شاهنامه خوانی

[273]

دل من چو نور اندر آن تیره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب

[273]

بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن

[273]

پری و پلنگ انجمن کرد و شیر
ز درندگان گرگ و ببر دلیر

[273]

بیازید هوشنگ چون شیر چنگ
جهان کرد بر دیو نستوه تنگ

[273]

جهان فریبنده را گرد کرد
ره سود بنمود و خود مایه خورد

[273]

پسر بد مراو را یکی هوشمند
گرانمایه طهمورث دیوبند

[273]

ز پویندگان هر چه بد تیزرو
خورش کردشان سبزه و کاه و جو

[273]

چو این کرده شد ماکیان و خروس
کجا بر خرو شد گه زخم کوس

[273]

چنین گفت کاین را ستایش کنید
جهان آفرین را نیایش کنید

[273]

خنیده به هر جای شهرسپ نام
نزد جز به نیکی به هر جای گام