|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#11
08-31-2009
|
|||
|
|||
من با توام
من با تو ام ای رفیق ! با تو همراه تو پیش می نهم گام در شادی تو شریک هستم بر جام می تو می زنم جام من با تو ام ای رفیق ! با تو دیری ست که با تو عهد بستم همگام تو ام ، بکش به راهم همپای تو ام ، بگیر دستم پیوند گذشته های پر رنج اینسان به توام نموده نزدیک هم بند تو بوده ام زمانی در یک قفس سیاه و تاریک رنجی که تو برده ای ز غولان بر چهر من است نقش بسته زخمی که تو خورده ای ز دیوان بنگر که به قلب من نشسته تو یک نفری ... نه ! بیشماری هر سو که نظر کنم ، تو هستی یک جمع به هم گرفته پیوند یک جبهه ی سخت بی شکستی زردی ؟ نه ! سفید ؟ نه ! سیه ، نه بالاتری از نژاد و از رنگ تو هر کسی و ز هر کجایی من با تو ، تو با منی هماهنگ 
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#12
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
ای زن
ای زن ، چه دلفریب و چه زیبایی گویی گل شکفته ی دنیایی گل گفتمت ، ز گفته خجل ماندم گل را کجاست چون تو دلارایی ؟ گل چون تو کی ، به لطف ، سخن گوید ؟ تنها تویی که نوگل گویایی گر نوبهار ، غنچه و گل زاید ای زن ، تو نوبهار همی زایی چون روی نغز طفل تو ، ایا کس کی دیده نو بهار تماشایی؟ ای مادر خجسته ی فرخ پی در جمع کودکان به چه مانایی؟ آن ماه سیمگون دل افروزی کاندر میان عقد ثریایی آن شمع شعله بر سر خود سوزی بزمی به نور خویش بیارایی از جسم و جان و راحت خود کاهی تا بر کسان نشاط بیفزایی تا جان کودکان تو آساید خود لحظه یی ز رنج نیاسایی گفتم ز لطف و مرحمتت اما آراسته به لطف نه تنهایی در عین مهر ، مظهر پیکاری شمشیری و نهفته به دیبایی از خصم کینه توز ، نیندیشی و ز تیغ سینه سوز ،نپروایی از کینه و ستیزه ی پی گیرت دشمن ، شکسته جام شکیبایی بر دوستان خود ، سر و جان بخشی بر دشمنان ، گناه نبخشایی چون چنگ نغمه ساز ، فرو خواندی در گوش مرد ، نغمه ی همتایی گفتی که : جفت و یار تو ام ، اما نی بهر عاشقی و نه شیدایی ما هر دو ایم رهرو یک مقصد بگذر ز خود پرستی و خودرایی دستم بگیر، از سر همراهی جورم بکش ، به خاطر همپایی زینت فزای مجمع تو ، امروز هر سو ، زنی است شهره به دانایی دارد طبیب راد خردمندت تقوای مرمی ،دم عیسایی چونان سخن سرای هنرمندت طوطی ندیده کس به شکرخایی استادتو ، به داتش همچون آب ره جسته در ضمایر خارایی بشکسته اند نغمه سرایانت بازار بلبلان ز خوش آوایی امروز ، سر بلندی و از امروز صد ره فزون به موسم فردایی این سان که در جبین تو می بینم کرسی نشین خانه ی شورایی بر سرنوشت خویش خداوندی در کار خویش ، آگه و دانایی ای زن ! به اتفاق ، کنون می کوش کز تنگنای جهل برون ایی بند نفاق پای تو می بندد این بند رابکوش که بگشایی ننگ است در صف تو جدایی ، هان نام نکو ،به ننگ ، نیالایی تا خود ز خواهشم چه بیندیشی تا خود به پاسخم چه بفرمایی
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#13
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
زن در زندان طلا
مرا زین چهره ی خندان مبینید که دل در سینه ام دریای خون است به کس این چشم پر نازم نگوید که حال این دل غمدیده چون است اگر هر شب میان بزم خوبان به سان مه میان اخترانم به گاه جلو و پکوبی و ناز اگر رشک آفرین دیگرانم اگر زیبایی و خوشبویی و لطف چو دست من ، گل مریم ندارد اگر این ناخن رنگین و زیبا ز مرجان دلفریبی کم ندارد اگر این سینه ی مرمرتراشم به گوهرهای خود قیمت فزوده اگر این پیکر سیمین پر موج به روی پرنیان بستر ، غنوده اگر بالای زیبای بلندم به بالا پوش خز ، بس دلفریب است میان سینه ی تنگم ، دلی هست که از هر گونه شادی بی نصیب است مرا عار اید از کاخی کهدر آن نه آزادی نه استقلال دارم مرا این عیش ، از اندوه خلق است ولی آوخ زبانی لال دارم نه تنها مرکب و کاخ توانگر میان دیگران ممتاز باید زن اشراف هم ملک است و این ملک ظریف و دلکش و طناز باید مرا خواهد اگر همبستر من دمادم با تجمل آشناتر مپندار ای زن عامی مپندار مرا از مرکب او پربهاتر چه حاصل زین همه سرهای حرمت که پیش پای کبر من گذارند ؟ که او فردا گرم از خود براند مرا پاس پشیزی هم ندارند لبم را بسته اند اندیشه ام نیست که زرین قفل او یا آهنین است نگوید مرغک افتاده در دام که بند پای من ، ابریشمین است مرا حسرت به بخت آن زن اید که مردی رنجبر همبستر اوست چننین زن ، زرخرید شوی خود نیست که همکار و شریک و همسر اوست تو ، ای زن ای زن جوینده ی راه چراغی هم به راه من فراگیر نیم بیگانه ، من هم دردمندم دمی هم دست لرزان مرا گیر
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#14
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
خون بها
مرکبی از توانگری مغرور آفتی شد به جان طفلی خرد طفل در زیر چرخ سنگینش جان به جان آفرین خویش سپرد پدر و مادر فقیرش را خلق از این ماجرا خبر دادند آن دو بدبخت روزگار سیاه شیون و آهو ناله سر دادند مادر از جانگدازی آن داغ بر سر نعش طفل رفت از هوش خشک شد اشک دیدگان پدر خیره در طفل ماند ، لال و خموش وان توانگر پیام داد چنین که : به در شما دوا بخشم غرق خون شد اگر چه طفل شما غم چه دارید ؟ خون بها بخشم ئای از این سفلگان که اندیشند زر به هر درد بی دواست ، دوا زر به همراه داغ می بخشند داغ را زر ، دوا کجاست ، کجا ؟ بار اول ، جواب آن پیغام بود پیدا که غیر عصیان نیست لیک معلوم شد ضعیفان را پنجه با زورمند ، آسان نیست عاقبت خون بها قبول افتاد زانکه جز آن چه رفت ، چاره نبود که به رد عطیه و انعام طفل را هستی ی دوباره نبود روزی آن داغدیده مادر را دوستی بی خبر ز یار و دیار فارغ از ماجرای محنت دوست آمد از بهر پرسش و دیدار نگهی خیره ، هر طرف ، افکند خانه را با گذشته کرد قیاس با گلیمی اتاق زینت داشت روی در بود پرده یی کرباس در زوایای فقر ، این ثروت سخت در چشم زن بعید آمد نگهش زیرکانه می پرسید کاین تجمل چسان پدید آمد ؟ مادر داغدیده گفتی خواند که چه پرسش به دیدگان زن است کرد دیوانه وار ناله و گفت وای !این خون بهای طفل من است
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#15
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
آغوش رنجها
وه ! که یک اهل دل نمی یابم که به او شرح حال خود گویم محرمی کو که ، یک نفس ، با او قصه ی پر ملال خود گویم ؟ هر چه سوی گذشته می نگرم جز غم و رنج حاصلم نبود چون به اینده چشم می دوزم جز سیاهی مقابلم نبود غمگساران محبتی ! که دگر غم ز تن طاقت و توانم برد طاقت و تاب و صبر و آرامش همگی هیچ نیمه جانم برد گاه گویم که : سر به کوه نهم سیل آسا خروش بردارم رشده ی عمر و زندگی ببرم بار محنت ز دوش بردارم کودکانم میان خاطره ها پیش ایند و در برم گیرند دست القت به گردنم بندند بوسه ی مهر از سرم گیرند پسرانم شکسته دل ،پرسند کیست آخر ، پس از تو ، مادر ما ؟ که ز پستان مهر ، شیر نهد بر لب شیرخوار خواهر ما ؟ کودکان عزیز و دلبندم زندگانی مراست بار گران لیک با منتش به دوش کشم که نیفتد به شانه ی دگران
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#16
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
معلم و شاگرد
بانگ برداشتم : آه دختر وای ازین مایه بی بند و باری بازگو ، سال از نیمه بگذشت از چه با خود کتابی نداری ؟ می خرم ؟ کی ؟ همین روزها آه آه ازین مستی و سستی و خواب معنی ی وهده های تو این است نوشدارو پس از مرگ سهراب از کتاب رفیقان دیگر نیک دانم که درسی نخواندی دیگران پیش رفتند و اینک این تویی کاین چنین باز ماندی دیده ی دختران بر وی افتاد گرم از شعله ی خود پسندی دخترک دیده را بر زمین دوخت شرمگین زینهمه دردمندی گفتی از چشمم آهسته دزدید چشم غمگین پر آب خود را پا ، پی پا نهاد و نهان کرد پارگی های جوراب خود را بر رخش از عرشق شبنم افتاد چهره ی زرد او زردتر شد گوهری زیر مژگان درخشید دفتر از قطره یی اشک ، تر شد اشک نه ، آن غرور شکسته بی صدا ، گشته بیرون ز روزن پیش من یک به یک فاش می کرد آن چه دختر نمی گفت با من چند گویی کتاب تو چون شد ؟ بگذر از من که من نان ندارم حاصل از گفتن درد من چیست دسترس چون به درمان ندارم ؟ خواستم تا به گوشش رسانم ناله ی خود که : ای وای بر من وای بر من ، چه نامهربانم شرمگینم ببخشای بر من نی تو تنها ز دردی روانسوز روی رخسار خود گرد داری اوستادی به غم خو گرفته همچو خود صاحب درد داری خواستم بوسمش چهر و گویم ما ، دو زاییده ی رنجچ و دردیم هر دو بر شاخه ی زندگانی برگ پژمرده از باد سردیم لیک دانستم آنجا که هستم جای تعلیم و تدریس پندست عجز و شوریدگی از معلم در بر کودکان ناپسندست بر جگر سخت دندان فشردم در گلو ناله ها را شکستم دیده می سوخت از گرمی ی اشک لیک بر اشک وی راه بستم با همه درد و آشفتگی باز چهره ام خشک و بی اعتنا بود سوختم از غم و کس ندانست در درونم چه محشر به پا بود
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#17
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
نگاه آشنا
ای شرمگین نگاه غم آلود پیوسته در گریز چرایی ؟ با خنده ی شکفته ز مهرم آهسته در ستیز چرایی ؟ شاید که صاحب تو ، به خود گفت در هیچ زن عمیق نبیند تا هیچگه ز هیچ پری رو نقشی به خاطرش ننشیند اما ز من گریز روا نیست من ، خوب ، آشنای تو هستم اینسان که رنج های تو دانم گویی که من به جای تو هستم باور نمی کنی اگر از من بشنو که ماجرای تو گویم در خاطرم هر ن چه نشانی است یک یک ، ز تو ، برای تو گویم هنگام رزم دشمن بدخواه بی رحم و آتشین ، تو نبودی ؟ گاه ز پا فتادن یاران کین توز و خشمگین ، تو نبودی ؟ هنگام بزم ، این تو نبودی از شوق ، دلفروز و درخشان ، جان بخش چون فروغ سحرگاه رخشنده چون ستاره ی تابان ؟ در تنگی و سیاهی زندان سوزنده چون شرار تو بودی آرام و بی تزلزل و ثابت با عزم استوار تو بودی اینک درین کشکش تحقیر خاموش و پر غرور تویی ، تو از افترا و تهمت دشمن آسوده و به دور تویی ، تو ای شرمگین نگاه غم آلود دیدی که آشنای تو هستم ؟ هنگام رستخیز ثمربخش همرزم پا به جای تو هستم ؟
|
|
#18
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
سرود نان
مطرب دوره گرد باز آمد نغمه زد ساز نغمه پردازش سوز آوازه خوان دف در دست شد هماهنگ ناله سازش ای کوبان و دست افشان شد دلقک جامه سرخ چهره سیاه شیزی ز جمع بستاند سر خویش بر گرفت کلاه گرم شد با ادا و شوخی ی او رامشگران بازاری چشمکی زد به دختری طناز خنده یی زد به شیخ دستاری کودکان را به سوی خویش کشید که : بهار است و عید می اید مقدم فرخ است و فیروز است شادی از من پدید می اید این منم ، پی نوبهار منم که به شادی سرود می خوانم لیک ، آهسته ، نغمه اش می گفت که نه از شادیم پی نانم مطرب دوره گرد رفت و ، هنوز نغمه یی خوش به یاد دارم از او می دوم سوی ساز کهنه ی خویش که همان نغمه را برآرم از او
|
|
#19
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
نغمه ی روسبی
بده آن قوطی سرخاب مرا رنگ به بی رنگی ی خویش روغن ، تا تازه کنم پژمرده ز دلتنگی خویش بده آن عطر که میشکین سازم گیسوان را و بریزم بر دوش بده آن جامه ی تنگم که مسان تنگ گیرند مرا در آغوش بده آن تور که عریانی را در خمش جلوه دو چندان بخشم هوس انگیزی و آشوبگری ه سر و سینه و پستان بخشم بده آن جام که سرمست شوم خنی خود خنده زنم چهره ی ناشاد غمین هره یی شاد و فریبنده زنم وای از آن همنفسی دیشب من ه روانکاه و توانفرسا بود لیک پرسید چو از من ، گفتم ندیدم که چنین زیبا بود وان دگر همسر چندین شب پیش او همان بود که بیمارم کرد آنچه پرداخت ، اگر صد می شد درد ، زان بیشتر آزارم کرد پر کس بی کسم و زین یاران غمگساری و هواخواهی نیست لاف دلجویی بسیار زنند جز لحظه ی کوتاهی نیست نه مرا همسر و هم بالینی که کشد ست وفا بر سر من نه مرا کودکی و دلبندی که برد زنگ غم از خاطر من آه ، این کیست که در می کوبد ؟ همسر امشب من می اید کاین زمان شادی او می باید لب من ای لب نیرنگ فروش بر غمم پرده یی از راز بکش تا مرا چند درم بیش دهند خنده کن ، بوسه بزن ، ناز بکش
|
|
#20
07-02-2010
|
||||
|
||||
|
سیمین بهبهانی
زنی را می شناسم من که شوق بال و پر دارد ولی از بس که پر شور است دو صد بیم از سفر دارد زنی را می شناسم من که در یک گوشه ی خانه میان شستن و پختن درون آشپزخانه سرود عشق می خواند نگاهش ساده و تنهاست صدایش خسته و محزون امیدش در ته فرداست زنی را می شناسم من که می گوید پشیمان است چرا دل را به او بسته کجا او لایق آنست زنی هم زیر لب گوید گریزانم از این خانه ولی از خود چنین پرسد چه کس موهای طفلم را پس از من می زند شانه؟ زنی آبستن درد است زنی نوزاد غم دارد زنی می گرید و گوید به سینه شیر کم دارد زنی را با تار تنهایی لباس تور می بافد زنی در کنج تاریکی نماز نور می خواند زنی خو کرده با زنجیر زنی مانوس با زندان تمام سهم او اینست نگاه سرد زندانبان زنی را می شناسم من.... زنی را می شناسم من.... که می میرد ز یک تحقیر ولی آواز می خواند که این است بازی تقدیر زنی با فقر می سازد زنی با اشک می خوابد زنی با حسرت و حیرت گناهش را نمی داند زنی واریس پایش را زنی درد نهانش را ز مردم می کند مخفی که یک باره نگویندش چه بد بختی چه بد بختی زنی را می شناسم من که شعرش بوی غم دارد ولی می خندد و گوید که دنیا پیچ و خم دارد زنی را می شناسم من که هر شب کودکانش را به شعر و قصه می خواند اگر چه درد جانکاهی درون سینه اش دارد زنی می ترسد از رفتن که او شمعی ست در خانه اگر بیرون رود از در چه تاریک است این خانه زنی شرمنده از کودک کنار سفره ی خالی که ای طفلم بخواب امشب بخواب آری و من تکرار خواهم کرد سرود لایی لالایی زنی را می شناسم من که رنگ دامنش زرد است شب و روزش شده گریه که او نازای پردرد است زنی را می شناسم من که نای رفتنش رفته قدم هایش همه خسته دلش در زیر پاهایش زند فریاد که بسه زنی را می شناسم من که با شیطان نفس خود هزاران بار جنگیده و چون فاتح شده آخر به بدنامی بد کاران تمسخر وار خندیده زنی آواز می خواند زنی خاموش می ماند زنی حتی شبانگاهان میان کوچه می ماند زنی در کار چون مرد است به دستش تاول درد است ز بس که رنج و غم دارد فراموشش شده دیگر جنینی در شکم دارد زنی در بستر مرگ است زنی نزدیکی مرگ است سراغش را که می گیرد نمی دانم؟ شبی در بستری کوچک زنی آهسته می میرد زنی هم انتقامش را ز مردی هرزه می گیرد زنی را می شناسم من زنی را....  « بانو سیمین بهبهانی»
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 06:53 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.