|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#281
01-28-2010
|
||||
|
||||
اي آسمان زيبا امشب دلم گرفته از هاي و هوي دنيا امشب دلم گرفته يک سينه غرق مستي دارد هواي باران از اين خراب رسوا امشب دلم گرفته امشب خيال دارم تا صبح گريه کنم شرمنده ام خدايا امشب دلم گرفته خون دل شکسته بر ديدگان تشنه بايد شود هويدا امشب دلم گرفته ساقي عجب صفايي دارد پياله ي تو پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته گفتي خيال بس کن فرمايشت متين است فردا به چشم اما امشب دلم گرفته ..
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#282
01-31-2010
|
||||
|
||||
|
کاش در دهکده عشق فراوانی بود
توی بازار صداقت کمی ارزانی یود کاش اگر گاه کمی لطف به هم میکردیم مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود کاش به حرمت دلهای مسافر هر شب روی شفاف تزین خاطره مهمانی بود کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد قرض می داد به ما هرچه پریشانی بود کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود مثل حافظ که پر از معجزه و الهامست کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود چه قدر شعر نوشتیم برای باران غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود کاش سهراب نمی رفت به این زودی ها دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود کاش دل ها پر افسانه ی نیما می شد و به یادش همه شب ماه چراغانی بود کاش اسم همه دخترکان اینجا نام گلهای پر از شبنم ایرانی بود کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود کاش دنیای دل ما شبی از این شبها غرق هر چیز که می خواهی و می دانی بود دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم راز این شعر همین مصرع پایانی بود
__________________
|
|
#283
01-31-2010
|
|||
|
|||
|
رفتی و در باورم باران گرفت
خاطراتت در وجودم جان گرفت در عبور از فصل باران های سرد با تو بودن نقطهء پایان گرفت با تو بودن عادت دیرینه بود روزگار از من تورا آسان گرفت
|
|
#284
02-02-2010
|
|||
|
|||
|
چشمان یک عبور
آسمان پرشد از خال پروانه های تماشا عکس گنجشک افتاد در آبهای رفاقت فصل پرپر شد از روی دیوار در امتداد غریزه باد می آمد از سمت زنبیل سبز کرامت شاخه مو به انگور مبتلا بود کودک آمد جیب هایش پر از شور چیدن ای بهار جسارت امتداد در سایه کاج های تامل پاک شد کودک از پشت الفاظ تا علف های نرم تمایل دوید رفت تا ماهیان همیشه روی پاشویه حوض خون کودک پر از فلس تنهایی زندگی شد بعد خاری پای او را خراشید سوزش جسم روی علف ها فنا شد ای مصب سلامت شور تن در تو شیرین فرو می نشیند جیک جیک پریروز گنجشک های حیاط روی پیشانی فکر او ریخت جوی آبی که از پای شمشاد ها تا تخیل روان بود جهل مطلوب تن را به همراه می برد کودک از سهم شاداب خود دور می شد زیر بارانم تعمیدی فصل حرمت رشد از سر شاخه های هلو روی پیراهنش ریخت در مسیر غم صورتی رنگ اشیا ریگ های فراغت هنوز برق می زد پشت تبخیر تدریجی موهبت ها شکل پرپرچه ها محو می شد کودک از باطن حزن پرسید تا غروب عروسک چه اندازه راه است ؟ هجرت برگی از شاخه او را تکان داد پشت گلهای دیگر صورتش کوچ می کرد صبحگاهی در آن روزهای تماشا کوچ بازیچه ها را زیر شمشاد های جنوبی شنیدم بعد در زیر گرما مشتم از کاهش حجم انگور پر شد بعد بیماری آب در حوض های قدیمی فکر های مرا تا ملالت کشانید بعد ها در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسید گرته دلپذیر تغافل روی شنهای محسوس خاموش می شد من روبرو می شدم با عروج درخت با شیوع پر یک کلاغ بهاره با افول وزغ در سجایای ناروشن آب با صمیمیت گیج فواره حوض با طلوع تر سطل از پشت ابهام یک چاه کودک آمد میان هیاهوی ارقام ای بهشت پریشانی پاک پیش از تناسب خیس حسرت پی رخت آن روزها می شتابم کودک از پله های خطا رفت بالا ارتعاشی به سطح فراغت دوید وزن لبخند ادراک کم شد
|
|
#285
02-03-2010
|
||||
|
||||
|
فريادي و ديگر هيچ . چرا كه اميد آنچنان توانا نيست كه پا سر ياس بتواند نهاد. *** بر بستر سبزه ها خفته ايم با يقين سنگ بر بستر سبزه ها با عشق پيوند نهاده ايم و با اميدي بي شكست از بستر سبزه ها با عشقي به يقين سنگ برخاسته ايم *** اما ياس آنچنان توناست كه بسترها و سنگ ها زمزمه ئي بيش نيست ! فريادي و ديگر هيچ ! ... شاملو
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#286
02-03-2010
|
||||
|
||||
|
نمي گردانمت در برج ابريشم
نمي رقصانمت بر صحنه هاي عاج: - شب پائيز مي لرزد به روي بستر خاكستر سيراب ابر سرد سحر با لحظه هاي دير مانش مي كشاند انتظار صبح را در خويش. دو كودك بر جلو خان كدامين خانه آيا خواب آتش مي كندشان گرم؟ سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟ صد كودك به نمناك كدامين كوي؟ *** نمي رقصانمت چون دودي آبي رنگ نمي لغزانمت بر خواب هاي مخمل انديشه ئي ناچيز: - حباب خنده ئي بي رنگ مي تركد به شب گرييدن پائيز اگر در جويبار تنگ، و گر عشقي كزو اميد با من نيست درين تاريكي نوميد سايه سر به درگاهم - دو كودك بر جلو خان سرائي خفته اند اكنون سه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب. *** نمي لغزانمت بر مخمل انديشه ئي بي پاي نمي غلتانمت بر بستر نرم خيالي خام: اگر خواب آور ست آهنگ باراني كه مي بارد به بام تو و گر انگيزه عشق است رقص شعله آتش به ديوار اتاق من اگر در جويبار خرد، مي بندد حباب از قطره هاي سرد و گر در كوچه مي خواند به شوري عابر شبگرد - دو كودك بر جلو خان كدامين خانه با رؤيا آتش مي كند تن گرم؟ سه كودك بر كدامين سنگفرش سرد؟ صد كودك به نمناك كدامين كوي؟ *** نمي گردانمت بر پهنه هاي آرزوئي دور نمي رقصانمت در دودناك عنبر اميد: ميان آفتاب و شب بر آورده ست ديواري ز خاكستر سحر هر چند، دو كودك بر جلو خان سرائي مرده اند اكنون سه كودك بر سرير سنگفرش سرد و صد كودك به خاك مرده مرطوب. شاملو
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#287
02-03-2010
|
||||
|
||||
|
يكي بود يكي نبود
زير گنبد كبود لخت و عور تنگ غروب سه تا پري نشسه بود. زار و زار گريه مي كردن پريا مث ابراي باهار گريه مي كردن پريا. گيس شون قد كمون رنگ شبق از كمون بلن ترك از شبق مشكي ترك. روبروشون تو افق شهر غلاماي اسير پشت شون سرد و سيا قلعه افسانه پير. از افق جيرينگ جيرينگ صداي زنجير مي اومد از عقب از توي برج شبگير مي اومد... « - پريا! گشنه تونه؟ پريا! تشنه تونه؟ پريا! خسته شدين؟ مرغ پر شسه شدين؟ چيه اين هاي هاي تون گريه تون واي واي تون؟ » پريا هيچي نگفتن، زار و زار گريه ميكردن پريا مث ابراي باهار گريه مي كردن پريا *** « - پرياي نازنين چه تونه زار مي زنين؟ توي اين صحراي دور توي اين تنگ غروب نمي گين برف مياد؟ نمي گين بارون مياد نمي گين گرگه مياد مي خوردتون؟ نمي گين ديبه مياد يه لقمه خام مي كند تون؟ نمي ترسين پريا؟ نمياين به شهر ما؟ شهر ما صداش مياد، صداي زنجيراش مياد- پريا! قد رشيدم ببينين اسب سفيدم ببينين: اسب سفيد نقره نل يال و دمش رنگ عسل، مركب صرصر تك من! آهوي آهن رگ من! گردن و ساقش ببينين! باد دماغش ببينين! امشب تو شهر چراغونه خونه ديبا داغونه مردم ده مهمون مان با دامب و دومب به شهر ميان داريه و دمبك مي زنن مي رقصن و مي رقصونن غنچه خندون مي ريزن نقل بيابون مي ريزن هاي مي كشن هوي مي كشن: « - شهر جاي ما شد! عيد مردماس، ديب گله داره دنيا مال ماس، ديب گله داره سفيدي پادشاس، ديب گله داره سياهي رو سياس، ديب گله داره » ... *** پريا! ديگه تو روز شيكسه دراي قلعه بسّه اگه تا زوده بلن شين سوار اسب من شين مي رسيم به شهر مردم، ببينين: صداش مياد جينگ و جينگ ريختن زنجير برده هاش مياد. آره ! زنجيراي گرون، حلقه به حلقه، لابه لا مي ريزد ز دست و پا. پوسيده ن، پاره مي شن ديبا بيچاره ميشن: سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار مي بينن سر به صحرا بذارن، كوير و نمك زار مي بينن عوضش تو شهر ما... [ آخ ! نمي دونين پريا!] در برجا وا مي شن، برده دارا رسوا مي شن غلوما آزاد مي شن، ويرونه ها آباد مي شن هر كي كه غصه داره غمشو زمين ميذاره. قالي مي شن حصيرا آزاد مي شن اسيرا. اسيرا كينه دارن داس شونو ور مي ميدارن سيل مي شن: گرگرگر! تو قلب شب كه بد گله آتيش بازي چه خوشگله! آتيش! آتيش! - چه خوبه! حالام تنگ غروبه چيزي به شب نمونده به سوز تب نمونده، به جستن و واجستن تو حوض نقره جستن الان غلاما وايسادن كه مشعلا رو وردارن بزنن به جون شب، ظلمتو داغونش كنن عمو زنجير بافو پالون بزنن وارد ميدونش كنن به جائي كه شنگولش كنن سكه يه پولش كنن: دست همو بچسبن دور ياور برقصن « حمومك مورچه داره، بشين و پاشو » در بيارن « قفل و صندوقچه داره، بشين و پاشو » در بيارن پريا! بسه ديگه هاي هاي تون گريه تاون، واي واي تون! » ... پريا هيچي نگفتن، زار و زار گريه مي كردن پريا مث ابراي باهار گريه مي كردن پريا ... *** « - پرياي خط خطي، عريون و لخت و پاپتي! شباي چله كوچيك كه زير كرسي، چيك و چيك تخمه ميشكستيم و بارون مي اومد صداش تو نودون مي اومد بي بي جون قصه مي گف حرفاي سر بسه مي گف قصه سبز پري زرد پري قصه سنگ صبور، بز روي بون قصه دختر شاه پريون، - شما ئين اون پريا! اومدين دنياي ما حالا هي حرص مي خورين، جوش مي خورين، غصه خاموش مي خورين [ كه دنيامون خال خاليه، غصه و رنج خاليه؟ دنياي ما قصه نبود پيغوم سر بسته نبود. دنياي ما عيونه هر كي مي خواد بدونه: دنياي ما خار داره بيابوناش مار داره هر كي باهاش كار داره دلش خبردار داره! دنياي ما بزرگه پر از شغال و گرگه! دنياي ما - هي هي هي ! عقب آتيش - لي لي لي ! آتيش مي خواي بالا ترك تا كف پات ترك ترك ... دنياي ما همينه بخواي نخواهي اينه! خوب، پرياي قصه! مرغاي شيكسه! آبتون نبود، دونتون نبود، چائي و قليون تون نبود؟ كي بتونه گفت كه بياين دنياي ما، دنياي واويلاي ما قلعه قصه تونو ول بكنين، كارتونو مشكل بكنين؟ » پريا هيچي نگفتن، زار و زار گريه مي كردن پريا مث ابراي باهار گريه مي كردن پريا. *** دس زدم به شونه شون كه كنم روونه شون - پريا جيغ زدن، ويغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن [ پائين اومدن پود شدن، پير شدن گريه شدن، جوون شدن [ خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروس سر كنده شدن، [ ميوه شدن هسه شدن، انار سر بسّه شدن، اميد شدن ياس [ شدن، ستاره نحس شدن ... وقتي ديدن ستاره يه من اثر نداره: مي بينم و حاشا مي كنم، بازي رو تماشا مي كنم هاج و واج و منگ نمي شم، از جادو سنگ نمي شم - يكيش تنگ شراب شد يكيش درياي آب شد يكيش كوه شد و زق زد تو آسمون تتق زد ... شرابه رو سر كشيدم پاشنه رو ور كشيدم زدم به دريا تر شدم، از آن ورش به در شدم دويدم و دويدم بالاي كوه رسيدم اون ور كوه ساز مي زدن، همپاي آواز مي زدن: « - دلنگ دلنگ، شاد شديم از ستم آزاد شديم خورشيد خانم آفتاب كرد كلي برنج تو آب كرد. خورشيد خانوم! بفرمائين! از اون بالا بياين پائين ما ظلمو نفله كرديم از وقتي خلق پا شد زندگي مال ما شد. از شادي سير نمي شيم ديگه اسير نمي شيم ها جستيم و واجستيم تو حوض نقره جستيم سيب طلا رو چيديم به خونه مون رسيديم ... » *** بالا رفتيم دوغ بود قصه بي بيم دروغ بود، پائين اومديم ماست بود قصه ما راست بود: قصه ما به سر رسيد کلاغه به خونه ش نرسيد، هاچين و واچين زنجيرو ورچين! شاملو
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#288
02-03-2010
|
||||
|
||||
|
من فكر مي كنم
هرگز نبوده قلب من اين گونه گرم و سرخ: احساس مي كنم در بدترين دقايق اين شام مرگزاي چندين هزار چشمه خورشيد در دلم مي جوشد از يقين؛ احساس مي كنم در هر كنار و گوشه اين شوره زار ياس چندين هزار جنگل شاداب ناگهان مي رويد از زمين. آه اي يقين گمشده، اي ماهي گريز در بركه هاي آينه لغزيده تو به تو! من آبگير صافيم، اينك! به سحر عشق؛ از بركه هاي آينه راهي به من بجو! من فكر مي كنم هرگز نبوده دست من اين سان بزرگ و شاد: احساس مي كنم در چشم من به آبشر اشك سرخگون خورشيد بي غروب سرودي كشد نفس؛ احساس مي كنم در هر رگم به تپش قلب من كنون بيدار باش قافله ئي مي زند جرس. *** آمد شبي برهنه ام از در چو روح آب در سينه اش دو ماهي و در دستش آينه گيسوي خيس او خزه بو، چون خزه به هم. من بانگ بر گشيدم از آستان ياس (( - آه اي يقين يافته، بازت نمي نهم! )) ... شاملو
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#289
02-04-2010
|
||||
|
||||
|
باز غم بگرفت دامانم، دریغ سر برآورد از گریبانم دریغ غصه دم‌دم می‌کشم از جام غم نیست جز غصه گوارانم، دریغ ابر محنت خیمه زد بر بام دل صاعقه افتاد در جانم، دریغ مبتلا گشتم به درد یار خود کس نداند کرد درمانم، دریغ در چنین جان کندنی کافتاده‌ام چاره جز مردن نمی‌دانم، دریغ الغیاث! ای دوستان، رحمی کنید کز فراق یار قربانم، دریغ جور دلدار و جفای روزگار می‌کشد هر یک دگرسانم، دریغ گر چه خندم گاه گاهی همچو شمع در میان خنده گریانم، دریغ صبح وصل او نشد روشن هنوز در شب تاریک هجرانم، دریغ کار من ناید فراهم، تا بود در هم این حال پریشانم، دریغ نیست امید بهی از بخت من تا کی از دست تو درمانم؟ دریغ لاجرم خون خور، عراقی، دم به دم
چون نکردی هیچ فرمانم، دریغ
__________________
There's a fire starting in my heart Reaching a fever pitch and It's bringing me out the dark Finally I can see you crystal clear
|
|
#290
02-04-2010
|
|||
|
|||
|
از عذاب رفتن تو
می سوزم تو اوج غربت واسه ی بودن با تو ندارم یه لحظه فرصت اینجا اشکه تو چشام به کسی نشون ندادم اگه بشکنه غرورم خم به ابروم نمی آرم وقتی نیستی هر چی غصص تو صدامه وقتی نیستی هر چی اشکه تو چشامه از وقتی رفتی دارم هر ثانیه از غصه ی رفتنت می سوزم کاشکی بودی و می دیدی که چی آوردی به روزم حالا عکست تنها یادگاره از تو خاطراتت تنها باقی مونده از تو وقتی نیستی یاد تو هر نفس آتیش میزنه به این وجودم کاش از اول نمی دونستی من عاشق تو بودم از عذاب رفتن تو می سوزم تو اوج غربت واسه ی بودن با تو ندارم یه لحظه فرصت اینجا اشکه تو چشام به کسی نشون ندادم اگه بشکنه غرورم خم به ابروم نمی آرم وقتی نیستی هر چی غصص تو صدامه وقتی نیستی هر چی اشکه تو چشامه از وقتی رفتی دارم هر ثانیه از غصه ی رفتنت می سوزم کاشکی بودی و می دیدی که چی آوردی به روزم حالا عکست تنها یادگاره از تو خاطراتت تنها باقی مونده از تو وقتی نیستی یاد تو هر نفس آتیش میزنه به این وجودم کاش از اول نمی دونستی من عاشق تو بودم
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 11:55 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.