ کند. خواهش می‌کنم ‏مراقب آنچه که می‌گویید باشید.‏ ‏ ‏ داستان زندگی کاترین رایان ‏‎(Catherine Ryan)‎‏ نویسنده ‏داستان‌های کوتاه و برنده جایزه بزرگ ادبی انگلستان ‎ ‎

[fatemiii]

.مدیریت از راه درست.‎ ‎ ‎ ‎ در‎ ‎یكی از دانشگاه‌های تورنتو مد شده بود دخترها ‏وقتی می‌رفتن تو دستشویی،‎ ‎بعد از آرایش کردن آئینه ‏رو می‌بوسیدن تا جای رژ لب شون روی آئینه ‏دستشویی‎ ‎بمونه. مستخدم بیچاره از بس جای رژ لب ‏پاک کرده بود خسته شده بود. برای‎ ‎همین موضوع رو ‏با رئیس دانشگاه در میون گذاشت. فردای اون روز ‏رئیس دانشگاه‎ ‎تمام دخترها رو جمع كرد جلوی ‏دستشویی و گفت: کسانیکه که این کار رو می‌کنن‎ ‎خیلی برای مستخدم ایجاد زحمت می‌کنن. حالا برای ‏اینکه شما ببینین پاک کردن‎ ‎جای رژ لب چقدر سخته، ‏یه‎ ‎بار جلوتون پاک می‌کنه. مستخدم با آرامش کامل ‏رفت دستمال رو فرو کرد تو آب‎ ‎توالت فرنگی وقتی ‏دستمال خیس شد، شروع کرد به پاک کردن آینه.و از ‏اون به‎ ‎بعد دیگه هیچکس آیینه‌ رو نبوسید‏‎...!!![/SIZE]‎