رمان كسي پشت سرم آب نريخت

[deltang]

مادر كه دست راستش روي قلبش بود آهسته نفس راحتي كشيد . فريبرز ادامه داد :" در حال حاضر از فروش اين ساختمان منصرف شدم تا سال ديگر ! شما هم بهتر است تا آن موقع به فكر پيدا كردن جايي براي زندگي باشيد ."
مادر كه خيالش از بابت خانه راحت شده بود پا روي پا انداخت و گفت :"تا سال ديگر خدا بزرگ است . شايد تا آن موقع تصميم شما به كلي عوض شد و قصد فروش خانه را نداشته باشيد و ما هم ..."
حرف مادر را بريد و محكم و صريح گفت :" من به ندرت تصميمم را عوض مي كنم اگر مي بينيد كوتاه آمدم به علت يك سري معذوراتي است كه در قبال مسئله هم خوني و فاميلي ..."
مادر دستش را به علامت رد حرفهايش بالا آورد و گفت:" هيچ به مسئله هم خوني فكر نكنيد كه براي ما رسميتي ندارد و ... "
" بسيار خوب!پس مجبورم حكم تخليه ام را به اجرا بگذارم براي اينكه شما از من خواستيد كه عصبيت خودم را ناديده بگيرم." سپس از جا برخواست .
" حالا چرا عصباني مي شويد . باشد تا سال ديگر ما خانه مناسبي پيدا خواهيم كرد لطفا بنشينيد ."
" نه! بايد بروم." سپس رو به من با لبخند نرمي گفت :" از پذيرايي گرمتان متشكرم!"
من هم بلند شدم. او با مادر خداحافظي كوتاهي كرد . نميدانم چرا تا دم در بدرقه اش كردم.
" سعي كن در درس ادبيات به تنها چيزي كه مي انديشي عشق باشد و زيبايي و احساس آدميت ! وقتي شعر مي خواني آرام زير لب پچ پچ نكن.خوب است كه با صداي بلند و رسا براي خودت دكلمه كني . آن وقت است كه مي فهمي شيرين ترين درس دنيا ادب و ذوق شاعرانه است."
به ياد آقاي بسطامي افتادم كه هر وقت شعر مي خواند با چنان سوزي دكلمه مي كرد كه انگار خودش آن شعر را سروده است .
" بعد از اين سعي مي كنم چنين باشد."
از پله ها پايين رفتيم . جلوي در هردو ايستاديم . وقتي مقابلش ايستادم با قد بلندم تنها تا شانه هايش مي رسيدم . سبزي نگاهمان در هم گره خورد .
" تا سال ديگر خدانگهدار"
نفهميدم چرا پرسيدم:" ديگر به ما سر نمي زنيد ؟"
فقط نگاهم كرد و لبخند به لب آورد. دستش را به نشان خداحافظي بالا آورد و به طرق بي.ام.و آلبالويي رنگش كه خيلي قشنگ بود رفت . بوقي زد و به آرامي از مقابلم گذشت.
مادر در اتاق نشيمن در حال غر غر كردن بود :" ماني ... كدام گوري رفته بودي؟ مي خواستي آب هم پشت سرش بريزي. خيلي رفتارش دوستانه و مؤدب بود كه تو تا پايين هم بدرقه اش كردي؟"
" چرا اين قدر حرص مي خوريد مادر جان ! آن بيچاره كه رفت و تا سال ديگر هم اين طرف ها پيدايش نمي شود . تا سال ديگر هم به قول شما خدا بزرگ است . شايد رايش عوض شد و نخاهد كه ما از اين جا برويم ... خدا را چه ديدي ؟"
به طرفم برگشت و نگاهم كرد . كمي آرام تر به نظر ميرسيد. وقتي به طرف اتاقم ميرفتم در اين فكر بودم كه تا سال ديگر خيلي راه است.
* فصل دوازدهم *

" سلام ماني! مي خواهم ببينمت . همين حالا."
دستم را روي پيشاني ام گذاشتم تا عرق سردم را در آن هواي گرم پاك كنم .
" سلام كي آمدي؟"
از لحنش پيدابود كه خيلي خوشحال است ." صبح رسيدم دلم برايت خيلي تنگ شده بود. تو چي؟"
خوشم نمي آمد دروغ بگويم اما گفتم :" من هم همينطور ! كي مي آيي!؟"
" همين حالا آماده شو كه آمدم ."
وقتي را گذاشتمنگاه تيز مادر متوجه من بود.
" عاقبت برديا آمد . خيلي خوب است.همش دلم شور مي زد كه نكند يك دختر خارجي تورش بزند." سپس ابروانش را داد بالا.
بي آنكه كششي در خودم پيدا كنم به اتاقم رفتم و روي تخت دراز كشيدم.خداي من! چرا از آمدنش خوشحال نشدم و شادمانه بالا و پايين نمي پرم؟ يك ماهي مي شود كه او را نديده ام. پس چرا هيچ احساس خوشايندي در من برانگيخته نشد ؟ چرا مثل آن روزها براي ديدنش لحظه شماري نمي كنم ؟ حقيقت دارد كه ديگر دوستش ندارم؟ پس آن همه عشق و علاقه كجا رفته است ؟ چرا قلبم تند نمي زند؟ كدام عاشق را ديدي كه انقدر زود از عشقش دل زده شود ؟
نه ! نميوانم خود را گول بزنم او ديگر در قلبم جايي ندارد .
" ماني ! برديا دم در منتظر توست. هر چه قدر اصرار كردم بيايد بالا قبول نكرد ... تو كه هنوز آماده نشدي!بلند شو . چرا بي خيال دراز شدي روي تخت ؟"
كاش مادر مي توانست پاي حرفهاي من بنشيند و با درك احساسم راه حلي پيش پايم بگذارد . اما مادر كم حوصله و بي تحمل من بعد از شنيدن حرفهايم مرا به باد انتقاد و استهاز مي گيرد. بدون هيچ شتابي بلند شدم و لباسم را عوض كردم. مادر تا دم در مرتب سفارشم كرد .
" دختر يك جور رفتار كن كه فكر كند دوري اش برايت خيلي سخت بوده "
جالب بود شايد مادر از احساس بي علاقگي من با خبر بود .
" وقتي بفهمد دوري اش باعث ناراحتي تو مي شود محال است ديگر به مسافرتهاي دور و دراز برود . مدام زير گوشش تكرار كن كه دوستش داري مردها علاقه سيري ناپذيري دارند كه زنهايشان به آنها ابرلز علاقه كنند."
زنهايشان!!؟ ولي من كه زنش نبودم ! هنوز به طور رسمي نامزد هم نشده بوديم پس مادر چه مي گفت؟
" ببين از فرنگ سوغاتي برايت چي آورده؟ تاكيد كن كه با مادرم حتما به ديدار مادرت مي آييم..."
" خداحافظ مادر." در راپشت سرم بستم.پاهايم به طرف بنز قرمز رنگي كه مقابل در حياط ايستاده بود و چراغ مي زد كشيده نمي شد. با خود در حال كشمكش بودم كه پياده شد. موهايش را بيش از اندازه كوتاه كرده بود . شلوار جينش هم خيلي تنگ به نظر مي آمد. تي شرت سپيدش حالت چهره اش را بچه گانه تر كرده بود .لحظه اي نگاهمان به هم گره خورد .بي آنكه اهميتي به زمان و مكان بدهد گفت:"عزيز دلم! باور كن دلم برايت يك ذره شده بود ! اگر امروز صبح نمي رسيدم تهران خودم را مي كشتم." سپس سرم را بلند كرد و خيره به چشمانم گونه ام را بوسيد .
زن پير همسايه با زنبيلي در دست از در حياطشان بيرون آمد و نگاه پر طعنه اي به ما انداخت و چيزي زير لب گفت.شرمگين از رفتار برديا به رويش لبخند زدم و متوجه اش كردم كه كجا هستيم.
دستم را گرفت و شتابان به سمت ماشين برد . يكريز حرف مي زد .
" خودم هم باورم نمي شد تا اين حد بهت وابسته باشم! پاريس كه بودم مثل هميشه به من خوش نگذشت همه روز ها و هفته ها برايم كسل آور بود.هر كه نگاه مي كردم دلم مي خواست معجزه بشود و بجايش تو را مي ديدم. هميشه و هر لحظه به يادت بودم. وقتي بليط برگشت را در دست پدر ديدم نزديك بود بال در بياورم دلم مي خواست بروم بالاي برج ايفل و داد بكشم دارم ميروم پيش ماني!بهترين كس زندگيم عشقم اميدم تا همه پاريسي ها بفهمند كه چقدر خوشحالم."
حرفهايش هيچ حسي در من برنيانگيخت. مثل هميشه ذوق نكردم و گونه هايم سرخ نشدند . بي تفاوت نگاهش كردم و پرسيدم:"اصلا چرا رفتي ؟ چرا رفتنتان اين همه مدت طول كشيد؟"
لب پايينيش را دادبالا و متفكرانه گفت:" مجبور بودم!"
با تعجب پرسيدم :" مجبور بودي !؟ چرا؟"
انگار دلش مي خواست بحث را عوض كند . بوق ممتدي زد و با خنده سر از شيشه بيرون كرد و فرياد زد:" برويد كنار ! نميخواهم از خوشحالي بزنم به شما ها..."
اما هيچ كس سر راهش قرار نگرفته بود!
براي ابراز علاقه و احساس بيش از حد برديا هيچ آمادگي نداشتم و حتي از بوسه هاي پي در پي اش حالت بدي به من دست مي داد. حتي دلم ميخواست مانع از بوسه هايش شوم اما جراتش را نداشتم.
" ماني ! چرا چيزي نميگويي؟"
دلم نمي خواست با حرفهايم فريبش بدهم اما شهامت راست گويي را هم در خود نميديدم. باز به دروغ گفتم:" بقدري حرف براي گفتن داشتم ولي با ديدن دوباره ات همه را از ياد بردم."
در دل خودم را سرزنش كردم. دروغگو! بزدل ترسو!چرا راستش را نمي گويي!؟ لابد از سيليهايش مي ترسي!
" بيا كنارم . نميدانم چرا اينقدر سردم است مي خواهم گرم شوم ."
نگاه پر اكراهي به دستهايي كه به سمتم گشوده بود كردم . دلم نميخواست بروم ولي مگر چاره ديگري داشتم؟
" ماني دلم ميخواهد شب جا بخوابيم."
پس از خوردن شام هردو سنگين و بيحال روي مبل افتاده بوديم . از نگاه خمارش يك لحظه نگراني بر وجودم چنگ انذاخت منتظر پاسخ مثبت من بود .
" متاسفم! نميتوانم قبول كنم."
سريع از جا بلند شد و زل زد به چشمان من ." چرا ؟ مگر مال هم نيستيم؟"
چقدر شنيدن اين جمله برايم دردناك بود . چقدر راحت مرا متعلق به خود مي ديد.
" هنوز نه! چون نه به طور رسمي نامزد شديم و نه عقد كرده ايم ."
" از كدام رسميت حرف مي زني؟ لزومي ندارد همه باخبر شوند كه ما مال هم شده ايم . همين كه من و تو قبول داريم كافيست."
"اشتباه نكن برديا ! اين موضوع بايد رسميت پيدا كند تا مشروعيت هم داشته باشد."
نميدانم چرا با صداي بلند خنديد ." چقدر حرفهايت بچه گانه است ! نمي توانم جلوي خنده ام را بگيرم ."
از اينكه مرا دست انداخته بود ناراحت شدم . سرم را به طرف ديگري چرخاندم و وانمود كردم كه از كارش دلگير شدم.
" قصد بدي نداشتم ماني!ولي قبول كن كه حرفهايت خنده دار است... اخم نكن...معذرت مي خواهم ... خوب بخند ديگر ... اگر نخندي شب را همين جا مي مانيم."
من به ناچار خنديدم.
كمي بعد هديه هايي را كه برايم از پاريس آورده بود يكي يكي از چمدان بيرون آورد و به دستم داد. كت و دامن زرد يقه انگليسي كه فكر مي كنم انتخاب مادرش بود همراه با كيف زيربغل كوچكي كه هم رنگ كت و دامن بود . پيراهن حرير صورتي رنگي كه با تاج سپيد و كفش ساتن هم رنگ پيراهن به اضافه سرويس برليان گرانبهايي كه چشمهايم با ديدنش برق زد و ا چند لحظه كلمه اي نتوانستم بر زبان بياورم .
آن همه هداياي با ارزش گر چه برايم جالب بود اما چندان هيجانزذه ام نكرد كه مثل دفعات قبل به طرفش بروم و صورتش را ببوسم . تنها به كلمه متشكرم اكتفا كردم . انگار او منتظر همان واكنش گذشته بود زيرا زياد راضي به نظر نمي رسيد.

[deltang]

«* فصل سيزدهم *»


" ماني چه قدر اين لباس بهت مي آيد."
به روي خانم سليمي كه از دوستان خانم رزيتا بودند لبخند زدم. پس از دو دور رقص با برديا حسابي خسته و دمق روي صندلي چسبيده بودم . دلم نمي خواست كيس مرا از روي صندلي بلند كند. مادر در حال گفت و گو با خانم رزيتا بود و ماريا و آرمينا با آقاي مهدوي هم صحبت شده بودند.
برديا چند دقيقه اي بود كه مرا تنها گذاشته بود.كسي صدايش كرد و او هم با عذر خواهي رفت. با ديدن كاوه كه رو به رويم ايستاده بود كمي خود را در جايم جا به جا كردم و فكر كردم چرا به من نزديك مي شود؟
كمي اين پا و آن پا كرد . مي خواست دعوتش كنم كه بنشيند اما حال و حوصله بحث با برديا را نداشتم در ضمن از كاوه هم خوشم نمي آمد . در همان حال كه ايستاده بود دستش را به ميز تكيه دادكمي ناآرام و معذب گفت:" ماندانا خانم مي خواستم دوباره در مورد همان موضوعي كه با شما در ميان گذاشتم صحبت كنم..." گوشهايم هم زمان دو صدا را با هم مي شنيد. برديا پشت ميكروفون ايستاده بود.
" خانم ها و آقايان امشب مي خواستم در جشن تولد بهترين كس زندگيم... ماندانا... خبر مهمي را اعلام كنم."
چه جالب امشب شب تولد من بود و خودم نمي دانستم ... مادر دهانش باز مانده بود و ماريا نمي دانم چندمين شيريني را بر دهان مي گذاشت.
" ببين ماندانا برديا يك آدم معمولي نيست . نمي دانم حرفهاي مرا چگونه برداشت مي كنيد ولي من بدون هيچ غرضي مي گويم برديا... يك نوع بيماري رواني دارد كه... چطور بگويم... هر شش ماه براي معالجه به پاريس مي رود تا تحت مراقبتهاي ويژه قرار بگيرد."
"... نامزدي خودم را با دوشيزه زيبا و محترم خانم ماندانا ستايش اعلام مي كنم."
صداي كف و هلهله نگذاشت خوب بفهمم كاوه در هنگام رفتن چه گفت فقط شنيدم كه گفت :" بيماري اش خطرناك است ماندانا..."
دهانم خشك شد و چشمانم مي سوخت ؟ دلم آب مي خواست . شانه هايم مي لرزيد . مادر با چهره اي گشاده و لبخندي كه تا بناگوش را باز كرده بود دست روي شانه هايم گذاشت. در چشمانش نور صدها فانوس گم مي شد.
" دخترم تبريك مي گويم ... از اول هم مي دانستم تو دختر خوش اقبالي هستي."
نمي دانم چرا خودم را در آغوشش پرت كردم و صداي هق هقم بلند شد . مادر فكر كرد از شوق و غافلگير شدن است كه اينگونه سر به شانه اش گذاشته ام و مي گريم.
" مادر بيا از اينجا برويم ... حالم كمي بد است ."
" طبيعي است عزيزم! هركس جاي تو بود..."
"مادر راست مي گويم مرا ببر بيرون ... سرم گيج مي رود."
" باز خودت را گرفتي دختر؟ نگاه كن همه زل زده اند به ما ! خوب نيست اين اداها..."
باقي حرفهايش را نشنيدم و محكم روي زمين پرت شدم .
" ماني جان ! چشمان قشنگت را يكبار ديگر باز كن ."
از برق چشمان عسلي اش تمام تنم لرزيد. جمله آخر كاوه در گوشهايم تكرار مي شد : خطر ناك است... بيمار است...
دستم را روي گوشهام گذاشتم و گريه مي كردم. هيچ كس آن شب نفهميد چه مرگم شده است .كاوه هم ديگر خودش را به من نزديك نكرد.



" اين طور حرف نزن آرمين ماني خيلي وقت است كه خودش را متعلق به برديا مي داند پس به طور حتم نبايد اين قدر هيجان زده مي شد و گريه هايش..."
ماريا حرف خاله رويا را قطع كرد اما معلوم بود هنوز براي گريه هايم دليل منطقي پيدا نكرده است.از نگاه پر از پرسشش گريختم.پس از رفتن خاله رويا و آرمينا ديگر طاقت نياورد و سرم داد كشيد:" امشب از خجالت نزديك بود آب شوم . طوري رفتار كردي انگار تشنه ازدواج با برديا بودي.نديدي خانم سليمي چه با تمسخر نگاهمان مي كرد تو با اين طرز رفتارت هميشه مايه آبروريزي هستي." و در را محكم پشت سرش بست.
به اتاقم رفتم تا در خلوت دور از چشمهاي پرطعنه بقيه گريه كنم.
دلم به حال خودم سوخت . نه! كاوه دروغ نگفته است. مگر نديدي به خاطر يك دروغ چه طورتنبيهت كرد؟ او به راستي بيمار است خودم هم تا به امروز شك داشتم ولي كاوه مطمئنم ساخت... آه مادر!چرا نمي توانم برايت درد دل كنم ؟كاش به پاي حرفهايم مي نشستي و مادرانه دلداريم مي دادي . كاش به پشتوانه ي حمايتهاي تو مي توانستم خودم را از اين بند لعنتي رها كنم.
اشك گونه هايم را خيس كرده بود . آخرين شب شهريور با ستاره هاي نقره اي برايم به سختي گذشت ... دلم گرفته بود... ميدانستم كه از برديا خوشم نمي آيد اما حلقه نامزدي مي گفت همه چيز تمام شده است.


مادر از من خواست به مدرسه نروم ... خودم هم زياد براي مدرسه رفتن آمادگي نداشتم . مادر مي خواست آش رشته بپزد حبوباتش را از روز پيش آماده كرده بود . در حالي كه سبزي ها را خرد مي كرد گفت:" نذر كرده بودم برديا از تو خوشش بيايد و تو را به عنوان نامزد به همه معرفي كند... حالا كه نذزم بر آورده شده اين آش را بايد بپزم . البته من با حرفهاي خانم رزيتا زياد موافق نيستم.اينكه گفت با هم نامزد باشند تا ماندانا هجد ساله شود... به نظرم بايد ترتيب عقد و عروسي را زود داد..."
" انگار خيلي براي رفتن من عجله داريد."
" هر مادري آرزوي سر و سامان دادن بچه اش را دارد تو هم كه خدا را شكر يك مرد اصيل و خوب و ثروتمند نصيبت شد چه اشكالي دارد زودتر بري سر خانه و زندگيت! درس و مدرسه هم اين روز ها به درد كسي نمي خورد اين روز ها حرف اول را پول مي زند."
ضمن شستن ظرفها گفتم :"مادر من زياد به اين ازدواج خوش بين نيستم برديا اخلاق به خصوصي دارد ... گاهي وقتها نمي تواند بر رفتارش مسلط باشد راستش بعضي وقتها از ديدنش احساس ترس مي كنم و دلم مي خواهد ديگر سر راهم قرار نگيرد ..."
مادر چنان با خشم و غضب پريد وسط حرفم كه نزديك بود بشقاب چيني از دستم بيفتد.
"خجالت بكش! اين حرفها چيه كه مي زني ؟ از برديا مي ترسي؟ جوان به آن برازندگي كه هر دختري آرزو دارد فقط يك لحظه با او هم صحبت باشد. تو را به خدا اين حرفها جلوي من نزن ."
" من هم يك زماني آرزو داشتم با برديا هم صحبت شوم ولي وقتي بيشتر شناختمش ديدم آني نيست كه فكر مي كردم . باور كنيد من ديگر تحملم را از دست داده ام..."
اين بار فريادش مهر خاموشي بر لبم زد.
" كافيست ديگر! هيچ مايل به شنيدن چرندياتت نيستم . اگر دختر خودم نبودي مي گفتم لابد عقب افتاده اي ... دست از اين اداها بردار...نگذار سرمان را جلوي ديگران پايين بگيريم. بعد از اين همه مدت كه با او بودي تازه يادت افتاده كه آني نيست كه فكر مي كردي؟خجالت هم خوب چيزي است...برو از آشپزخانه بيرون!... دختره پررو شرم نمي كند... مي خواهد آبروريزي راه بياندازد...گفتم از جلوي چشمانم دور شو."
با چنان بغضي از آشپز خانه بيرون رفتم كه اگر نمي تركيد خفه ام مي كرد . فكر نمي كردم اينجور با من برخوردكند ... حق با مادر بود ديگر كار از كار گذشته بود.

[deltang]

« فصل چهاردهم »


با خشمي آشكار به نگاه خونسردش زل زده بودم. چقدر از حالت بي تفاوتي كه گرفته بود متنفر بودم.صورتم را برگرداندم تا بيشتر از ديدنش منزجر نشومو در همان حال گفتم:"نمي توانم بيايم!چند بار بگويم؟ دو هفته است كه مدرسه ها باز شده اند درسها به طور جدي شروع شده نمي توانم بيايم شمال! خواهش مي كنم اين را درك كن."
صورتم از سيلي ناگهاني اش داغ شد . چند نفر از بچه ها جلوي در مدرسه ايستاده بودندو نظاره گر اين صحنه بودند. دندانهايش را چفت كرده بود و دست راستش مشت شده بود.
"چند بار بگويم دوست ندارم با من مخالت كني! همين كه گفتم."
رفتار غير عادي اش جلوي ديد بچه ها گستاخم كرده بود . سرش داد كشيدم. نخستين با بود كه سرش داد مي كشيدم."دوست نداري كه نداريبه درك!من شمال بيا نيستم."و دوان دوان خودم را له حيات مدرسه رساندم.
چند نفر دورم را گرفتند." كي بود ماني مزاحم بود؟"
"نكند برادرت بود ... آخر بعضي از برادر ها غيرتشان جلوي دختر ها گل ميكند."
دستي روي صورت خيس از اشك خودم كشيدم و با حسرت گفتم:" نامزدم بود چيز مهمي نيست."
با ديدن الهام انگار دوباره بغضم تركيد. سرم را در آغوشش فرو بردم و هاي هاي گريستم.
" ماني چت شده؟ داري گريه مي كني؟!"
" الهام بيش از حد وحشي و عصبي است... جلوي چشم بچه ها زد توي گوشم...ديگر چطور مي توانم در اين مدرسه درس بخوانم."
الهام با مهرباني دستي روي سرم كشيد." غصه نخور ماني.درست مي شود.بيا برويم بوفه يك نوشابه خنك حالت را جا مي آورد."
دستم را گرفت و مرا به سمت بوفه برد.
" الهام از او متنفرم! با من مثل ديوانه ها رفتار مي كند دلش مي خواهد روي حرفش حرف نزنم. بخدا ديگر از دستش خسته شدم. از وقتي با هم نامزد شديم اين رفتارش پررنگ تر شد . او فكر مي كند نامزد شدن يعني مالك تا الاختيار زن شدن! او با اين رفتارش فقط مرا از خودش بيزار مي كند نمي دانم با او چه كار كنم؟ به خدا نميدانم."
الهام فقط گوش مي داد . خوشحال بودم از اينكه مي توانم با او درد دل كنم. حرفهاي الهام مثل يك آدم مجرب و سالخورده بود .
" نبايد نا اميد شوي.اگر بخواهي مي تواني رفتارش را نسبت به خودت عوض كني. حتي مي تواني اين نفرت را از بين ببري و دوباره عاشقش بشوي . شايد بيش از اندازه دوستت داردخوب علاقه و عشق بيش از حد هم موجب دردسر است . به هر حال تو بايد شرايط را عوض كني بايد رفتار سركش برديا را مهار كني . فكر مي كنم اگر رفتارت با او درست باشد خيلي زود متوجه مي شود كه نبايد با تو اين گونه رفتار كند."
نگاهش كردم چه مي دانست برديا به اين راحتي مهارشدني نيست." نه الهام اين چيزها كه تو ميگويي در مورد برديا صدق نمي كند او قصدش آزار من است."
با شنيدن صداي زنگ به يكديگر چشم دوختيم.



" مادر نديدي چطور جلوي چشم بچه ها صورتم را داغ كرد . رفتارش طوري بود كه خجالت كشيدم سرم را بلند كنم و دوباره خودم را در جمع هم كلاسي ها ببينم."
چهره مادر در هم رفتو چشمانش را تنگ كرد." مگر چه كار كرده بودي كه او اين كار را كرد؟"
ماريا خطاب به مادر گفت:" هر كاري كرده بود حق نداشت جلوي ديگران ماني را تحقير كند."
رو به مادر گفتم:" هيچ كاري نكرده بودم فقطگفتم نمي توانم او را در سفر به شمال همراهي كنم.همين!"
چون مادر را در فكر ديدم آهسته گفتم:" باور كن از او خوشم نمي آيد اگر مي شد دلم مي خواست اين نامزدي را بهم بزنم..."
" تو چي داري مي گويي؟نامزدي را به هم بزني...اين غير ممكن است. مگر مي شود؟ بعد از اين همه مدت... نه فكرش را هم نكن..."
مادر با گفتن (خودم بايد با او صحبت كنم)از جا برخاست و كمي در راهرو قدم زد.
به همراه ماريا كه براي خريد خرت و پرت بيرون مي رفت به بازار رفتم تا كمي حالم سر جايش برگردد. وقتي به خانه برگشتيم مادر با چهره اي گشاد در را برويمان باز كرد . در پاسخ پرسش چه خبر شده ما گفت:" پيش پاي شما برديا اينجا بود اين كادو را آورد براي ماني و گفت دوست داشت براي شام با هم باشي."
نگاه پر اكراهي به كادويش انداختم و با لحني عصبي گفتم:" ازش نپرسيديد چرا اين رفتار را با من كرده ؟"
" چرا پرسيدم گفت ماني دروغ مي گويد و تا به حال دستش را رويت بلند نكرده است. در ضمن گفت چون ماني ديگر از من خوشش نمي آيد اين دروغ ها را مي گويد."
نتوانستم جلوي خشمم را بگيرم و فرياد زدم:" من دروغ مي گويم... من چند شاهد دارم...اين پسر شارلاتان است..."
" بس كن ديگر ماني ! بهتر است به جاي عصبانيت كادويت را باز كني!"
مادر بي توجه به فريادهاي من با خونسردي كادو را باز كرد و با ديدن پالتو پوست قهوه اي رنگ هردو لب به تمجيد گشودنداما من با خشمي مضاعف مثل هميشه به اتاقم پناه بردم و سرم را روي تخت گذاشتم و با صداي بلند گريستم.

[deltang]

« فصل پانزدهم »


" الهام برديا آمد بلدي كه چطور دكش كني؟"
همراه با چشمكي گفت:" بله مثل بقيه روزهاي هفته هاي پيش مي گويم ماني در گروه تئاتر ثبت نام كرده است و زود تعطيل مي شود تا به آن كلاس برسد."
برايش دست زدم و گفتم:"آفرين دختر خوب به تو مي گويند يك دوست خوب."
يك هفته مي شد كه اين قايم موشك بازي را راه انداخته بوديم . الهام به دروغ به برديا مي گفت كه من زودتر تعطيل شده ام در حال كه بعد از خوردن زنگ يك ساعتي مي ماندم و بعد مي رفتم . البته به مادر هم دروغ گفته بودم كه در گروه تئاتر ثبت نام كرده ام چون مي دانستم اگر برديا به خانه برود مادر همه چيز را خراب مي كند.
الهام پس از چند دقيقه برگشت و برايم دست تكان داد:" خيالت راحت باشد ردش كردم رفت."
به نشانه سپاس برايش بوسه اي فرستادم. فكر مي كردم ديگر لازم نيست يك ساعت در مدرسه بمانم نيم ساعت كافي بودچرا كه حوصله ام نمي گرفت.بي خيال و قدم زنان در پياده رو راه رفتم با ديدن بنز قرمزي كه جلوي پايم ترمز كرد نفسم بند آمد . از پشت شيشه نگاه پر از كينه اش را ديدم.. مي دانستم رنگ چهره ام مثل گچ سپيد شده. از ماشين بيرون آمد . از حالت نگاهش دلم ريخت . احساس كردم چانه ام مي لرزد .
" خوب پس تو و دوستت هر روز مرا سر كار مي گذاشتيد؟"
با لكنت گفتم:" الان برايت توضيح مي دهم...."
يكبار ديگر صورتم از سيلي ناگهاني اش داغ شد. به مچ دستم چسبيد و با نهايت فشار و نفرتي كه در نگاهش بود گفت:" مگر بهت نگفتم از سر كار گذاشتن و دروغ خوشم نمي آيد؟"
با چنان قدرتي مرا روي صندلي جلو پرت كرد كه صداي فنر هايش در آمد. اشكم سرازير شد.
"خواهش مي كنم مرا ببخش ... قول مي دهم تكرار نشود..."
فقط زير لب غرولند مي كرد كه من نميفهميدم چه مي گفت. مرا به باغ برد.مثل قبل بر موهايم چنگ انداخت و مرا كشان كشان به طرف ساختمان برد.پالتوي پاييزه اش را در آورد و با نگاهي شوريده چشم به من دوخت . خواستم از روي زمين بلند شوم كه پايش را روي دستم گذاشت .
از درد فريادم بلند شد.
" مثل اينكه خوشت مي آيد عذابم بدهي ! نكند از من خسته شدي؟آن وقت ها از اين كارها نمي كردي ! چشم به راه آمدنم دم مدرسه خوابت مي برد.حالا خودت را به من نشان نميدهي؟"
" آره آره از تو بدم مي آيد حالم از ديدنت بهم مي خورد دست از سرم بردار چه از جانم مي خواهي؟"
با مشت چنان به دهانم كوبيد كه مشت از دماغ و دهانم زد بيرون. با لبخند كريهي گفت:" پس از من بدت مي آيد ... خيلي خوب... درسي بهت مي دهم كه ديگر حالت از من بهم نخورد كاري مي كنم كه ديگر خودت را از من قايم نكني و هميشه چشم به راه آمدنم باشي و به پاهايم بيفتي كه باهات ازدواج كنم."
از وحشتي كه در نگاهم جوشيد خوشش آمد.نگاه دريده اش گستاخ تر شد و با خيزي به طرفم آمد . هراسان بلند شدم و پا به فرار گذاشتم . همچون پرنده اي خودم را به در و ديوار مي كوبيدم تا از آن همه در و پنجره قفل شده روزنه اي براي نجات پيدا كنم اما در چنگال تيزش گرفتار شدم . او به تمام فرياد ها و التماس هاي من خنديد و افسوس كه صداي فرياد و التماسهايم در آن باغ متروكه به گوش كسي نرسد.

وقتي وار ماشين شديم سرم را شيشه چسباندم و آهسته گريه كردم. اوخونسرد و بيخيال استارت زد . از صدايش هممتنفر شده بودم." حالا ديگر حالت از ديدنم بهم نمي خورد ."
" خفه شو اگر روزي كه تو را ديدم مي دانستم تا اين حد رذل و پستي هرگز دلم را به تو نمي باختم."
نيشخندي زد و گفت:" مهم نيست اين درس برايت لازم بود تا بعد از اين هوس نكني به من دروغ بگويي عروسك كوچولو."
* فصل شانزدهم *




با ديدن جمعيتي كه جلوي در مدرسه بودند از سرعت گامهايم كم كردم . اين همه شلوغي براي چه بود؟ بعضي از بچه ها با رنگهاي پريده جيغ مي كشيدند . دلم ريخت.دوان دوان خودم را به جمعيت رساندم. به هر زحمتي بود از ميان جمعيتي كه حلقه زده بودند خودم را رد كردم. با ديدن الهام كه با طنابي برگردن و چشمهايي از حدقه در آمده بيجان روي زمين افتاده بود بي آنكه بفهمم جيغ كشيدم و بر صورتم چنگ انداختم . طولي نكشيد كه با صداي آژير آمبولانس و ماشين پليس جمعيت عقب رفت.
به قدري غافلگير شده بودم كه حتي نمي توانستم فكر كنم چه كسي اين كار را كرده است. مدير و چند نفر از معلمان به همراه پليس سوار سوار ماشين شدند.هر چند نفر يك گروه تشكيل داده بودند و حادثه را تفسير مي كردند.ناباورانه كنار ديوار نشستم و به گوشه اي خيره شدم.
صداي بعضي از بچه ها مي شنيدم.
" هيچ كس ماشين را نديده . حتي وقتي نزديك مدرسه پرتش كرده پايين باز هم كسي متوجه نشده...الهام هميشه زو به مدرسه مي آمد... بيچاره چه قدر صورتش كبود شده بود! چشمانش را ديدي؟"
به ياد چشمان از حدقه در آمده مادر بزرگ افتادم كه با طنابي بر گردن از سقف آويزان شده بود. دلم در آتش ناباوري به جلز و ولز افتاده بود ... خداي من! كار كي بود؟ كدام ظالم بي رحمي با الهام بيچاره اين كار را كرده بود؟ آه الهام ! دوست بي چاره من ! با صداي بلند گريه سر دادم. چند نفر از همكلاسيهايم دورم جمع شدند و هر كدام چيزي گفتند.
" گريه نكن ماني! ميدانيم الهام دوست تو بود... ما همه دلمان سوخت...بيچاره كاري به كار كسي نداشت."
" من كه مي گويم كار ناپدري اش است آخر الهام با ناپدري اش زندگي مي كرد."
" شايد ! ولي الهام هيچ وقت نگفته بود ناپدري اش با او بد رفتاري مي كند."
" خوب بيچاره چي ميگفت؟ همه حرفها كه گفتني نيست! كدام ناپدري را ديدي كه دل رحم باشد من خودم نامادري دارم كه از مادر فولادزره هم بدتر و بدجنس تر است..."
" بس كنيد بچه ها الهام هميشه از ناپدري اش تعريف مي كرد فكر نمي كنم كار او باشد." سپس به حرفي كه زده بودم انديشيدم يعني امكان داشت كه ناپدري اش او را كشته باشد ؟ آخ الهام! الهام بيچاره.
عمق فاجعه به حدي بود كه هيچ كس حال عادي نداشت. نه دبيران دل و دماغ تدريس داشتند و نه بچه ها حال و حوصله درس را. هركس مي خواست براي اين حادثه علتي بياورد. بيشتر از همه نا پدري الهام مظنون شمرده مي شد. با آمدن مدير و دو سه نفر از دبيران بچه ها دورشان جمع شدند و پشت سر هم سوال مي كردند.
" خانم قاتل كيه؟ چرا الهام را كشتند؟"
" بايد ناپدري اش را دستگير كنند . كار همان نامرد است."
" بله خانم والا كسي با او دشمني نداشت."
خانم مدير به زحمت توانست همهمه را خاموش كند. " خواهش مي كنم گوش كنيد اين حادثه تلخ بسيار براي دبيران ما اسفناك بود! الهام دانش آموزي آرام و دوست داشتني بود . اما عزيزان من! بدون دليل و مدرك و منطق نمي شود كسي را متهم كرد . شايد الهام ناپدري داشت اما اين دليل نمي شود كه توسط او آن طور فجيع به قتل رسيده باشد. پس بياييد براي شادي روح پاك موجودي عزيز دعا كنيم و از خداي متعال بخواهيم كه هر چه زودتر قاتلش دستگير شود و به سزاي عملش برسد."
بچه ها آمين گفتند و به خواست مدير و به احترام شادي روح الهام يك دقيقه سكوت كردند.
خانم مدير به علت اوضاع نابسامان و هرج و مرج پيش آمده روز بعد را تعطيل اعلام كرد.زنگ كه به صدا در آمد با قدمهايي لرزان و ذهني پر از افكار مغشوش از حياط مدرسه بيرون آمدم . چطور ممكن است الهام ديگر در بين ما نباشد؟ تا همين ديروز گوشهايم از پر حرفيهايش داغ مي كرد , همين ديروز بود كه به خاطر من به برديا دروغ گفته بود... ياد برديا همچون خاري در دلم خليد و دوباره چشمانم تر شد.
" سلام ماني! چرا اينقدر تو فكري؟"
مثل اينكه مويش را آتش زده باشند فوري حاضر شد. از نگاه كردن به چشمهايش چندشم مي شد اما مگر چاره اي بود . سوار شدم و آرام سلام كردم . به گمانم نشنيد . شاخه گلي به دستم داد و با لبخند گفت:" با من قهري كه سلام نكردي؟"
نگاه سردي به گل سرخ انداختم و گفتم:" اتفاق بدي براي دوستم افتاده. زياد سربهسرم نگذار."
بي ملاحظه خنده بلندي سر داد و گفت:" چه بامزه! پس براي دروغگوي مكار عزادار هستيد! اوه... تسليت مي گويم."
دلم مي خواست بر دهانش بكوبم طوري كه دندانهايش خرد شود ... افسوس كه نمي توانستم.
" تو از كجا فهميدي؟"
دوباره گستاخي اش گل كرده بود." خبر هاي خوب زود مي رسد . زياد بهت بر نخوره ! راستش برايش متاسفم."
" تو هيچ احساسي نداري . وقتي از مرگ كسي تا اين حد خوشحال مي شوي..."
خنديد و گفت:" كي گفته من احساس ندارم؟ ديروز يادت رفته..."
به خاطر برق نگاهش با انزجار به صورتش تف انداختم. چنان بر ترمز كوبيد كه سرم با شدت به شيشه خورد.بازويم را چسبيد و چنان تكانم داد كه گويي به تنه درختي چسبيده است و شاخه هايش را تكان مي دهد.
" تف روي صورت من انداختي؟ بگو اشتباه كردم لعنتي...بگو...بگو تا نكشتمت..."
چنان مصمم نشان مي داد و نگاهش به گونه اي بود كه گفتم مرا خواهد كشت . ترسيدم و با گريه گفتم:" اشتباه كردم... دست خودم نبود..."
بازويم را ول كرد . نفس نفس ميزد انگار مسافت زيادي را دويده باشد . دستم را روي پيشاني ام گذاشتم درد مي كرد و كمي هم ورم كرده بود .
هنوز نفس نفس مي زد اما نگاهش آرام تر به نظر مي رسيد . نگاهم كرد و دستش را روي پيشاني ام گذاشت و بعد محكم مرا در آغوش كشيد. سرتاپايم را بوسيد و با لحني التماس آميز و غمگين گفت:" ماني ! من دوستت دارم . نگذار عصباني شوم . نگذار فكر كنم دوستم نداري.من با اين فكر ديوانه ميشوم."
اشكهايم را پاك كردم اما هنوز هق هق مي كردم ." فكر نكن! مطمئن باش كه دوستت ندارم تو همه هستي مرا گرفتي . نمي بخشمت...نمي بخشمت."
مرا به باغ برد شومينه را روشن كرد و سعي كرد با كارهايش دل مرا به دست آورد اما به قدري خودم را شكست خورده مي ديدم كه هيچ يك از كارها و حرفهايش نمي توانستند خاطر آزرده مرا تسلي دهند.

[deltang]

* فصل هفدهم *



فصل امتحانات شروع شده بود. از قتل مشكوك الهام هيچ سرنخي به دست ماموران پليس نيافتاده بود . نا پدري الهام كه مظنون اصلي به شمار مي آمد تبرئه شد . اوضاع مدرسه كم كم آرام مي شد و نظم وترتيب خودش را به دست مي آورد . بچه ها ديگر كمتر دور هم جمع مي شدند و در مورد آن بحث مي كردند . در واقع اگر چه پرونده اين قتل بسته نشده بود , اما كمي از تازگي افتاده بود . جاي الهام هرروز توسط همكلاسيهايش با دته گل پر مي شد اما من جاي خالي اش را هميشه در كنارم احساس مي كردم و گاهي فكر مي كردم دلم براي پر حرفي هايش تنگ شده است.
اگرچه نم توانستم تمام فكرم را روي درسهايم متمركز كنم اما به خودم قبولاندم كه نبايد نا اميد شوم و بايد در برابر ناملايمتها و شكستهاي زندگي از خودم مقاومت نشان دهم . هر جند تمام اوقات فراغتم با برنامه هاي برديا پر بود و مجبور بودم بر خلاف ميل قلبي و باطني او را در كنار خود تحمل كنم . با اين حال هرگاه فرصتي دست مي داد به صفحه هاي كتاب سركي مي كشيدم.
هرچند سعي مي كردم با برديا كنار بيايم و هربار به خودم تلقين مي كردم كه سرنوشت من به نام برديا نوشته شده است اما گاهي از رفتار هاي جنون آميزش به ستوه مي آمدم. هر چند وقت يكبار با بحث و جدل از او قهر مي كردم و تا يك هفته خودم را به او نشان نمي دادم.

تولد كاوه نزديك بود و قرار بود در يك جشن بزرگ همه دور هم جمع شوند. مادر همه دلواپسي اش لباس تازه اي بود كه انگار خياط يقه اش را آنطور كه باب ميلش بود در نياورده است.

آنقدر از اينجور مهماني ها خسته بودم كه هروقت ماريا و مادر سر مدل لباسهايشان با هم بحث مي كردند من دچار سرگيجه مي شدم.
ماريا از لباسي كه خريده بود زياد راضي به نظر نمي رسيد بغض كرده بود حالتي شبيه گريه كردن گرفته بود و در همان حال گفت:" خوش به حال ماني! هر لباسي كه دوست داشته باشد فقط كافي است اشاره كند تا برديا برايش تهيه كند آن وقت شوهر من... زورش مي آيد پول خرج كند."
مادر اندوه ماريا را تكميل كرد." البته اگر پولي داشته باشد!"
ماريا متوجه منظور مادر شد و گفت:" آره... همين ديگر مشكل اصلي ما همين پول است...خدايا چطور ما پولدار نشديم!"

نگاهش كردم . دستش زير چانه اش بود و اخمهايش را در هم كشيده بود. به حرفهايش فكر كردم چقدر ساده بود كه به حال من افسوس مي خورد. من چه خوش به حالي دارم؟

تلفن زنگ زد . گوشي را برداشتم.

" الو سلام . شما خانم ماندانا هستيد؟"

صدايش خيلي آشنا نبود هر چند خيلي متين و گيرا بود و به دلم نشست.

" بله خودم هستم ... شما...؟!"

" فريبرز هستم ... يادتان كه هست."

چرا هول شده بودم؟!

" اوه شما هستيد! حالتان خوب است ؟ ببخشيد به جا نياوردم."

" خواهش مي كنم ... چه خبر ماندانا خانم؟"

نگاهم به اشاره ابروان مادر بود كه مي پرسيد كيه؟

در پاسخش گفتم:" هيچ خبر قابل ذكري نيست فريبرز خان ."

و در همان حال متوجه اخمهاي مادر شدم.

" خانواده حالشان خوب است؟"

" بله خيلي سلام مي رسانند."

" با درس و مدرسه چكار مي كنيد فصل امتحانات هم كه شروع شده."

"بله." و نمي دانم چرا گفتم:" براي يكي از دوستان اتفاق بدي افتاده كه فضاي مدرسه را برايم غير قابل تحمل كرده."

پرسيد:" چه اتفاقي؟"

آهي كشيدم و در همان حال با ناخنم بازي مي كردم و گفتم :" جلوي در مدرسه يكي خفه اش كرد و ... متاسفانه مرده..."

" اوه! چه حادثه تلخي ... متاسف شدم ...لابد در روحيه شما تاثير بدي گذاشته؟"

دوباره چشمم به مادر افتاد كه با اشاره دست و چشم و ابرو مي گفت بس كن چه قدر وراجي مي كني.

" خيلي متاثر شدم ... راستش نمي توانم از خاطرم پاك كنم كه ..."

" ببينيد ماندانا خانم در اينكه شما دوست عزيزي را از دست داده ايد هيچ شكي نيست اما نبايد به خاطر اين موضوع كه البته موضوع كم اهميتي هم نيست خودتان را زجر بدهيد به خصوص حالا كه فصل امتحانات است و تمام افكارتان بايد روي يك چيز متمركز شوند و آن هم درس است ."

" بله شما درست مي فرماييد ... "

لحظه اي هردو مكث كرديم . نمي دانستم ديگر چه بايد بگويم . انگار او هم همين حال را داشت . بنابراين گفتم:" مي خواهيد با مادرم حرف بزنيد؟"

" بله اگه ايشان مايلند خوشحال مي شوم."
گوشي را به طرف مادر گرفتم ناچار و عصبي گوشي را از دستم گرفت. لحن مادر سرد بود اما به نوعي سعي مي كرد جانب احتياط را رعايت كند .
پس از خداحافظي مادر گوشي را محكم گذاشت و به من گفت:" حالا اينقدر با اين تحفه حرف نمي زدي نمي شد؟ هرچه من از اين پسره بدم مي ياد تو هي برايش خود شيريني مي كني."
بردیا با رفتاری متفاوت و سرد و خشک رو به رویم نشسته بود.هیچ حرفی بر لب نیاورده بود.نگاهش به رقص گروهی از دختر ها و پسر ها بود.سعی کردم سر حرف را باز کنم اما او اهمیتی نمی داد.
با دیدن دختر خاله ش دستش را گرفت و خنده کنان به طرف محل رقص رفتند.تحقیر شده سرم را پایین انداختم.دلم می خواست به حال خودم زار زار گریه کنم.حالا که کار خودش را کرده بود کم محلی می کرد تا بیشتر از خودم بیزار شوم.چشم در چشم دختر خاله ش رقصید.... نخستین بار نبود که نسبت به او احساس تنفر می کردم اما با تمام این حرف ها دیگر دلم نمی خواست او را از دست بدهم.
باید با او ازدواج می کردم والا گند بالا می آمد.چنان در نگاه میترا غرق شده بود که دست هایم از خشم مشت شدند.مادر نگاه معنی داری بهم انداخت.می دانستم در دلش چه می گذرد!با شنیدن نامم به عقب برگشتم.
با دیدن رضا پسرخاله کاوه کمی خودم را جمع و جور کردم.صورت جذابی نداشت.چشمانش بادامی بود و دماغش گرد و پهن به صورتش چسبیده بود.نمی دانم چرا بهم پیشنهاد رقص داد.نمی دانست من نامزد دارم... آن هم نامزد حسود و بی رحمی مثل بردیا که خودش را برای همه می خواهد و مرا برای خودش.اما بدم نیامد با هم رقص شدن با رضا حس حسادتش را برانگیزم.
دستم را به دستش دادم و فکر کردم حالا که می خواد دخترخاله ش رو به رخم بکشه چرا من تلافی نکنم؟بی آن که دوست داشته باشم دست در بازوی رضا انداختم و رقص را شروع کردم.نگاهم به او افتاد که دهنش باز مانده بود.... بعد هم همان خشم جنون آمیز را در نگاهش ریخت و تقدیمم کرد.
اهمیتی ندادم. باید دلش می سوخت همان طور که دل مرا می سوزاند.انگار طاقت نیاورد.دست دخترخاله ش را رها کرد و به طرف ما خیز برداشت.با یک حرکت عصبی مرا به طرف خودش کشید و در همان لحظه چنان مشتی زیر چشمم زد که نقش زمین شدم.آهنگ قطع شده بود و مهمانان به من خیره شده بودند.عاقبت کار خودش را کرد.جلوی این همه آدم تحقیرم کرد.مادر خودش را به من رسانید،سراسیمه و پریشان،کمکم کرد تا از جا بلند شوم.بعد نگاه پرملامتش را به سمت بردیا که نفس نفس می زد دوخت.
_ پس ماندانا راست می گفت تو همیشه دست روش بلند می کنی؟به چه حقی این کارو کردی؟هان؟
بردیا سرش را پایین انداخته بود.از سکوت او نمی شد حدس زد پشیمان است یا نه!رزیتا خانم پادرمیانی کرد و به آرامی چیزی زیر گوش پسرش گفت.مادر دستم را کشید،می دانستم وقتی عصبانی شود و روی دنده ی لج بیفتد هیچ کس جلودارش نیست.
_ بیا بریم دخترم،این آقا فکر می کنه هرجور که دلش خواست می تونه باهات رفتار کنه... این نامزدی رو بهم می زنیم.
دستم را جلوی دهنم گرفتم تا جیغ نزنم.رزیتا خانم هم نتوانست مادر را آرام کند.
بردیا با گستاخی پوزخند زد و گفت: خوب بهم بزنین،اصلا از ماندانا بپرسین حاضره این نامزدی بهم بخوره یا نه!
مادر نگاهش را به من دوخت.نگاهم را دزدیم تا مبادا از پشت توده ی اشک به راز سیاه دلم پی ببرد.ماریا که نمی دانم کی خودش را به من رسانده بود دست بر بازویم گذاشت و گفت: ماندانا چرا چیزی نمی گی؟چند وقت پیش یادمه که گفتی دلت می خواد همه چیز تموم شه،خوب پس معطل چی هستی؟
سرم را روی شانه اش گذاشتم و سیل اشکم را روی گونه هایم رها کردم.بردیا به خوبی می دانست مرا در چه منجلابی انداخته.می دانست با وجود نفرتی که ازش دارم نمی توانم به درستی تصمیم بگیرم.مادر هنوز منتظر من بود.مردم تا توانستم بگویم پ: نه تقصیر من بود!بردیا حق داشت.
سپس در دل به خودم لعنت فرستادم.نگاه مادر و ماریا در هاله ای از ناباوری سوسو می زد.شکست خورده تر از همیشه دست در دست ماریا و با گام هایی سنگین از بین جمعیت گذشتم.ماریا تند تند و زیر لب گفت: حالت هیچ خوش نبود،مثل این که هیچ کس و هیچ جا رو نمی دیدی و... و گفت که نمیداند چرا از بردیا دیگر هیچ خوشش نمی ۀید.
مادر مثل اسپند روی آتش جلز و ولز می کرد.مدام راه می رفت و با این دستش به آن یکی دستش مشت می کوبید.خاله رویا سیب پوست کنده شده را قاچ کرد و به دخترش تعارف کرد.ماریا زیر چشمی به مادر چشم دوخته بود.من با نگاه پرسوزم گویی رومیزی را به آتش کشیده بودم.صدای مادر که انگار از کوره ی داغی فوران می کرد بلند شد.
_ چه طور مانی نذاشت اون پسره رو سرجاش بشونم!زیادی از حد پررو و گستاخ شده... دیدی خواهر؟دیدی چه طور سکه ی یه پولمون کرد؟
آرمینا سیب جویده شده را قورت داد اما انگار خوب از گلویش پایین نرفته بود: خوب خاله،مانی هم کم مقصر نبود،نباید با رضا می رقصید.
مادر فوری گفت: این کجاش گناهه،مگه ندیدی چه طور خودش با اون دختره ی تالاسمی گرفته می رقصید... مانی خوب کاری کرد که دلش رو سوزوند... ولی نمی دونم چرا نذاشت من بهش بفهمونم که با کی طرفه.
_ مامان این قدر حرص نخور!برای قلبت خوب نیست ها!
مادر به طرف ماریا برگشت،انگار گوشزد ماریا خیلی به موقع بود... کنار خواهرش نشست و این بار تیر نگاهش را به طرف من هدف گرفت.
_ تو هیچی نمی خوای بگی؟مگه نمی گفتی دیگه از این پسره خوشت نمیاد،پس چی شد که...
حرف های مادر داغ دلم را تازه کرد.اشک هایم را پاک کردم،اما مگر می شد از پس آن همه اشک برآمد.
_ ولم کنین مامان.بذارین به حال خودم باشم.وسپس بلند شدم و خودم را به اتاقم رساندم.در حالی که بر تشک و بالش مشت می کوبیدم تکرار کردم: لعنتی!وحشی!کثیف!چه طور حق حرف زدن رو ازم گرفتی.حیوون.
اما مگر دیگر فایده ای هم داشت؟من باخته بودم... شاید برای همیشه.

[deltang]

مانی بیا ببین عکس ها چی شده!وای خدای من.
نگاهم به شعله های سرکش آتش شومینه بود که تن چوبی هیزم ها را می سوزاند و صدای جلز و ولزش را در فضا پراکنده می کرد.
چون دید کششی به سویش ندارم،خودش طرفم آمد و عکس ها را یکی یکی جلوی چشمانم گرفت.
_ چرا جلوی چشمات رو گرفتی؟به این عکس نگاه کن... دستت رو وردار،مثل کبک سرت رو توی برف نکن.
دلم می خواست صدبار ار خدا طلب مرگ کنم،دلم زخم خورده بود... بغضم مثل این چند وقت دوباره ترکید: تو رو خدا اذیتم نکن... از این عکس ها متنفرم،از تو هم همین طور.
لبخند زد،زشت و کریه!می دانست چه طوری حالم را بهم بزند: خوب اگه متنفری این نامزدی رو بهم می زنیم.
با دیدن چشمانم که از شدت بغض و کینه روی هم فشرده می شد قهقهه سر داد.از عقده ی حقارتی که در دلم ته نشین شده بود قلبم تیر کشید.از جا برخاست و از روی میز شیشه ی نوشابه را برداشت و در لیوان خودش و من ریخت.
_ این قدر ادای دختر های مغرور و خودخواه رو درنیار عزیزم... زیاد بهت نمیاد.
از التهاب می سوختم.محکم با دستم لیوان نوشابه را پس زدم.محتوایش روی میز ریخت و چشمان دریده اش بهم خیره شد.نمی دانستم چه طور باید خودم را از شر آن همه کینه و نفرت و بغض و خشمی که وجودم را در میان شعله هایش خاکستر می کرد رها کنم.
_ تو یه حیوون وحشی هستی!یه بیمار روانی!آره... می دونم روانی هستی.فکر می کنی نمی دونم چرا هرچند وقت یه بار میری فرانسه... تو دست خودت نیست که این کار ها رو می کنی،چون دیوونه همیشه یه دیوونه ست...
لیوان را چنان لای مشتش فشرد که شکست و دستش خونی شد.در همان حال عربده کشان به طرفم یورش آورد: کی گفته من روانیم... کی این حرف رو بهت زده... زودباش بگو... بگو تا خفه ت نکردم...
چنان دست هایش را دور گردنم حلقه کرد که نزدیک بود نفس کم بیاورم.اگر تمنا را در نگاهم نمی دید چه بسا حلقه را تنگ تر می کرد.وقتی دستانش را از دور گردنم باز کرد تازه توانستم نفس بکشم.گلویم می سوخت.از شرارتی که در نگاهش برق می زد ترسیدم.نفس نفس زدم.انگار از یک دنیای دیگر برگشته بودم.
لیوان شکسته را به نشان تهدید به طرفم گرفت.از نگاهش خون می چکید.همان طور که لب هایش می لرزیدند گفت: بگو کی گفته من روانیم والا... همین جا... می کشمت
تهدیدش کاری بود و من نام کاوه را بر زبان آوردم.موهایم را از عقب کشید و با تمام حرصش گفت: حالا دیگه با کاوه اختلاط می کنی و اسرار دیگران رو برای هم فاش می کنین؟حالیت می کنم...تیزی لیوان شکسته را روی گلویم گذاشت،مرگ را جلوی چشمانم دیدم.سخت بود که التماسش کنم اما کردم: نه به خدا!خودش اون شب... اون شب تولد... اومد طرفم و گفت که... به خدا من ازش نپرسیدم... باور کن خودمم از کاوه خوشم نمیاد...
عاقبت شیشه تیز را از روی گلویم برداشت.نمی دانم به حالم رحم کرد یا اگر می خواست مرا می کشت؟روی صندلی نشست.دست هایش را آویزان کرد و خم شد و به رقص آتش خیره شد.از این که ناراحتش کرده بودم هیچ احساس پشیمانی نمی کردم.دلم خنک شده بود.صدایش گرفته بود... خیلی آهسته حرف می زد طوری که فکر کردم با خودش حرف می زند: تو باور کردی؟
من هم بی رحمانه لبخند زدم و گفتم: هرکس دیگه ای هم جای من بود باور می کرد،رفتارت همین رو نشون میده.
به طرفم برگشت،از حالت نگاهش هولی در دلم افتاد که نفهمیدم علتش چیست.نگاهم می کرد اما معلوم بود که مرا نمی بیند.نمی دانم به چه می اندیشید و چه فکری در سر داشت اما تغییر نگاهش نشان از طغیان داشت.
دیگر هیچ نگفت.بالشی زیر سرش گذاشت و روی کاناپه دراز کشید.نگاهش به سقف بود و دستش شیشه های شکسته را لمس می کرد.دلم به حالش سوخت اما به دلم بانگ زدم که به حال خودت دل بسوزون،این آدم ارزشش همینه.نمی دانم چرا سکوت معنی دارش زنگ های خطر را برایم به صدا درآورد.
جلوی آتش نشستم و خیره به شعله های بی رمقش به فکر فرو رفتم... خدایا... این بازی به کجا ختم میشه؟با حرکت تندش به خودم آمدم.روی کاناپه نشست و زل زد به من و گفت: می خوام کاری برام بکنی...
_ چه کاری؟
_ شب جمعه زنگ بزن به کاوه و باهاش قرار بذار جایی همدیگرو ببینین...
_ که چی بشه!؟
با دیدن تعجبم لبخند زد: هیچی!باهاش قرار بذار،باقیش با من...سپس انگشتش را به نشانه ی تأکید و هشدار به طرفم گرفت و گفت: یادت باشه که بهش بگی به کسی چیزی نگه.
_نه!من این کارو نمی کنم... تا نگی چه کار می خوای بکنی راضی نمی شم.
از جایش بلند شد و به طرفم آمد.با لحنی که همیشه از آن بیزار بودم گفت: چرا... تو این کارو خوب انجام میدی... چون من ازت می خوام.از همه چیز بدم می آمد ولی خواستم از این موقعیت استفاده کنم.برای همین گفتم: ولی باید قول بدی با من ازدواج کنی... هر چه زودتر!
دستش را دور گردنم انداخت و گفت: خوشم میاد که با تمام حماقت هات بلدی چه طور از آب گل آلود ماهی بگیری.خواستم دستش را پس بزنم که زورم به قدرت دستانش نرسید.
الو... سلام ماندانام.
_ اوه سلام چه عجب یادی از ما کردی؟
نمی دانستم چه فکری در مخیله اش می گذرد.نگاهم به نگاه مرموز بردیا بود.
_ خوب راستش به حرفای شما خیلی فکر کردم و با دیدن رفتارهای غیر عادی بردیا فهمیدم شما دروغ نگفتین و نیتتون خیر بوده!
خنده ای کرد و گفت: خوشحالم که حقیقت رو گفتم راستش اگه نمی گفتم خودم رو نمی بخشیدم.بردیا یه موجود معلومی نیست... هرچند عمه جان و شوهرش سعی می کنن این موضوع رو از همه پنهون کنن،ولی خوب هرکس که چند بار باهاش نشست و برخاست کنه می فهمه که...
حرفش را قطع کردم و گفتم: می خوام ببینمتون.
فکر می کنم از خوشحالی نزدیک بود گوشی از دستش بیفتد،اما خیلی موقرانه گفت: خوشحال میشم،اتفاقا امشب همه میرن مهمونی و من تنهام... راستش حوصله م تو جمع پیرپاتال ها سر میره.و خندید.گوش بردیا به گوشی چسبیده بود.
_ کاوه،دوست ندارم در این مورد با کسی حرف بزنی!به هیچ کس چیزی نگین... می دونین که...
_ بله!بردیا اگه بفهمه خون راه میندازه،خوب کجا زیارتتون کنم؟
نشانی را که بردیا بهم داده بود برایش خواندم.
_ خیلی خوب من همون ساعتی که گفتین میام... و به کسی هم چیزی نمی گم.
_ ممنونم... خداحافظ.
_ خداحافظ عزیزم،خوشحال شدم صدات رو شنیدم.
بردیا گوشی را از من گرفت و سرجایش گذاشت.برق خاصی از چشمانش می جهید.چند بار با خودش تکرار کرد: خوشحال شدم صدات رو شنیدم.بعد به طرفم برگشت،چشمانش را بیش از اندازه تنگ کرده بود و گفت: قصدش اینه که با خراب کردن من تو رو به دست بیاره،ولی من...
وحشتزده پرسیدم: می خوای چی کار کنی؟
تبسمی موذیانه لبخندش را پر کرد: هیچی!فقط می خوام جلوی من و تو اعتراف کنه که حرفاش چیزی جز دروغ و بهتون نبوده.
نمی دانم چرا خیالم راحت نبود.ساعت هشت توی رستوران پالیز قرار گذاشته بودیم.بردیا مو به مو نقشه اش را با من در میان گذاشت.این که باید یک ساعتی معطلش کنم تا او از راه برسد و بعد همان جا در رستوران منتظرش بنشینم.
کاوه خوش لباس و مرتب سر وقت آمد.ادوکلن ملایمی زده بود.با وجودی که ازش خوشم نمی آمد اما نسبت بهش احساس احترام می کردم.
دستم را فشرد و با لبخند گفت: باورم نمی شد که شما بیاین،گفتم لابد دستم انداختین.اگر بردیا می دید به طور حتم به طرفش حمله می کرد.صاحب رستوران دوست بردیا بود و میز ما را زیر نظر داشت.من با بی میلی تمام فقط چند قاشق از شامم را خوردم در عوض او با اشتها غذایش را تمام کرد.نگاهی به ساعت انداختم.کم کم باید پیدایش می شد.
_ به ساعت نگاه می کنین.باید برید؟
لبخند ساختگی زدم و سرم را به علامت رد حرف هایش جنباندم.صاحب رستوران به طرف ما آمد و با اشاره به بیرون رو به کاوه گفت: بیرون یکی می خواد شما رو ببینه.
کاوه با عذرخواهی کوتاهی از جا بلند شد و از رستوران بیرون رفت.از نگاه صاحب رستوران چیزی دستگیرم نشد.کاوه برنگشت.نیم ساعت منتظرش ماندم اما برنگشت.خواستم به دنبالش بروم که صاحب رستوران آهسته به طرفم آمد و پچ پچ کنان گفت: نامزدت پیغام داده همین جا منتظرش بمونی.
نفهمیدم موضوع از چه قرار است ولی صاحب رستوران دیگر چیزی نگفت.یعنی چی؟چرا طبق نقشه عمل نکرد؟قرار بود بردیا ما رو غافلگیر کنه... پس... دلم شور می زد.نمی توانستم منتظر بردیا بمانم.از طرفی هم نمی دانستم کجا رفته اند. چاره ای جز انتظار کشیدن نداشتم.صاحب رستوران هم دیگر خودش را بهم نشان نداد.بی حوصله و عصبی به صندلی تکیه دادم.باید می فهمیدم چرا بردیا نقشه اش را عوض کرده است.بعد از خوردن سه فنجان قهوه ی تلخ سرم را روی میز گذاشتم.
عاقبت پس از دو ساعت با دیدن بردیا با شتاب از جا بلند شدم و به طرفش رفتم.بردیا دستم را گرفت.آرام بود،خیلی آرام... نگاهش به قدری مهربان بود که احساس کردم بی گناه ترین موجود زمین است و فکر کردم نباید از چنین موجود مهربانی بیزار باشم.
چیزی به صاحب رستوران گفت و بعد مرا به دنبال خودش برد.وقتی سوار ماشین هنوز فرصت نشده بود بپرسم کاوه کجاست.
_ می خوام ببرمت باغ!حالش رو داری؟
_ نه!دیروقته.راستی کاوه کجاست؟
احساس کردم دوباره طرز نگاهش شیطانی شده است.
_ کاوه همون جا منتظرمونه!باید بریم.
باور نمی کردم راست بگوید ولی بدون موافقت من هم می رفت.سرم را به پشتی صندلی تکیه دادم و کمی فکر کردم.نکنه بلایی سر کاوه آورده باشه،اما نگاهش که می کردم از این فکر بیرون می آمدم.چه طور ممکنه آدم بکشه... نه قیافه ش هیچ شبیه آدم کش ها نیست.
کلید چراغ را که زد دست هایم را روی صورتم گذاشتم و جیغ کشان به طرفش هجوم بردم.با تمام قدرتی که داشتم بر سینه اش مشت کوبیدم و فریاد کشان گفتم: بی رحم!حیوون کثیف... چه طور دلت اومد؟چه طور تونستی این کارو بکنی؟
گریه هایم گویی همچون باران در دل شوره زار فرو می رفت؛هیچ اثری بر او نداشت.
کاوه را با طنابی دور گردنش از سقف آویزان کرده بود.با عذاب وجدانی که سر تا پای وجودم را نیش می زد گوشه ای نشستم و اشک ریختم.کنارم آمد،دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: گریه نکن مانی!هر کسی باید به سزای کارش برسه،کاوه می خواست تو رو از من بگیره،منم بهش فهموندم که تو فقط مال منی.
چه قدر شنیدن حرف هایش برایم عذاب آور بود.دوباره نگاهم به جسد بی جانش افتاد که با چشمانی از حدقه درآمده بین زمین و هوا تاب می خورد.به یاد چشمان مادربزرگ و الهام افتادم و ناگهان از جا پریدم.باورم نمی شد حقیقت داشته باشد.
_ نکنه کشتن مادربزرگ هم کار تو بود؟
بی پروا نگاهم کرد و گفت: اونم حقش بود... چون نذاشت ببینمت...
با بغضی که حرف زدن را برایم مرگبار ساخته بود گفتم: الهام...؟
این بار سرش را پایین انداخت و گفت: چند بار بهت گفتم از دروغ گفتن بدم میاد... و از کسی که بازیم بده... سپس روی زمین نشست و سرش را روی زانوانش گذاشت . ناباورانه دستم را روی سرم گذاشته بودم و به این کابوس تلخ فکر می کردم. آه مادربزرگ! مادربزرگ بیچاره ی من! چه طور دلت اومد؟ اون موجود پیر چه طور زیر دستای وحشی تو جون داد و الهام... دوست بی گناه من ! همش تقصیر من بود... من الهام رو مجبور کردم دروغ بگه... اما... این که دلیل نمیشه... آه... بردیا تو چی کار کردی؟کاوه ی بدبخت! تو حتی به پسرداییت هم رحم نکردی...
از فشار افکار آزاردهنده دیوانه وار فریاد کشیدم: کاوه راست می گفت تو دیوونه ای! روانی هستی... به پلیس خبر میدم... به خدا این کارو می کنم... حیوون کثیف... فکر کردی هر غلطی خواستی می تونی بکنی؟آره... می رم و همه چی رو به پلیس می گم.
سرش را بلند کرد و با پوزخند گفت: به پلیس چی می خوای بگی؟میگی با طرح و حیله ی خودت اون رو به دام بردیا انداختی هان؟ سپس قهقهه ی بلندی سر داد.رفتارش دیوانه م می کرد.
_ من نمی دونستم تو چه نقشه ی پلیدی داری والا... به فکر فرو رفتم... آره... من کاوه رو به رستوران کشوندم... من باهاش قرار گذاشتم.وای خدای من.این موجود پلید... تموم کاراش از روی نقشه س.با زانوانی سست روی زمین ولو شدم.دست هایم را زیر بغل پنهان کردم و عاجزانه اشک ریختم... خدای من!سرنوشت من با این ابلیس به کجا می رسه؟
آن لحظه چه قدر دلم کسی را می خواست که سر بر سینه اش بگذارم و کودکانه هق هق گریه را سر بدهم.به طرفم آمد.دستی روی سرم کشید و با بغض گفت: منم دلم نمی خواست این اتفاق بیفته ولی... با وجود همه ی نفرتی که ازش داشتم دلم به حالش سوخت.
_ بردیا... دیر یا زود پلیس همه چی رو می فهمه... اون وقت تو...
بعد از چند دقیقه که با هم گریه کردیم از جا بلند شد.دوباره دستکش مشکی را به دست کرد و با زور و قدرتی که فکرش را هم نمی کردم جسد را پایین کشید.دستم را روی دهانم گذاشتم تا جیغ نکشم... کشان کشان جسد را به طرف در خروجی برد.با کنجکاوی بلند شدم و به طرف پنجره رفتم.در پس تاریکی شب و زیر نور کم رنگ ماه او را دیدم که جسد را در گودالی انداخت... خدای من... انگار گودال را از قبل آماده کرده بود.کارش یک ساعت طول کشید... فهمیدم خیلی محتاطانه این کثافتکاری را زیر خاک دفن کرد.بعد با احتیاط چند گلدان گل را درست در همان قسمت چید.
به ساختمان که برگشت هر دو ترس نگاهمان را به سوی هم روانه کردیم.لباس های گلی اش را درآورد و یک دست لباس نو را که نمی دانم کی با خودش آورده بود پوشید.لباس ها را در شومینه و به میان شعله های وحشی آتش انداخت.
سکوت مهمان ناخوانده ای بود که فضای خانه را سنگین کرده بود.نفس بلندی کشید،انگار هیچ اتفاقی نیفتاده بود،سپس دستش را به طرفم دراز کرد،بی هیچ احساس علاقه ای،درمانده و مستأصل به سویش رفتم.موهایم را بوسید و آرام زیر گوشم گفت: همه چی تموم شد...

[deltang]

رزیتا خانم با چشمانی خواب آلود خطاب به پسرش گفت: یه بار دیگه تکرار کن!خوب متوجه نشدم.
_ گفتم هر چه زودتر ترتیب عروسی من و ماندانا رو بدین... خیلی فوری.
رزیتا خانم نگاه گذرایی به من کرد و بعد چنگی به موهایش انداخت.
_ چرا با این عجله؟چی شد این موقع شب به فکر عروسی افتادی؟
بردیا بی حوصله گفت: هیچ توضیحی ندارم مامان... هر چه زودتر ترتیبش رو بدین.
_ باشه عزیزم!ولی خوب همین طوری هم که نیست...
بردیا دستم را گرفت و به اتاق خودش برد.از مقابل آینه که گذشتم متوجه رنگ سفید چهره م شدم.پای چشمانم کبود شده بود.بردیا کنارم روی تخت نشست و گفت: مامان و بابام دوست داشتن با دختر شریکشون تو پاریس ازدواج کنم،اما چون دیدن تو رو می خوام... هی مانی... چرا گریه می کنی؟
_ گریه نکنم؟بعد از اون همه گندی که به بار آوردی انتظار داری...
دستش را روی لبم گذاشت: هیس!جلوی زبونت رو بگیر!من هرکاری که کردم به خاطر تو بود...
دستش را پس زدم و گفتم: به خاطر من!کی گفته باید به خاطر کسی که دوستش داری جون کسی رو بگیری!اون هم جون پیرزنی مثل مادربزرگ،دختر معصومی مثل الهام رو... دوباره گریه امانم را برید.
_ اَه بس کن تو رو خدا،کاریه که شده،این قدر گریه و زاری راه ننداز.
هق هقم را لای دستان سرد و لرزانم خفه کردم.
مادر چشم در چشمم دوخت،انگار دلش می خواست دوباره برایش تکرار کنم،برای همین پرسید: خوب،رزیتا خانم چی گفت؟مخالفت نکرد؟
نگاهش کردم،چه قدر با دنیای من فاصله داشت،چه قدر زود کینه ش را نسبت به بردیا از یاد برده بود؟
_ نه،مخالفتی که نکرد.سپس چاقوی میوه خوری را برداشتم و وسط سیب سرخ فرو بردم.من با قاتل مادربزرگم ازدواج می کردم با کسی که تنها دوست بی گناهم رو کشت و به پسر دایی خودش هم رحم نکرد.سیب از وسط دو نصف شد؛من که دوستش نداشتم و به خاطر رفتارهایش ازش دلسرد و بیزار بودم،چاقو دوباره وسط سیب نصف شده را هدف قرار داد. آه، اگه مامان بفهمه من راز قتل مادربزرگ رو می دونستم و هیچ نگفتم... دستم سوخت،اگه همه چی فاش بشه و اون وقت بردیا من رو به عنوان هم دست خودش معرفی کنه؟جای بریده شده را فشردم تا خونش بند بیاید.از او بعید نیست،او که زیر چهره ی زیبایش سیرتی پلید دارد،او که رحم نمی شناسد... آه مادر... تحمل این راز سیاه در دل کوچکم چه سخت و ناممکن است... طاقتش را ندارم،به خدا ندارم،دستمال را روی انگشت بریده ام گذاشتم.خونش بند نمی آمد،دلم ضعف می رفت.آخ بردیا نفرین بر تو که با من چه کردی؟
مادر خودش را به من رسانید و سراسیمه پرسید: دختر تو با خودت چه کردی؟
از بریدگی دستم نبود که سرم گیج می رفت،از زخم دلم بود که هرآن گویی برآن نمک می پاشیدند: مامان،حالم خوش نیست.
_ بذار ببینم،وای!چه قدرم عمیق بریدی!حواست کجاست؟
نگفتم چه افکاری تلخی هرآن از سرم می گذرد و زجرم می دهد و لحظه لحظه زندگی را به کامم تلخ کرده،نگفتم قاتل مادربزرگ را می شناسم و قرار است به زودی با او عروسی کنم و نگفتم آن حیوان خوش چهره قبل از این تمام هستیم را ازم گرفته.
به دست باندپیچی شده ام زل زدم و صدای مادر را شنیدم که مثل تلنگری در فضای خالی از شادی دلم ضرب می زد: خدا رو شکر که بردیا پی حرف مامانش نرفته،مامانش نفسش از جای گرم بلند میشه،نامزدی طولانی به درد عمه ش می خوره ،دستت که درد نمی کنه؟
سرم را جنباندم،یعنی که نه!
_ تاریخ دقیق عروسی معلوم نشد؟
نگاهش کردم و فکر کردم اگر همین الن بگویم بردیا قاتل مادرش است چه واکنشی نشان خواهد داد؟آن وقت می دانم همه چیز را بر هم می ریزد و این نامزدی شوم بهم می خورد... این فرصت خیلی خوبی بود!برای همیشه از شر بردیا خلاص می شدم،اما... تکلیف خودم چه می شد؟اگر مادر می فهمید آن زالو...
آه نه!جلوی مامان به این چیزا فکر نکن،ممکنه فکرت رو بخونه،اون وقت از این هم بدبخت تر میشی.
_ نه مامان!ولی فکر می کنم عید خوب باشه.
مادر به گوشه ای خیره شد و گفت: بد هم نگفتی،دو سه ماه وقت داریم که... راستی مهریه و شیربها کی تعیین میشه؟بعد انگار روی سخنش با خودش بود: وقتی برای قرار عروسی اومدن،باید همه چی معلوم شه...
مادر را به حال خودش گذاشتم.دستم می سوخت،اما دربرابر سوزش زخم دلم این درد چه اهمیتی داشت؟
با شنیدن صدای زنگ تلفن رشته ی افکار من و مادر پاره شد.مادر نگاهی به ساعت انداخت.چهار بعدازظهر بود،گوشی را برداشت.
_ بله... سلام ممنونم،شما؟آه... بله،فریبرزخان!حالتون چه طوره؟
نمی دانم چرا دلم می خواست به این مکالمه گوش بدهم.مادر لحظه ای چهره اش را پرچین می کرد و لحظه ای لب پایینش را ور می چید.خوب می دانستم زیاد از این مکالمه راضی نیست.
_ بله... نه!هنوز فرصت نکردیم دنبال خونه بگردیم،دستمون بنده.
خدا کنه چیزی راجع به عروسی من بهش نگه.
_ خونه که زیاده،ولی خونه ای که باب میل ما باشه به این آسونی ها پیدا نمیشه... ماندانا؟نه!با خواهرش رفته بیرون.
و به نگاه پرتعجب من اهمیتی نداد.
_ ممنونم،خداحافظ. و تق گوشی را روی تلفن کوبید: خیلی ازش خوش میاد.خونه پیدا کردین؟آخه به تو چه مرتیکه ی دهاتی!همین جا می مونیم تا چشمت دربیاد.
_ چرا بهش گفتی من خونه نیستم؟
نگاه پراکراهی به سویم روانه کرد و با لحن بدی گفت: حالا باهاش حرف نزنی نمیشه؟با اون لهجه ی بدش.انگار حرف ها رو می جوه و نشخوار می کنه.
اگر کسی این حرف ها را می شنید باورش نمی شد مادر پشت سر برادرزاده ی خودش این گونه حرف می زند ، برادرزاده ی ناتنی! اما خوب چه فرقی می کنه؟ وقتی گوشت و پوست و خون یکی باشه تنی یا نا تنی؟

[deltang]

وقتی خبر مفقود شدن کاوه در فامیل پیچید من با حالی که فقط خودم خبر داشتم یک هفته در بستر افتادم.تب و لرز و هذیان امانم را بریده بود.دکتر می گفت آنفلوآنزاست،اما خودم می دانستم این عذاب وجدان است که سرتاسر وجودم را گرفته.مادر می گفت چشم و نظر است.
بردیا هرروز با دسته گلی به سراغم می آمد.وقتی به دیدنم می آمد حالم بدتر می شد و تبم بالا می رفت.
_ مانی،خودت رو عذاب نده.هیچ سرنخی دست کسی نمیفته.مطمئن باش!
دستان سردم در میان دستان گرمش کرخ می شد... آه این دست ها!آلوده به خون مادربزرگم بود... این دست ها که این گونه دستان مرا فشار می داد،گلوی الهام را چنان فشرده بود که روح زندگی از بدنش پر کشید،چگونه می توانم به اعتبار این دست ها خودم را از روی زمین بلند کنم؟همین دست ها که کاوه را از سقف آویزان کرد و وجدان مرا پشت میله های خودخواهی و بداندیشی تا ابد زندانی کرد.
روزی که نسبت به روزهای دیگر کمی سرحال تر بودم بهش گفتم که به همه چیز اعتراف کند.در پاسخم خندید: هیچ آدم عاقلی این کار رو نمی کنه.تو رو از دست بدم و خودم هم از دست برم؟فکر ابلهانه ایه مانی،خیلی ابلهانه.
پرسیدم: پس جواب وجدانت رو چی میدی؟تکرار کرد:وجدان؟چه کلمه ی قشنگی!
وقتی رفت پیش خودم فکر کردم شاید به خودش بیاید و به تمام گناهاش اعتراف کند.آن وقت من هم از این همه زجر و عذاب راحت می شوم.آری!هر روز زیر شلاق ندامت جان می باختم و با نگاه مضطرب مادر جان می گرفتم.
_ امروز حالت چه طوره دخترم؟
بی توجه به پرسش مادر نگاهم تا آن سوی پنجره پر کشید.درخت چنار یک دست سفیدپوش شده بود.
_ مامان یادته پارسال این موقع با مادربزرگ رفته بودیم دیزین؟مادربزرگ روی برف ها سر خورد و...
و مادر ادامه داد: و به من غر زد که دختر!ما ها رو چه به اسکی؟سپس لبخند محوی گوشه ی لبش نشست.از سکوتی که کرد فهمیدم به یاد مادرش افتاده است.
_ مامان!چند روزه برف می باره؟
نگاهش با پرنده ی نگاهم هم پرواز شد: دو سه روزیه!روی زمین پر برفه،دیروز نتونستم برم بیرون هویج بخرم تا برات سوپ درست کنم.
_ مامان!من نمی خوام ازدواج کنم...
دستم را فشرد و گفت: احساست رو درک می کنم،همهی دختر ها مدام با خودشون کشمکش دارن.این که باید ازدواج کنن یا نه؟خیلی زود این مرحله رو پشت سر می ذاری!ازدواج هر دختر و پسری رو به تکامل می رسونه.
آه کشیدم،مادر چه فکری می کرد و من در چه فکری بودم.
_ مامان قاتل کاوه پیدا نشد؟
چشمانش گرد شدند و پرسید: قاتل؟کی گفته کاوه گکشته شده؟او فقط مفقود شده.یعنی معلوم نیست کجا رفته.
از سوتی ای که داده بودم ترسیدم و با لکنت گفتم: خوب نمیشه آدم تو خونه ی خودش گم شه... لابد یه اتفاقی براش افتاده دیگه...
_ زبونت رو گاز بگیر دختر!جوون مردم گناه داره.تازه اگه هم خدای نکرده به قتل رسیده باشه باز عروسی عقب میفته.سپس خودش لب پایینش را به دندان گزید.
در دلم به طرز فکر مادر نخندیدم بلکه بیشتر متأسف شدم.چرا مادر نمی دانست بردیا قاتل مادرش است؟چرا بهش نمی گفتم؟اما هر چه فکر می کردم،می دیدم خاموشی بهتر از لب وا کردن است.
دو سه نفر از همکلاسی هایم به عیادتم آمدند.از وقتی الهام تنها دوستم را از دست داده بودم سعی نکردم با کس دیگری طرح دوستی بریزم،هرچند هم کلاسی های خیلی خوبی داشتم.برایم از وضع مدرسه گفتند و از پیشرفت درس ها. و ایم که پلیس مظنون تازه ای پیدا کرده.پسرخاله ی الهام که عاشق او بوده و مورد بی مهری الهام قرار گرفته بوده... در دل به حال آن جوان بیچاره متأثر شدم.
حالم رفته رفته رو به بهبودی می رفت.هرقدر بردیا را کمتر می دیدم حالم بهتر بود.
آن روز پدرم برایم یک رمان تازه خریده بود: اینم برای دختر خوبم که می دونم خیلی رمان دوست داره.
نگاهی به جلدش انداختم،بلندی های بادگیر،اثر امیلی برونته.پدر می دانست عاشق رمان ها ی امیلی برونته و خواهرانش هستم.
مادر سینب چای را مقابل پدر گرفت و گفت: بهتر بود به جای کتاب خریدن ما رو می بردی بیرون.مردیم بس که تمرگیدیم توی خونه.
پدر به غر زدن های مادر عادت داشت: آخه توی این هوای برفی که سوز وسرما مغز استخون آدم رو می ترکونه کجا بریم؟
مادر روبه رویش نشست و پا روی پا انداخت و گفت: چه می دونم،سینمایی!رستورانی!یعنی چون برف می باره زندگی تعطیله؟
پدر استکان را تا ته سر کشید و به چشمان بهانه گیر همسرش زل زد و گفت: چشم،بذار برف ها آب بشن اون وقت هر چی شما امر بفرمایین.
مادر با نیشخند گفت: به امید آب شدن برف ها دل خودمون هم آب میشه.
از رخت خواب بیرون آمدم.کمی کسل بودم،گیج بودم و چشمانم سیاهی می رفت.کتاب را باز کردم و نگاهی اجمالی به صفحاتش انداختم.به جای داستان چاپ شده در کتاب،سطور نوشته شده در دل خودم را می دیدم.
بردیا عشق ماندانا را با قتل های پیاپی آلوده کرد.ماندانا،دختری که خود را باخته بود چاره ای جز سرپوش گذاشتن روی جنایت های نامزدش نداشت.
کتاب را بستم.نفسم به شماره افتاده بود و تند تند عرق می ریختم.مادر به کمکم آمد.
_ ای وای!پس دوباره چت شد؟ کتاب را پرت کرد طرف پدر و گفت: تو هم با این هدیه ت... تازه حالش خوب شده بود.
بیچاره پدر که هیچ تقصیری نداشت..مادر دوباره مرا در رختخواب خواباند و گفت: تو هنوز خوب نشدی.نباید از جات می اومدی بیرون!الان برات سوپ میارم.
من زیر دو پتو و کنار شوفاژ می لرزیدم.
بردیا تو روح زندگی رو از من گرفتی،ازم نخواه دوستت داشته باشم،نمی تونم.
_ چرا نمی تونی؟من که باهات بد نکردم.تو منو مجبور کردی...
_ من مجبورت کردم؟جالبه!خیلی جالبه!
نگاهم را به زمین دوختم و دستانم را زیر بغلم پنهان کردم.بدنم می لرزید.دیدار هرروزه ی بردیا تأثیر بدی روی جسم و روحم گذاشته بود.هر روز بحث و دعوا،گاهی هم کتک خوردن و دشنام شنیدم.
_ ببین مانی!بعد از عروسی قبل ار این که چیزی فاش شه برای همیشه میریم فرانسه... اون جا دیگه دست کسی بهمون نمی رسه... باور کن...
به خوش خیالی اش پوزخند زدم و گفتم: من با تو جایی نمیام... همین جا هم از درد ناچاریه که تحملت می کنم... فکر فرانسه رو از سرت بیرون کن...
سعی داشت قانعم کند: ولی این جا دیر یا زود همه چیر لو میره.دایی در به در دنبال کاوه می گرده،می ترسم همه چیز خراب شه...
_ این دیگه مشکل توئه،فرانسه رو فراموش کن.
بی آن که نگاهم کند گفت: مشکل من مشکل تو هم هست.این یادت باشه.
منزجرانه نگاهش کردم.چند هیزم دیگر داخل شومینه انداخت و گفت: ماجرای قتل دوستت رو که فیصله دادم.و با دیدن نگاه منتظر و کنجکاوم خندید و گفت: از قدرت پول استفاده کردم،کلی به قاضی باج دادم تا حکم قصاص پسر خاله ی الهام رو امضا کرد...
چشمانم هرلحظه گشادتر می شدند و دهنم هر لحظه بازتر... کلی طول کشید تا پرسیدم: تو چی گفتی/یه بی گناه جای تو قصاص شه؟یعنی این قدر رذلی؟چه طور دلت اومد...
جلویم روی زمین نشست و گفت: من و تو فقط باید به فکر خودمون باشیم.پسرخاله الهام خودش با کارهایی مثل تهدید کردن الهام به مرگ در صورت ازدواج نکردن با او خودش رو محکوم کرده... زیاد دلت به حالش نسوزه.
از نگاه سرد و لبخند بی احساسش چندشم شد.نفهمیدم با چه جرأتی زیر گوشش خواباندم.ناباورانه چشم در چشم هم دوختیم پس از چند لحظه به مچ دستم چسبید و چنان دستم را پیچاند که فریادم برخاست و انگشت اشاره اش را با تهدید به طرفم گرفت و گفت: بار اول و آخرت باشه که از این غلط ها می کنی... فهمیدی؟
اشکم درآمده بود.وقتی دستم را رها کرد تا چند لحظه نتوانستم تکانش بدهم.گوشه ای خزیدم و زار زار گریه سردادم.به حال خودم می گریستم که اسیر حیوان کثیفی مثل او بودم.
دوباره روبه رویم ایستاد.چه قدر از آن چهره ی جذاب و لبخند زیبایی که بر لب داشت روزی دلم را به خاطر همین جذابیت باخته بودم بدم می آمد.سعی داشت ازم دلجویی کند.دستش را روی دستم گذاشت و گفت: معذرت می خوام.خودت مجبورم کردی. دیگر سعی نکردم دستش را پس بزنم.چه فایده وقتی سایه ی سیاه وجودش همچنان بر سرم گسترده بود.
_ من همین امروز میرم کلانتری و همه چیز رو برای پلیس روشن می کنم.
با لبخند گفت: پای خودت هم گیره عروسک کوچولو!
_ مهم نیست،پشت میله های زندان بودن بهتر از اسیر دست تو بودنه،من تصمیم خودم رو گرفتم و هیچ ترسی هم ندارم.
خونسرد و راحت گفت: می دونم شهامتش رو نداری عزیزم.پس بیخودی ادای قهرمان ها رو در نیار... بذار آروم باشم... دوباره وحشیم نکن... من و تو بعد از ازدواج میریم فرانسه،همین،دیگه نمی خوام حرفی بشنوم... مگه این که راه حل دوم رو انتخاب کنی.
کمی امیدوار نگاهش کردم و گفتم: چه راه حلی؟
از جا بلند شد و به طرف شومینه رفت: این که همه چی رو به پلیس بگی،اون وقت منم همهی اعضای خونواده ت رو می فرستم پیش مادربزرگت و بعد میرم زندان،این طوری لطفش بیشتره.
اگر قدرت داشتم به سویش می دویدم و حلقه دستانش را به دور گردنش تنگ می کردم،طوری که چشمانش از حدقه بزند بیرون.مثل چشمان مادربزرگ،مثل چشمان الهام...
دست هایش را به سویم دراز کرد و با لحن مستانه ای گفت: بیا عزیزم!غصه نخور،به قول مامانامون خدا بزرگه.
همانند بره ای مطیع به طرفش رفتم.با وجود همه ی نفرتی که از او در سینه انباشته بودم فکر کردم حالا که قدرت دست اونه بذار خودنمایی کنه،به هرحال چرخ گردون می چرخه و یه روز شاید نوبت من برسه... خدا بزرگه!خدا بزرگه!
وقتی دستش را دور گردنم انداخت با خود اندیشیدم آیا می رسد روزی این دست ها را ناتوان ببینم؟و وقتی لبم را بوسید فکر کردم شاید یک روز،فقط شاید،این لب ها برای همیشه خاموش شوند.به امید این شاید چشم بر هم گذاشتم.خوابم نمی برد. مگر می شد در آغوش حیوان بدسیرتی چون بردیا احساس امنیت و آرامش کرد؟دلم بیش از حد به حال پسرخاله ی الهام می سوخت.الهام پسرخاله اش را دوست داشت،اما به خاطر اختلاف مادرانشان هیچ وقت به پسرخاله اش روی خوش نشان نمی داد و می گفت: می دونی چیه مانی،من از همن بچگی رضا رو دوست داشتم،هرچند خیلی قلدر و بزن بهادره،اما نمی دونم چرا ازش خوشم میاد،اما مامان و خاله به خاطر ارث و میراث با هم اختلاف دارن.مامان میگه اگه به رضا روی خوش نشون بدی دیگه دختر من نیستی...
_ اونم تو رو دوست داره،آره؟
_ خیلی!بعضی وقت ها سر راه اومدنم به مدرسه جلوم رو می گیره و با چاقو تهدیدم می کنه اگه زن نشم اول منو می کشه و بعد خودش رو.بیچاره کشته و مرده ی منه.
خنده هایش خوب یادم است.آه!رضای بیچاره.تاوان جنایت یک زالوصفت را او باید پس می داد... الهام... می دونم من رو نمی بخشی!از این که لب فروبستم و هیچی نمی گویم... از این که رضا بی گناه بالای دار می رود و این جانی بی رحم این چنین آلوده در کنارم خرناس می کشد... ولی باور کن چاره ای ندارم.می دانم من هم مثل او وجدانم را در صندوقچه ی خاطرات دیرین به یادگاری گذاشته ام،اما باور کن دلم از این همه حق و نا حق شدن خیلی گرفته.

[deltang]

مادر دو قاشق رب به آبگوشت اضافه کرد،بعد با همان قاشق کمی محتویاتش را هم زد تا رب به خوبی حل شود.در قابلمه را گذاشت و شعله اش را کم کرد.
_ رزیتا خانم فکر کرده ما هالوییم... بعد لحن ملیح و ظریف رزیتا خانم را تقلید کرد: مانی جون و بردیا هنوز جوونن،چه می دونن ازدواج و تشکیل خونواده یعنی چی... در ضمن هنوز معلوم نیست چه اتفاقی برای بچه ی برادرم افتاده... نمی تونیم به فکر سور و سات عروسی باشیم.بعد با لحن خودش ادامه داد: انگار ما مقصریم بچه ی برادرش گم شده... همه ی حرف هاش بهونه س.خودم با بردیا صحبت می کنم... اگه بخوایم به امید رزیاتا خانم باشیم باید صبر ایوب داشته باشیم.
نمی دانم چرا از عطر و طعم آبگوشت حالت تهوع بهم دست داده بود و حالت گیجی پیدا کرده بودم.دوان دوان خودم را به دستشویی رساندم و هرچه خورده بودم را بالا آوردم.
_ تو یکهو چت شد مانی؟هنوز انگار رو فرم نیومدی!دیروز هم استفراغ کردی.باید ببرمت دکتر ببینم چه مرگت شده!
دستم را روی دماغم گذاشتم و گفتم: مامان،آبگوشت چه بوی بدی داره.بازم دارم بالا میارم.
مادر لحظه ای نگران نگاهم کرد... در چشمانش هول و هراسی موج می زد که انگار خودش هم از گفتنش واهمه داشتوهمان ساعت مرا به دکتر برد.
_ خانم مبارکه،دختر شما حامله س.
این جمله به قدری تکان دهنده بود که تا چند لحظه نه من و نه مادر نتوانستیم هیچ واکنشی از خود نشان بدهیم.
مادر با لکنت پرسید: حا... مله... س... خدا مرگم بده... و بعد دستش را محکم روی گونه اش کوبیدو
دکتر با تعجب من و مادر را زیر نظر گرفت.مادر هنوز نتوانسته بود به حال خودش برگردد... و من چون مقصری بی گناه سرم را پایین انداخته بودم و به آرامی اشک می ریختم.
خوب می دانستم این آغاز بدبختی ام است.مادر ناگهان مثل برق گرفته ها از جا برخاست و انگشت اشاره اش را به طرف دکتر گرفت و گفت: می دونم با اون نامرد و مامان عفریته ش چی کار کنم. بعد رو به من با نهایت تغیر و خشم گفت: بلند شو... آبرومون رو بردی. ولی نمی ذارم اون حرومزاده آب خوش از گلوش بره پایین... بعد به بازویم چسبید .از درد نیشگونی که گرفت نزدیک بود جیغ بکشم.مادر یکپارچه آتش بود.
_ اینه جواب اعتماد من دختر بی حیا.حالا جواب بابات رو چی بدم؟جواب فامیل و دوست و آشنا رو... ای خدا؟این چه مصیبتی بود که دامنمون رو گرفت... اما نه! نباید داد و قال راه بندازم تا همه خبردار شن... آره... هیس،گریه نکن! این ننگ با اشک تو و ناله من از دامنمون پاک نمیشه... اون حرومزاده باید همین امروز عقدت کنه... گیس مامانش رو می کنم اگه دوباره مخالفت کنه.حالا می بینی! کاری می کنم به غلط کردن بیفتن... هی آقا... نگه دار،ما همین جا پیاده می شیم...
_ دیدی مامان.دیدی به چه آبروریزی افتادیم؟به خدا اگه باباش بفهمه...
_ خوب مامان،نباید بذاریم خبردار شه... قبل از این که گندش دربیاد باید ترتیب عروسی رو بدیم...
مادر آرام وقرار نداشت،دو سه قدم راه می رفت،دست روی کمرش می گذاشت و می ایستاد،بعد روی صندلی می نشست و دوباره از جا برمی خاست.ماریا می خواست روی آتش مادر آب بریزد: بردیا که مانی رو دوست داره... دیگه مشکلی نیست... خوب جوونی کردن و نفهمیدن چه غلطی دارن می کنن... ولی ما نباید بذاریم خاله رویا و آرمینا بویی ببرن... اون وقت یعنی کل شهر خبر دار شدن.
مادر تحت تأثیر حرف های ماریا سرش را تکان داد و گفت: آره... وای به حالمون اگه اونا خبردار شن... بس کن دیگه... چه قدر گریه می کنی؟اون وقت باید می دونستی چه غلطی داری می کنی... زودباش گمشو برو توی اتاقت...
و من گریه کنان به اتاقم رفتم.خیلی وقت بود انتظار چنین روزی را می کشیدم،اما حالا می دیدم عمق فاجعه به قدری است که هیچ پیش بینی نکرده بودم.
مامان اگه بردیا اومد سراغم بگین نیستم.
_ باشه! من خودم هم هیچ دلم نمی خواد ببینمش،دارم یه نقشه ای براش می کشم که خودش حظ کنه.
صدای زنگ که امد،مادر به طرف آیفون رفت.یک لحظه سرم به دوران افتاد،اگه بفهمه مامان بهش دروغ گفته؟آه!نه!... به سمت مادر دویدم و گوشی را از دستش قاپیدم و گفتم: همین الان میام بردیا.
مادر شگفت زده نگاهم کرد،نمی توانستم هیچ توضیحی برایش بیاورم.
_ مانی! من اجازه نمی دم دیگه با این حرومزاده بری بیرون.یا هرچه زودتر ترتیب عروسی رو بدین یا این که...
اشک در نگاهم تلنبار شده بود: مامان،منو ببخش،خودم راضیش می کنم با مامانش حرف بزنه.
مادر با تأثر نگاهم.
_ چیه؟چرا بغ کردی؟از دیدنم خوشحال نشدی؟
پوزخند زدم و گفتم: تو آبروم رو بردی!نمی تونم سرم رو جلوی خونوادم بلند کنم... چرا بازیم میدی بردیا... پس کی عروسی می کنیم؟
_ اگه به من باشه همین امروز... ولی می دونی که پسرداییم مفقود شده و مامانم راضی نمیشه در این شرایط عروسی راه بندازیم... ولی خوب باهاش صحبت می کنم.
عجب حیوان کثیفی بود و حالا که اندوه و بی آبروییم را می دید حتی رفتن به فرانسه را هم از یاد برده بود و به روی خودش نمی آورد قاتل سه موجود بی گناه است.می دانستم اگر اشک هایم را ببیند حیوان تر می شود.اشک هایم را پاک کردم.برخلاف همیشه مرا به خانه ی خودشان برد.پیاده ام کرد و گفت: تو این جا باش،نیم ساعت دیگه بر می گردم.
دوباره نگاهش پر از ردپای شیطان شد: برم سری به داییم بزنم و تو این شرایط یکم دلداریش بدم.
وقتی به سرعت برق و باد از مقابلم پر کشید به این فکر کردم که در دنیا موجودی پلیدتر از او پیدا نمی شود.
رزیتا خانم به استقبالم آمد: اوه تویی عزیزم؟گونه هایم را بوسید و پرسید: مامانت چه طوره؟
به سردی گفتم: سلام رسوندن.
رو به روی هم نشستیم.بلوز خاکستری به تن داشت و شلوار تنگ مشکی پوشیده بود و موهای رنگ کرده اش را روی شانه هایش ریخته بود.برخلاف همیشه که به نظرم زیبا می آمد آن روز هیچ اثری از زیبایی در چهره اش پیدا نبود.
_ ببین عزیزم!خیلی دلم می خواست یه روز تنهایی بشینیم و کمی اختلاط کنیم... راستش فرصت پیش نمیومد.بعد شروع کرد به حرف زدن،این که من و بردیا هنور جوان هستیم... برای عروسی و ازدواج خیلی زود است تصمیم بگیریم،برادرزاده اش پیدا نشده و بردیا عاشق فرانسه است و گفت و گفت و گفت.هرچند پای صحبت های تکراری نشسته بودم،اما با همه ی این ها باز احساس می کردم تازه ایم حرف ها به گوشم خورده.از راز سیاهی که در دلم دفن شده بود،حتی در بیداری هم کابوس می دیدم.باید به او می گفتم که پسرش چه موجود پلیدی است... آری! تحمل پنهان کردن این راز به روی شانه ای سنگینی می کرد... به تنهایی نمی توانستم بار این راز خونین را به دوش بکشم.عاقبت قفل سکوت را شکستم و بی مقدمه گفتم: رزیتا خانم بردیا قاتل مادربزرگمه!دوست معصوم من الهام با دست های کثیف او خفه شد و مرد و بچه ی برادرتون از خشم و کینه ی حیوانی بردیا نتونست جون سالم به در ببره... هیچ اهمیت به بهت و غمزدگیش ندادم و ادامه دادم: با وجودی که بردیا بی آبروم کرده و با این جنایات فجیع که فقط من ازش خبر دارم،بیش ار پیش من رو از خودش منزجر کرده،اما ناچارم باهاش ازدواج کنم و اگه شما بخواین باز مخالفت کنین،مجبورم همه چی رو به پلیس بگم.
رزیتا خانم دستش را روی سرش گرفته بود و گریه می کرد: آه!خدای من! بردیا باز کار دست خودش داد... کاوه ی بیچاره... آخه مگه اون چه گناهی کرده بود؟
انتظار داشتم بعد از شنیدن این حرف ها غش کند و از حال برود اما تنها واکنشش همین بود.
_ فکر کنم با شناختی که از پسرتون دارین این حرف ها چندان براتون تازگی نداره!
نگاهم کرد.چشمان عسلیش هم رنگ چشمان بردیا بود: بردیای من!دست خودش نیست... اون بیماره... پسرم روح و روانش مریضه.و دوباره به هق هق افتاد.
من هم به گریه افتادم و گفتم: خوب بود قبل از این که من رو با پسرتون آشنا کنین این حقیقت رو باهام در میون می ذاشتین...
چند دقیقه بینمان به سکوت گذاشت.بعد رزیتا خانم اشک هایش را با دستمال پاک کرد و گفت: بسیار خوب.بردیا باید هرچه سریع تر از ایران دور شه... نمی خوام پسرم رو به جرم گناهی که بی اختیار کرده از دست بدم... در این مورد با کسی حرف نزن!من هر چه زودتر ترتیب عروسیتون رو میدم!بعد هم برای همیشه می رید فرانسه.
_ نه!من نمی تونم برم فرانسه!با اون اصلا امنیت جانی ندارم.
_ خیلی خوب! بعدا در این مورد صحبت می کنیم... به مامانت خبر بده تا آخر همین ماه همه چی اُکی میشه.
بردیا که برگشت سعی کردیم ظاهر خودمان را حفظ کنیم.

[deltang]

باد سردی از لابه لای شاخه های سپیدار که در سرتاسر خیابان ردیف به صف ایستاده بودند می گذشت و برگ های فروریخته از درختان را از روی زمین بلند می کرد.برف ها آب شده بودند.ماه بهمن آخرین روز هایش را سپری می کرد.تنها و قدم زنان از مدرسه تا خانه فکر کردم.پس از قتل الهام دیگر سعی نکدم با کسی دوست شوم... می ترسیدم... می ترسیدم از این که آنان نیز به سرنوشت الهام دچار شوند.
آن روز در مدرسه صحبت از اعدام رضا،پسر خاله ی بی گناه او بود.با شنیدن این خبر،قیامتی در دلم برپا شد که فقط خودم خبر داشتم و بس!به قدری داخل دستشویی گریه کردم که وقتی بیرون آمدم همه جا را تار می دیدم.سرکلاس چند بار سرم گیج رفت و کابوس دیدم.سر زنگ آقای بسطامی که در حال خواندن قطعه شعری بود بی آن که بفهمم جیغ کشان کلاس را ترک کردم.
چرا می گذاشتم بی گناهی بالای دار برود؟چرا؟آیا تنها بردیا یک حیوان کثیف بود؟من چه فرقی با او داشتم؟من از او هم پست تر و پلید تر بودم.چه قدر باید خودم را ملامت کنم؟نه،دیگر همه چیز تمام شده است.آن بیچاره به جرم گناهی که مرتکب نشده بود با رأی قاضی خودفروشی قصاص می شد و من با جانی بی رحمی که آرامش وحشیانه ی چهره اش بهم نیشخند می زد ازدواج می کردم.
دیروز رزیتا خانم با مادر تماس گرفت و گفت آخر همان هفته مراسم ازدواج برگزار می شود.من هم به او گفتم هنوز نظرم در مورد رفتن به فرانسه عوض نشده.
به خانه برگشتم.مادر را در حال گریه دیدم و ماریا که شانه هایش را می مالید.
مادر با زاری گفت: دیدی چه خاکی تو سرم شد؟دیدی چه طور بازیمون دادن؟ای خدا!
کیفم از دستم افتاد: چی شده ماریا؟
ماریا با چشمان پر از اشکش نگاهم کرد و گفت: رزیتا خانم بردیا رو از ایران برده... باباش زنگ زد و بهمون گفت... گفت بردیا پشیمون شده بود و دلش نمی خواست با ماندانا ازدواج کنه...
هنوز در عالم ناباوری بودم که مادر جیغ کشید... با زانوانی سست و فکری خراب به حرف های ماریا فکر کردم... آخه چه طور ممکنه؟همین دیروز با بردیا بودم!چرا چیزی در مورد رفتن بهم نگفت؟خدایا!من این قدر بدبختم؟شاید تاوان بی گناهی رضا بود که به این زودی دامنم رو گرفت.از خانه زدم بیرون... این زندگی دیگر چه مفهومی برای من داشت؟من که همه چیزم را از دست داده بودم... دیگر روی زمین جای آدم منحوسی چون من نبود...
آه بردیا... بردیا... مثل یه حباب رنگی اول به چشمم زیبا بودی،اما تا خواستم زیباییت رو لمس کنم ترکیدی... نفرینت نمی کنم که سزاوار نفرین هم نیستی... من خودم به تیره بختیم سلام کردم... شاید تو... به اندازه ی من مقصر نبودی.
بالای پل هوایی ایستاده بودم.موهایم در دست باد می رقصید.اشک های مادر به جانم آتش می زد.من چه بودم جز آدمی سرخورده،چه بودم جز سراپا ننگ و بی آبرویی،چه بودم جز فردی شکست خورده و پوچ!تمام اشتیاقم را به زندگی از دست دادم... همه مرا به بازی گرفته بودند... آه نه!من خودم این بازی را شروع کرده بودم... خدایا مرا ببخش... من خودم را شایسته ی زندگی نمی بینم.باید مثل لاشه ای بدبو زیر خاک دفن شوم تا بویش دنیا را نگیرد.
در آن لحظه با چنان قدرتی به میله های پل چسبیده بودم که دلم می خواست آن را محکم از جایش بلند کنم.چشمانم پر از اشک بودند.می دانستم کودک بی گناهی را با خودم نابود می کردم،اما نیستی بهتر از هستی پرننگ بود.
از آن بالا خودم را پرت کردم.نفهمیدم به زمین رسیدم یا نه؟انگار در حال حرکت بودم.سرم درد می کرد و چشمانم روی هم افتاد.
با تکان دستی دیده از هم گشودم.مادر را دیدم که انگار چند سال پیرتر شده بود و با اشکی که در نگاهش برق انداخته بود پرسید: می خواستی خودت رو بکشی؟فکر ما رو نکردی؟ سپس دست هایش را روی صورتش گذاشت و های های گریه کرد.

دکتر بالای سرم آمد.لبخند گرمی تحویلم داد و گفت: خدا رو شکر جز شکستگی پیشونی و کوفتگی شدید جای دیگه ت اسیب ندیده. حیف نیست تو این سن و سال دست به خودکشی بزنی؟

در دل گفتم: تو چی می دونی؟مگه بدبختی هم سن و سال می شناسه؟

دکتر گفت: وضع عمومیت خوبه اما به علت سقط جنین و خونریزی زیاد تا فردا باید بستری باشین.

خوشحال شدم،از این که بچه ای بی گناه هرگز پا به دنیای تاریک مادرش نمی گذاشت.چند دقیقه بعد مرد میانسالی به همراه مأمور پلیس نزدیک تختم آمد.

_ خانم!خدا رو شکر که به هوش اومدین... خودتون به این آقا بگین،یهو از هوا افتادین تو ماشین من...

_ بله،این آقا هیچ تقصیری ندارن،من خودم رو از پل هوایی پرت کردم،نمی خواستم برای این آقا دردسر درست کنم.

مأمور پلیس علت خودکشیم را پرسید.در حالی که به زحمت از ریزش اشک هایم جلوگیری می کردم گفتم: چه دلیلی بهتر از این که می خواستم زمین از شر بدبختی مثل من راحت شه.

بعد علت خودکشیم را بهم خوردن نامزدیم اعلام کردم.مأمور پلیس بهم گفت که خیلی خوش اقبال بوده ام که پشت وانتی پر از کیسه های ابر افتاده ام و جان سالم به در برده ام.



روز بعد که همراه مادر به خانه رفتم هنوز درست نمی توانستم راه بروم.چهره ی خشمگین پدر را هرگز از خاطر نخواهم برد.چنان داد می کشید و فنجان ها و استکان ها را کف آشپزخانه پرت می کرد که به گوشه ای خزیدم و ساکت ماندم.

_ بفرما خانم بافرهنگ!اینم نتیجه ی تجدد و تمدن گرایی شما... چندبار گفتم خانم عزیز ما به درد این مهمانی ها و بی بندوباری ها نمی خوریم و تو بهم خندیدی... بفرما... دلت خنک شد؟دختر معصومی رو به خاک سیاه نشوندی،راضی شدی؟ماندانا سرش به درس و مشق خودش بود.ببین باهاش چی کار کردی!

سرم را به زیر انداختم و آرام اشک ریختم.مادر برای نخستین بار در طول زندگی مشترکش در مقابل خشم مهار نشدنی پدر و تمام قیل و قال هایش هیچ نگفت.پدر با شکستن ظروف آشپزخانه هم آرام نگرفت و ادامه داد: این خونه و این زندگی دیگه به درد من نمی خوره... تاب این بی آبرویی رو ندارم... از این خونه ی نفرین شده میرم... تو هم از این به بعد می تونی بدون هیچ مزاحمی به کارهای غلطت ادامه بدی خانم متجدد.سپس رو به مهبد که آرام گوشه ای نشسته بود گفت: زودباش برو وسایلت رو جمع کن!تا تو رو هم متجدد بار نیاوردن باید از این جا بریم.

مهبد به اتاقش رفت.سربه زیر و متفکر!دلم به حالش سوخت.دلم به حال مادر هم می سوخت که سرش را روی زانوانش گذاشته بود و می گریست و پدر که چشمانش دو کاسه ی خون بود.

_ چه قدر گفتم از این پسره هیچ خوشم نمیاد،نذار به ماندانا نزدیک شه و تو هی دعوا راه انداختی که امروزی نیستم،بی فرهنگ و پشت کوهی ام... آخ!آخه زن این چه مصیبتی بود که ما رو گرفتارش کردی؟

مهبد چمدان کوچکی در دستش بود و با تردید به مادر و سپس به پدر نگاه کرد.

مادر با چشمانی اشکبار به طرفش رفت و گفت: تو که نمی خوای بری پسرم؟ پدر دست مهبد را گرفت و گفت: چرا!با خودم می برمش تا مثل خودم بی فرهنگ و پشت کوهی بار بیارمش.

وقتی از مقابلمان گذشتند،مهبد نگاه گذرایی بهم انداخت.در دلم آشوب بود.روی پای پدر افتادم و با ناله گفتم: بابا خواهش می کنم به خاطر گناه من بقیه رو تنبیه نکنین،هیچ کس جز خودم مقصر نیست.

با لگدی به پهلویم از جلویم گذشت و گفت: همتون به یه اندازه مقصرین،از همه بیششتر مامانت... و با دیدن ماریا که پریشان و آشفته جلویش ظاهر شد گفت:... اینم خواهرت که مثل مامانت امروزیه.

ماریا هنوز نمی دانست موضوع چیست: کجا میرین بابا؟چرا این قدر عصبانی هستین؟

با فریاد پدر ماریا چشمانش را از ترس روی هم گذاشت.

_ میرم به درک!از دیدن شماها حالم بهم می خوره.

نگاه مهبد به آنالی بود،با حسرت برایش دست تکان داد،هرگز برق اشک را در نگاه معصوم مهبد از یاد نخواهم برد.

پدر رفت،مهبد را هم با خودش برد... چه قدر سه نفری گریه کردیم و ناله و نفرین فرستادیم،چه قدر همدیگر را دلداری دادیم که پدر برمی گردد.فضای خانه سنگین و نفس گیر بود.از خودم بدم می آمد... از خودم که باعث تمام این اتفاقات شوم بودم.

تا شب گریه کردیم.مادر بیشتر از بابت رفتن مهبد دلخور بود و می گفت: پسر نازنینم... معلوم نیست کجا بردش؟ای خدا!مهبدم دوباره برگرده.
پدر آن شب و شب های دیگر برنگشت و ما دیگر از بازگشتشان ناامید شدیم.