وصف حال خودتان با زبان شعر

[آريانا]

آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری
جز بر در میخانه این بار نخواهم شد

از توبه و قرایی بیزار شدم، لیکن
از رندی و قلاشی بیزار نخواهم شد

از دوست به هر خشمی آزرده نخواهم گشت
وز یار به هر زخمی افگار نخواهم شد

چون یار من او باشد، بی‌یار نخواهم ماند
چون غم خورم او باشد غم‌خوار نخواهم شد

تا دلبرم او باشد دل بر دگری ننهم
تا غم خورم او باشد غمخوار نخواهم شد

چون ساختهٔ دردم در حلقه نیارامم
چون سوختهٔ عشقم در نار نخواهم شد

تا هست عراقی را در درگه او باری
بر درگه این و آن بسیار نخواهم شد

[raha_10]

یاد آن روزی که در صفحۀ شطرنج دلت
شاه عشق بودم واز کیش رُخت مات شدم

[آريانا]

غیرت آمد بر دلم زد دور باش
یعنی ای نااهل ازین در دور باش

تو گدایی دور شو از پادشاه
ورنه بر جان تو آید دور باش

گر وصال شاه می‌داری طمع
از وجود خویشتن مهجور باش

ترک جانت گوی آخر این که گفت
کز ضلالت نفس را مزدور باش

چون بسوزی همچو پروانه ز شمع
دایما نظارگی نور باش

عطار

[آريانا]

چراغی در دست، چراغی در دلم.
زنگار روحم را صيقل مي­زنم.
آينه­ای در برابر آينه­ات مي­گذارم
تا با تو
ابديتی بسازم............

شاملو

[amir ahmadi]

کام خود اخر عمر از می و معشوق بگیر
حیف اوقات که یکسر به بطالت برود

[T I N A]

زيباترين تصويري كه در زندگانيم ديدم

نگاه عاشقانه و معصومانه تو بود

زيباترين سخني كه شنيدم سكوت دوست داشتني تو بود

زيباترين احساساتم گفتن دوست داشتن تو بود

زيباترين انتظار زندگيم حسرت ديدار تو بود

زيباترين لحظه زندگيم لحظه با تو بودن بود

زيباترين هديه عمرم محبت تو بود

زيباترين تنهاييم گريه براي تو بود

زيباترين اعترافم عشق تو بود

دوستت دارم

[آريانا]

پیوسته ز خورشید ستاند مه نو نور
این مه که به خورشید دهد نور چه بود او

هذا قمر قد غلب الشمس بنور
من طالعه الیوم علی الشمس یسود

امروز صلا می‌زند این خفته دلان را
آن عشق سماوی که نخفت و نغنود او

بس کن تو مگو هیچ که تا اشک بگوید
دل خود چو بسوزد بدهد بوی چو عود او

[ساقي]

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود
گل شکفته ! خداحافظ اگر چه لحظة دیدارت
شروع وسوسه‌ای در من به نام دیدن و چیدن بود
من و تو آن دو خطیم آری موازیان به ناچاری
که هر دو باورمان ز آغاز به یکدگر نرسیدن بود
اگر چه هیچ گل مرده دوباره زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود
شراب خواستم و عمرم شرنگ ریخت به کام من
فریبکار دغل‌پیشه بهانه‌اش نشنیدن بود
چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

..
.

[آريانا]

من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم

یک عمر دور و تنها، تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست، من دل سپرده بودم

یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم

وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

محمدعلی بهمنی

[T I N A]

منم دشنام پست آفرينش، نغمه ناجور
نه از رومم نه از زنگم ، همان بيرنگ بيرنگم
بيا بگشاي در ، دلتنگ دلتنگم