شاهنامه خوانی

[arsh34]

يکي مرد بود اندر آن روزگار
ز دشت سواران نيزه گذار
گرانمايه هم شاه و هم نيک مرد
ز ترس جهاندار با باد سرد

[273]

فريبرز کاوس را برگزيد
که با شاه نزديکي او را سزيد

[273]

دبير جهانديده را پيش خواند
سخن هرچ بايست با او براند

[273]

دو منزل برفتند زان جايگاه
که از کشته بد روي گيتي سياه

[273]

همي بگذرد بر تو ايام تو
سرايي جزين باشد آرام تو

[273]

وزان روي خاقان غمي گشت سخت
برآشفت با گردش چرخ و بخت

[273]

ترا آشتي بهتر آيد که جنگ
نبايد گرفتن چنين کار تنگ

[273]

چرا کين پي افگند کش نيست مرد
که آورد سازد بروز نبرد

[273]

ز دريا نهنگي بجنگ آمدست
که جوشنش چرم پلنگ آمدست

[273]

تن خويش يکباره غمگين مکن
مگر کز گمان ديگر ايد سخن