حس عشق و عاشقانه ها

[فرگل]

چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو
گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید
آن زمان که خبر مرگ مرا می شنوی روی خندان تو را کاشکی می دیدم
شانه بالا زدنت را بی قید
وتکان دادن دستت که مهم نیست زیاد
و تکان دادن سر
چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد

[ترنم]

[ترنم]

نفس می کشم نبودنت را

نیستی

هوای بوی تنت را کرده ام

می دانی

پیرهن جدایی ات بدجور به قامتم گشاد است

به همه ی زوج های خیابان های بارانی و کوچه های پاییزی حسودی می کنم ...

گرما زده می شوم ، تو را کم دارم

سرما میخورم ، تو در خونم پایین آمدی ...

تو نیستی

آسمان بی معنیست

حتی آسمان پر ستاره

و باران

مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد

تو نیستی

و من چتر می خواهم ...

چه مصیبتی می شود وزش باد

دلم برای موهایت هم تنگ شده...

هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد در چشمانم لباس سیاه پوشیده...

خودم را به هزار راه میزنم

به هزار کوچه

به هزار در

نکند یاد آغوشت بیفتم ...

[ترنم]

یک شبی مجنون نمازش راشکست بی وضو درکوچه ی لیلا نشست

گفت یارب ازخارم کرده ای برصلیب عشق دارم کرده ای

مرداین بازیچه دیگرنیستم این تو ولیلای تومن نیستم

گفت ای بیچاره لیلایت منم دررگت پیداوپنهانت منم

سالهاباجورلیلا ساختی من من کنارت بودمونشناختی

[ترنم]

شــــــــبگردی می‌کنــــم.

اما صدای نفــــــــــــس‌هایـــت را از پشــــــــت

هیچ پنــــــــــــــجره و دیواری نمی‌شـــــــــنوم

آســوده بخواب نازنیــــــــــــنم

شـــــــــ ــ ـ ـــــــهر در امن و امان اســـــــت

تنها خانه‌ی من اســت که در آتــــش می‌ســـــــــــــــــوزد. ..

[shokofe]

می خواهم و می خواستمت تا نفسم بود
می سوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم بود

عشق تو بَسَم بود که این شعله بیدار
روشنگرِ شبهای بلندِ قفسم بود

آن بختِ گُریزنده دمی آمد و بگذشت
غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو ! هیهات ! که یک عمر
تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود

بالله که بجز یادِ تو ، گر هیچ کسم هست
حاشا که به جز عشق تو گر هیچ کسم بود

لب بسته و پر سوخته ، از کوی تو رفتم
رفتم ، بخدا ، گر هوسم بود بَسَم بود !


<فریدون مشیری>

[ترنم]

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی



تو را با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم



تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم



پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس



تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم



و تو در پاسخ موج تمنای دلم گفتی : دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی



و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم



همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت



حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم



نمی دانم چرا رفتی نمی دانم چرا



شاید خطا کردم



و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی نمی دانم کجا تا کی برای چه



ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید



و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت



و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد



و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت



تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد



و بعد از رفتن تو آسمان چشم هایم خیس باران بود



و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت



کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد



و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبورت نخواهی برد



هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام برگرد



ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد



و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید



کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت



تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم



و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید



کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست



و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل



میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر



نمی دانم چرا ؟ شاید به رسم عادت پروانگی مان باز



برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

[shokofe]

برای دلم گاهی مادری مهربان می شوم
دست نوازش بر سرش می کشم و می گویم: غصه نخور عزیزکـــــــــــــم می گذرد ...
برای دلم گاهی پدر می شوم
خشمگین می گویم: بس کن دیگر بزرگ شدی ...
گاهی هم دوستی می شوم مهربان
......دستش را می گیرم و می برمش به باغ رویا، کنار تو
دلم از دست من خسته است...

[ دلم از دست من زخم خورده است... مرا ببخش قلب من

[GolBarg]

نوشته اصلی توسط shokofe77

برای دلم گاهی مادری مهربان می شوم
دست نوازش بر سرش می کشم و می گویم: غصه نخور عزیزکـــــــــــــم می گذرد ...
برای دلم گاهی پدر می شوم
خشمگین می گویم: بس کن دیگر بزرگ شدی ...
گاهی هم دوستی می شوم مهربان
......دستش را می گیرم و می برمش به باغ رویا، کنار تو
دلم از دست من خسته است...

دلم از دست من زخم خورده است... مرا ببخش قلب من

دل منم زخم خورده است... نمی فهمد مفهوم صبور باش...
نمی فهمد مفهوم قوی باش
نمی فهمد مفهوم همه چیز درست می شود...
تقصیر من است که نمی دانم دل نمی فهمد ..دل با عقل کاری ندارد..دل فقط احساس می کند..می شکند..اوج می گیرد

[bid_tanha]

چرا مادرمان را دوست داریم



چون ما را با درد بدنیامی‌آورد و



بلافاصله با لبخند می‌پذیرند


چون شیرشیشه را قبل از اینكه توی حلق

ما بریزند ، پشت دستشان می‌ریزند





و وقتی بعدها توی تشکمان جی جی



می‌کنیم آبروی ما را نمی‌برند




چون وقتی تب می‌کنیم، آن‌ها هم عرق می‌ریزند


چون وقتی توی میهمانی خجالت می‌کشیم و توی گوششان می‌گوییم سیب می خوام، با صدای



بلند می‌گویند منیر خانوم بی زحمت یه سیب به

این بچه بدهید و ما را عصبانی می‌کند





چون وقتی در قابلمه غذا را برمی دارند، یک

بخاری بلند می شود که آدم دلش می خواهد



غذا را با قابلمه اش بخورد



چون وقتی تازه ساعت یازده شب یادمان می افتد



كه فلان كار را كه باید فردا در مدرسه تحویل



دهیم یادمان رفته،بعد از یك تشر خودش هم پابه پایمان زحمت میكشد كه همان نصف شبی



تمامش كنیم




چون وسط سریال‌های ملودرام گریه می‌کنند


چون بعد از گرفتن هدیه روز مادر، تمام فکر

و ذکرش این است که مبادا فروشندگان

بی انصاف سر طفل معصومش را

کلاه گذاشته باشند


چون شبهای امتحان و کنکور پابه ‌پای ما کم



می‌خوابد اما کسی نیست که برایش قهوه



بیاورد و میوه پوست بکند


به خاطر اینکه موقع سربازی رفتن ما،



گریه می‌کند و نذر می کند و پوتین‌هایمان

را در هر مرخصی واکس می‌زند


چون وقتی شب عروسی ما داماد ازش خداحافظی



میكند با چشمانی پر از اشك سفارشمان را میكند



ما را به داماد میسپارد


چون وقتی که موقع مریضیش یک لیوان آب

به دستش می دهیم یک طوری تشکر می کند

که واقعا باور می‌کنیم شاخ غول شکانده‌ایم


چون موقع مطالعه عینک می‌زند و پنج دقیقۀ



بعد در حالیكه عینكش به چشمش است



میپرسد:این عینك منو ندیدین؟


چون هیچوقت یادشان نمی‌رود که از کدام غذا



بدمان می‌آید و عاشق كدام غذاییم ،حتی وقتی



که روی تخت بیمارستانند و قرار است ناهار



را با هم بخوریم


چون همانجا هم تمام فکر و ذکرشان این است



كه وای بچم خسته شد بسكه مریض داری كرد


و چون هروقت باهاش بد حرف میزنیم و دلش



رو برای هزارمین بار میشكنیم،چند روز بعد

همه رو از دلش میریزه بیرون وخودش رو



گول میزنه كه :‌بخشش از بزرگانه


چون مادرند