تنهایی بچه در خانه و آثار آن

[behnam5555]

تشویق و تنبیه و آموزش کودک


شکی نیست که آموزشگاه های مختلف با روشهای آموزشی متفاوت استعدادها را پرورش می دهند.

امروزه از تنبیه بدنی خبری نیست آیا واقعا تنبیه بدنی امری شرم آور است؟
این که می گویند تنبیه مخصوص حیوان است و انسان ، تا چه حدی درست است؟
آیا این امر در تمام محیطهای فرهنگی یا فراگیری نکوهیده است؟

پاسخ به این سوالات با جمله

«تنبیه مخصوص حیوان است» ، پاسخ داده شده اند.

اگر قدری به زمان نه چندان دور برگردیم ، جمله بالا پاسخی قانع کننده نبود.

البته کاری به محیطهای ایده آل نداریم.

محیطی که در آن ، طفل در دبستان از امکانات آموزشی بسیار عالی برخوردار است و در منزل هم گذشته از کمک والدین با سواد، از انواع و اقسام سرگرمی های آموزنده برخوردار است.

منظور ما محیطی است که در آن طفل معصوم بعد از صرف ۴ یا ۵ ساعت از بهترین ساعات عمر خود در مدرسه ، ساعات بیکاری را با بازی فوتبال در کوچه ها و درگیری با پسر همسایه پر می کند. روشهای آموزشی که در گذشته با تنبیه بدنی همراه بود ، کاملا نکوهیده و در خور ملامت است.

در بعضی مدارس دانش آموزان می بایست کتکهای روز جمعه را پنجشنبه نوش جان می کردند و یا سیاه کردن انگشتان به وسیله مداد که در اکثر مواقع توانایی انجام تکالیف را از دانش آموزان به کلی سلب می کرد.

در این دوره متاسفانه ، بعضی از مواقع دانش آموزان با مساله کتک کاری نوعی زندگی مسالمت آمیز را در پیش می گرفتند؛به این صورت که تنبیه شدن از بخشهای لاینفک آموزشگاهی آنان شده بود هدف این گونه تنبیهات جز خشونت و رفع عقده نبوده است.

این اعمال کاملا غیرانسانی و با اصول انسانی سازگار نیستند و نخواهند بود. بتدریج با گذشت زمان ، از شدت این گونه تنبیهات کاسته و تهدید جایگزین آن شد.
تهدیدی جدی و البته گاهی موارد، در قالب تشویق ! همان سیاست تنبیه و تشویق یا چماق و شیرینی.

در این نوع از محیطهای آموزشی که چند سالی به طول انجامید دانش آموز می دانست که تنها با ارائه درست درس می تواند از زیر ضربات طاقت فرسای اولیای آموزشگاه جان سالم به در برده و تشویق های آنان یا اولیای خانه و حتی دوست و آشنا را به قیمت صرف وقت گرانبهایش با خواندن اجباری چند کتاب با جملات قلنبه سلنبه ، متوجه خود سازد.

در چنین محیطهایی ، از یکسو از بیم تنبیه ها و از سوی دیگر در مواجهه با تشویق های کذایی ، عمر دانش آموز تلف می شد طی این دوره ، دانش آموز لحظه ای درس را برای درس نخواندند. هدفشان از درس خواندن یا اصولا فرار از تنبیه بود ، یا وصال به تشویق ! نتیجه این که میل باطنی نقشی نداشت.

امکانات آموزشی برای دانش آموزان محرکی مثبت است ، اگر این عنصر نباشد، رکود خودنمایی می کند و در نتیجه استعدادها از بین می روند.

باید به نحوی محرکی را به وجود آورد تا این استعدادها پژمرده نشوند.

امروزه عنصر تشویق ، به تنهایی نقش بازی می کند و با کمی دقت می توان دریافت که چقدر نتیجه این بازی مایه تاسف است ؛ چرا که هدف دانش آموز، کسب تشویق خواهد شد نه کسب دانش.

جالب این که ، خارج از چارچوب درس و مدرسه ، مطالعه کتب ساده و یا مشکل ، همراه با لذتی وصف نشدنی است چون نه تشویقی در کار است و نه تنبیه.

میل باطنی فعال شده و نقشش را بخوبی ایفائ می کند اما این زمان برای خیلی ها زیاد به طول نمی انجامد؛ چرا که وحشت از آینده که خود معلول عواملی از جمله بیکاری ، فقر مادی ، نابسامانی های اقتصادی ، اجتماعی است ، مسیر مطالعه را تغییر می دهد.
قصور در امر مطالعه ویران کننده سعادت آینده است درس را باید در آرامش فکری خواند.
هیچ یک از موارد به تنهایی موثر نخواهند بود ، اگر امکانات آموزشی کافی در دسترس نباشد.

[behnam5555]

آگهی تلویزیونی و نخوردن میوه در بچه ها



براساس مطالعاتی كودكان هر چه بیشتر تلویزیون تماشا كنند ، كمتر میوه و سبزی می خورند و این امر شاید به علت تاثیر آگهی های مربوط به تنقلات غیرضروری است كه از تلویزیون پخش می شود.

كودكان مورد مطالعه هر چه بیشتر تلویزیون تماشا می كردند كمتر میوه می خوردند.

تاكنون خوردن بیشتر تنقلات بی فایده ، كمتر ورزش كردن و چاقی به تماشای تلویزیون ربط داده شده بود اما این نخستین مطالعه درباره تاثیر تلویزیون بر مصرف سبزی ها و میوه ها به وسیله كودكان است.

در ابتدای این بررسی در سال ۱۹۹۵ ، كودكان كه میانگین سنی آنان ۱۲ سال بود ، در روز بیش از ۴ بار میوه می خوردند كه كمتر از ۵ مورد توصیه شده از طرف دولت بود.

چاقی روزافزون كودكان در امریكا و انگلیس و سایر كشورهای صنعتی ، علت پیدایی بیماری های قلبی و عروقی در نوجوانان – و مجموعه ای از بیماری های مراحل بعدی زندگی – معرفی شده است.

كودكان امریكایی وقت خود را بیشتر از هر فعالیت دیگری – غیر از خواب – صرف تماشای تلویزیون می كنند و هر هفته به طور متوسط ۲۲ ساعت پای تلویزیون می نشینند.

آنان هر سال ۲۰ هزار مورد – یا ۱۵۰ تا ۲۰۰ ساعت – آگهی تلویزیونی تماشا می كنند.

«رنی بوینتون جارت» از دانشكده بهداشت عمومی هاروارد نویسنده و تهیه كننده این بررسی ، گفت: بیشتر آگهی های غذایی كه در طول برنامه های كودكان پخش می شوند ، با عادات تغذیه سالم تضاد دارند و هدف كمتر تبلیغاتی ، بازاریابی برای میوه و سبزی ها است.

[behnam5555]

آموزش بچه داری
نگرفتن اعتماد به نفس از بچه ها



همه ما تا به درستی كاری اطمینان نداشته باشیم، به سراغ آن نمی رویم و انجامش نمی دهیم و وقتی كه به دنبال آن كار رفتیم با اعتماد به نفس خاصی كه حاصلش انجام آن عمل است، به جلو می رویم.

حالا اگر ما از خود مطمئن باشیم ولی دیگران این اعتماد و اطمینان را به ما نداشته باشند و این حس را به ما منتقل كنند مانمی توانیم و قادر به انجام آن كار نیستیم.
آن وقت است كه مردد می مانیم كه آن كار را انجام بدهیم یا نه.

یا اینكه اصلاً می توانیم آن را به انجام برسانیم یا اینكه توانایی انجام آن كار را نداریم و باعث خراب تر شدن كارها می شویم.

در رابطه با بحث كودكان اگر پدر و مادری و یا یك بزرگتر با كودك خود به گونه ای رفتار كند كه كودك دچار عدم اعتمادبه نفس شود و خود را ناتوان از انجام هر كاری بداند و به او القا شود كه قادر به انجام هیچ عملی نیست.

نتیجه اش از دست رفتن كامل اعتماد به نفس كودك است. فرض كنید مرتب به شما بگویند نمی توانی، فكر نمی كنم از پس آن برآیی، تو قادر به انجام آن كار نیستی و آن را خراب تر می كنی.

چه حسی به شما دست می دهد و چه فكری پیش خود می كنید؟

در مورد كودكان هم همینطور است.
فرض كنیم پدر و مادری به كودك خود می گوید تو نمی توانی مدادهایت را بتراشی یا اینكه تو دست كندی داری فكر نمی كنم بتوانی از پس تكالیفت برآیی، یا مثلاً مادر بگوید تو قادر به جمع كردن ظرفها نیستی لطفاً به آنها دست نزن چون همه آنها را می شكنی یا پدر بگوید من می دانم تو آخرش نمی توانی این مسأله را حل كنی.

یا مثلاً بگویند معلوم است كه تو امسال در امتحانهایت موفق نمی شوی و معدل پایینی می آوری.

آیامی دانید كه با این حرفها و برخوردها چقدر پرسشهای مختلف در ذهن كودكتان به وجود می آورید و از همه مهمتر اساسی ترین چیز كه اعتماد به نفس در زندگی می باشد را از او می گیرید و از او فردی عاجز و ناتوان و بی محصول می سازید.

در این وضعیت كودك پیش خود می گوید آنها راست می گویند من نمی توانم، من به چیزی دست نمی زنم، من قادر به انجام هیچ كای نیستم، من كارها را خراب تر می كنم، می دانم خیلی بی عرضه هستم.

در حالی كه می توانید با كمی اطمینان دادن و كمك و راهنمایی باعث شوید كه كاركرد فرزندتان بهتر شود و از پس كارها خوب برآید.

شما می توانید به جای جملات قبلی این جملات را به كار ببرید. بگویید من مطمئن هستم با قدری دقت می توانی مدادهایت را بتراشی، یا اینكه بگویید معلوم است كه با قدری تلاش می توانی تندتر بنویسی و تكالیفت را انجام دهی. یا مثلاً مادر بگوید اگر ظرفها را محكم بگیری و حواست را جمع كنی مسلماً ظرفها سالم می مانند یا اینكه پدر بگوید من اطمینان دارم كه با كمی فكر كردن می توانی این مسأله را حل كنی. یا به او بگویند ما می دانیم كه تو با قدری همت و مطالعه بهتر می توانی در امتحاناتت موفق شوی و معدل خوب و بالایی بیاوری.

با این جملات و این برخوردها اگر هم فرزندتان آن كار را نمی توانست و یا اینكه به خوبی آن را انجام نمی داد بتواند از پس آن برآید با این اعتماد به نفس و اطمینان خاطری كه شما به او می دهید تلاش و انگیزه را در اوقوی می سازید و باعث می شوید كه كاركرد فرزندتان بیشتر و بهتر شود.

[behnam5555]

برخورد صحیح با پرخاشگری


مخالفت‌های گاه و بی گاه، پرخاشگری و به هم ریختن وضعیت از جمله مشكلات رفتاری كودكان به شمار می‌آیند.

والدینی كه این قبیل رفتارها را در فرزندشان مشاهده می‌كنند، می‌توانند حدس بزنند و تا حدودی تشخیص بدهند كه احتمالاً فرزندشان دچار مشكل است و باید در پی تشخیص و درمان او برآیند.

یك عامل بسیار مهم كه در این امر تأثیر به‌سزایی دارد، نقش خانواده است.

كودكانی كه در خانواده‌های خلافكار و بزهكار بزرگ می‌شوند و از نزدیك می‌بینند كه والدین چه كارهایی انجام می‌دهند، بیشتر در معرض اختلالات رفتاری هستند.

یك مشكل دیگر در این زمینه اختلافات زناشویی است.
در این خانواده‌ها، كودكان شاهد اختلافات پی در پی پدر و مادر خود هستند.

دعوا و پرخاشگری والدین، فحاشی و سرو صدا كردن و گاه برخوردهای فیزیكی بركودكانی كه در این فضا زندگی می‌كنند و بزرگ می شوند، تأثیر می گذارد.
واضح است كه این والدین به كودكان خود توجهی نمی‌كنند، آنها را از خود می رانند و متوجه خواسته های آنها نیستند و دست آخر با جدایی از یكدیگر ضربه روحی شدیدی بر كودك وارد می كنند.

در این حالت كودك دچار اضطراب، گوشه گیری و انزوا و افسردگی می‌شود و رفتارهای ناخوشایند اجتماعی و فردی از خود بروز می‌دهد.

وقتی كودك، پرخاشگر و بدرفتار می‌شود و داد و فریاد به راه می‌اندازد، باید با احتیاط و رعایت جنبه‌های تربیتی، نسبت به او كمی بی‌اهمیت بود و به خواسته‌هایش توجه نكرد.

همچنین نباید از او درخواستی داشت.

وقتی این رفتار چندبار تكرار شد، كودك می‌فهمد كه رفتار و روش او تأثیرگذار نیست و پرخاش‌هایش فایده و اثری ندارد، حتی ادامه رفتار گذشته به ضررش هم تمام می‌شود.

در هر حال رفتار تربیتی شما اگر درست و صحیح انجام شود و نكته‌های عمیق و مؤثری را به كار بگیرید، بی‌نیاز از مراجعه به روانپزشك متخصص كودك و نوجوان نخواهید بود.

[دانه کولانه]

تشکر عمو بهنام عزیز بابت این تاپیک خیلی خیلی خوب و زیبات
یه زحمت بکش زین پس در نوشته هات در نوشته های خوبی مثل این حتما عنوان برای پستهات بذار
مثلا پست اخرت وقتی
تشویق و تنبیه و آموزش کودک
هست همین متن رو در عنوان نوشته هم بگذار کاری که من کردم واست
اینطور از نظر گوگل خیلی بهتره ..
بعد الان خط اول نوشته هات رو نگاه کن کلیک خور شده یعنی روش کلیک کنی میره به سایت دیگه ای برای اینکه اینطور نشه متن رو سلکت کن و بعد

رو روش بزن
اما برای حفظ قوانین کپی رایت یه جای مناسب مثلا اولین نوشته بنویس که منبع فلان جا بوده ..

[behnam5555]

بچه ها را فعال کنید


فعالیت بدنی منظم همراه با تغذیه مناسب سالمترین و مؤثرترین راه برای كنترل وزن شماست.

ما در اینجا راههای ساده ای را برای بالا بردن فعالیت بدنی خانواده و تشویق فرزندانتان به منظور تحرك و حركت بیشتر به شما پیشنهاد می كنیم.

۱) برای فرزندان خود الگوی مناسب و خوبی باشید، آنها اگر ببینند كه شما از انجام فعالیتها و حركات فیزیكی و بدنی لذت می برید، تشویق می شوند كه تحرك بیشتری داشته باشند.

۲) همراه با خانواده به مسافرتهای تفریحی پرتحرك در تعطیلات مثل كوهنوردی و قایقرانی بروید.

۳) برای آخر هفته برنامه ریزی ورزشی و پرتحرك مثل رفتن به دوچرخه سواری، پرواز با كایت و یا اسكیت سواری داشته باشید.

۴) به فرزندان خود در انتخاب فعالیتهای ورزشی كه بتوانند از آن لذت ببرند، كمك كنید و آنها را در تیمهای ورزشی مختلف، دانشگاههای ورزشی یا شركت در كلاسهای آنها، ترغیب و ثبت نام كنید، البته این موضوع را به خاطر داشته باشید كه بعضی از بچه ها ورزشهای تیمی را می پسندند و عده ای دیگر فعالیتهای یك نفره را ترجیح می دهند.

۵) به مناسبت تولد یا جشن سال نو، یا تشویق فرزندانتان، هدایایی را كه نیازمند تحرك و انجام یك نوع فعالیت بدنی است، مثل راكت تنیس، كفش اسكیت، توپ فوتبال و... برای آنها خریداری كنید و به آنها اهدا كنید.

۶) فعالیتهای فیزیكی را جایگزین فعالیتهای نشسته و بی تحرك در منزل كنید. مثلاً به جای اینكه بعد از شام همگی تلویزیون تماشا كنید، سعی كنید یك ساعت برنامه پیاده روی دسته جمعی داشته باشید.

۷) از كودكان خود بخواهید در انجام كارهایی مثل تمیز كردن منزل، شستن ماشین، مرتب كردن حیاط و باغچه منزل كه نیازمند تحرك است، به شما كمك كنند.

۸) سعی كنید به عنوان یك الگو در طول روز فرد زرنگ و پرتحركی باشید تا فرزندانتان نیز همانند شما شوند. مثلاً به جای استفاده از آسانسور، از پله ها بالا و پایین بروید یا ماشین خود را كمی دورتر از محل كار یا فروشگاه مورد نظر خود پارك كنید و سعی كنید مسافتی را پیاده طی كنید.

[behnam5555]

آموزش مدیریت مالی به کودک


وقتی به فرزندانتان اصول و قواعد نگهداری و مدیریت مالی را بیاموزید. آنها وقتی بزرگ شوند، كمتر تحت فشار مالی قرار خواهند گرفت.

«روبرت كیوساكی» نویسنده كتاب، «پدرپولدار، پدر فقیر» راه كارهای زیر را به شما پیشنهاد می كند:

۱) برای فرزندانتان حساب پس انداز باز كنید

برای فرزندانتان دفترچه حساب پس انداز باز كنید و ماهیانه مبلغی پول نقد در آن بگذارید و به آنها این امكان را بدهید تا هر موقع كه خواستند از حساب خود برداشت كنند و با آنها مخالفتی نكنید.

اما آخر ماه سری به بانك بزنید و از میزان برداشت آنها مطلع شوید. در حین انجام این كارها نیز گاهی با آنها در مورد برداشت پول، وحساب كتاب صحبت كنید.

۲) بدهیها و قرضهای آنها را كنترل كنید:

بسیاری از شركتها، كارتهای اعتباری به نوجوانان زیر ۱۸ سال می دهد، كه والدین آنها از قبل باید میزانی پول بابت این كارتها به عنوان پیش پرداخت بدهند.

چنانچه به فرزندانتان از این كارتها می دهید، حتماً از مقدار پولی كه به عنوان پیش پرداخت داده اید، یا پولی كه آنها توسط این كارت برداشت می كنند، اطلاع حاصل كنید. زیرا بدانید ولخرجی و ریخت وپاش شما را خیلی زود فقیر خواهد كرد.

۳) سه راه مفید برای جمع آوری (پس انداز) پول:

برای آنها سه حساب بانكی یا سه صندوق مجزا برای پس انداز پول در نظر بگیرید. یكی برای پس انداز طولانی مدت (مخصوص سرمایه گذاری) دومی برای پس انداز كوتاه مدت (مخصوص خرید و مایحتاج آنها) و سومی برای امور خیریه یا صدقات

و با آموزش به آنها در مورد نحوه پس انداز و برداشت پول، مدیریت مالی را به آنها یاد دهید.

[behnam5555]

نگرفتن اعتماد به نفس از بچه ها

همه ما تا به درستی كاری اطمینان نداشته باشیم، به سراغ آن نمی رویم و انجامش نمی دهیم و وقتی كه به دنبال آن كار رفتیم با اعتماد به نفس خاصی كه حاصلش انجام آن عمل است، به جلو می رویم. حالا اگر ما از خود مطمئن باشیم ولی دیگران این اعتماد و اطمینان را به ما نداشته باشند و این حس را به ما منتقل كنند مانمی توانیم و قادر به انجام آن كار نیستیم.

آن وقت است كه مردد می مانیم كه آن كار را انجام بدهیم یا نه.
یا اینكه اصلاً می توانیم آن را به انجام برسانیم یا اینكه توانایی انجام آن كار را نداریم و باعث خراب تر شدن كارها می شویم.

در رابطه با بحث كودكان اگر پدر و مادری و یا یك بزرگتر با كودك خود به گونه ای رفتار كند كه كودك دچار عدم اعتمادبه نفس شود و خود را ناتوان از انجام هر كاری بداند و به او القا شود كه قادر به انجام هیچ عملی نیست.
نتیجه اش از دست رفتن كامل اعتماد به نفس كودك است.
فرض كنید مرتب به شما بگویند نمی توانی، فكر نمی كنم از پس آن برآیی، تو قادر به انجام آن كار نیستی و آن را خراب تر می كنی.
چه حسی به شما دست می دهد و چه فكری پیش خود می كنید؟

در مورد كودكان هم همینطور است.
فرض كنیم پدر و مادری به كودك خود می گوید تو نمی توانی مدادهایت را بتراشی یا اینكه تو دست كندی داری فكر نمی كنم بتوانی از پس تكالیفت برآیی، یا مثلاً مادر بگوید تو قادر به جمع كردن ظرفها نیستی لطفاً به آنها دست نزن چون همه آنها را می شكنی یا پدر بگوید من می دانم تو آخرش نمی توانی این مسأله را حل كنی.
یا مثلاً بگویند معلوم است كه تو امسال در امتحانهایت موفق نمی شوی و معدل پایینی می آوری.

آیامی دانید كه با این حرفها و برخوردها چقدر پرسشهای مختلف در ذهن كودكتان به وجود می آورید و از همه مهمتر اساسی ترین چیز كه اعتماد به نفس در زندگی می باشد را از او می گیرید و از او فردی عاجز و ناتوان و بی محصول می سازید.

در این وضعیت كودك پیش خود می گوید آنها راست می گویند من نمی توانم، من به چیزی دست نمی زنم، من قادر به انجام هیچ كای نیستم، من كارها را خراب تر می كنم، می دانم خیلی بی عرضه هستم.
در حالی كه می توانید با كمی اطمینان دادن و كمك و راهنمایی باعث شوید كه كاركرد فرزندتان بهتر شود و از پس كارها خوب برآید.

شما می توانید به جای جملات قبلی این جملات را به كار ببرید.
بگویید من مطمئن هستم با قدری دقت می توانی مدادهایت را بتراشی، یا اینكه بگویید معلوم است كه با قدری تلاش می توانی تندتر بنویسی و تكالیفت را انجام دهی.
یا مثلاً مادر بگوید اگر ظرفها را محكم بگیری و حواست را جمع كنی مسلماً ظرفها سالم می مانند یا اینكه پدر بگوید من اطمینان دارم كه با كمی فكر كردن می توانی این مسأله را حل كنی. یا به او بگویند ما می دانیم كه تو با قدری همت و مطالعه بهتر می توانی در امتحاناتت موفق شوی و معدل خوب و بالایی بیاوری.

با این جملات و این برخوردها اگر هم فرزندتان آن كار را نمی توانست و یا اینكه به خوبی آن را انجام نمی داد بتواند از پس آن برآید با این اعتماد به نفس و اطمینان خاطری كه شما به او می دهید تلاش و انگیزه را در اوقوی می سازید و باعث می شوید كه كاركرد فرزندتان بیشتر و بهتر شود.

[behnam5555]

برخورد صحیح با پرخاشگری


مخالفت‌های گاه و بی گاه، پرخاشگری و به هم ریختن وضعیت از جمله مشكلات رفتاری كودكان به شمار می‌آیند.

والدینی كه این قبیل رفتارها را در فرزندشان مشاهده می‌كنند، می‌توانند حدس بزنند و تا حدودی تشخیص بدهند كه احتمالاً فرزندشان دچار مشكل است و باید در پی تشخیص و درمان او برآیند.

یك عامل بسیار مهم كه در این امر تأثیر به‌سزایی دارد، نقش خانواده است. كودكانی كه در خانواده‌های خلافكار و بزهكار بزرگ می‌شوند و از نزدیك می‌بینند كه والدین چه كارهایی انجام می‌دهند، بیشتر در معرض اختلالات رفتاری هستند.

یك مشكل دیگر در این زمینه اختلافات زناشویی است.
در این خانواده‌ها، كودكان شاهد اختلافات پی در پی پدر و مادر خود هستند. دعوا و پرخاشگری والدین، فحاشی و سرو صدا كردن و گاه برخوردهای فیزیكی بركودكانی كه در این فضا زندگی می‌كنند و بزرگ می شوند، تأثیر می گذارد.

واضح است كه این والدین به كودكان خود توجهی نمی‌كنند، آنها را از خود می رانند و متوجه خواسته های آنها نیستند و دست آخر با جدایی از یكدیگر ضربه روحی شدیدی بر كودك وارد می كنند.

در این حالت كودك دچار اضطراب، گوشه گیری و انزوا و افسردگی می‌شود و رفتارهای ناخوشایند اجتماعی و فردی از خود بروز می‌دهد.

وقتی كودك، پرخاشگر و بدرفتار می‌شود و داد و فریاد به راه می‌اندازد، باید با احتیاط و رعایت جنبه‌های تربیتی، نسبت به او كمی بی‌اهمیت بود و به خواسته‌هایش توجه نكرد.

همچنین نباید از او درخواستی داشت. وقتی این رفتار چندبار تكرار شد، كودك می‌فهمد كه رفتار و روش او تأثیرگذار نیست و پرخاش‌هایش فایده و اثری ندارد، حتی ادامه رفتار گذشته به ضررش هم تمام می‌شود.

در هر حال رفتار تربیتی شما اگر درست و صحیح انجام شود و نكته‌های عمیق و مؤثری را به كار بگیرید، بی‌نیاز از مراجعه به روانپزشك متخصص كودك و نوجوان نخواهید بود.

[behnam5555]

کی و چطور تشویق و تنبیه کودک


به‌طور قطع و یقین همه كارهای خوب و مثبت را دوست دارند و آن را تحسین می‌كنند و البته افرادی هم كه این اعمال را انجام می‌دهند، نزد همه محبوب و قابل قبول می‌شوند.

وقتی كودكی كار مثبتی را انجام می‌دهد و مورد قبول والدین قرار می‌گیرد، والدین با دادن پاداش و هدیه‌ای اورا مورد تشویق قرار می‌دهند و او را تحسین می‌كنند كه مثلاً این كار تو كه غذای خود را كامل خوردی یا اتاق خودرا مرتب كردی كار بسیار خوبی بوده است و با این پاداش و تشویق كه شاید یك اسباب بازی و یا یك جعبه مدادرنگی باشد، به او می‌فهمانند این كار خود را تكرار كند. ولی اگر كودك خطایی بكند پدر و مادر او را تنبیه می‌كنند كه این كار تو ناپسند بوده است و با این تنبیه كه شاید محروم كردن از دیدن تلویزیون باشد،

به او می‌گویند این كار خود را تكرار نكند البته یك نكته بسیار مهم و قابل توجه اینجا وجوددارد كه هم تنبیه و هم تشویق نباید از حد خود تجاوز كند اگر برای كار مثبت تشویق سنگینی انجام گیرد،

توقع كودك بالا می‌رود و اگر با پاداش‌های كوچكتر از آن راضی نمی‌شود و بیشتر از آن می‌خواهد كه دیگر برای آن فایده‌ای ندارد و همین‌طور تنبیه اگر بیش از حد باشد مثلاً تنبیه‌های بدنی شدید می‌تواند كودك را به آن چیز خاص بدبین كند.

نكته‌ای دیگر كه در اینجا باید ذكر كرد، این است كه اگر تنبیه و یا تشویق می‌خواهد صورت بگیرد، باید بلافاصله بعد از عمل كودك انجام بگیرد و فاصله‌ای بین آن نیفتد چون اثر تنبیه و تشویق را از بین می‌برد باید اگر می‌خواهیم تنبیه كنیم آن را بلافاصله به كار ببریم كه كودك متوجه شود كار او ناپسند و بد بوده است و در مورد تشویق هم همینطور اگر بگذاریم از وقت آن بگذرد كار كودك را بی‌ارزش كرده‌ایم و كودك فراموش می كند این تشویق و یا تنبیه به چه خاطری بوده است.

اگر خواستیم كودك را تنبیه كنیم باید او را متناسب با عملی كه انجام داده، از یك سری چیزها كه به آن علاقه دارد، محروم كنیم مثلاً یك ساعت او را از بازی كامپیوتری كه دوست دارد محروم كنیم.

این نمونه تنبیه نباید به مدت طولانی باشد چون اثر آن كم خواهد بود و اگر خواستیم كودك را تشویق كنیم چیزهایی را كه دوست دارد در حد توان در اختیار او می‌گذاریم و متناسب با عمل مثبتی كه انجام داده است برایش تهیه می‌كنیم.

البته در مورد تنبیه درباره كودك باید در آخر كار یك تشویق هم برای آن صورت گیرد تا كودك انگیزه داشته باشد كه این كار خطا را تكرار نكند.

به‌طور فرض اگر كودك را به خاطر كار بدی كه انجام داده تنبیه كرده‌ایم به او بگوییم كه اگر این دوره تنبیه را گذراند و كار بدش را جبران كرد چیز مورد دلخواه او را برایش تهیه می‌كنیم.

در مورد كار مثبت هم به همین گونه است اگر كودك كار مثبتی انجام داد به او می گوییم اگر این كار خود را ثبات بخشد پاداش‌های بعدی در انتظار او خواهد بود.