|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#21
09-08-2011
|
||||
|
||||
 خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد پس به سمت گل تنهایی می پیچی دو قدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور و از او می پرسی خانه دوست کجاست؟
__________________
ویرایش توسط hossein : 09-08-2011 در ساعت 08:02 PM 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#22
09-20-2011
|
||||
|
||||
|
زندگی
سهراب سپهری در ۱۴ مهر ۱۳۰۷ در قم به دنیا آمده که بطور رسمی زادروزش را ۱۵ مهرماه ثبت کرده اند.[۲] پدربزرگش ميرزا نصرالله خان سپهری نخستين ریيس تلگراف‌خانه كاشان، پدرش «اسدلله» و مادرش «ماه جبین» نام داشتند که والدینش اهل هنر و شعر بودند.[۳] دورهٔ ابتدایی را در دبستان خیام کاشان (شهید مدرّس فعلی) (۱۳۱۹) و متوسّطه را در دبیرستان پهلوی کاشان خرداد ۱۳۲۲ گذراند و پس از فارغ‌التحصیلی در دورهٔ دوسالهٔ دانش‌سرای مقدماتی پسران به استخدام ادارهٔ فرهنگ کاشان درآمد.[۴] در شهریور ۱۳۲۷ در امتحانات ششم ادبی شرکت نمود و دیپلم دوره دبیرستان خود را دریافت کرد. سپس به تهران آمد و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و هم زمان به استخدام شرکت نفت در تهران درآمد که پس از ۸ ماه استعفا داد. سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ شعر خود را با عنوان زندگی خواب‌ها منتشر کرد. در آذر ۱۳۳۳ در ادارهٔ کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت.[۵] وی به فرهنگ مشرق زمین علاقه خاصی داشت و سفرهایی به هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین داشت. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی رو چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به شعر کهن سایر زبانها نیز علاقه داشت از اینرو ترجمه هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داده است.[۶] در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرهای زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. وی همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت. سهراب سپهری مدتی در اداره کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکدهٔ هنرهای تزئینی تهران نمود. پدر وی که به بیماری فلج نیز مبتلا بود، در سال ۱۳۴۰ فوت می‌کند. در اسفند همین سال بود که از کلیهٔ مشاغل دولتی به کلی کناره‌گیری کرد. پس از این سهراب با حضور فعال تر در زمینه شعر و نقاشی آثار بیشتری آفرید و راه خویش را پیدا کرد. وی با سفر به کشورهای مختلف ضمن آشنایی با فرهنگ و هنرشان نمایشگاه های بیشتری را برگزار نمود. سهراب هنرمندی جستجوگر، تنها، کمال طلب، فروتن و خجول بود که دیدگاه انسان مدارانه اش بسیار گسترده و فراگیر بود. از اینرو آثار وی همیشه با نقد و بررسی همراه بوده که برخی از این کتابها چنین می باشند: «تا انتها حضور» ، «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم» ، «بیدل، سپهری و سبک هندی» ، «تفسیر حجم سبز» ، «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره» و نگاهی به «سهراب سپهری».
|
|
#23
09-20-2011
|
||||
|
||||
|
اي شور، اي قديم
صبح شور ابعاد عيد ذايقه را سايه كرد. عكس من افتاد در مساحت تقويم: در خم آن كودكانه هاي مورب، روي سرازيري فراغت يك عيد داد زدم: (( به، چه هوايي! )) در ريه هايم وضوح بال تمام پرندهاي جهان بود. آن روز آب، چه تر بود! باد به شكل لجاجت متواري بود. من همه مشق هاي هندسي ام را روي زمين چيده بودم. آن روز چند مثلث در آب غرق شدند. من گيج شدم، جست زدم روي كوه نقشه جغرافي: (( آي، هليكوپتر نجات! )) حيف: طرح دهان در عبور باد بهم ريخت. *** اي وزش شور، اي شديدترين شكل! سايه ليوان آب را تا عطش اين صداقت متلاشي راهنمايي كن. *****
|
| کاربران زیر از Red به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#24
09-20-2011
|
||||
|
||||
|
پيغام ماهي ها
رفته بودم سر حوض تا ببينم شايد، عكس تنهايي خود را در آب آب در حوض نبود. ماهيان مي گفتند: (( هيچ تقصير درختان نيست. ظهر دم كرده تابستان بود، پسر روشن آب، لب پاشويه نشست و عقاب خورشيد، آمد او را به هوام برد كه برد. *** به درك راه نبرديم به اكسيژن آب. برق از پولك ما رفت كه رفت. ولي آن نور درشت، عكس آن ميخك قرمز در آب كه اگر باد مي آمد دل او، پشت چين هاي تغافل مي زد، چشم ما بود. روزني بود به اقرار بهشت. *** تو اگر در تپش باغ خدا را ديدي، همت كن و بگو ماهي ها، حوضشان بي آب است.)) *** باد مي رفت به سر وقت چنار. من به سر وقت خدا مي رفتم. *****
|
|
#25
09-20-2011
|
||||
|
||||
|
آب
آب را گل نكنيم : در فرودست انگار، كفتري مي خورد آب . ياكه در بيشه دور، سيره اي پر مي شويد . يا در آبادي، كوزه اي پر ميگردد . آب را گل نكنيم : شايد اين آب روان، مي رود پاي سپيداري، تا فرو شويد اندوه دلي . دست درويشي شايد، نان خشكيده فرو برده در آب . زن زيبايي آمد لب رود، آب را گل نكنيم : روي زيبا دو برابر شده است . چه گوارا اين آب ! چه زلال اين رود ! مردم بالا دست، چه صفايي دارند ! چشمه هاشان جوشان، گاوهاشان شير افشان باد ! من نديدم دهشان ، بي گمان پاي چپرهاشان جا پاي خداست . ماهتاب آنجا، مي كند روشن پهناي كلام . بي گمان در ده بالا دست، چينه ها كوتاه است . غنچه اي مي شكفد، اهل ده با خبرند . چه دهي بايد باشد ! كوچه باغش پر موسيقي باد ! مردمان سر رود، آب را مي فهمند . گل نكردندش، مانيز آب را گل نكنيم . *****
|
|
#26
09-20-2011
|
||||
|
||||
|
ساده رنگ
آسمان آبي تر، آب، آبي تر. من در ايوانم، رعنا سر حوض. *** رخت مي شويد رعنا. برگ ها مي ريزد. مادرم صبحي مي گفت:موسم دلگيري است. من به او گفتم: زندگاني سيبي است، گاز بايد زد با پوست زن همسايه در پنجره اس، تور مي بافد، مي خواند. من « ودا » مي خوانم، گاهي نيز طرح مي ريزم سنگي، مرغي، ابري. *** آفتابي يكدست. سارها آمده اند. تازه لادن ها پيدا شده اند. من اناري را، مي كنم دانه، به دل مي گويم: خوب بود اين مردم، دانه هاي دلشان پيدا بود مي پرد در چشمم آب انار: اشك مي ريزم مادرم مي خندد. رعنا هم. *****
|
| 2 کاربر زیر از Red سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#27
06-28-2012
|
||||
|
||||
|
مسافر دم غروب میان حضور خسته اشیا نگاه منتظری حجم وقت را می دید و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود و بوی باغچه را و باد روی فرش فراغت نثار حاشیه صاف زندگی می کرد و مثل بادبزن و ذهن و سطح روشن گل را گرفته بود به دست و باد می زد خود را مسافر از اتوبوس پیاده شد چه آسمان تمیزی و امتداد خیابان غربت او را برد غروب بود صدای هوش گیاهان به گوش می آمد مسافر آمده بود و روی صندلی راحتی کنار چمن نشسته بود دلم گرفته دلم عجیب گرفته است تمام راه به یک چیز فکر می کردم و رنگ دامنه ها هوش از سرم می بُرد خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود چه دره های عجیبی و اسب و یادت هست سپید بود و مثل واژه پاکی و سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد و بعد غربت رنگین قریه های سر راه و بعد تونل ها دلم گرفته دلم عجیب گرفته است و هیچ چیز نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند و فکر میکنم که این ترنم موزون حزن تا به ابد شنیده خواهد شد نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد چه سیبهای قشنگی حیات نشئه تنهایی است و میزبان پرسید قشنگ یعنی چه ؟ قشنگ یعنی : تعبیر عاشقانه اشکال و عشق تنها عشق ترا به گرمی یک سیب می کند مأنوس و عشق تنها عشق مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد مرا رساند به امکان یک پرنده شدن و نوشداروی اندوه ؟ صدای خالص اکسیر می دهد این نوش و حال شب شده بود چراغ روشن بود و چای می خوردند چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی چه قدر هم تنها خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی دچار یعنی .......... عاشق و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد و چه فکر نازک غمناکی و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه آنهاست نه وصل ممکن نیست همیشه فاصله ای هست اگر چه منحنی آب بالش خوبی است برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر همیشه فاصله ای هست دچار باید بود وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد و عشق سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست و عشق صدای فاصله هاست صدای فاصله هایی که غرق ابهامند نه ... صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر همیشه عاشق تنهاست و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز و او و ثانیه ها روی نور می خوابند و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را به آب می بخشند و خوب می دانند که هیچ ماهی هرگز هزار و یک گره رودخانه را نگشود و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق در آب های هدایت روانه می گردند و تا تجلی اعجاب پیش می رانند هوای حرف تو آدم را عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات و در عروق چنین لحن چه خون تازه محزونی حیاط روشن بود و باد می آمد و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد اتاق ، خلوت پاکی است برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد دلم عجیب گرفته است خیال خواب ندارم کنار پنجره رفت و روی صندلی نرم پارچه ای نشست هنوز در سفرم خیال می کنم در آبهای جهان قایقی است و من و مسافر قایق و هزارها سال است سرود زنده دریانوردهای کهن را به گوش روزنه های فصول می خوانم و پیش می رانم مرا سفر به کجا می برد ؟ کجا نشان قدم و ناتمام خواهد ماند و بند کفش به انگشت های نرم فراغت گشوده خواهد شد ؟ کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟ و در کدام بهار درنگ خواهی کرد و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟ شراب باید خورد و در جوانی روی یک سایه راه باید رفت همین کجاست سمت حیات ؟ من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟ و گوش کن که همین حرف در تمام سفر همیشه پنجره خواب را به هم میزد چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟ درست فکر کن کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟ چه چیز پلک ترا می فشرد چه وزن گرم دل انگیزی ؟ سفر دراز نبود عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد و در مصاحبه باد و شیروانی ها اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان به جاجرود خروشان نگاه می کردی چه اتفاق افتاد که خواب سبز ترا سارها درو کردند؟ و فصل و فصل درو بود و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو کتاب فصل ورق خورد و سطر اول این بود حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست نگاه می کردی میان گاو و چمن و ذهن باد در جریان بود به یادگاری شاتوت روی پوست فصل نگاه می کردی حضور سبز قبایی میان شبدرها خراش صورت احساس را مرمت کرد ببین همیشه خراشی است روی صورت احساس همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت و روی شانه ما دست می گذارد و ما حرارت انگشتهای روشن او را بسان سم گوارایی کنار حادثه سر می کشیم ونیز یادت هست و روی ترعه آرام؟ در آن مجادله زنگدار آب و زمین که وقت از پس منشور دیده می شد تکان قایق ذهن ترا تکانی داد غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست همیشه با نفس تازه را باید رفت و فوت باید کرد که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ کجاست سنگ رنوس؟ من از مجاورت یک درخت می آیم که روی پوست آن دست های ساده غربت اثر گذاشته بود به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی شراب را بدهید شتاب باید کرد من از سیاحت در یک حماسه می آیم و مثل آب تمام قصه سهراب و نوشدارو را روانم سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد و ایستادم تا دلم قرار بگیرد صدای پرپری آمد و در که باز شد من از هجوم حقیقت به خاک افتادم و بار دیگر در زیر آسمان مزامیر در آن سفر که لب رودخانه بابل به هوش آمدم نوای بربط خاموش بود و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد و چند بربط بی تاب به شاخه های تر بید تاب می خوردند و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی به سمت پرده خاموش ارمیای نبی اشاره می کردند و من بلند بلند کتاب جامعه می خواندم و چند زارع لبنانی که زیر سدر کهن سالی نشسته بودند مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند کنار راه سفر کودکان کور عراقی به خط لوح حمورابی نگاه می کردند و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم سفر پر از سیلان بود و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر گرفته بود و سیاه و بوی روغن می داد و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب شیارهای غریزه و سایه های مجال کنار هم بودند میان راه سفر از سرای مسلولین صدای سرفه می آمد زنان فاحشه در آسمان آبی شهر شیار روشن جت ها را نگاه می کردند و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند سپورهای خیابان سرود می خواندند و شاعران بزرگ به برگ های مهاجر نماز می بردند و راه دور سفر از میان آدم و آهن به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت به غربت تر یک جوی آب می پیوست به برق ساکت یک فلس به آشنایی یک لحن به بیکرانی یک رنگ سفر مرا به زمین های استوایی برد و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند چه خوب یادم هست عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت من از مصاحبت آفتاب می آیم کجاست سایه؟ ولی هنوز قدم و گیج انشعاب بهار است و بوی چیدن از دست باد می آید و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج به حال بیهوشی است در این کشاکش رنگین کسی چه می داند که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را نمی شناسد هنوز برگ سوار حرف اول باد است هنوز انسان چیزی به آب می گوید و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است و در مدار درخت طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمیزاد است صدای همهمه می آید و من مخاطب تنهای بادهای جهانم و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را به من می آموزند فقط به من و من مفسر گنجشک های دره گنگم و گوشواره عرفان نشان تبت را برای گوش بی آذین دختران بنارس کنار جاده سرنات شرح داده ام به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها تمام وزن طراوت را که من دچار گرمی گفتارم و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین وفور سایه خود را به من خطاب کنید به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می آید و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد و شاهراه هوا را شکوه شاهپرک های انتشار حواس سپید خواهد کرد برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت ولی هنوز سواری است پشت باره شهر که وزن خواب خوش فتح قادسیه به دوش پلک تر اوست هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها بلند می شود از خلوت مزارع یونجه هنوز تاجر یزدی ، کنار جاده ادویه به بوی امتعه هند می رود از هوش و در کرانه هامون هنوز می شنوی بدی تمام زمین را فرا گرفت هزار سال گذشت صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا نشسته بودم و عکس تاج محل را در آب نگاه می کردم دوام مرمری لحظه های اکسیری و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ ببین ، دوبال بزرگ به سمت حاشیه روح آب در سفرند جرقه های عجیبی است در مجاورت دست بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن که یک اشاره بس است حیات ، ضربه آرامی است به تخته سنگ مگار و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط غبار تجربه را از نگاه من شستند به من سلامت یک سرو را نشان دادند و من عبادت احساس را به پاس روشنی حال کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم عبور باید کرد و هم نورد افق های دور باید شد و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد عبور باید کرد و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد من از کنار تغزل عبور می کردم و موسم برکت بود و زیرپای من ارقام شن لگد می شد زنی شنید کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل در ابتدای خودش بود ودست بدوی او شبنم دقایق را به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید من ایستادم و آفتاب تغزل بلند بود و من مواظب تبخیر خواب ها بودم و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن شماره می کردم خیال می کردیم بدون حاشیه هستیم خیال می کردیم میان متن اساطیری تشنج ریباس شناوریم و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم که چشم زنی به من افتاد صدای پای تو آمد خیال کردم باد عبور می کند از روی پرده های قدیمی صدای پای ترا در حوالی اشیا شنیده بودم کجاست جشن خطوط؟ نگاه کن به تموج و به انتشار تن من من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟ و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان پر از سطوح عطش کن کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف دقیق خواهد شد و راز رشد پنیرک را حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد؟ و در تراکم زیبای دست ها یک روز صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم و در کدام زمین بود که روی هیچ نشستیم و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم؟ جرقه های محال از وجود برمی خاست کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ؟ و در مکالمه جسم ها و مسیر سپیدار چقدر روشن بود کدام راه مرا می برد به باغ فواصل؟ عبور باید کرد صدای باد می آید عبور باید کرد و من مسافرم ای بادهای همواره مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید مرا به کودکی شور آب ها برسانید و کفش های مرا تا تکامل تن انگور پُر از تحرک زیبایی خضوع کنید دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر در آسمان سپید غریزه اوج دهید و اتفاق وجود مرا کنار درخت بَدَل کنید به یک ارتباط گمشده پاک و در تنفس تنهایی دریچه های شعور مرا به هم بزنید روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید حضور هیچ ملایم را به من نشان بدهید "بابل | بهار 1345"
|
| 2 کاربر زیر از افسون 13 سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#28
11-01-2012
|
||||
|
||||
چه کسی می داند که تو در پیله ی تنهایی خود ، تنهایی ؟!
__________________
هر چه در فهم تو آید ،
|
| 3 کاربر زیر از ماهین سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#29
11-01-2012
|
||||
|
||||
از سبز به سبز من در این تاریکی سهراب سپهری
|
| 2 کاربر زیر از مستور سپاسگزاری کرده اند برای پست مفیدش: | ||
|
#30
11-17-2012
|
||||
|
||||
ای نزدیک
|
| کاربران زیر از افسون 13 به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 10:30 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.