|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#21
02-06-2008
|
||||
|
||||
قصه ی شهر سنگستان
دو تا کفتر نشسته اند روی شاخه ی سدر کهنسالی که روییده غریب از همگنان در ردامن کوه قوی پیکر دو دلجو مهربان با هم دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان با هم خوشا دیگر خوشا عهد دو جان همزبان با هم دو تنها رهگذر کفتر نوازشهای این آن را تسلی بخش تسلیهای آن این نوازشگر خطاب ار هست : خواهر جان جوابش : جان خواهر جان بگو با مهربان خویش درد و داستان خویش نگفتی ، جان خواهر ! اینکه خوابیده ست اینجا کیست ستان خفته ست و با دستان فروپوشانده چشمان را تو پنداری نمی خواهد ببیند روی ما را نیز کورا دوست می داریم نگفتی کیست ، باری سرگذشتش چیست پریشانی غریب و خسته ، ره گم کرده را ماند شبانی گله اش را گرگها خورده و گرنه تاجری کالاش را دریا فروبرده و شاید عاشقی سرگشته ی کوه و بیابانها سپرده با خیالی دل نه ش از آسودگی آرامشی حاصل نه اش از پیمودن دریا و کوه و دشت و دامانها اگر گم کرده راهی بی سرانجامست مرا به ش پند و پیغام است در این آفاق من گردیده ام بسیار نماندستم نپیموده به دستی هیچ سویی را نمایم تا کدامین راه گیرد پیش ازینسو ، سوی خفتنگاه مهر و ماه ، راهی نیست بیابانهای بی فریاد و کهساران خار و خشک و بی رحم ست وز آنسو ، سوی رستنگاه ماه و مهر هم ، کس را پناهی نیست یکی دریای هول هایل است و خشم توفانها سدیگر سوی تفته دوزخی پرتاب و ان دیگر بسی زمهریر است و زمستانها رهایی را اگر راهی ست جز از راهی که روید زان گلی ، خاری ، گیاهی نیست نه ، خواهر جان ! چه جای شوخی و شنگی ست ؟ غریبی، بی نصیبی ، مانده در راهی پناه آورده سوی سایه ی سدری ببنیش ، پای تا سر درد و دلتنگی ست نشانیها که در او هست نشانیها که می بینم در او بهرام را ماند همان بهرام ورجاوند که پیش از روز رستاخیز خواهد خاست هزاران کار خواهد کرد نام آور هزاران طرفه خواهد زاد ازو بشکوه پس از او گیو بن گودرز و با وی توس بن نوذر و گرشاسپ دلیر شیر گندآور و آن دیگر و آن دیگر انیران فرو کوبند وین اهریمنی رایات را بر خک اندازند بسوزند آنچه ناپکی ست ، ناخوبی ست پریشان شهر ویرام را دگر سازند درفش کاویان را فره و در سایه ش غبار سالین از جهره بزدایند برافرازند نه ، جانا ! این نه جای طعنه و سردی ست گرش نتوان گرفتن دست ، بیدادست این تیپای بیغاره ببنیش ، روز کور شوربخت ، این ناجوانمردی ست نشانیها که دیدم دادمش ، باری بگو تا کیست این گمنام گرد آلود ستان افتاده ، چشمان را فروپوشیده با دستان تواند بود کو باماست گوشش وز خلال پنجه بیندمان نشانیها که گفتی هر کدامش برگی از باغی ست و از بسیارها تایی به رخسارش عرق هر قطره ای از مرده دریایی نه خال است و نگار آنها که بینی ، هر یکی داغی ست که گوید داستان از سوختنهایی یکی آواره مرد است این پریشانگرد همان شهزاده ی از شهر خود رانده نهاده سر به صحراها گذشته از جزیره ها و دریاها نبرده ره به جایی ، خسته در کوه و کمر مانده اگر نفرین اگر افسون اگر تقدیر اگر شیطان بجای آوردم او را ، هان همان شهزاده ی بیچاره است او که شبی دزدان دریایی به شهرش حمله آوردند بلی ، دزدان دریایی و قوم جاودان و خیل غوغایی به شهرش حمله آوردند و او مانند سردار دلیری نعره زد بر شهر دلیران من ! ای شیران زنان ! مردان ! جوانان ! کودکان ! پیران وبسیاری دلیرانه سخنها گفت اما پاسخی نشنفت اگر تقدیر نفرین کرد یا شیطان فسون ، هر دست یا دستان صدایی بر نیامد از سری زیرا همه ناگاه سنگ و سرد گردیدند از اینجا نام او شد شهریار شهر سنگستان پریشانروز مسکین تیغ در دستش میان سنگها می گشت و چون دیوانگان فریاد می زد : ای و می افتاد و بر می خاست ، گیران نعره می زد باز دلیران من ! اما سنگها خاموش همان شهزاده است آری که دیگر سالهای سال ز بس دریا و کوه و دشت پیموده ست دلش سیر آمده از جان و جانش پیر و فرسوده ست و پندارد که دیگر جست و جوها پوچ و بیهوده ست نه جوید زال زر را تا بسوزاند پر سیمرغ و پرسد چاره و ترفند نه دارد انتظار هفت تن جاوید ورجاوند دگر بیزار حتی از دریغا گویی و نوحه چو روح جغد گردان در مزار آجین این شبهای بی ساحل ز سنگستان شومش بر گرفته دل پناه آورده سوی سایه ی سدری که رسته در کنار کوه بی حاصل و سنگستان گمنامش که روزی روزگاری شبچراغ روزگاران بود نشید همگنانش ، آغرین را و نیایش را سرود آتش و خورشید و باران بود اگر تیر و اگر دی ، هر کدام و کی به فر سور و آذینها بهاران در بهاران بود کنون ننگ آشیانی نفرت آبادست ، سوگش سور چنان چون آبخوستی روسپی . آغوش زی آفاق بگشوده در او جای هزاران جوی پر آب گل آلوده و صیادان دریابارهای دور و بردنها و بردنها و بردنها و کشتی ها و کشتی ها و کشتی ها و گزمه ها و گشتی ها سخن بسیار یا کم ، وقت بیگاه ست نگه کن ، روز کوتاه ست هنوز از آشیان دوریم و شب نزدیک شنیدم قصه ی اینپیر مسکین را بگو ایا تواند بود کو را رستگاری روی بنماید ؟ کلیدی هست ایا که ش طلسم بسته بگشاید ؟ تواند بود پس از این کوه تشنه دره ای ژرف است در او نزدیک غاری تار و تنها ، چشمه ای روشن از اینجا تا کنار چشمه راهی نیست چنین باید که شهزاده در آن چشمه بشوید تن غبار قرنها دلمردگی از خویش بزداید اهورا وایزدان وامشاسپندان را سزاشان با سرود سالخورد نغز بستاید پس از آن هفت ریگ از یگهای چشمه بردارد در آن نزدیکها چاهی ست کنارش آذری افزود و او را نمازی گرم بگزارد پس آنگه هفت ریگش را به نام و یاد هفت امشاسپندان در دهان چاه اندازد ازو جوشید خواهد آب و خواهد گشت شیرین چشمه ای جوشان نشان آنکه دیگر خاستش بخت جوان از خواب تواند باز بیند روزگار وصل تواند بود و باید بود ز اسب افتاده او نز اصل غریبم ، قصه ام چون غصه ام بسیار سخن پوشیده بشنو ، من مرده ست و اصلم پیر و پژمرده ست غم دل با تو گویم غار کبوترهای جادوی بشارتگوی نشستند و تواند بود و باید بودها گفتند بشارتها به من دادند و سوی آشیان رفتند من آن کالام را دریا فرو برده گله ام را گرگها خورده من آن آواره ی این دشت بی فرسنگ من آن شهر اسیرم ، سکنانش سنگ ولی گویا دگر این بینوا شهزاده بایددخمه ای جوید دریغا دخمه ای در خورد این تنهای بدفرجام نتوان یافت کجایی ای حریق ؟ ای سیل ؟ ای آوار ؟ اشارتها درست و راست بود اما بشارتها ببخشا گر غبار آلود راه و شوخگینم ، غار درخشان چشمه پیش چشم من خوشید فروزان آتشم را باد خاموشید فکندم ریگها را یک به یک در چاه همه امشاسپندان را به نام آواز دادم لیک به جای آب دود از چاه سر بر کرد ، گفتی دیو می گفت : آه مگر دیگر فروغ ایزدی آذر مقدس نیست ؟ مگر آن هفت انوشه خوابشان بس نیست ؟ زمین گندید ، ایا بر فراز آسمان کس نیست ؟ گسسته است زنجیر هزار اهریمنی تر ز آنکه در بند دماوندست پشوتن مرده است ایا ؟ و برف جاودان بارنده سام گرد را سنگ سیاهی کرده است ایا ؟ سخن می گفت ، سر در غار کرده ، شهریار شهر سنگستان سخن می گفت با تاریکی خلوت تو پنداری مغی دلمرده در آتشگهی خاموش ز بیداد انیران شکوه ها می کرد ستم های فرنگ و ترک و تازی را شکایت با شکسته بازوان میترا می کرد غمان قرنها را زار می نالید حزین آوای او در غار می گشت و صدا می کرد غم دل با تو گویم ، غار بگو ایا مرا دیگر امید رستگاری نیست ؟ صدا نالنده پاسخ داد آری نیست ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#22
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چه روز ابری زشتی
ترشرو، تنگ و تار آنگه نه بارانی، نه خورشیدی نه چشم انداز دلخواهی نه چشمی را توان و خواهش دیدی اگر ابریست این تاریک چرا بر حال ما اشکی نمی بارد؟ و ما را اینچنین خشک و طاقت سوز بکردار کویری تشنه می دارد؟ تو هم خورشید پنهان کاش گاهی می درخشیدی و می دیدی چه دهشتناک روز ابری زشتی ست همان روز مبادایی که می گویند امروز است بد و بیراه پیروز است نه دیروز و نه فردایی نه ایمانی، نه امّیدی نه بارانی ، نه خورشیدی
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#23
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
در آن لحظه
در آن پر شور لحظه دل من با چه اصراري ترا خواست، و من ميدانم چرا خواست، و مي دانم كه پوچ هستي و اين لحظه هاي پژمرنده كه نامش عمر و دنياست ، اگر باشي تو با من، خوب و جاويدان و زيباست .
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#24
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
قاصدك
قاصدك ! هان ! چه خبر آوردي ؟ از كجا ؟ .. وز كه خبر آوردي ؟ خوش خبر باشي .. اما ، اما ؛ گرد بام و در من - بي ثمر مي گردي ! انتظار خبري نيست مرا . - نه ز ياري ، نه ز ديار و دياري ، باري ! برو آنجا كه بود چشمي و گوشي با كس ، برو آنجا كه تو را منتظرند ، قاصدك ! در دل من ، همه كورند و كرند ! دست بردار ازين در وطن خويش غريب .. قاصد تجربه هاي همه تلخ ؛ با دلم مي گويد : كه دروغي تو ، دروغ .. كه فريبي تو ، فريب .. قاصدك ! هان ! ولي ... آخر ... اي واي ! راستي ؛ آيا رفتي با باد ؟ با توام ، آي ! كجا رفتي ؟ آي ! راستي ؛ آيا جايي خبري هست هنوز ؟ مانده خاكستر گرمي ، جايي ؟! - در اجاقي - طمع شعله نمي بندم - خردك شرري هست هنوز ؟! قاصدك ! ابرهاي همه عالم شب و روز ، در دلم مي گريند.
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#25
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
آخر شاهنامه
اين شكسته چنگ بي قانون رام چنگ چنگي شوريده رنگ پير گاه گويي خواب مي بيند . خويش را در بارگاه پر فروغ مهر طرفه چشم انداز شاد و شاهد زرتشت يا پريزادي چمان سرمست در چمنزاران پاك و روشن مهتاب مي بيند. روشني هاي دروغيني كاروان شعله هاي مرده در مرداب بر جبين قدسي محراب مي بيند . ياد ايام شكوه و فخر و عصمت را مي سرايد شاد قصه ي غمگين غربت را - هان ، كجاست .. پايتخت اين كج آيين قرن ديوانه ؟ با شبان روشنش چون روز روزهاي تنگ و تارش ، چون شب اندر قعر افسانه با قلاع سهمگين سخت و ستوارش با لئيمانه تبسم كردن دروازه هايش ، سرد و بيگانه - هان ، كجاست .. پايتخت اين دژآيين قرن پر آشوب ؟ قرن شكلك چهر بر گذشته از مدارماه ليك بس دور از قرار مهر قرن خون آشام قرن وحشتناك تر پيغام كاندران با فضله ي موهوم مرغ دور پروازي چار ركن هفت اقليم خدا را در زماني بر مي آشوبند . هر چه هستي ، هر چه پستي ، هر چه بالايي ؛ سخت مي كوبند پاك مي روبند. - هان ، كجاست .. پايتخت اين بي آزرم و بي آيين قرن ؟ كاندران بي گونه اي مهلت هر شكوفه ي تازه رو بازيچه ي باد است ، همچنان كه حرمت پيران ، ميوه ي خويش بخشيده عرصه ي انكار و وهن و غدر و بيداد است . پايتخت اينچنين قرني ؛ بر كدامين بي نشان قله ست ؟ - در كدامين سو ؟ - ديده بانان را بگو تا خواب نفريبد ! بر چكاد پاسگاه خويش ، دل بيدار و سر هشيار ؛ هيچشان جادويي اختر هيچشان افسون شهر نقره ي مهتاب نفريبد . بر به كشنيهاي خشم بادبان از خون ما ، براي فتح ، سوي پايتخت قرن مي آييم ! تا كه هيچستان نُه توي ، فراخ اين غبار آلود بي غم را با چكاچاك مهيب تيغهامان ، تيز غرش زهره دران كوسهامان ، سهم پرش خارا شكاف تيرهامان ، تند نيك بگشاييم شيشه هاي عمر ديوان را از طلسم قلعه ي پنهان ، ز چنگ پاسداران فسونگرشان خلد برباييم بر زمين كوبيم ور زمين گهواره ي فرسوده ي آفاق دست نرم سبزه هايش را به پيش آرد تا كه سنگ از ما نهان دارد چهره اش را ژرف بخشاييم . ما ؛ - فاتحان قلعه هاي فخر تاريخيم - شاهدان شهرهاي شوكت هر قرن . ما ؛ - يادگار عصمت غمگين اعصاريم . ما ؛ - راويان قصه هاي شاد و شيرينيم . [ قصه هاي آسمان پاك نور جاري ، آب سرد تاري ، خاك قصه هاي خوشترين پيغام از زلال جويبار روشن ايام قصه هاي بيشه ي انبوه ، پشتش كوه ، پايش نهر قصه هاي دست گرم دوست در شبهاي سرد شهر .. ] ما ؛ - كاروان ساغر و چنگيم . لوليان چنگمان افسانه گوي زندگيمان ، زندگيمان شعر و افسانه ساقيان مست مستانه هان ، كجاست .. پايتخت قرن ؟ ما براي فتح مي آييم ! تا كه هيچستانش بگشاييم . اين شكسته چنگ دلتنگ محال انديش نغمه پرداز حريم خلوت پندار جاودان پوشيده از اسرار ؛ چه حكايتها كه دارد روز و شب با خويش .. اي پريشانگوي مسكين ! پرده ديگر كن پوردستان ، جان ز چاه نابرادرها نخواهند برد مرد ، مرد ، او مرد داستان پور فرخزاد را سر كن آن كه گويي ناله اش از قعر چاهي ژرف مي آيد نالد و مويد مويد و گويد آه ، ديگر ما فاتحان گوژپشت و پير را مانيم ! بر به كشتيهاي موج بادبان را از كف دل به ياد بره هاي فرهي ، در دشت ايام تهي ، بسته تيغهامان زنگ خورده و كهنه و خسته كوسهامان جاودان خاموش تيرهامان بال بشكسته .. ما ؛ - فاتحان شهرهاي رفته بر باديم !!! با صدايي ناتوانتر زانكه بيرون آيد از سينه ؛ راويان قصه هاي رفته از ياديم . كس به چيزي يا پشيزي برنگيرد سكه هامان را گويي از شاهي ست بيگانه يا ز ميري دودمانش منقرض گشته گاهگه بيدار مي خواهيم شد زين خواب جادويي همچو خواب همگنان غاز چشم مي ماليم و مي گوييم : آنك ، طرفه قصر زرنگار صبح شيرينكار ليك بي مرگ است دقيانوس واي ، واي ، افسوس ...
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#26
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چاووشي
بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند گرفته كولبار زاد ره بر دوش فشرده چوبدست خيزران در مشت گهي پر گوي و گه خاموش در آن مهگون فضاي خلوت افشانگيشان راه مي پويند ما هم راه خود را مي كنيم آغاز سه ره پيداست نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر نخستين : راه نوش و راحت و شادي به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي دوديگر : راه نميش ننگ ، نيمش نام اگر سر بر كني غوغا ، و گر دم در كشي آرام سه ديگر : راه بي برگشت ، بي فرجام من اينجا بس دلم تنگ است و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است بيا ره توشه برداريم قدم در راه بي برگشت بگذاريم ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟ تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست سوي بهرام ، اين جاويد خون آشام سوي ناهيد ، اين بد بيوه گرگ قحبه ي بي غم كي مي زد جام شومش را به جام حافظ و خيام و مي رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي و اكنون مي زند با ساغر مك نيس يا نيما و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما سوي اينها و آنها نيست به سوي پهندشت بي خداوندي ست كه با هر جنبش نبضم هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند بهل كاين آسمان پاك چرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشد كه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبان پدرشان كيست ؟ و يا سود و ثمرشان چيست ؟ بيا ره توشه برداريم قدم در راه بگذاريم به سوي سرزمينهايي كه ديدارش بسان شعله ي آتش دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار نه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمار چو كرم نيمه جاني بي سر و بي دم كه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايم كشاند خويشتن را ، همچو مستان دست بر ديوار به سوي قلب من ، اين غرفه ي با پرده هاي تار و مي پرسد ، صدايش ناله اي بي نور كسي اينجاست ؟ هلا ! من با شمايم ، هاي ! ... مي پرسم كسي اينجاست ؟ كسي اينجا پيام آورد ؟ نگاهي ، يا كه لبخندي ؟ فشار گرم دست دوست مانندي ؟ و مي بيند صدايي نيست ، نور آشنايي نيست ، حتي از نگاه مرده اي هم رد پايي نيست صدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگ ملل و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگ وز آن سو مي رود بيرون ، به سوي غرفه اي ديگر به اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزاد ولي آنجا حديث بنگ و افيون است - از اعطاي درويشي كه مي خواند جهان پير است و بي بنياد ، ازين فرهادكش فرياد وز آنجا مي رود بيرون ، به سوي جمله ساحلها پس از گشتي كسالت بار بدان سان باز مي پرسد سر اندر غرفه ي با پرده هاي تار كسي اينجاست ؟ و مي بيند همان شمع و همان نجواست كه مي گويند بمان اينجا ؟ كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده ي مهجور خدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟ بيا ره توشه برداريم قدم در راه بگذاريم كجا ؟ هر جا كه پيش آيد بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد : زود وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير كجا ؟ هر جا كه پيش آيد به آنجايي كه مي گويند چوگل روييده شهري روشن از درياي تر دامان و در آن چشمه هايي هست كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن و مي نوشد از آن مردي كه مي گويد چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي كز آن گل كاغذين رويد ؟ به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ست كه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبا نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ست كجا ؟ هر جا كه اينجا نيست من اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانم ز سيلي زن ، ز سيلي خور وزين تصوير بر ديوار ترسانم درين تصوير عمر با سوط بي رحم خشايرشا زند دويانه وار ، اما نه بر دريا به گرده ي من ، به رگهاي فسرده ي من به زنده ي تو ، به مرده ي من بيا تا راه بسپاريم به سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته ، ندروده به سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ست و نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بوده كه چونين پاك و پاكيزه ست به سوي آفتاب شاد صحرايي كه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جايي و ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريا مي اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادام و مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيم كه باد شرطه را آغوش بگشايند و مي رانيم گاهي تند ، گاه آرام بيا اي خسته خاطر دوست ! اي مانند من دلكنده و غمگين من اينجا بس دلم تنگ است بيا ره توشه برداريم قدم در راه بي فرجام بگذاريم
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#27
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
گرگ هار
گرگ هاري شده ام هرزه پوي و دله دو شب درين دشت زمستان زده ي بي همه چيز مي دوم ، برده ز هر باد گرو چشمهايم چو دو كانون شرار صف تاريكي شب را شكند همه بي رحمي و فرمان فرار گرگ هاري شده ام ، خون مرا ظلمت زهر كرده چون شعله ي چشم تو سياه تو چه آسوده و بي باك خزامي به برم آه ، مي ترسم ، آه آه ، مي ترسم از آن لحظه ي پر لذت و شوق كه تو خود را نگري مانده نوميد ز هر گونه دفاع زير چنگ خشن وحشي و خونخوار مني پوپكم ! آهوكم چه نشستي غافل كز گزندم نرهي ، گرچه پرستار مني پس ازين دره ي ژرف جاي خميازه ي جادو شده ي غار سياه پشت آن قله ي پوشيده ز برف نيست چيزي ، خبري ور تو را گفتم چيز دگري هست ، نبود جز فريب دگري من ازين غفلت معصوم تو ، اي شعله ي پاك بيشتر سوزم و دندان به جگر مي فشرم منشين با من ، با من منشين تو چه داني كه چه افسونگر و بي پا و سرم ؟ تو چه داني كه پس هر نگه ساده ي من چه جنوني ، چه نيازي ، چه غمي ست ؟ يا نگاه تو ، كه پر عصمت و ناز بر من افتد ، چه عذاب و ستمي ست دردم اين نيست ولي دردم اين است كه من بي تو دگر از جهان دورم و بي خويشتنم پوپكم ! آهوكم تا جنون فاصله اي نيست از اينجا كه منم مگرم سوي تو راهي باشد چون فروغ نگهت ورنه ديگر به چه كار آيم من بي تو ؟ چون مرده ي چشم سيهت منشين اما با من ، منشين تكيه بر من مكن ، اي پرده ي طناز حرير كه شراري شده ام پوپكم ! آهوكم گرگ هاري شده ام
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#28
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
چون سبوي تشنه ...
از تهي سرشار جويبار لحظه ها جاري ست چون سبوي تشنه كاندر خواب بيند آب ، واندر آب بيند سنگ دوستان و دشمنان را مي شناسم من زندگي را دوست مي دارم مرگ را دشمن واي ، اما با كه بايد گفت اين ؟ من دوستي دارم كه به دشمن خواهم از او التجا بردن جويبار لحظه ها جاري
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#29
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
گزارش
خدايا ! پر از كينه شد سينه ام چو شب رنگ درد و دريغا گرفت دل پاكروتر ز آيينه ام دلم ديگر آن شعله ي شاد نيست همه خشم و خون است و درد و دريغ سرايي درين شهرك آباد نيست خدايا ! زمين سرد و بي نور شد بي آزرم شد ، عشق ازو دور شد كهن گور شد ، مسخ شد ، كور شد مگر پشت اين پرده ي آبگون تو ننشسته اي بر سرير سپهر به دست اندرت رشته ي چند و چون ؟ شبي جبه ديگر كن و پوستين فرود آي از آن بارگاه بلند رها كرده ي خويشتن را ببين زمين ديگر آن كودك پاك نيست پر آلودگيهاست دامان وي كه خاكش به سر ، گرچه جز خاك نيست گزارشگران تو گويا دگر زبانشان فسرده ست ، يا روز و شب دروغ و دروغ آورندت خبر كسي ديگر اينجا تو را بنده نيست درين كهنه محراب تاريك ، بس فريبنده هست و پرستنده نيست علي رفت ، زردشت فرمند خفت شبان تو گم گشت ، و بوداي پاك رخ اندر شب ني روانان نهفت نمانده ست جز من كسي بر زمين دگر ناكسانند و نامردمان بلند آستان و پليد آستين همه باغها پير و پژمرده اند همه راهها مانده بي رهگذر همه شمع و قنديلها مرده اند تو گر مرده اي ، جانشين تو كيست ؟ كه پرسد ؟ كه جويد ؟ كه فرمان دهد ؟ وگر زنده اي ، كاين پسنديده نيست مگر صخره هاي سپهر بلند كه بودند روزي به فرمان تو سر از امر و نهي تو پيچيده اند ؟ مگر مهر و توفان و آب ، اي خدا دگر نيست در پنجه ي پير تو ؟ كه گويي : بسوز ، و بروب ، و برآي گذشت ، آي پير پريشان ! بس است بميران ، كه دونند ، و كمتر ز دون بسوزان ، كه پستند ، و ز آن سوي پست يكي بشنو اين نعره ي خشم را براي كه بر پا نگه داشتي زميني چنين بي حيا چشم را ؟ گر اين بردباري براي من است نخواهم من اين صبر و سنگ تو را نبيني كه ديگر نه جاي من است ؟ ازين غرقه در ظلمت و گمرهي ازين گوي سرگشته ي ناسپاس چه ماده ست ؟ چه قرنهاي تهي ؟ گران است اين بار بر دوش من گران است ، كز پس شرم و شرف بفرسود روح سيه پوش من خدايا ! غم آلوده شد خانه ام پر از خشم و خون است و درد و دريغ دل خسته ي پير ديوانه ام
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#30
02-06-2008
|
||||
|
||||
|
راستي ، اي واي ، آيا
دگر ره شب آمد تا جهاني سيا كند جهاني سياهي با دلم تا چها كند بيامد كه باز آن تيره مفرش بگسترد همان گوهر آجين خيمه اش را به پا كند سپي گله اش را بي شباني كند يله در اين دشت ازرق تا بهر سو چرا كند بدان زال فرزندش سفر كرده مي نگر كه از بعد مغرب چون نماز عشا كند سيم ركعت است اين غافل اما دهد سلام پس آنگه دو دستش غرقه در چين فرا كند به چشمش چه اشكي راستي اي شب اين فروغ بيايد تو را جاويد پر روشنا كند غريبان عالم جمله ديگر بس ايمنند ز بس كاين زن اينك بيكرانه دعا كند اگر مرده باشد آن سفر كرده واي واي زنك جامه بايد چون تو جامه ي عزا كند بگو اي شب آيا كائنات اين دعا شنيد ومردي بود كز اشك اين زن حيا كند ؟
__________________
|
| کاربران زیر از SonBol به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 11:50 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.