كلامي از سعدي شيرين سخن - صفحه 3

**MAHDI** · #21 01-01-2010

منجمی به خانه آمد، یکی مرد بیگانه را دید با زن او بهم نشسته.
دشنام گفت و در هم افتادند و فتنه و آشوب خاست.
صاحبدلی که بر این واقف بود گفت :
تو بر اوج فلک چه دانی چیست *** که ندانی که در سرایت کیست

Afshin_m05 · #22 01-01-2010

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی
نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی
دل دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی
نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی
برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را
تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی
دل هوشمند باید که به دلبری سپاری
که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی
چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد
چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی
گله از فراق یاران و جفای روزگاران

**MAHDI** · #23 01-01-2010

یکی دوستی را که زمانها ندیده بود گفت کجایی که مشتاق بوده ام،
گفت مشتاقی به که ملولی.
دیر آمده ای ای نگار سر مست***زودت ندهیم دامن از دست
معشوقه که دیر دیر ببینند***آخر کم از آنکه سیر ببینند
شاهد که با رفیقان آید،بجفا کردن آمده است، بحکم آنکه از غیرت و مضادت خالی نباشد.
به یک نفس که برآمیخت یار با اغیار
بسی نماند که غیرت وجود من بکشد
بخنده گفت که من شمع جمعم ای سعدی
مرا از آن چه که پروانه خویشتن بکشد

مهسا69 · #24 01-01-2010

اي لعبت خندان لب لعلت كه مزيدست
وي باغ لطافت به رويت كه گزيدست
زيباتر از اين صيد همه عمر نكردست
شيرينتر از اين خربزه هرگز نبريدست
اي خضر حلالت نكنم چشمه حيوان
داني كه سكندر به چه محنت طلبيدست
آن خون كسي ريخته‌اي يا مي سرخست
يا توت سياهست كه بر جامه چكيدست
با جمله برآميزي و از ما بگريزي
جرم از تو نباشد گنه از بخت رميدست
نيكست كه ديوار به يك بار بيفتاد
تا هيچ كس اين باغ نگويي كه نديدست
بسيار توقف نكند ميوه بر بار
چون عام بدانست كه شيرين و رسيدست
گل نيز در آن هفته دهن باز نمي‌كرد
و امروز نسيم سحرش پرده دريدست
در دجله كه مرغابي از انديشه نرفتي
كشتي رود اكنون كه تتر جسر بريدست
رفت آن كه فقاع از تو گشايند دگربار
ما را بس از اين كوزه كه بيگانه مكيدست
سعدي در بستان هواي دگري زن
وين كشته رها كن كه در او گله چريدست

مهسا69 · #25 01-01-2010

اي لعبت خندان لب لعلت كه مزيدست

وي باغ لطافت به رويت كه گزيدست

زيباتر از اين صيد همه عمر نكردست

شيرينتر از اين خربزه هرگز نبريدست

اي خضر حلالت نكنم چشمه حيوان

داني كه سكندر به چه محنت طلبيدست

آن خون كسي ريخته‌اي يا مي سرخست

يا توت سياهست كه بر جامه چكيدست

با جمله برآميزي و از ما بگريزي

جرم از تو نباشد گنه از بخت رميدست

نيكست كه ديوار به يك بار بيفتاد

تا هيچ كس اين باغ نگويي كه نديدست

بسيار توقف نكند ميوه بر بار

چون عام بدانست كه شيرين و رسيدست

گل نيز در آن هفته دهن باز نمي‌كرد

و امروز نسيم سحرش پرده دريدست

در دجله كه مرغابي از انديشه نرفتي

كشتي رود اكنون كه تتر جسر بريدست

رفت آن كه فقاع از تو گشايند دگربار

ما را بس از اين كوزه كه بيگانه مكيدست

سعدي در بستان هواي دگري زن

وين كشته رها كن كه در او گله چريدست

**MAHDI** · #26 01-01-2010

یکی را از وزرا پسری کودن بود. پیش یکی از دانشمندان فرستاد که مر این را تربیتی کن مگر که عاقل شود.
روزگاری تعلیم کردش و موثر نبود. پیش پدرش فرستاد که این عاقل نمیباشد و مرا دیوانه کرد.
چون بود اصل گوهری قابل***تربیت را در او اثر باشد
هیچ صیقل نکو نداند کرد***آهنی را که بد گهر باشد
سگ بدریای هفتگانه بشوی***که چو تر شد،پلیدتر شد
خر عیسی گرش بمکه برند***چون بیاید، هنوز خر باشد

**MAHDI** · #27 01-01-2010

دیدم گل تازه چند دسته***بر گنبدی از گیاه رسته
گفتم چه بود گیاه ناچیز***تا در صف گل نشیند او نیز
بگریست گیاه و گفت خاموش***صحبت نکند کرم فراموش
گر نیست جمال و رنگ و بویم***آخر نه گیاه باغ اویم؟
من بنده حضرت کریمم***پرورده نعمت قدیمم
گر بی هنرم و گر هنرمند***لطفست امیدم از خداوند
با آنکه بضاعتی ندارم***سرمایه طاعتی ندارم
او چاره کار بنده داند***چون هیچ وسیلتش نماند
رسمست که مالکان تحریر***آزاد کنند بنده پیر
ای بار خدای عالم آرای***بر بنده پیر خود ببخشای
سعدی ره کعبه رضا گیر***ای مرد خدا ره خدا گیر
بدبخت کسی که سر بتابد***زین در، که دری دگر بیابد

**MAHDI** · #28 01-01-2010

حکیمی را پرسیدند از سخاوت و شجاعت کدام بهتر است؟
گفت:آنکه را سخاوتست،بشجاعت حاجت نیست.
نماند حاتم طائی، ولیک تا باید *** بماند نام بلندش بنیکوی مشهور
نبشته است بر گور بهرام گور *** که دست کرم به ز بازوی زور

مهسا69 · #29 01-01-2010

دوش مرغي به صبح مي ناليد
عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش
يکي از دوستان مخلص را
مگر آواز من رسيد به گوش
گفت باور نداشتم که تو را
بانگ مرغي چنين کند مدهوش
گفتم اين رسم آدميت نيست
مرغ تسبيح خوان و من خاموش

Afshin_m05 · #30 01-01-2010

گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم
صوفی شوم و گوش به منکر نکنم
دیدم که خلاف طبع موزون من است
توبت کردم که توبه دیگر نکنم