|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#11
02-06-2008
|
||||
|
||||
ناژو
دور از گزند و تيررس رعد و برق و باد وز معبر قوافل ايام رهگذر با ميوده ي هميشگيش ،سبزي مدام ناژوي سالخورد فرو هشته بال و پر او در جوار خويش ديده ست بارها بس مرغهاي مختلف الوان نشسته اند بر بيدهاي وحشي و اهلي چنارها پر جست و خيز و بيهوده گو طوطي بهار انديشناك قمري تابستان اندوهگين قناري پاييز خاموش و خسته زاغ زمستان اما او با ميوه ي هميشگيش ، سبزي مدام عمري گرفته خو گفتمش برف ؟ گفت : بر اين بام سبز فام چون مرغ آرزوي تو لختي نشست و رفت گفتم تگرگ ؟ چتر به سردي تكاند و گفت چندي چو اشك شوق تو ، اميد بست و رفت
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#12
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
ياد
هرگز فراموشم نخواهد گشت ، هرگز آن شب كه عالم عالم لطف و صفا بود من بودم و توران و هستي لذتي داشت وز شوق چشمك مي زد و رويش به ما بود ماه از خلال ابرهاي پاره پاره چون آخرين شبهاي شهريور صفا داشت آن شب كه بود از اولين شبهاي مرداد بوديم ما بر تپه اي كوتاه و خاكي در خلوتي از باغهاي احمد آباد هرگز فراموشم نخواهد گشت ، هرگز پيراهني سربي كه از آن دستمالي دزديده بودم چون كبوترها به تن داشت از بيشه هاي سبز گيلان حرف مي زد آرامش صبح سعادت در سخن داشت آن شب كه عالم عالم لطف و صفا بود گاهي سكوتي بود ، گاهي گفت و گويي با لحن محبوبانه ، قولي ، يا قراري گاهي لبي گستاخ ، يا دستي گنهكار در شهر زلفي شبروي مي كرد ، آري من بودم و توران و هستي لذتي داشت آرامشي خوش بود ، چون آرامش صلح آن خلوت شيرين و اندك ماجرا را روشنگران آسمان بودند ، ليكن بيش از حريفان زهره مي پاييد ما را وز شوق چشمك مي زد و رويش به ما بود آن خلوت از ما نيز خالي گشت ، اما بعد از غروب زهره ، وين حالي دگر داشت او در كناري خفت ، من هم در كناري در خواب هم گويا به سوي ما نظر داشت ماه از خلال ابرهاي پاره پاره
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#13
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
شعر
چون پرنده اي كه سحر با تكانده حوصله اش مي پرد ز لانه ي خويش با نگاه پر عطشي مي رود برون شاعر صبحدم ز خانه ي خويش در رهش ، گذرگاهش هر جمال و جلوه كه نيست يا كه هست ، مي نگرد آن شكسته پير گدا و آن دونده آب كدر وان كبوتري كه پرد در رهش گذرگاهش هر خروش و ناله كه هست يا كه نيست ، مي شنود ز آن صغير دكه به دست و آن فقير طاليع بين و آن سگ سيه كه دود ز آنچه ها كه ديد و شنيد پرتوي عجولانه در دلش گذارد رنگ گاه از آنچه مي بيند چون نگاه دويانه دور ماند صد فرسنگ چون عقاب گردون گرد صيد خود در اوج اثير جويد و نمي جويد يا بسان آينه اي ز آن نقوش زود گذر گويد و نمي گويد با تبسمي مغرور ناگهان به خويش آيد ز آنچه ديد يا كه شنود در دلش فتد نوري وين جوانه ي شعر است نطفه اي غبار آلود قلب او به جوش آيد سينه اش كند تنگي ز آتشي گدازنده ارغنون روحش را سخت در خروش آرد يك نهان نوازنده زندگي به او داده است با سپارشي رنگين پرتوي ز الهامي شاعر پريشانگرد راه خانه گيرد پيش با سريع تر گامي بايد او كند كاري كز جرقه اي كم عمر شعله اي برقصاند وز نگاه آن شعله يا كند تني را گرم يا دلي را بسوزاند تا قلم به كف گيرد خورد و خواب و آسايش مي شود فراموشش افكند فرشته ي شعر سايه بر سر چشمش پرده بر در گوشش نامه ها سيه گردد خامه ها فرو خشكد شمعها فرو ميرد نقشها برانگيزد تا خيال رنگيني نقيش شعر بپذيرد مي زند بر آن سايه از ملال يك پاييز از غروب يك لبخند انتظار يك مادر افتخار يك مصلوب اعتماد يك سوگند روشنيش مي بخشد با تبسم اشكي يا فروغ پيغامي پرده مي كشد بر آن از حجاب تشبيهي يا غبار ايهامي و آن جرقه ي كم عمر شعله اي شود رقصان در خلال بس دفتر تا كه بيندش رخسار ؟ تا چه باشدش مقدار ؟ تا چه آيدش بر سر ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#14
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چون پرنده اي كه سحر
با تكانده حوصله اش مي پرد ز لانه ي خويش با نگاه پر عطشي مي رود برون شاعر صبحدم ز خانه ي خويش در رهش ، گذرگاهش هر جمال و جلوه كه نيست يا كه هست ، مي نگرد آن شكسته پير گدا و آن دونده آب كدر وان كبوتري كه پرد در رهش گذرگاهش هر خروش و ناله كه هست يا كه نيست ، مي شنود ز آن صغير دكه به دست و آن فقير طاليع بين و آن سگ سيه كه دود ز آنچه ها كه ديد و شنيد پرتوي عجولانه در دلش گذارد رنگ گاه از آنچه مي بيند چون نگاه دويانه دور ماند صد فرسنگ چون عقاب گردون گرد صيد خود در اوج اثير جويد و نمي جويد يا بسان آينه اي ز آن نقوش زود گذر گويد و نمي گويد با تبسمي مغرور ناگهان به خويش آيد ز آنچه ديد يا كه شنود در دلش فتد نوري وين جوانه ي شعر است نطفه اي غبار آلود قلب او به جوش آيد سينه اش كند تنگي ز آتشي گدازنده ارغنون روحش را سخت در خروش آرد يك نهان نوازنده زندگي به او داده است با سپارشي رنگين پرتوي ز الهامي شاعر پريشانگرد راه خانه گيرد پيش با سريع تر گامي بايد او كند كاري كز جرقه اي كم عمر شعله اي برقصاند وز نگاه آن شعله يا كند تني را گرم يا دلي را بسوزاند تا قلم به كف گيرد خورد و خواب و آسايش مي شود فراموشش افكند فرشته ي شعر سايه بر سر چشمش پرده بر در گوشش نامه ها سيه گردد خامه ها فرو خشكد شمعها فرو ميرد نقشها برانگيزد تا خيال رنگيني نقيش شعر بپذيرد مي زند بر آن سايه از ملال يك پاييز از غروب يك لبخند انتظار يك مادر افتخار يك مصلوب اعتماد يك سوگند روشنيش مي بخشد با تبسم اشكي يا فروغ پيغامي پرده مي كشد بر آن از حجاب تشبيهي يا غبار ايهامي و آن جرقه ي كم عمر شعله اي شود رقصان در خلال بس دفتر تا كه بيندش رخسار ؟ تا چه باشدش مقدار ؟ تا چه آيدش بر سر ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#15
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
سگها و گرگها
1 هوا سرد است و برف آهسته بارد ز ابري ساكت و خاكستري رنگ زمين را بارش مثقال ، مثقال فرستد پوشش فرسنگ ، فرسنگ سرود كلبه ي بي روزن شب سرود برف و باران است امشب ولي از زوزه هاي باد پيداست كه شب مهمان توفان است امشب دوان بر پرده هاي برفها ، باد روان بر بالهاي باد ، باران درون كلبه ي بي روزن شب شب توفاني سرد زمستان آواز سگها زمين سرد است و برف آلوده و تر هواتاريك و توفان خشمناك است كشد - مانند گرگان - باد ، زوزه ولي ما نيكبختان را چه باك است ؟ كنار مطبخ ارباب ، آنجا بر آن خاك اره هاي نرم خفتن چه لذت بخش و مطبوع است ، و آنگاه عزيزم گفتم و جانم شنفتن وز آن ته مانده هاي سفره خوردن و گر آن هم نباشد استخواني چه عمر راحتي دنياي خوبي چه ارباب عزيز و مهرباني ولي شلاق ! اين ديگر بلايي ست بلي ، اما تحمل كرد بايد درست است اينكه الحق دردناك است ولي ارباب آخر رحمش آيد گذارد چون فروكش كرد خشمش كه سر بر كفش و بر پايش گذاريم شمارد زخمهايمان را و ما اين محبت را غنيمت مي شماريم 2 خروشد باد و بارد همچنان برف ز سقف كلبه ي بي روزن شب شب توفاني سرد زمستان زمستان سياه مرگ مركب آواز گرگها زمين سرد است و برف آلوده و تر هوا تاريك و توفان خشمگين است كشد - مانند سگها - باد ، زوزه زمين و آسمان با ما به كين است شب و كولاك رعب انگيز و وحشي شب و صحراي وحشتناك و سرما بلاي نيستي ، سرماي پر سوز حكومت مي كند بر دشت و بر ما نه ما را گوشه ي گرم كنامي شكاف كوهساري سر پناهي نه حتي جنگلي كوچك ، كه بتوان در آن آسود بي تشويش گاهي دو دشمن در كمين ماست ، دايم دو دشمن مي دهد ما را شكنجه برون : سرما درون : اين آتش جوع كه بر اركان ما افكنده پنجه دو ... اينك ... سومين دشمن ... كه ناگاه برون جست از كمين و حمله ور گشت سلاح آتشين ... بي رحم ... بي رحم نه پاي رفتن و ني جاي برگشت بنوش اي برف ! گلگون شو ، برافروز كه اين خون ، خون ما بي خانمانهاست كه اين خون ، خون گرگان گرسنه ست كه اين خون ، خون فرزندان صحراست درين سرما ، گرسنه ، زخم خورده ، دويم آسيمه سر بر برف چون باد وليكن عزت آزادگي را نگهبانيم ، آزاديم ، آزاد
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#16
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
جرقه
به چشمان سياه و روي شاداب و صفاي دل گل باغ شب و دريا و مهتاب است پنداري درين تاريك شب ، با اين خمار و خسته جانيها خوش آيد نقش او در چشم من ، خواب است پنداري
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#17
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
لحظه دیدار نزدیکست ؛ ..
- باز من دیوانه ام ، مستم ؛ - باز میلرزد دلم ، دستم ؛ - باز گوئی در جهان دیگری هستم ! - . . . های ! مپریشی صفای زلفکم را ، دست ! های ! مخراشی بغفلت گونه ام را ، تیغ ! - وآبرویم را نریزی ، دل ! ای نخورده مست ! لحظه دیدار نزدیکست ..
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#18
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
ماچون دو دریچه روبروی هم ،
آگاه زِ هر بگو مگوی هم ، هر روز سلام و پرسش و خنده .. هر روز قرار روز آینده . """"""""" عمر آینه بهشت ، اما ؛ آه .. بیش از شب و روزِ تیر و دی کوتاه ! اکنون دل من شکسته و خسته ست ؛ زیرا یکی از دریچه ها بسته ست ! نه مهر فسون ، نه ماه جادو کرد ؛ نفرین یه سفر که هرچه کرد ، او کرد .. !!
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#19
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
منزلی در دوردست
منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را اینچنین دانسته بودم ، وین چنین دانم لیک ای ندانم چون و چند ! ای دور تو بسا کاراسته باشی به ایینی که دلخواه ست دانم این که بایدم سوی تو آمد ، لیک کاش این را نیز می دانستم ، ای نشناخته منزل که از این بیغوله تا آنجا کدامین راه یا کدام است آن که بیراه ست ای برایم ، نه برایم ساخته منزل نیز می دانستم این را ، کاش که به سوی تو چها می بایدم آورد دانم ای دور عزیز ! این نیک می دانی من پیاده ی ناتوان تو دور و دیگر وقت بیگاه ست کاش می دانستم این را نیز که برای من تو در آنجا چها داری گاه کز شور و طرب خاطر شود سرشار می توانم دید از حریفان نازنینی که تواند جام زد بر جام تا از آن شادی به او سهمی توان بخشید ؟ شب که می اید چراغی هست ؟ من نمی گویم بهاران ، شاخه ای گل در یکی گلدان یا چو ابر اندهان بارید ، دل شد تیره و لبریز ز آشنایی غمگسار آنجا سراغی هست ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#20
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
کتیبه
فتاده تخته سنگ آنسوی تر ، انگار کوهی بود و ما اینسو نشسته ، خسته انبوهی زن و مرد و جوان و پیر همه با یکدیگر پیوسته ، لیک از پای و با زنجیر اگر دل می کشیدت سوی دلخواهی به سویش می توانستی خزیدن ، لیک تا آنجا که رخصت بود تا زنجیر ندانستیم ندایی بود در رویای خوف و خستگیهامان و یا آوایی از جایی ، کجا ؟ هرگز نپرسیدیم چنین می گفت فتاده تخته سنگ آنسوی ، وز پیشینیان پیری بر او رازی نوشته است ، هرکس طاق هر کس جفت چنین می گفت چندین بار صدا ، و آنگاه چون موجی که بگریزد ز خود در خامشی می خفت و ما چیزی نمی گفتیم و ما تا مدتی چیزی نمی گفتیم پس از آن نیز تنها در نگه مان بود اگر گاهی گروهی شک و پرسش ایستاده بود و دیگر سیل و خستگی بود و فراموشی و حتی در نگه مان نیز خاموشی و تخته سنگ آن سو اوفتاده بود شبی که لعنت از مهتاب می بارید و پاهامان ورم می کرد و می خارید یکی از ما که زنجیرش کمی سنگینتر از ما بود ، لعنت کرد گوشش را و نالان گفت : باید رفت و ما با خستگی گفتیم : لعنت بیش بادا گوشمان را چشممان را نیز باید رفت و رفتیم و خزان رفتیم تا جایی که تخته سنگ آنجا بود یکی از ما که زنجیرش رهاتر بود ، بالا رفت ، آنگه خواند کسی راز مرا داند که از اینرو به آنرویم بگرداند و ما با لذتی این راز غبارآلود را مثل دعایی زیر لب تکرار می کردیم و شب شط جلیلی بود پر مهتاب هلا ، یک ... دو ... سه .... دیگر پار هلا ، یک ... دو ... سه .... دیگر پار عرقریزان ، عزا ، دشنام ، گاهی گریه هم کردیم هلا ، یک ، دو ، سه ، زینسان بارها بسیار چه سنگین بود اما سخت شیرین بود پیروزی و ما با آشناتر لذتی ، هم خسته هم خوشحال ز شوق و شور مالامال یکی از ما که زنجیرش سبکتر بود به جهد ما درودی گفت و بالا رفت خط پوشیده را از خک و گل بسترد و با خود خواند و ما بی تاب لبش را با زبان تر کرد ما نیز آنچنان کردیم و سکت ماند نگاهی کرد سوی ما و سکت ماند دوباره خواند ، خیره ماند ، پنداری زبانش مرد نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری ، ما خروشیدیم بخوان ! او همچنان خاموش برای ما بخوان ! خیره به ما سکت نگا می کرد پس از لختی در اثنایی که زنجیرش صدا می کرد فرود آمد ، گرفتیمش که پنداری که می افتاد نشاندیمش بدست ما و دست خویش لعنت کرد چه خواندی ، هان ؟ مکید آب دهانش را و گفت آرام نوشته بود همان کسی راز مرا داند که از اینرو به آرویم بگرداند نشستیم و به مهتاب و شب روشن نگه کردیم و شب شط علیلی بود
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 07:16 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.