شعر کردی با ترجمه فارسی

[behnam5555]

لِیْلِی مِن تونی تا وِ رویِ مَردَنْ

لیلی من تویی تا مردن

ده رمانِ زامان، دَرده گه یْ کاریم (درمان دردهای زخم کاریم)

هامْ رازِ نالَه یْ ، شُوان بی داریم (همراز ناله شبهای بیداریم)

راحَتی جَستی مِیْنَتْ بارَگَم (آرامش جان محنت بار من)

مَرحمِ سینه یْ پِر ژِه خارَگم (تسکین دل پر ز خار من)

آیْ را حَتی جَستی مِیْنَتْ بارَگَم (آرامش جان محنت بار من)

مَرحمِ سینه یْ پِر ژِه خارَگم(تسکین دل پر ز خار من)

کُوا لِیْلی، نیا لِیْلی، چیا لِیْلی (کجاست لیلی، لیلی نیست، لیلی رفته)

خیال دُ وِیْ تُاو نیشْتَنِ وَ جَرْگَم (فکر وخیال تو ناگهانی بر دل من نشست)

وَه دوریتْ قَسَمْ ، رازیمُ وَ مَرْگَم (به دوریت قسم به مرد نم راضیم)

هی چه مانمَ رﻳﮊاوْ، روخسارَم زرْدَه ن له داخِ یارانْ پیرانِمُ کَردَنْ (چشمانم مانند ریجاب است"نام رودی در یکی از مناطق کرمانشاه" رخسارم زرد است غم یاران پیرم کرده است)

آیْ شَرطِِمْ شَرطیوَنْ، مَجْنونْ شَرط کَردَ ن (عهد من همان عهدیست که مجنون بسته)

لِیْلِی مِن تونی تا وِ رویِ مَردَنْ(لیلی من تو هستی تا زمان مردن)

کُوا لِیْلی، نیا لِیْلی، چیا لِیْلی (کجاست لیلی، لیلی نیست، لیلی رفته)

[deltang]

داییک

بلند به‌ژنا له سه‌ر چئ‌نگئ چیانێئازێز داییكێ، غه‌ریبا ناڤ دیانێ
تو داییكا هه‌رچئ ئه‌رمان هه‌رچئ ده‌نگێ
له‌ڤا ده‌ریایئ وه تووفان نه‌هه‌نگێ

هه‌دوورا هه‌رچئ داییكئ بایدا لاوێ
ئارئ پاك مای ژه زه‌رتشت ئه‌لاوێ

داییك هێلێن وه‌تالێ دڵ وه ئارێ
له هه‌ر‌چئ فه‌سلی بئ باران ده‌بارێ

داییك رووناهیا چاڤئ‌نه پایێ
تو ئاخر به‌رگا ژه دیرووكئ مایێ

داییك ئالا وه‌ به‌ژن هین وه پئ یێ
سا هه رچئ داییك چاڤ له رئ تو رئیێ

بڵورێن داییك ئیرو دڵ وه ژانن
بڵورێن هیلكێ وه تال بزانن

بروسكا ئاسمان هیجاندئ دززین
گوریفا سه‌وری ته داییك سا خوه زین

داییك ئشكه‌ستئ مه‌رخا فه‌ك وه خوینێ
نه‌قلئ لاچینێ له حه‌بسئ ده‌خویینێ

داییك وه ده‌رد بئ‌ویژ خانئ كه‌لمیشێ
له‌ڤا یوردئ غه‌ریب فكرئ مه بكشێ

له ناو ده‌نگی برینه هه‌ر چئ به‌خشێ
ناڤێ ته ئه‌ز ده‌بیم ئازیز وه ره‌فشێ

داییك ئه‌رمان ده‌بین ئه‌رمان دیسا تئ
چیایئ گوڵ لئ بوی خه‌رمان دیسا تئ

داییك وه پئ بمێن رئ ئاڤره‌شێن كه
كوراسێ یووسوفی هانین تو بێن كه

*********

وه لات ساته را كه‌نعانه ئازێز جان
چاڤئ گیشتئ ویدا پانه ئازێز جان

وه‌ره رئ‌كووچئ وه‌ندا بووی وه رئ كه
چیان ژه رئ هلێن هێلێنئ چئ كه

هێلێنئ قه‌وسئ له مێڤان وه به‌هار كه
وه ره ره‌فشئ زه‌مینئ له مه پار كه


• • •

ترجمهء شعر مذکور به فارسی؛


بلند قد سر تیغ کوهستانی

عزیز مادری غریب میان مادرانی


تو مادر هر چه آرزو هر چه صدایی

در این دریای طوفانی نهنگی


آرزوی هر چه مادر پسر از دست داده ای

آتش پاک مانده از زرتشت شعله ای
مادر آشیانه خالی دل آتشی
به هر چه فصل بی باران است میباری
مادر روشنایی چشمهای بیداری
تو آخرین برگ از تاریخ مانده ای

مادر پرچم بلند و هنوز افراشته ای
برای هر چه مادر چشم به راه تو راهی
لالایی بگو مادر امروز دلها دردمند هستند
لالایی بگو گهواره را خالی بدان

صاعقه ای که آسمان را تکان داد دزدیدند
گلوگه صبر تو را برای خود رشته کردند
مادر شکسته سرو دهن خون آلود هستی
قصه لاچین را در حبس می خوانی
مادر با تمام درد بگو به خان کلمیشی
در این سرزمین غریب فکری برای ما بکش
در میان آواهای هر چه خواننده است
اسم تو را می گویم عزیز و زیبا هستی

مادر آرزو می گوید آرزو باز می آید
کوه گل در آن رویش کرده خرمنی باز می آید
مادر سر پا به ایست راه را آب و جارو کن
پیراهن یوسف را آوردند تو بویش کن
سرزمین برای تو کنعان است عزیز جان
چشم تمام آنها بیدار است عزیز جان
بیا کوچ گم شده را راه به راه کن
کوهها را از سر راه بردار آشیانه را درست کن

آشیانه پاییز را برای مهما نها بهار کن
بیا زیبایی زمین را بین ما تقسیم کن

[deltang]

شعر کردی به نام « چاوه روانی» به معنی انتظار

تا که ی بنالیم بو تو گیانا تا که ی بسوتیم
ئه ی بریارت وا نه بو فه رموت من روژی هه ر دیم

زستان وا رویی به هاریش هات تو هه ر نه هاتی

ژهری تالی چاوه روانیت دامی تو له جیاتی

ئه ی تو خو نازانی ده ردی چاوه روانی

تا چه ن به ئازاره برک و اش و ژانی

گیانا بو نه هاتی عازیز بو نه هاتی نه تپرسی هه والم اش و مه رگه ساتی

شه و نیه ئه گه ر جاری خه ونت پیوه نه بینیم

وا ئه زانم له باوشم دای له سه ر سه رینم

که چاو هه ل دینم گیانا بالای به رزت نابینم

دوباره ده م سوتینی اش و زامی برینم

گیانا که م زو وه ره نازدارم زو وه ره به س جاری بت بینم گیانم بو خوت به ره

ترجمه لفظ به لفظ فارسی

تا کی بنالم جانا تا کی بسوزم

ای که فرموده بودی من روزی می آیم

زمستان اینچنین رفت و بهار هم آمد اما تو نیامدی

در عوض زهر تلخ انتظار را به من چشانیدی

تو که نمی دانی درد انتظار را

نمی دانی که چقدر تلخ است زخم و رنج دردش

جانا چرا نیامدی، عزیزم چرا نیامدی نپرسیدی احوالم را، دردم را، رنجم را

شبی نیست تو را یک بار در خواب نبینم

گمان می کنم در آغوشم هستی ، کنار من نشستی

اما وقتی چشمانم را باز می کنم قد رعنای تو را نمی بینم

دوباره می سوزاند من را درد و رنج زخمم

جانان من زود بیا نازنینم زود بیا تا برای یک بار هم که شده ببینمت ، جانم را بگیر و برای خود ببر

[deltang]

كه ده لین

كه دلین ئه مرو ده شت و كیو شینه
چه نده مه لبه ندی ئیمه شیرینه
بچوره سه ر گردی یاره ببینه
له جیهاندا , گولیكی ره نگینه
زه مز مه ی بولبولی به هارانی
وورده بارانی ژیر ده وارا نی
نه شئه ی به زمی سه ر چنارانی
ووشكه سوفی ئه خاته گورانی
ئه و ده مه ی روژ ئه گاته ئیواره
رو و بكه ره شاخی گویژه بنواره
عه ر شی په رو ه ردگاری لی دیاره
دامه نی و ه ك به هه شتی ئاواداره

ترجمه فارسی

میگویند
كه میگویند امروز دشت و كوه سبز است
چقدر میعاد گاه ما شیرین است
به قله (یار بینه ) صعود كن
كه در جهان گلی رنگین است
زمزمه بلبل بهارانش
نم نم باران ریز
عشوه گری برگهای بالای چنار بر اثر وزیدن نسیم
صوفی متعصب را به آواز خواندن و جنب و جوش میاندازد
وقتی كه غروب فرا میسرد
به طرف كوه (گویژه) برو ببین
كه عظمت طبیعت از انجا پیداشت
دشت و دمن ان همچون بهشت پر آب و سبز و خرم است

[behnam5555]

چيه‌مه‌ل تو دو خوم شه‌راو ده‌ر به‌سياگن

خياليان دلخوه‌شيه‌وو
دياريان سه‌رخوه‌شي
ــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــ
تا ئي ده‌ره وازه رۆ وه بازارنه‌كه‌م
ئه‌ر مردمه ئه‌ر ژيامه خوه‌م ژارنه‌كه‌م
ئي رووژگه نه‌شكنم ئه‌گه‌ر سه‌درووژووگ
تا وه قه‌ن ليو ساقي ئفتارنه‌كه‌م
ــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــ
ترجمه
چشمهاي تو دو خم شراب دربسته اند
خيالشان دلخوشي است و
ديدارشان سرخوشي
ــــــــــــــــــــــــــــــ ـــــ
باوجود اين درگاه به هيچ بازاري نمي روم
برايزنده ماندن از كسي تمنا نمي كنم
روزه دار مي مانم اگر صد روز ديگر هم بگذرد
تا باشيريني لبهاي ساقي افطار كنم

[behnam5555]

تاج ئاساره‌ئ دارشياگه وو

گيس رشانگه‌سه‌وو شانيه‌ل شه که ت و ته‌كياگ زه‌مين

بالا پوش ده واران

خشت خشت گيان شووردگه و

گه‌رمه‌شين وا شئوه‌ئ شيوانگه

وه چينه یل تيژ ک ده جامه‌‌ك ئاوکه فتگه

رويائ‌ل خۆنالین

دياره گوپ رنيه مانگ

ماسي بۆچگ قرمزده حه‌وزمردگه

ــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــ

ترجمه ی اول از صفربیگی

تاج ستاره از سرش افتاده وموهایش روی شانه ی زمین ریخته اند

چنان خیس اشک استکه گویی باران را پوشیده

باد

شیون می کندو

آب

موج بر میدارد

رویاهایش زخم می خورند-

ماه

با صورتخراشیده

به ماهی قرمزمرده درحوض می نگرد.

[behnam5555]

كه‌پوو هه‌م نۆن كي هاوه‌ت ، دلم پر ده غه‌مه ئمشه‌و
نه ئاساره ٬ نه مانگ دۆنم ، هه‌وا تووز و ته‌مه ئمشه‌و

كۆوه و زار و زه‌مين نالن ، ده جۆرئ ئاسمان وارن
سه‌ره‌و رئش غه‌م و داغم ٬ نيه‌زانم هه‌م چه‌مه ئمشه‌و

كه‌پوو هاتم نه‌هاته‌و و ته‌رفئ‌‌‌‌تونه ئيل ئاواره‌م
غه‌م هه‌رچگ سيا به‌خته ده ئي ملكه جه‌مه ئمشه‌و

خيالم پۆك و خاپۆره ، وجاخ و كوانگم كوره
بنووره‌ئ شاره چۆ چووله ، خه‌راوه‌ئ بئ شه‌مه ئمشه‌و

زه‌مين گيژه‌وو زه‌مان ماتل ، چريكه‌ئ ئاسمان ها گل
ده شين شا گۆل شارم شنه‌ئ وائ ماته‌مه ئمشه‌و

كه‌پوو وينه‌ئ خوروو ئاوس ده خۆنه ئاسمانم هه‌م
زه‌مين له‌رزئ ، زه‌مان له‌رزئ ، دلم وينه‌ئ به‌مه ئمشه‌و

چيه‌مم واران خۆنه‌وو دل غه‌زه‌ل ئۆش به‌زه‌ينامه‌م
ده ئي داغ گرانه‌ي هه‌ر چگه بۆ‌شم كه‌مه ئمشه‌و

كه‌پوو گيرم ، نه ركنم هه‌س ك ده‌رچم ٬ نيشه ئلگه‌ردم
ده هه‌ر جي پا بنه‌م ليله‌و لكه‌و ليجه‌و له‌مه ئمشه‌و

ــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــ ـــــــ

ترجمه ی فارسی غزل

قاصدک باز از که خبر آورده ای؟ ٬ دلم لبریز غم است امشب
نه ستاره ای می بینم و نه ماهی ٬ هوا را گرد و غبار گرفته است امشب

کوه ٬دشت... زمین می نالد و همانند آسمان ( غم ) می بارند
و من لبریز داغ و دردم نمی دانم این چه حالی است که امشب دارم

قاصدک هرچه می اید بد بیاری است و بس ٬ پراکنده است ایل آواره ام
امشب این دیار سرشار از غم همه ی سیاه بختهای جهان است

خیالم خالی و خاکستر ٬ اجاق خانه ام کور
نگاه کن کسی نمانده است ٬ شهر خرابه ی بی چراغی بیش نیست

زمین گیج و زمان وامانده است ٬ ناله های آسمان در هم می پیچند
در غم هجران شاه گل شهرم طوفان ماتم می وزد امشب

قاصدک اسمان من همچون غروبی است که آبستن خون است
زمین می لرزد ٬زمان می لرزد ٬ دلم بسان بم شده است امشب

باران خون می بارد از چشمهای من ٬ دلم از رنجنامه ام غزل می گوید
از این داغ گران هرچه بگویم باز هم کم گفته ام امشب

قاصدک گرفتارم ٬ نه پای رفتن دارم و نه راه برگشتن
هر جاکه پا می گذارم تار و سخت و سرازیری است و سربالایی

[behnam5555]

ترجمه چند شعر از ماموستا شیرکو بیکه س

۱
برف گفت :
ساده مثل من بنویس
آنگاه که آب شدی به اعماق برو
و در سرزمین شعر
دریا ها رابیافرین
دریاچه ها را
۲
تمام چراغ ها روشن اند امشب
و خانه تاریک است
چرا برنگشتی !؟
* * ‌*
تمام چراغ هاخاموش اند امشب
و خانه اما روشن . . .
آیا تویی که برگشته ای !؟
۳
بر جاده باریک دفترم روزی
شعری سیاسی و شعری عاشقانه به هم رسیدند
و من می دیدم
اولی که سخن میگفت
آتش از پیکرش میپرید
و دومی
پرتو نور ماهی عسلی !
۴
رودی پرسید : چه ای ؟
گفتم : ماهی ام . . . شیرکو بی که سی که ماهی شده است .
- از کدام رود ؟
- شعر
- و این رود اگر خشک شود ؟
- در آن ِ لحظه می میرم .
۵
باران همیشه زیبانیست
اما همیشه باران است
درختان جنگل همه زیبا نیستند
اما همیشه درخت اند
بندگان خدا
پرنده های او
واحشامش
همه زیبا نیستند !
و شعرهای من . . .

[behnam5555]

سه‌ربازی وون

که وه‌فدی، ده‌چیته شوینی،

بو سه‌ر گوڕی سه‌ربازی وون، تاجه گولینه‌ییک دینی.
ئه‌گه‌ر سبه‌ی
وه‌فدیک بیته ولاتی من
لیم بپرسی

کوانی گوری سه‌ربازی وون

ده‌لیم گه‌وره‌م

له که‌ناری هه‌ر جوگه‌یی

له سه‌ر سه‌کوی هه‌ر مزگه‌وتی

له به‌ر ده‌رگه‌ی هه‌ر مالی

هه‌ر که‌نیسه‌یی

هه‌ر ئه‌شکه‌وتی

له سه‌ر گابه‌ردی هه‌ر شاخی

له سه‌ر دره‌ختی هه‌ر باخی

له‌م ولاته

له‌سه‌ر هه‌ر بسته‌ زه‌مینی

له‌ژیر هه‌ر گه‌زه‌ ئاسمانی

مه‌ترسه‌! که‌میک سه‌ر داخه‌و

تاجه‌گولینه‌که‌ت دانی!



ترجمه:

سرباز گمنام

هنگامی که نماینده‌ای، جایی،
سر مزار سرباز گمنامی می‌رود، تاج گلی با خود می‌برد.
اگر فردا
نماینده‌ای به سرزمین من بیاید
از من بپرسد
مزار سرباز گمنام کجاست
جواب می‌دهم سرورم
در کنار هر نهری
بر سکوی هر مسجدی
دم در هر خانه‌ای
هر کنیسه‌ای
هر غاری
بر سر صخره‌ی هر کوهی
بر روی درخت هر باغی
در این سرزمین
بر روی هر قطعه‌ای از زمین
در زیر هر تکه‌ای از آسمان
نترس! کمی سرت را پایین بنداز و
تاج گلت را بگذار!

[behnam5555]

در اين تاپيك سعي ميكنم ترجمه اشعاري از چند شاعر معروف كورد رو براتون بزارم

شعري از شيركو بيكس شاعر اهل حلبجه و برنده جايزه معروف ادبي توخولسكي

مپرسيد چگونه ‌!؟

آن گاه كه دل ،تيهويي مي شود و « سليمانيه » لانه اش،

زين پس ، شعر نيز آسمانيست و فوج فوج واژه هاي سبز و سرخ در آ ن پر مي كشند.

مپرسيد چگونه !؟

آن گاه كه سر شعله ورم ، پاره ابر فراز سر « ازمر 1 » مي شود و

دردناك ،

پيچان پيچان به زير مي آيد ،

مي غرد و بر خانه و خيابان مي بارد ،

زين پس ، شعر نيز سرچشمه ايست و از گوشه ي چشمانم فواره مي زند.

نه ، مپرسيد چگونه !؟

اگر اندوه تندر نشود؛

وعشق بنفش گون چشمان شما ، راه و كور سويي ؛

شكوفه ي زخم هاي شعرم ،

در اين زمهرير سينه چگونه مي شكفد ؟

صدا چگونه طوفان مي شود ؟

موج در جانم چگونه قرار مي گيرد ؟

نه ، مپرسيد چگونه !؟

زين پس ، تا ابد ، عشق من ، قمري رزمندگانيست ،

كز ميان چشمان « گويژه2 » و گردنه هاي « پيره مگرون3 » مي آيد و

نامه ي آخرين شهيد را به همراه دارد ؛ بال مي زند ؛ مي گذرد ؛

و عشق سليمانيه ، ماه سرخيست كه هر شب ،

از درون برف شعرهايم آرام آرام بر مي آيد .

نه مپرسيد چگونه ،

شاعر چنان چون چلچله اي كوچنده است .

سال از پي سال تنها به فصلي ،

اندوه هايش را باز مي سرايد ؛

اما اينك او نيز آوازيست و

چشمان مه آلودش را فرو بسته است .

مپرسيد چرا چنين عاشقانه از همرزمانش مي سرايد !؟

راه « سيامند4 » تا « خج 4 » از گلوگاه هزاران نهنگ مي گذرد .

و فصل عشق ،

سواراني چون« فرخ5 » و « مم 6 » و «مامه ريشه7 » را مي طلبد .

شايد بال هزارن شعر ،

هزاران سرود ،

در اين زمستان فرو ريزد .

شايد گيسوي هزارن ارغوان ،

هزاران بيد ،

چون گيسوان دختران شهرم در اين كولاك چيده شوند .

شايد هزاران چنار عشق ،

چون چناران درگاه حجره ي « نالي8 » ، ايستاده بميرند.

شايد پستان هزاران « حبيبه9 » ام ،

به ديوار شب آونگ شود .

شايد هزاران كوچه ي دلم ،

خانه ي چشمم ،

اتاق درونم ،

ويران ويران تخته كوبي شوند .

شايد ... ، شايد ... ، شايد.

اما نگاه «گله زرد10 »

چراغيست بر فراز دستان شهيد ؛

كه دويست سال است خانه به خانه مي گردد.

چراغي دويست ساله ،

كه نه پلكهاي آتشينش را فرو مي بندد ؛

نه كم سو مي شود و

نه مي ميرد.

هفدهم كانون ، در احتضار پائيز ، پيش از آخرين كوچ پرندگان ،

باد سردي چون تگرگ ، آه سينه ي « سيوان11 » بود.

به كردار هر سحرگاه ديگر ، شهرم شهربانويي آشفته ونگران بود .

هفدهم كانون ، سحر گاهي آفتابي ،

بر تيغ تيز خيابان ، دسته دسته محصلان ، چون مداد رنگي ،

شوق نوشتن به دل داشتند .

گام هاي تند واژه بودند .

زنبور بودند ، رهسپار كندوي مدرسه .

ماه پرپر شدن و پژمردن ، هفدهم كانون ، سحرگاه آفتابي ،

وقتي كه گل را لگد مال مي كردند

از زير زمين نمناك شهر ،

سه اسب را بيرون آوردند ؛

سه اسب سركش ، چشم آتشين ،

داغ شده ، خونين يال ،

آه

سه اسب چنين ياغي را به مسلخ مي بردند.

ماه پريشاني و پژمردن ، هفدهم كانون ، سحرگاهي آ فتابي ،

رو در روي مدرسه اي بهت زده ،

سينه به سينه ي ديوار تكيه شان دادند .

درخت ارغوان بودند ،

رخساره به جانب پيره مگرون .

سه آهو بودند ،

سه آهوي سليمانيه ،

سه آهوي فصل قرباني ،

سه سرود ،

سه نهال ،

« سردار » شاخه ي درخت بادام بود ؛

اولين بهار جوانه زدنش .

« هيوا » چشمه اي بود كه مي خنديد .

« آرام » بچه عقابي تيز چشم ،

كه مي خواست پيش از شكفتن بالش به بالا بر آيد .

سينه به سينه ي ديوار ،

رگبار ... رگبار ... رگبار ...

تفنگ آفتاب را مي كشد .

تفنگ خون سنبله ها را مي ريزد .

تفنگ چشمان انديشه را كور مي كند .

تفنگ ... تفنگ ... تفنگ ...

تفنگ سه كشتزار سرخ ، زير سه تير برق ،

براي رهگذران به جاي مي گذارد .

هفدهم كانون ، سحرگاهي آفتابي ، در احتضار پاييز ،

پيش از آن كه سال ، شولاي زمستان به تن كند ؛

عصايش را بردارد و با دستاني لرزان ، جهاني را بدرود گويد ،

پيش از آن كه زندگي عقد سالي ديگر را ببندد ؛

آن روز ، قله ها به جانب تاريخ سرك كشيدند ؛

تا در يابند ، كيستند آناني كه در سرزمين شهيدان ،

آفتاب مي شوند ؛

ماه مي شوند و

بازِ شاهي بر شانه هايشان مي نشيند .

هفدهم كانون ، سحر گاهي آفتابي ،

باساز قله هاي سرخ ، بر شانه ي آواز « خاك و خول شهر زور12 »

سليمانيه سه داماد خويش را رهسپار حجله كرد .

سحرگاه هفدهم كانون ،

رو در روي مدرسه اي بهت زده ؛

عروسي سه داماد ما بود ؛

سور شهيدان بود ؛

ولوله ي عشق و سوختن بود .

دامادها سه تن بودند ؛

اما عروسانشان سه شاخه گل زبيا ،

سه ريواس ساقه حنايي كوهستان ،

سه گلابي پيرهن سفيد ،

سه ماده كبك طناز نبودند .

داماد سه اسب سوار خونين و

عروسانشان هزاران « خج» و « شيرين » و « پري خان » بودند

جويبارعروس بود

باغچه عروس بود

برف عروس بود

شعرعروس بود

در آن روز آنان داماد و وطنم نو عروس بود .

مپرسيد چگونه شعر معشوقه مي شود و

سليمانيه ميعادگاه !؟

زين پس ،

من نيز انتظارم درختي است ؛

كه در كوچه و خيابان هاي شهر آتش مي گيرد .

مپرسيد چگونه !؟

نه ! مپرسيد .

اينك به « سر چنار13 » دل ، عروسي شهيد بر پاست

و اين سور ، نه هفت شب وروز ،

بل تا ماديان آزادي به مقصد نرسد ،

بر پاست .

عروسي شهيد گرم است و

شعر من ساقدوش داماد ،

خون تارا و

شعله هاي سرم دستمال رقص .


1 و 2 و 3 ) سه كوه اطراف شهر سليمانيه .

4 و 5 و 6 ) خج و سيامند ،فرخ و خاتون اَ ستي ، مم و زين ،از عاشق و معشوق هاي منظومه هاي كردي مي باشند .

7 )از مبارزاني كه بر عليه رژيم عراق جنگيدند و شهيد شدند .

8 ) شاعر بزرگ و نامي كرد 9 ) معشوقه ي نالي .

10 ) كوهي در نزديكي سليمانيه .

11 ) گورستان مشهور سليمانيه .

12 ) خاك وخول زادگاه نالي در شهرزور عراق . شهرزور نيز منطقه اي در كردستان مي باشد .

13 ) گردشگاهي در اطراف سليمانيه