|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر و ادبیات در این قسمت شعر داستان و سایر موارد ادبی دیگر به بحث و گفت و گو گذاشته میشود |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#11
02-27-2010
|
||||
|
||||
بلقیس بهزادی:
دفتر شرجی زده: پشت سر خستگی راه و بیبان سکوت پیش رو کوچه بن بست و خیابان سکوت مثل یک جمله به پایان خودم نزدیکم منتظر منتظر نقطه پایان سکوت من و این دفتر شرجی زده از بس بی شعر خیره بر خویش نشستیم در ایوان سکوت منتشر می شود از ما به همین زودی ها حجمی اندازه دلتنگی دیوان سکوت ناودانها همه خاموش تر از من شده اند من و بی چتر ترین پرسه و باران سکوت شانه های تو اگر بود سر پر شورم اینچنین خسته نمی ماند به دامان سکوت. 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#12
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
جواد ضمیری:
شرقی ترین: بیا از خوشه چشمت مرا انگور باران کن شبی ای مرد تنها را به شعری تازه مهمان کن نگاه برف پوش ارزوهایم به راه توست بیا شرقی ترین من طلوعی در زمستان کن هلا ای مرهم گل زخمهای اتشین من شبی بر شانه هایم گیسوانت را پریشان کن ببین از اتشت امشب تنوری در دل اماده است و تو کولی صفت فکری برای پختن نان کن نشسته در کمین چشمهایت گله ای از گرگ بیا و خویش را در دستهای عشق پنهان کن.
|
|
#13
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
فرزانه فرخی نژاد:
ظهور لحظه های کودکی: در برگریز روحم پاییز گریه می کرد بر زردی نگاهم جالیز گریه می کرد یک روز از دل من مهتاب می گرفتند امروز بر افولم دهلیز گریه می کرد انسوتر از عطش بود در برکه های تشنه یک اسمان تغزل ناچیز گریه می کرد بر شانه نحیفم دستت چو مار روئید ضحاک در غم من یکریز گریه می کرد شیرین که تیشه می خورد از زخمهای فرهاد باور کنید در خویش پرویز گریه می کرد.
|
|
#14
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
اردشیر شریفی:
بازگشت: می رسم یک شب از این کوچه به دنیای خودم باهمین اسب دلاهنگ و همین پای خودم می شود بغض من ودفتر شرجی زده باز حجمی از سادگی و شرم غزلهای خودم کوله بارم پر دلتنگی نیمای جنوب اقتباس دل رنجیده و تنهای خودم طرح یک خاطره در دورترین سمت جنوب می کشد چلچله ها را به تماشای خودم بگذارید در این فاصله لنگر بزنم خسته ام دیگر ازاین پرسه بیجای خودم واژه های من از این موج شکن می ترسند بسکه خواباندمشان در دل دریای خودم در شبی یخ زده با حسرت این بال کبود من ویک فاصله پرواز به فردای خودم.
|
|
#15
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
کلثوم معماری:
فالگیر» توی این جهان بگو کی ام چکاره ام من پر از دروغهای پاره پاره ام فالگیر حیله گر بگو چه می شود سرنوشت شعرهای نیمه کاره ام طالع مرا بخوان مگو که گم شده است پشت کهکشان بی کس ستاره ام باد هول می وزد به سایه های شهر یا من از مترسکان بی قواره ام سوز می وزد بگو تبار من کجاست من به سردی اجاقشان شراره ام این خطوط دست من بیا بگو بگو انچه را به من نگفته استخاره ام.
|
|
#16
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
عبدالحمید انصاری نصب:
باران> در گوش شب صدایم باران اگر ببارد انبوه زخمهایم باران اگر ببارد در اسمان ابری دودی ز رعد جاری گم می شود صدایم باران اگر ببارد اشفته خیس خسته در اختیار باران من اینچنین چرایم باران اگر ببارد باران اگر ببارد از غصه ها رهایم از غصه ها رهایم باران اگر ببارد فعلا خدا نگه دار تا فرصتی دوباره چون ممکن است نیایم باران اگر ببارد فردا طراوتی سبز می بارد از وجودم امروز در دعایم باران اگر بیاید.
|
|
#17
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
رعنا روحانی:
مثل تمام قفس ها> پیچیده اواز رفتن بر شانه سجده گاهت گل کرده تسبیح باران در جانماز نگاهت یخ بسته اینجا دوباره هفت اسمان بی حضورت با من بگو از رسیدن تا استوای نگاهت پای ضریح نگاهت دستم به دامان نور است چشمک بزن ای ستاره با زائر بی پناهت این کوچه خو می کند باز با یاد تنها مسافر پیچیده اواز رفتن ای اسمان سر پناهت.
|
|
#18
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
فریبرز نظری:
برف های روی نیمکت> مسافری که مرد از قطار جا ماند روی ریلهای انتظار جا ماند بلیط های او همیشه خیس بودند و چند تکه اشک بر مزار جا ماند چه دانه دانه و زنهای سرخ می چید میان شعرهای او انار جا ماند و با پرنده ها درخت اب می داد وبرگها که ریخت یک بهار جا ماند و برف ها که روی نیمکت نوشتند مسافری دوباره از قطار جا ماند.
|
|
#19
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
فقیه نظری:
عروسک> اگر سکوت من پر از صدا شود و زخم کهنه ام دوباره وا شود غریب اسمان باغ قصه ام فقط به مرگ قاصدک رضا شود دوباره اشنای جاده های خیس اسیر حجم مبهم چرا شود و قاضی چکاوک و تفنگ سرخ فضای سرب و طرح ماجرا شود عصای کهنه را به من نمی دهد مگر که پای خسته ام عصا شود عروسک سیه خبر خدا کند عروسی عروسکت عزا شود.
|
|
#20
02-27-2010
|
||||
|
||||
|
پروانه قاسمی:
کوچ پروانه ها> تو بودی غزلهای حیرانیم ببین بی تو روحی بیابانیم چه می شد اگر باز چشم تو بود هم اواز چشمان بارانیم دوباره نگاهت مرا می سرود در اغاز فصل پریشانیم و می شد که خورشید باریده بود به دست سپاه زمستانیم پر از کوچ پروانه ها شد هوا دریغا که من باز زندانیم.
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 01:23 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.