* جملات کوتاه و پر معنا *

[ترنم]

تقدیم به همه دوستان پی سی سیتی

دوستان من مثل گندمند یعنی یک دنیا برکت و نعمت ، نبودن شان قحطی و گرسنگی است
و من چه خوشبختم که زرنای خوشه های گندم در اطرافم موج میزنند.
مهربانی تان را قدر میدانم و آن را در سیلوی جان نگهداری خواهم کرد.

[کنستانتین]

هفتاد روز آرام در سکوت نشستم افسوس که تو هفتاد روز فقط حرف زدی

[ترنم]

کاش دلم قایقی بود که لب یک اسکله خودش را به تو می بست.

[کنستانتین]

من و تو میشویم آیا ما ؟

[behnam5555]

نمی دانم...

[behnam5555]

[behnam5555]

واقعیت , خوبی , زیبایی. در این دنیا , جز این سه , هیچ چیز دیگر به جستجو نمی ارزد. نخستین با اندیشیدن , علم. دومین با اخلاق , مذهب. و سومین با هنر.

دکتر علی شریعتی

[ترنم]

پائولو کوئیلو :
سفر بهترین دانشگاه زندگی محسوب می شود ، تو ممکن است یک خروار کتاب درباره یک شهر

خوانده باشی اما تا وقتی آنجا نروی نمی فهمی را که آنچه خوانده ای زیاد به دردت نخورده است

از طرفی در سفر است که تو از محیط خودت بیرون می آیی و اینست که خود را رها کنی.

مستقل و کمی گمگشته ؛ نیاز مند یاری دیگران هستی ؛ و این هم بخشی از شرایط انسانی است،

موفقیت این رها شدن در این است که کسانی تو را یاری کنند تا راه خویش را بیابی ،

هرچند که این را ه از پیش نوشته شده باشد.

پائولو کوئیلو( کتاب اعترافات یک سالک) :


فقط وقتی ما صد در صد از مرگ خود آگاه هستیم

می توانیم صد در صد زندگی کنیم .

[ترنم]

جملات زیبا از دکتر شریعتی

آدمهای كه هیچ وقت احتیاج به تنهایی ندارند ، معمولاً آدمهای كم مایه ایی هستند .

اگر بخواهند از پیغمبر اسلام مجسمه ایی بریزند ، باید در یك دستش كتاب باشد و در دست دیگرش شمشیر .

خدا برای تنهایی اش آدم را آفرید .

ایمان زاییده ی ایدئولوژی ارزش دارد ، نه ایمان ارثی یا تقلیدی .

عشق می تواند جانشین همه نداشتن ها شود .

چه رنجی است لذتها را تنها بردن و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن و چه بدبختی آزار دهنده ای است تنها خوش بخت بودن .

وقتی كه بود نمی دیدم . وقتی می خواند ، نمی شنیدم... وقتی دیدم كه نبود... وقتی شنیدم كه نخواند ... !

تنها دو جا است كه هركسی خودش است، بستر مرگ و سلول زندان .

هیچ گاه تنهایی و كتاب و قلم ، این سه روح و سه زندگی و سه دنیای مرا كسی از من نخواهد گرفت ... دیگر چه میخواهم ؟ آزادی چهارمین بود كه به آن نرسیدم و آن را از من گرفتند .

هر كس به میزانی كه به تنهایی نیاز دارد ، عظمت دارد و بی نیاز تر است .

من تنهایی را از آزادی بیش تر دوست دارم .

بد دردی است در انبوه خلق ، تنها بودن و در وطن خویش ، رنج غربت كشیدن.

وقتی یك روح از سطح زمان خویش بیش تر اوج میگیرد و از ظرف تحمل مردم زمان ، بیشتر رشد می كند ، تنها میشود.

من از میان همه ی نعمت های این جهان، آن چه را برگزیده ام و دوست میدارم، تنهای است.

آدم ها همچون كوه ها همگی با همند و تنهایند .

در تمام عمرم جز تنهای و تفكر و غم و عشق ، سرگرمی ای نداشته ام .

اگر تنها ترین تنها شوم، باز خدا هست . او جانشین همه ی نداشتن هاست .

من از سقف و نظم و تكرار گریزانم و سعادت خانوادگی تنها بر این سه پایه استوار است!!

تو هرچه می خواهی باشی باش ، اما ... آدم باش !!!

چقدر نشنیدن ها و نشناختن ها و نفهمیدن ها است كه به این مردم ، آسایش و خوش بختی بخشیده است !!!

دنیا به اندازه ای كه مرا برای همیشه پر كند، ندارد .

مقلدها همیشه از اصلشان بیش تر افراط میكنند.

هر كس مظلوم است ، خودش ضالم را یاری كرده است .

همه بشرند ، اما بعضی ها انسان اند.

همیشه از آن جاهایی كه غالباً هیچ كس انتظار بعثت یك روح، یك استعداد و یك نبوغ را ندارد، كسی می آمده و كاری میكرده و مسیر تاریخ را تغییر می داده .

در مملكتی كه فقط دولت حق حرف زدن دارد، هیچ حرفی را باور نكنید .

سرنوشت كار خودش را می كند و ما ابزار نا آگاه اوییم .

آنجا كه سخن از حقیقت است ، بحث از واقعیت بی جاست .

دلهره زنده ماندن ، زندگی را از یاد میبرد .

هر كس آن چنان كه در بیداری است ، خواب می بیند .

اگر پیاده هم شده سفر كن ، در ماندن می پوسی.

مگر نمی دانی بزرگ ترین دشمن آدمی فهم اوست؟ تا می توانی خر باش تا خوش باشی.

امروز گرسنگی فكر ، از گرسنگی نان فاجعه انگیزتر است .

پیش از آنكه بیندیشی تا چه بگویی؟ بیندیش كه چه میگویم؟

برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن !

آدم وقتی فقیر می شه ، خوبی هاش هم حقیر می شه .

آنها كه می دانند چگونه باید مرد، می دانستند كه چگونه باید زیست ؟

همه بدبختی های ما ناشی از این است كه نسل كهنه ی ما به تحجر مبتلا است و نسل جدید به هیچ و پوچ .

هر گز از ظلم ننالیده ام و از خصم نهراسیده ام و از شكست نومید نشده ام ، اما از این كلمه شوم "مصلحت" ، دلم را سخت به درد آورده بود .

هیچ كس دنیا را آن چنان كه هست نمی بیند، بلكه هر كس دنیا را آن چنان كه خودش هست می بیند.

[ترنم]

جملاتی زیبا از جبران خلیل جبران

ای که در رنج و عذابی ! تو آنگاه رستگاری که با ذات و هویت خویش یکی شوی

♦ آموختن تنها سرمایه ای است که ستمکاران نمی توانند به یغما ببرند

♦ مردم ! هشدار ! که زیبایی زندگانی ست ، آن زمان که پرده گشاید و چهره برنماید .

♦ رابطه قلبی دو دوست نیاز به بیان الفاظ و عبارات ندارد

♦ هشدار ! تنها به عزم نیاز اگر به معبد درون شوید ، هرگز هیچ نیابید

♦ اگر بکوشی و در پی نصیبی حتی برای خود باشی بدان که صالحی

♦ معرفت زمانی تکامل می یابد که کار و کوشش با آن همراه باشد

♦ بجاست دوستی بخواهی که به روزهایت تلاش و به شبهایت آرامش بخشد

♦ شادمانی اسطوره ایست که در جستجویش هستیم

♦ آرامش گهواره ای ست بر دامن خاک و سنگ پله هایی به جانب افلاک

♦ از ابرانسان است که انسان های برتر دلگرمی و شجاعت می گیرند

♦ عشق هنگامی که شما را می پرورد شاخ و برگ فاسد شده را هرس می کند

♦ به رویاها ایمان بیاورید که دروازه های ابدیت اند

♦ انسان فـرزانه با مشعـل دانش و حکمت، پیش رفته و راه بشریت را روشن می سازد

♦ ایمان از کردار جدا نیست و عمل از پندار

♦ زجر کشیده ! تو آنگاه به کمال رسیده ای که بیداری در خطاب و سخن گفتنت جلوه کند

♦ چه زیباست هنگامی که در اوج نشاط و بی نیازی هستی دست به دعا برداری

♦ رنجدیده ! اگر بکوشی تا چیزی از مال خویش را به مردم بذل کنی بی تردید رستگاری

♦ اگر گام در معبدی نهادی تا اوج فروتنی و هراس خود را اظهار کنی ، برای همیشه برتری کسی نسبت به کس دیگر نخواهی یافت . برای تو کافی است که گام در معبدی نهی ، بی آنکه کسی تو را ببیند

♦ هنگامی که در سکوت شب گوش فرا دهی خواهی شنید که کوهها و دریاها و جنگلها با خود کم بینی و هراس خاصی نیایش می کنند

♦ چون عاشقی آمد، سزاوار نباشد این گفتار که : خدا در قلب من است ، شایسته تر آن که گفته آید : من در قلب خداوندم.

♦ اندوه و نشاط همواره دوشادوش هم سفر کنند و در آن هنگام که یکی بر سفره ی شما نشسته است ، دیگری در رختخوابتان آرمیده باشد.شما پیوسته چون ترازویید بی تکلیف در میانه اندوه و نشاط

♦ بسیاری از دین ها به شیشه پنجره می مانند.راستی را از پس آنها می بینیم، اما خود، ما را از راستی جدا می کنند

♦ حاشا که آواز آزادی از پس میله و زنجیر به گوش تواند رسید و از گلوگاه مرغان اسیر

♦ چه ناچیز است زندگی کسی که با دست هایش چهره خویش را از جهان جدا ساخته و چیزی نمی بیند، جز خطوط باریک انگشتانش را

♦ نیازهای انسان در حال دگرگونی است و تنها چیزی که دگرگون نمی شود عشق به اوست ؟ زیرا عشق او باید پاسخگوی نیازهایش باشد

♦ اگر کار و کوشش با محبت توام نباشد پوچ و بی ثمر است ، زیرا اگر شما با محبت به تلاش برخیزید ، می توانید ارواح خویش را با یکدیگر گره بزنید و آنگاه همه شما با خدای بزرگ پیوند خورده اید

♦ ذات آدمی اقیانوسی است خارج از محدوده وزن و سنجش . ذات خود را شکوفا می سازد مانند گلی با گلبرگهای غیر قابل شمارش

♦ در پهنه ی پندار و خلسه ی خیال ، فراتر از پیروزیهای خود بر نشوید ، و فروتر از شکستهای خود نروید

♦ پیشوایان ، دانه های نبات و گیاهان ناشناخته و شگفت انگیزی هستند که به هنگام باروری و کمال قلبشان به باد هدیه می شود تا بر روی زمین پراکنده شوند

♦ تاسف ، ابرسیاهی است که آسمان ذهن آدمی را تیره می سازد در حالی که تاثیر جرائم را محو نمی کند

♦ نفرین بر او که با بدکار به اندرز خواهی آمده همدستی کند. زیرا همرایی با بدکار مایه رسوایی، و گوش دادن به دروغ خیانت است

♦ به روزگار شیرین رفاقت سفره ی خنده بگسترید و نان شادمانی قسمت کنید . به شبنم این بهانه های کوچک است که در دل ، سپیده می دمد و جان تازه می شود

♦ این کودکان فرزندان شما نی اند ، آنان پسران و دختران اشتیاق حیاتند و هم از برای او .از شما گذر کنند و به دنیا سفر کنند ، لیکن از شما نیایند . همراهی تان کنند ، اما از شما نباشند

♦ از یک خود کامه، یک بدکار، یک گستاخ، یا کسی که سرفرازی درونی اش را رها کرده، چشم نیک رای نداشته باش

♦ دهش (بخشش )، آنگاه که از ثروت است و از مکنت ، هر چه بسیار ، باز اندک باشد ، که واقعیت بخشش ، ایثار از خویشتن است

♦ پند آموز است ماجرای مردی که زمین را می کاوید تا ریشه های بی ثمر را از اعماق زمین بیرون کشد ، اما ناگاه گنجی بزرگ یافت ؟!

♦ مگر نه چیزی که امروز در تسلط توست ناچار روزی از دست تو خواهد رفت ؟ پس ، اکنون از ثروت خویش ببخش و بگذار فصل عطا یکی از فصلهای درخشان زندگی تو باشد

♦ چشمه ساری که خود را در اعماق درون شما پنهان ساخته است ، روزی قد خواهد کشید و فوران خواهد کرد و با ترنم و نغمه راه دریا را درپیش خواهد گرفت

♦ شعوری که در پهنه درون کسی فرود آمد ، هرگز دوبال خود را به دیگری عاریه نمی دهد

♦ هنگام نیایش به روح خود امکان اوج می دهی تا در همان لحظه با تمام ارواحی که نیایش می کنند یکی شود ، ارواحی که جز از طریق دعا هرگز به جمعشان نخواهی پیوست

♦ عبادت ، گستردن جان است بر کرانه ی هستی و آمیزش انسان است با اکسیر حیات

♦ هر ضعیف و ناچیزی که در میان شما عذاب دیده و نابود گشته است ، نیرومندترین و ایستاده ترین چیزی است که در هستی شماست

♦ راز نیکی تو در اشتیاقی است که با ذات نیرومند و سرکش تو گره خورده و این اشتیاق در همه شما یکسان نیست

♦ آن که گرفتار رنج و عذاب شده اما با ذاتش و هویتش همنواست همانند کشتی است که سکانش درهم شکسته و در اطراف جزایر و دریاها سرگردان است و از هر طرف محاط در خطرها ، ای بسا که غرق نشود و به قعر دریا فرو نرود

♦ حیات درختان در بخشش میوه است . آنها می بخشند تا زنده بمانند ، زیرا اگر باری ندهند خود را به تباهی و نابودی کشانده اند

♦ به فرزند عشق خود توانید داد، اما اندیشه تان را هرگز ، که وی را افکاری دیگر به سر است ، تفکراتی از آن خویشتن

♦ شما دل به یار خود بسپارید ، ولی نه برای نگهداری آن ، زیرا فقط گرمی زندگی است که می تواند دلها را حفظ کند

♦ اگر سزاوار است آن است که دوست با جزر زندگی ات آشنا شود ، بگذار تا با مد آن نیز آشنا گردد ، زیرا چه امیدی است به دوستی که می خواهی در کنارش باشی ، تنها برای ساعات و یا قلمرو مشخصی ؟

♦ درختان شعرهایی هستند که زمین بر آسمان می نویسد و ما آنها را بریده و از آنها کاغذ می سازیم تا نادانی و تهی مغزی خویش را در آنها به نگارش درآوریم

♦ گروهی از مردمند که اندکی از ثروت کلان خویش را می بخشند و آرزویی جز شهرت ندارند . این خودخواهی و این شهرت پرستی که به طور ناخودآگاه گرفتارش هستند بخشش آنان را ضایع می سازد

♦ و مردم هرگز نمی دانند پیشوا جز ذات عظیم آنها که به سوی آسمان سیر می کند ، شکاری ندارد

♦ هیچ کس نمی تواند چیزی را به شما بیاموزد جز آنچه که در افق دید و خرد شما وجود داشته و شما از آن غافل بوده اید

♦ قلب شما در سکوت و آرامش ، به اسرار روزها و شبها شناخت می یابد ولی گوشهایتان در حسرت و آرزویند که آوای چنین شناختی را که بر قلبهایتان فرود می آید ، بشنوند

♦ گنجی که در اعماق نامحدود شما حبس شده است ، در لحظه ای که خود نمی دانید ، کشف خواهد شد

♦ کسی که بخشش می کند زمانی به نشاط واقعی دست می یابد که پس از جستجوی فراوان نیازمندی را پیدا کند که عطای وی را بپذیرد .تلاش برای یافتن چنین شخصی ، از ایپار لذت بخش تر است

♦ به پزشک خود ایمان داشته باشید و به گفته هایش ، که جز دارویی شفا بخش نیست ، اعتماد کنید و جرعه تلخ او را با طمانینه و خاطری جمع سرکشید

♦ به هنگام باز ایستادن تنفس ،نفس از تکرار پی در پی آزاد می شود و تلاش برای آزادی از زندانی مخوف و اوج گرفتن در فضایی گسترده و پر از آثار حیات به سوی پروردگار ادامه می یابد ، تا بی پرده به وصال برسد

♦ شاید بتوانید دست و پای مرا به غل و زنجیر کشید و یا مرا به زندانی تاریک بیافکنید ولی افکار مرا که آزاد است نمی توانید به اسارت در آورید

♦ آنگاه مردم را درست می ببینی که در بلندیهای سر به آسمان کشیده حضور داشته باشی و نیز در منزلگاههای دور

♦ جهت الهی شما ، دریایی است پهناور و بی ساحل . ذات الهی شما از ازل پاکیزه بوده است و تا ابد نیز خالص و پاک خواهد ماند

♦ همه آنچه در خلقت است ، در درون شماست و هر آنچه درون شماست ، در خلقت است

♦ گروهی دریای زیبای حقیقت را به درون خود نهان دارند و زلال آنرا در پیاله کوچک کلام نمی کنند . به گرمای مهربان سینه ی آنان باشد که جان به سکوتی موزون ماوی گزیند

♦ اگر از دوست خود جدا شدی ، مبادا که بر جدایی اش افسرده و غمین گردی ، زیرا آنچه از وجود او در تو دوستی و مهر برانگیخته است ، ای بسا که در غیابش روشن تر و آشکارتر از دوران حضورش باشد

♦ چه حقیر است و کوچک ، زندگی آنکه دستانش را میان دیده و دنیا قرار داده و هیچ نمی بیند جز خطوط باریک دستانش. در خانه نادانی ، آینه ای نیست که روح خود را در آن به تماشا بنشیند

♦ با سالخوردگان و افراد با تجربه مشورت کنید که چشمهایشان ، چهره ی سالها را دیده و گوشهایشان ، نوای زندگی را شنیده است

♦ کامل ترین پاداش برای انسان ، بخششی است که بتواند امیال هستی اش را تغییر دهد و خواستهای دو لب خشکیده از عطش او را دگرگون سازد و تمام زندگی اش را به چشمه های همیشه جوشان و ابدی تبدیل کند

♦ شکنجه ها عشق به شما روا می دارد تا به رازی که در دلهایتان نهفته است پی برید و بدین وسیله جزئی از قبل حیات باشید

♦ انسانیت روح خداوند است در زمین.در اعماق روح، شوقی است که انسان را از دیده به نادیده ، و به سوی فلسفه و ملکوت سوق می دهد

♦ شما در بسیاری از رنجها بر سر دو راهی قرار گرفته اید ، و این رنجها جرعه هایی هستند بسیار تلخ و زهرآگین که پزشکی حکیم و چیره دست بیماریهایی را که در درونتان ریشه دوانیده اند ، با آنها علاج می کند

♦ طبیعت با آغوشی باز و دستانی گرم ، از ما استقبال کرده و می خواهد که از زیبایی اش لذت بریم.چرا انسان باید آنچه در طبیعت ساخته شده است را از بین برد ؟