|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1601
11-29-2011
|
||||
|
||||
لطفا بیا
دیوانگی ام را قرار است اعتراف کنم کنج همین دل زیر این شاخه تازه نوک زده روی همین چمن سبز خیس از شبنم صبح کنار همان سنگ‌های رنگی دستانت را شاهد می‌خواهم
__________________
چای داغی که دلم بود به دستت دادم...آنقدر سرد شدم ...از دهنت افتادم 
|
| 4 کاربر زیر از مهبا سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#1602
11-29-2011
|
||||
|
||||
|
مي پسـندم پاييـز را ؛
که معافـم مي کنـد از پنـهان کردن دردي که در صـدايم مي پيچـد ُ اشکي که در نگاهـم مي چرخـد آخر همه مـي داننـد سـرما خورده ام . . . !
__________________
چای داغی که دلم بود به دستت دادم...آنقدر سرد شدم ...از دهنت افتادم
|
|
#1603
12-02-2011
|
||||
|
||||
نه میشه باورت کنم
__________________
|
|
#1604
12-02-2011
|
||||
|
||||
برام هیچ حسی
__________________
|
(|
#1605
12-02-2011
|
||||
|
||||
|
لبــریــزِ درد ؛ در رگ شعـرم شــناورم
صف می کشند حـــــادثـه ها در برابرم این روزها کـه بغض زمین شعله می کشد باید به زخـــــــم های خود ایمان بیاورم هرسال سهــــم نعمت بـــارانمان کم است لبخنـدهـــای ســــــبز بیابانمـــــان کم است در اسـتوای این همــــــه دلهــــای منجمـد آتش برای فصـل زمســــتا نمــا ن کم است شیــرین نشــد به کــــام دل مــا زمانـه هـم این روزها که شـــور فـراوانمـان کم است لیلی کجـاست؟ تاکه ببـــــــیـند به روزگـار مجنـون شـعـــرهای پـریشانمــــان کم است بایـد برای غـــــــــربــت باران دعــــا کنیم سـوز و گداز نـــای نــیســـــتانمان کم است
__________________
|
|
#1606
12-06-2011
|
||||
|
||||
 به خاطر کندن گل سرخ ارّه آورده‌اید؟ چرا ارّه؟ فقط به گل سرخ بگویید: تو، هی تو! خودش میافتد و می‌میرد... بیژن نجدی
__________________
آدمی شده ام ک شب ها لواشک به دست بی هدف خیابان های شهرش را راه می رود؛ گاهی می ایستد. به آدم ها .. دیوار ها .. خیابان ها .. خیره می شود وُ دوباره راه می رود وَ نمی داند چرا راه می رود! غزل/.
|
| 3 کاربر زیر از GhaZaL.Mr سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#1607
12-06-2011
|
|||
|
|||
|
گل یخ-کوروش یغمایی
غم میون دوتا چشمون قشنگت لونـــــــــه کـرده شب تو موهای سیاهت،خونه کــــــــــــــــــــــرده دوتاچشمون سیـــــــــاهت،مثه شبهــــــای منـه سیاهیای دوچشمت،مثه لبهـــــــــــــــــــای منـه وقتی بغض از مژه هام پایین میاد،بارون میشـــه سیل غم آبادیمــــــــــــــــــو ویرونـــــــــــــه کـــرده وقتی بــــــا من میمونی تنهاییمو باد میبـــــــــره دوتا چشمــــــــــــام بارون شبونــــــــــــــه کـــرده بهــــــــــــار از دستـــــــــــــــــای من پـــر زدو رفت گــــــــــــــــل یخ توی دلم جوونـــــــــــــــــه کـــرده تو اتــــــــاقم دارم از تنهایـــــــــــی آتیش میگیرم ای شکوفــــــــــــــــه توی این زمونـــــــــــه کــرده چی بخونم؟جوونیم رفته،صدام رفته دیگــــــــــه! گل یخ توی دلــــــــــــم جوونــــــــــــــــــــه کــرده!
__________________
|
| 4 کاربر زیر از GolBarg سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#1608
12-06-2011
|
||||
|
||||
|
من درد تو از دست آسان ندهم
دل بر نکنم از دوست تا جان ندهم از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم.
|
|
#1609
12-06-2011
|
||||
|
||||
|
Charles Bukowski
من در خانه ای قدیمی زندگی میکنم
جایی که هیچ چیز فریاد پیروزی سر نمیدهد و تاریخ نمیخواند جایی که هیچ چیز گلی نمی کارد گاهی ساعتم میافتد پایین گاهی خورشید من به تانک آتش گرفته ای میماند... من ارتشهایتان را نمیخواهم یا بوسه تان را یا مرگتان را من خودم آنها را دارم دستهایم بازو دارند بازوهایم شانه شانه هایم مرا من خودم را دارم شما زمانی مرا دارید که مرا ببینید ولی من دوست ندارم که شما مرا ببینید دوست ندارم که ببینید چشم در سر دارم و می توانم راه بروم و نمی خواهم پرسشهایتان را پاسخ دهم نمی خواهم سرگرمتان کنم نمیخواهم که سرگرمم کنید یا ناخوشم کنید یا سخنی بگویید نمیخواهم دوستتان بدارم نمیخواهم نجاتتان بدهم بازوهایتان را نمیخواهم شانه هایتان را نمیخواهم من خودم را دارم شما خودتان را دارید بگذاریم همه چیز همین طور بماند. . . . . /هنری چارلز بوکفسی/
__________________
آدمی شده ام ک شب ها لواشک به دست بی هدف خیابان های شهرش را راه می رود؛ گاهی می ایستد. به آدم ها .. دیوار ها .. خیابان ها .. خیره می شود وُ دوباره راه می رود وَ نمی داند چرا راه می رود! غزل/.
|
|
#1610
12-07-2011
|
||||
|
||||
|
آدم ها به همان خونسردی که آمده اند
چمدانشان را می بندند و ناپدید می شوند یکی در مه یکی در غبار ... یکی در باران یکی در باد وبی رحم ترینشان در برف آنچه برجا می ماند رد پایی است و خاطره ای که هر از گاه پس می زند مثل نسیم سحر پرده های اتاقت را. 
__________________
. . . . .
|
| 3 کاربر زیر از ترنم سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 06:45 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.