داستانهای کوتاه و تامل برانگیز ( نگاهی دیگر به زندگی )

[پریشان]

عدالت و لطف خدا

زنى به حضور حضرت داوود (ع) آمد و گفت: اى پیامبر خدا پروردگار تو ظالم است یا عادل؟

داوود (ع) فرمود: خداوند عادلى است که هرگز ظلم نمى کند.

سپس فرمود: مگر چه حادثه اى براى تو رخ داده است که این سؤال را مى کنى؟

زن گفت: من بیوه زن هستم و سه دختر دارم، با دستم ریسندگى مى کنم، دیروز شال بافته خود را در میان پارچه اى گذاشته بودم و به طرف بازار مى بردم تا بفروشم و با پول آن غذاى کودکانم را تهیه سازم ، ناگهان پرنده اى آمد و آن پارچه را از دستم ربود و برد و تهیدست و محزون ماندم و چیزى ندارم که معاش کودکانم را تأمین نمایم .


هنوز سخن زن تمام نشده بود که ...
در خانه داوود (ع) را زدند ، حضرت اجازه وارد شدن به خانه را داد ، ناگهان ده نفر تاجر به حضور داوود (ع) آمدند و هر کدام صد دینار (جمعاً هزار دینار) نزد آن حضرت گذاردند و عرض کردند: این پولها را به مستحقش بدهید. حضرت داوود (ع) از آن ها پرسید : علت این که شما دسته جمعى این مبلغ را به اینجا آورده اید چیست ؟ عرض کردند: ما سوار کشتى بودیم ، طوفانى برخاست ، کشتى آسیب دید و نزدیک بود غرق گردد و همه ما به هلاکت برسیم ، ناگهان پرنده اى دیدیم ، پارچه سرخ بسته اى به سوى ما انداخت ، آن را گشودیم ، در آن شال بافته دیدیم ، به وسیله آن مورد آسیب دیده کشتى را محکم بستیم و کشتى بى خطر گردید و سپس طوفان آرام شد و به ساحل رسیدیم و ما هنگام خطر نذر کردیم که اگر نجات یابیم هر کدام صد دینار، بپردازیم و اکنون این مبلغ را که هزار دینار از ده نفر ماست به حضورت آورده ایم تا هر که را بخواهى ، به او صدقه بدهى.

حضرت داوود (ع) به زن متوجه شد و به او فرمود : پروردگار تو در دریا براى تو هدیه مى فرستد، ولى تو او را ظالم مى خوانى ؟ سپس ‍ هزار دینار را به آن زن داد و فرمود : این پول را در تأمین معاش کودکانت مصرف کن ، خداوند به حال و روزگار تو ، آگاهتر از دیگران است.

[پریشان]

روزی زنی روستائی که هرگز حرف دلنشینی از همسرش نشنیده بود، دچار سر درد شدیدی شد. شوهر او که راننده موتور سیکلت بود و از موتورش براى‌ حمل و نقل کالا در شهر استفاده مى‌کرد براى اولین بار همسرش را سوار موتورسیکلت خود کرد.
زن با احتیاط سوار موتور شد و از دست پاچگی و خجالت نمی دانست دست هایش را کجا بگذارد که ناگهان شوهرش گفت: «مرا بغل کن.»

زن پرسید: «چه کار کنم؟» و وقتی متوجه حرف شوهرش شد ناگهان صورتش سرخ شد. با خجالت کمر شوهرش را بغل کرد و کم کم اشک صورتش را خیس نمود. به نیمه راه رسیده بودند که زن از شوهرش خواست به خانه برگردند.

شوهرش با تعجب پرسید: «چرا؟ تقریبا به بیمارستان رسیده ایم.»
زن جواب داد: «دیگر لازم نیست، بهتر شدم. سرم درد نمی کند.»

شوهر همسرش را به خانه رساند ولى هرگز متوجه نخواهد شد که گفتن همان جمله ى ساده ى «مرا بغل کن» چقدر احساس خوشبختى را در قلب همسرش باعث شده که در همین مسیر کوتاه، سردردش را خوب کرده است.

[پریشان]

گفته‌اند که وقتی، یکی از افسران جوان گارد نیکلای اول ـ امپراتور روسیه ـ به گناهی متهم شد و خشم امپراتور را چنان برانگیخت که فرمان داد تا بی درنگ به دوردست ترین نقاط سیبری تبعیدش کنند.

یاران او کمر به نجاتش بستند و به هر وسیله تشبث جستند؛ چنان که شهبانو را برانگیختند تا نامه ئی به امپراتور نوشت و شفاعت او کرد تا از تبعیدش درگذرد.

امپراتور شفاعت شهبانو را نپذیرفت و به دبیر خود گفت تا در گوشۀ همان نامه تصمیم قاطع او را به لزوم تبعید افسر گناهکار، یادداشت کند:

بخشش لازم نیست ، به سیبری تبعید شود .

دبیر ـ که خود از یاران متهم بود ـ فرمان امپراتور را، هم بدان گونه که از او شنیده بود به گوشۀ نامه نوشت. اما حیله ئی در کار کرد تا افسر نگونبخت از خشم امپراتور رهائی یافت.

در فرمان امپراتور، تنها جای ویرگولی را تغییر داده آن را چنین نوشته بود:

بخشش ، لازم نیست به سیبری تبعید شود !

برگرفته از کتاب "نام ها و نشانه ها در دستور زبان فارسی" - احمد شاملو ...

[behnam5555]

سفر در سطر

داشت بازی میکرد، یعنی با یک ماشین کوچولو بازی میکرد ، یک ماشین کوچولوی زرد رنگ ، آره میشه اینطور گفت . ماشین تو دستاش وول میخورد ، گاهی هم غیر ارادی اونو به یه گوشه پرت میکرد و با تقلای زیاد میرفت و باز اونو برمیداشت . دیگه خسته شده بود ، اینو از ظاهرش که نه ، ولی از یه چیزای دیگه میشد دید .بلند شد ، شروع به راه رفتن کرد ، میخواست بره یه جایی که هنوز معلوم نبود کجاست ، البته واسه من . در حین راه رفتن (اینجا رو میشه گفت جای مهم قضیه است ، البته اگه از اهمیت سایر قسمت ها چشم پوشی کرد ) داشت راه میرفت که یه دفعه یک چیزی به ذهنش خطور کرد . احساس کرد که او ، اوست .فکر کرد یک چیزی اونو از سایرین متمایز میکنه ، حالا اون میتونه اسمش ، قیافش یا هر چیز دیگه ای باشه . حالا دیگه خواهر ، مادر ، پدر و هر کس دیگه ای براش مثل همون ماشینی که داشت باهاش بازی میکرد یه جورایی از خودش نبودن ، ناآشنایی با این حس یه جورایی میشه گفت : ..... به نظر من که هم یه جورایی خلسه آوره ، که میشه بهش گفت خلسه ی زندگی و هم اینکه از این به بعد آدم خودشو تنها حس میکنه .

سفر کاپیتان اسکات و یک یاروی دیگه به اسم ... نمیدونم ولی یک اسمه سوئدی داشت ، هم خیلی بامزه ست و هم خیلی تراژیک . بیایید اینطوری تصور کنیم که اونا با هم قرار یا بهتره بگم یک مسابقه گذاشتن تا برن قطب جنوبی که تا اون موقع هیچ یک از ماترک آدم و حوا روی اون پا نگذاشته بود رو فتح کنند . البته در نهایت اسکات بیچاره میمیره و اون یارو سوئدی با هزار جون کندن میره و برمیگرده.

-من که گفتم از این سگ های لعنتی برای کشیدن سورتمه استفاده نمیکنم .هی لعنتی ها بیایید این سورتمه ها رو به خودتون ببندید ، راه می افتیم .

– کاپیتان اما امروز هواش خیلی سرده ، میترسم که نتونیم به اردوگاه برگردیم .

– یا امروز یا هیچ وقت . من دارم میرم ، هر کی دلش میخواد بیاد وهر کی هم که (( صداش دیگه شنیده نمیشه )). هیچ وقت اون پای سیبی رو که مادرم واسم پخت یادم نمیره ، پسر مزه اش هنوز زیر زبونمه . هیچ وقت یادم نمیره که دهنم چه جوری سوخت . – پسر تو چقدر عجولی من که بهت گفتم داغه . فکر نمیکردم که تو همچین سرمایی اشک آدم هنوزم گرم باشه ، با این وجود فکر میکنم که دیگه به ته خط رسیدم .

-هی پسر!اون پنگون ها رو نگاه کن ، فکر کنم که از نوع امپراطور باشن !

- آره کاپیتان دارم میبینمشون .

-نگاه کن چه جوری تو هم می لولن . مثه اینکه یه چیزی لای پاهاشون قائم کردن .

-میتونیم بریم ازش بگیریمش .

– بد فکری هم نیست . میتونه یکی از آخرین کارایی باشه که میتونیم انجام بدیم . اما ای دل غافل اونا که نمیتونستن حرکت کنن . آره اونا همونجا مردن . جسدشون بعد از اینکه یخ زد ، توسط یه نفر دیگه ... نه ! نه !.... جسدشون هیچ وقت پیدا نشد . یه جورایی میشه گفت که طبیعت اونا رو مدفون کرد . حالا بعد از این همه مدت آدم با نگاه کردن به تصویر پنگون های امپراطور و کمپی که وسط قطب جنوب زدن و به راحتی میشه در تمام مدت سال بیش از هزار نفر و توی اون اسکان داد ، نمیشه گفت چه احساسی بهش دست میده ، یه جورایی خنده اش میگیره ، بعدشم شاید ، البته شاید یه خورده هم دلش بسوزه .

((بازم بی اجازه رفتی سراغ کتابای من لعنتی .... ؟!))
هه‌ژیر خالندی

مهاباد

[behnam5555]

فجایع معمولی

آدم از دیدن این همه در که مغازه ها رو ریختن توی خیابون حالش به هم می خوره. آدم از دیدن جایی به اسم حمام حالش به هم می خوره. آدم از اینکه می بینه حالش به هم می خوره، حالش به هم می خوره.

داشتم توی خیابون راه می رفتم. البته مثل همیشه با سری پایین(شما میتونید تصور کنید که از زمین لذت می بردم) ناگهان یک زن از طبقه سوم یک ساختمان آبی رنگ، با شدت و غلظت هرچه تمامتر به بیرون پرت شد. البته ناگهانی این حادثه فقط برای منه، چون از توی ساختمان که خبر ندارم. شاید این سقوط بعد از سی ساعت دعوای شدید صورت گرفته، داشتم می گفتم زن با صدای گروچی به زمین اصابت کرد و بر اثر شدت جراحات وارده با سلامتی هرچه بیشتر برخاست و در حالی که داشت به من می نگریست گرد و خاک روی لباسهاش رو می تکاند، البته اینو از حالا بگم که آن چنان لباسی بر تن نداشت. حالا من بودم با یک کوله پشتی john sport و با یک پلار می شه گفت آبی و زنی که داشت گرد و خاکهایی از لباسی که بر تن نداشت می تکاندو شما می تونید وجود یک ساختمان، یک خیابان به علاوه چندین چیز دیگری برای درک بهتر موقعیت متصور شوید. به هر حال با آرامش از کنارش – کنار زن را می گوییم – رد شدم و به سوی انقلاب می رفتم- خیابانش را می گوییم- با آزادی هرچه تمامتر که می توان نشئگی باشد می رفتم، نشئگی از اینکه جای زن و کسی یا چیزی که اون پرت فرموده نیستم. من که اساسا آدم زیاد چیزی نیستم تا بخوام به این چیزا اهمیت بدم. تنها دغدغهای که من دارم اینه که ... ای بابا، مثل اینکه پاهام داره بر اثر اصطکاک با خیابون ساییده می شه، این دیگه نوبرشه، حالا که زیاد دارم دقت می کنم، می بینم که ته کفشهام کلا رفته. کم کم داره پاهامم به سرنوشت اونا دچار می شه. – منظورم از اونا ته کفشامه- ولی مثله اینکه دست خودم نیست همین طور دارم میرم. سرم به شدت درد می گیره، یعنی بهتره بگم درد گرفته. احساس کوفتگی می کنم ، می تونید به اینا سرگیجه، حالت تهوع و چند چیزه دیگه رو اضافه کنید.

یه چیز دیگم هست که نمیدونم چطور شرحش بدم. چون مطمئنم که هیچ یک از شما اینو تجربه نکرده که چشاش از حدقه بیرون بیاد. دارم استفراق می کنم، اَع ...ع ..

دندونام همش ریختن. این دیگه چه بدبختی ایه. من که اصلا نمی فهمم. یه صدای قروچ قروچ از استخونام می یاد. یک حیون که نصفش سگ و نصف دیگش الاغه همین الان از جلوم رد شد. چه زلی زده بود. شاید اونم همچین چیزی ندیده بوده باشه. پاهام کلاً رفته و به استخونه زانو رسیده، البته زمانی می تونستم بگم پاهام که اونا رو مالک باشم که اونا بودن ولی حالا نیستن. کوله پشتی که گفتم همراهم بود ، رنگش آبی بود یک آبی روشن حالا از فرط قرمزی به آب زرشک می مونه. بله زرشک، اونم از نوع قرمزش.. دارم راه میرم . البته راه رفتن که چه عرض کنم دارم می خزم و کلاً نای راه رفتن ندارم. حالم به هم خورده. یه جورایی می شه گفت دارم گیج می زنم، همه جا رو تاریک می بینم، البته اولش هم چندان روشن نبود.

(- پس این بی شرفا واسه چی پول می گیرن. آقا بیا نگاه کن تورو خودا! – آخیش :چه صدای چرینگی میدم من، داشتم توی جیب اون یارو خفه می شدم. اون صد تومنی یه جوری به هم چسبیده بود که دیگه داشت حالم به هم می خورد.

یک خیابان، با یک جنازه، با یک کوله پشتی که رنگش معلوم نیست، با یک پلار که رنگش معلوم نیست و دیگر هیچ ....!)

هژیر خالندی
مهاباد

[farzanehr]

سه برادر نزد امام علی علیه السلام آمدند و گفتند میخواهیم این مرد را که پدرمان را کشته قصاص کنی. امام علی (ع) به آن مرد فرمودند: چرا او را کشتی؟ آن مرد عرض کرد: من چوپان شتر و بز و ... هستم. یکی از شترهایم شروع به خوردن درختی از زمین پدر اینها کرد، پدرشان شتر را با سنگ زد و شتر مرد، و من همان سنگ را برداشتم و با آن به پدرشان ضربه زدم و او مرد. امام علی علیه السلام فرمودند: بر تو حد را اجرا میکنم. آن مرد گفت: سه روز به من مهلت دهید. پدرم مرده و برای من و برادر کوچکم گنجی بجا گذاشته پس اگر مرا بکشید آن گنج تباه میشه، و به این ترتیب برادرم هم بعد از من تباه میشود. امیرالمومنین (ع) فرمودند: چه کسی ضمانت تو را میکند؟ مرد به مردم نگاه کرد و گفت این مرد. امیرالمومنین (ع) فرمودند: ای اباذر آیا این مرد را ضمانت میکنی؟ ابوذر عرض کرد: بله. امیرالمومنین فرمود: تو او را نمیشناسی و اگر فرار کند حد را بر تو اجرا میکنم! ابوذر عرض کرد: من ضمانتش میکنم یا امیرالمومنین. آن مرد رفت . و سپری شد روز اول و دوم و سوم ... و همه مردم نگران اباذر بودند که بر او حد اجرا نشود... اندکی قبل از اذان مغرب آن مرد آمد. و در حالیکه خیلی خسته بود، بین دستان امیرالمومنین قرار گرفت و عرض کرد: گنج را به برادرم دادم و اکنون زیر دستانت هستم تا بر من حد را جاری کنی. امام علی (ع) فرمودند:

چه چیزی باعث شد برگردی درحالیکه میتوانستی فرار کنی؟

آن مرد گفت: ترسیدم که بگویند "وفای به عهد" از بین مردم رفت...

امیرالمونین از اباذر سوال کرد: چرا او را ضمانت کردی؟

ابوذر گفت: ترسیدم که بگویند "خیر رسانی و خوبی" از بین مردم رفت...

اولاد مقتول متأثر شدند و گفتند: ما از او گذشتیم... امیرالمومنین علیه السلام فرمود: چرا؟

گفتند: میترسیم که بگویند "بخشش و گذشت" از بین مردم رفت...

و اما من این پیام را برای شما فرستادم تا نگویند "دعوت به خیر" از میان مردم رفت...

[behnam5555]

داستان کوتاه

مــــــادر من فقط یک چشم داشت. من از اون متنفر بودم … اون همیشه مایه خجالت من بود. اون برای امرار معاش خانواده برای معلم ها و بچه مدرسه ای ها غذا می پخت. یک روز اومده بود دم در مدرسه که منو به خونه ببره خیلی خجالت کشیدم. آخه اونچطور تونست این کار رو بامن بکنه؟روز بعد یکی از همکلاسی ها منو مسخره کرد و گفت مامان تو فقط یک چشم داره! فقط دلم میخواست یک جوری خودم رو گم و گور کنم. کاش مادرم یه جوری گم و گور میشد … بهش گفتم اگه واقعا میخوای منو بخندونی و خوشحال کنی چرا نمیمیری؟اون هیچ جوابی نداد …. دلم میخواست از اون خونه برم و دیگه هیچ کاری با اون نداشته باشم! سخت درس خوندم و موفق شدم برای ادامه تحصیل به سنگاپور برم، اونجا ازدواج کردم،واسه خودم خونه خریدم، زن و بچه و زندگي … از زندگی، بچه ها و آسایشی که داشتم خوشحال بودم تا اینکه یه روز مادرم اومد به دیدن من.. اون سالها منو ندیده بود و همینطور نوه هاشو.. وقتی ایستاده بود دم در بچه ها به اون خندیدند و من سرش داد کشیدم که چراخودش رو دعوت کرده که بیاد اینجا، اونم بی خبر! سرش داد زدم: چطور جرات کردیبیای به خونه من و بجه ها رو بترسونی؟ گم شو از اینجا! همین حالا! اون به آرامی جواب داد: اوه خیلی معذرت میخوام مثل اینکه آدرس رو عوضی اومدمو بعد فوراً رفت و از نظر ناپدید شد. یک روز یک دعوتنامه اومد در خونه من درسنگاپور برای شرکت درجشن تجدید ديداردانش آموزان مدرسه ولی من به همسرم به دروغ گفتم که به یک سفر کاری میرم. بعد از مراسم ، رفتم به اون کلبه قدیمی خودمون؛ البته فقط از روی کنجکاوی. همسایه ها گفتن که اون مرده! اونا یک نامه به من دادند که اون ازشون خواسته بودکه بدن به من: ای عزیزترین پسرم،من همیشه به فکر تو بوده ام.. منو ببخش که به خونت اومدم و بچه ها تو ترسوندم! خیلی خوشحال شدم وقتی شنیدم داری میای اینجا.. ولی من ممکنه که نتونم ازجام بلند شم که بیامتورو ببینم! وقتی داشتی بزرگ میشدی از اینکه دائم باعث خجالت تو شدم خیلی متاسفم! آخه میدونی … وقتی تو خیلی کوچیک بودی تو یه تصادف یک چشمت رو از دست دادیبه عنوان یک مادر نمییتونستم تحمل کنم و ببینم که تو داری بزرگ میشی با یک چشم؛بنابراین مال خودم رو دادم به تو.. برای من اقتخار بود که پسرم میتونست با اون چشمبه جای من دنیایجدید رو بطور کامل ببینه.

[behnam5555]

داستان مرد شیاد و مردم بی سواد

روستایی بود دور افتاده كه مردم ساده دل و بی سوادی در آن سكونت داشتند. مردی شیاد از ساده لوحی آنان استفاده كرده و بر آنان به نوعی حكومت می كرد...
روستایی بود دور افتاده كه مردم ساده دل و بی سوادی در آن سكونت داشتند. مردی شیاد از ساده لوحی آنان استفاده كرده و بر آنان به نوعی حكومت می كرد.
برحسب اتفاق گذر یك معلم به آن روستا افتاد و متوجه دغلكاری های شیاد شد و او را نصیحت كرد كه از اغفال مردم دست بردارد و گرنه او را رسوا می كند. اما مرد شیاد نپذیرفت. بعد از اتمام حجت٬ معلم با مردم روستا از فریبكاری های شیاد سخن گفت و نسبت به حقه های او هشدار داد.

بعد از كلی مشاجره بین معلم و شیاد قرار بر این شد كه فردا در میدان روستا معلم و مرد شیاد مسابقه بدهند تا معلوم شود كدامیك باسواد و كدامیك بی سواد هستند. در روز موعود همه مردم روستا در میدان ده گرد آمده بودند تا ببینند آخر كار، چه می شود.
شیاد به معلم گفت: بنویس «مار»
معلم نوشت: مار
نوبت شیاد كه رسید شكل مار را روی خاك كشید.
و به مردم گفت: شما خود قضاوت كنید كدامیك از اینها مار است؟
مردم كه سواد نداشتند متوجه نوشته مار نشدند اما همه شكل مار را شناختند و به جان معلم افتادند تا می توانستند او را كتك زدند و از روستا بیرون راندند.

[behnam5555]

یرمردی در حالی که کودکی زخمی و خون‌آلود را در آغوش داشت با سرعت وارد بیمارستان شد و به پرستار گفت: «خواهش می‌کنم به داد این بچه برسید. ماشین بهش زد و فرار کرد.»
پرستار گفت: «این بچه نیاز به عمل داره باید پولشو قبل از بستری و عمل پرداخت کنید.»

پیرمرد گفت: «اما من پولی ندارم. حتی پدر و مادر این بچه رو هم نمی‌شناسم. خواهش می‌کنم عملش کنید. من پول رو تا شب فراهم می‌کنم و براتون میارم.»

پرستار گفت: «با دکتری که قراره بچه رو عمل کنه صحبت کنید.»

اما دکتر بدون اینکه به کودک نگاهی بیندازد گفت: «این قانون بیمارستانه، اول پول بعد عمل. باید پول قبل از عمل پرداخت بشه.»

صبح روز بعد همان دکتر سر مزار دختر کوچکش ماتش برده بود و به دیروز می‌اندیشید.
واقعا پول این‌قدر با ارزشه؟

[behnam5555]

پنج داستان کوتاه بسیار جالب و آموزنده


حکایت اول‎: ‎
شهسواری‎ ‎به دوستش گفت: بیا به کوهی که خدا آنجا زندگی می کند برویم.میخواهم ثابت کنم که‎ ‎اوفقط بلد است به ما دستور بدهد، ‏وهیچ کاری برای خلاص کردن ما از زیر بار مشقات نمی‎ ‎کند‎.
دیگری گفت: موافقم .اما من برای ثابت کردن ایمانم می آیم‎ .
وقتی به قله‎ ‎رسیدند ،شب شده بود. در تاریکی صدایی شنیدند:سنگهای اطرافتان را بار اسبانتان کنید‎ ‎وآنها را پایین ببرید‎
شهسوار اولی گفت:می بینی؟ بعداز چنین صعودی، از ما می خواهد‎ ‎که بار سنگین تری را حمل کنیم. محال است که اطاعت کنم‎ !
دیگری به دستور عمل کرد‎. ‎وقتی به دامنه کوه رسید،هنگام طلوع بود و انوار خورشید، سنگهایی را که شهسوار مومن‎ ‎با خود آورده ‏بود،روشن کرد. آنها خالص ترین الماس ها بودند‎…
مرشد می گوید‎: ‎تصمیمات خدا مرموزند،اما همواره به نفع ما هستند‎.‎
‎

‎ ‎حکایت‎ ‎دوم‎ : ‎
‎
رام‎ ‎کنندگان حیوانات سیرک برای مطیع کردن فیلها از ترفند ساده ای استفاده می کنند.زمانی‎ ‎که حیوان هنوز بچه است، یکی از پاهای او ‏را به تنه درختی می بندند. حیوان جوان هر‎ ‎چه تلاش می کند نمی تواند خود را از بند خلاص کند اندک اندک این عقیده که تنه درخت‏‎ ‎خیلی قوی تر از اوست در فکرش شکل می گیرد. وقتی حیوان بالغ و نیرومند شد ،کافی است‏‎ ‎شخصی نخی را به دور پای فیل ببندد و ‏سر دیگرش را به شاخه ای گره بزند. فیل برای رها‎ ‎کردن خود تلاشی نخواهد کرد .پای ما نیز ، همچون فیلها،اغلب با رشته های ضعیف و‎ ‎شکننده ای بسته شده است ، اما از آنجا که از بچگی قدرت تنه درخت را باور کرده ایم،‎ ‎به خود جرات تلاش کردن نمی دهیم، غافل از ‏اینکه: برای به دست آوردن آزادی، یک عمل‎ ‎جسورانه کافیست.‏‎ ‎
‎ ‎
حکایت‎ ‎سوم‎ : ‎
‎
مردی‎ ‎زیر باران از دهکده کوچکی می گذشت . خانه ای دید که داشت می سوخت و مردی را دید که‎ ‎وسط شعله ها در اتاق نشیمن ‏نشسته بود ..مسافر فریاد زد : هی،خانه ات آتش گرفته است‎! ‎مرد جواب داد : میدانم‎ .
مسافر گفت:پس چرا بیرون نمی آیی؟‎
مرد گفت:آخر بیرون‎ ‎باران می آید . مادرم همیشه می گفت اگر زیر باران بروی ، سینه پهلو میکنی‎
زائوچی‎ ‎در مورد این داستان می گوید : خردمند کسی است که وقتی مجبور شود بتواند موقعیتش را‎ ‎ترک کند‎ . ‎
‎ ‎
‎ ‎حکایت‎ ‎چهارم‎ : ‎
‎
مردی‎ ‎در نمایشگاهی گلدان می فروخت . زنی نزدیک شد و اجناس او را بررسی کرد . بعضی ها‎ ‎بدون تزیین بودند، اما بعضی ها هم ‏طرحهای ظریفی داشتند .زن قیمت گلدانها را پرسید‎ ‎و شگفت زده دریافت که قیمت همه آنها یکی است .او پرسید:چرا گلدانهای نقش ‏دار و‎ ‎گلدانهای ساده یک قیمت هستند ؟چرا برای گلدانی که وقت و زحمت بیشتری برده است همان‎ ‎پول گلدان ساده را می گیری؟‎
فروشنده گفت: من هنرمندم . قیمت گلدانی را که ساخته‎ ‎ام می گیرم. زیبایی رایگان است‎ . ‎
‎ ‎
‎ ‎حکایت‎ ‎پنجم‎ : ‎
‎
در‎ ‎روم باستان، عده ای غیبگو با عنوان سیبیل ها جمع شدند و آینده امپراتوری روم را در‎ ‎نه کتاب نوشتند.سپس کتابها را به تیبریوس ‏عرضه کردند . امپراطور رومی پرسید‎ : ‎بهایشان چقدر است؟‎
سیبیل ها گفتند: یکصد سکه طلا‎
تیبریوس آنها را با خشم از‎ ‎خود راند سیبیل ها سه جلد از کتابها را سوزاندند و بازگشتند و گفتند: قیمت همان صد‎ ‎سکه است‎ !
تیبریوس خندید و گفت:چرا باید برای چیزی که شش تا و نه تایش یک قیمت‎ ‎دارد بهایی بپردازم؟‎
سیبیل ها سه جلد دیگر را نیز سوزاندند و با سه کتاب باقی‎ ‎مانده برگشتند و گفتند:قیمت هنوز همان صد سکه است‏‎ .
تیبریوس با کنجکاوی تسلیم شد‎ ‎و تصمیم گرفت که صد سکه را بپردازد. اما اکنون او می توانست فقط قسمتی از آینده‎ ‎امپراطوریش را ‏بخواند‎ .
مرشد می گوید: قسمت مهمی از درس زندگی این است که با‎ ‎موقعیتها چانه نزنیم‎