|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#471
02-06-2010
|
||||
|
||||
آنچه به جا مانده بهای دل است
چشمه ی کوچک - نيما يوشيج   چشمه ی کوچک گشت یکی چشمه ز سنگی جدا غلغله زن ، چهره نما ، تیز پا گه به دهان بر زده کف چون صدف گاه چو تیری که رود بر هدف گفت : درین معرکه یکتا منم تاج سر گلبن و صحرا منم چون بدوم ، سبزه در آغوش من بوسه زند بر سر و بر دوش من چون بگشایم ز سر مو ، شکن ماه ببیند رخ خود را به من قطره ی باران ، که در افتد به خک زو بدمد بس کوهر تابنک در بر من ره چو به پایان برد از خجلی سر به گریبان برد ابر ، زمن حامل سرمایه شد باغ ،ز من صاحب پیرایه شد گل ، به همه رنگ و برازندگی می کند از پرتو من زندگی در بن این پرده ی نیلوفری کیست کند با چو منی همسری ؟ زین نمط آن مست شده از غرور رفت و ز مبدا چو کمی گشت دور دید یکی بحر خروشنده ای سهمگنی ، نادره جوشنده ای نعره بر آورده ، فلک کرده کر دیده سیه کرده ،شده زهره در راست به مانند یکی زلزله داده تنش بر تن ساحل یله چشمه ی کوچک چو به آنجا رسید وان همه هنگامه ی دریا بدید خواست کزان ورطه قدم درکشد خویشتن از حادثه برتر کشد لیک چنان خیره و خاموش ماند کز همه شیرین سخنی گوش ماند خلق همان چشمه ی جوشنده اند بیهوده در خویش هروشنده اند یک دو سه حرفی به لب آموخته خاطر بس بی گنهان سوخته لیک اگر پرده ز خود بردرند یک قدم از مقدم خود بگذرند در خم هر پرده ی اسرار خویش نکته بسنجند فزون تر ز پیش چون که از این نیز فراتر شوند بی دل و بی قالب و بی سر شوند در نگرند این همه بیهوده بود معنی چندین دم فرسوده بود آنچه شنیدند ز خود یا ز غیر و آنچه بکردند ز شر و ز خیر بود کم ار مدت آن یا مدید عارضه ای بود که شد ناپدید و آنچه به جا مانده بهای دل است کان همه افسانه ی بی حاصل است
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#472
02-06-2010
|
||||
|
||||
|
شعر از نيما  شب‌پره‌ی ساحل نزدیک چوک و چوک!... گم کرده راهش در شب تاریک شب‌پره‌ی ساحل نزدیک دمبدم می‌کوبدم بر پشت شیشه. شب‌پره‌ی ساحل نزدیک! در تلاش تو چه مقصودی است؟ از اطاق من چه می‌خواهی؟ شب‌پره‌ی ساحل نزدیک با من (روی حرفش گنگ) می‌گوید: "چه فراوان روشنایی در اطاق توست! باز کن در بر من خستگی آورده شب در من." به خیالش شب‌پره‌ی ساحل نزدیک هر تنی را می‌تواند بود هر راهی راه سوی عافیتگاهی وز پس هر روشنی ره بر مفری هست. چوک و چوک!... در این دل شب که ازو این رنج می‌زاید پس چرا هر کس به راه من نمی‌آید...؟
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#473
02-06-2010
|
||||
|
||||
سرنوشت
سرنوشت
__________________
زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم بر این تکرارِ در تکرار پایانی نمی بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم ولی از خویش جز گَردی به دامانی نمی بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی قیمت! که غیر از مرگ، گردن بند ارزانی نمی بینم زمین از دلبران خالی است یا من چشم ودل سیرم؟ که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم استاد فاضل نظری
|
|
#474
02-06-2010
|
||||
|
||||
آخرین
آخرین
__________________
زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم بر این تکرارِ در تکرار پایانی نمی بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم ولی از خویش جز گَردی به دامانی نمی بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی قیمت! که غیر از مرگ، گردن بند ارزانی نمی بینم زمین از دلبران خالی است یا من چشم ودل سیرم؟ که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم استاد فاضل نظری
|
|
#475
02-06-2010
|
||||
|
||||
|
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام
دوست می دارم تو را به جای همه کسانی که دوست نداشتم دوست می دارم به خاطر نخستین گناه دوست داشتن دوستت می دارم
__________________
یادگارهای سبز سالهای بهار افشان تیک تیک لحظه های دور از تو
و عبور غریبانه ترین چکاوک های عاشق ... مسافر! انتقام غریبی است رفتنت!!
|
|
#476
02-06-2010
|
||||
|
||||
|
من و تو میخندیم
بخود و به جهان وبه همه مردم آن به شکست خودمان - از خودمان - به پلیدی زمان به دروغین شدن سخت رمان به جفای که کنون حاصل لیلی شود از مجنونش به صفای که برند آدمیان از خونش من و تو میخندیم من و تو میخندیم به عجب رنگ عوض کردن زاغ به سیاه گشتن طاوس زمان و به راه رفتن طاوسی کبک من و تو میخندیم من و تو میخندیم به عجب خاک زدن های پلیدان به چونان کور شدن های سعیدان من و تو میخندیم من و تو میخندیم به وجود ناتوان خودمان به عجب خنده پر گریه مان به عجب کر شدن خلق ز این خنده ما باید هم خنده کنیم باید هم خنده کنیم که کنون شعر من و تو همه از خنده پر است آنچنان خنده که از سنگ کشاند اشک و آنچنان خنده که از گریه سیاه رو تر است من و تو میخندیم من و تو میخندیم به عجب مردن مان - که تمام عمر است - به عجب ساختگی بودن عشق و به عجب گیر شدن در لجن مال جهان به عجب زنده گی مرده مان باید هم خنده کنیم ! آن زمانی که نباشد اشکی آن زمانی که وجودت همه خشک است آن زمانی که همه رود اسید است نه آب ! آن زمانی که دیگر ثانیه ئی تاب نباشد - گر که آبی نرسد - خنده باید بکنیم خنده باید بکنیم
__________________
از جور قد بلند و موی پستت از سرکشی نرگس بی می مستت ترسم به کلیسای رومم بینی ناقوس به دستی و به دستی دستت...
|
|
#477
02-08-2010
|
||||
|
||||
|
دریا ، - صبور و سنگین – می خواند و می نوشت : « ... من خواب نیستم ! خاموش اگر نشستم ، مرداب نیستم ! روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم ؛ روشن شود که آتشم و آب نیستم ! » فریدون مشیری
__________________
There's a fire starting in my heart Reaching a fever pitch and It's bringing me out the dark Finally I can see you crystal clear
|
|
#479
02-08-2010
|
||||
|
||||
|
کوچک بودم خیلی کوچک شاید حد اکثر 4 ساله که برادر بزرگترم برایم شاهنامه می خواند و به من یاد می داد اشعار آنرا و اینکه چگونه آنها را حفظ کنم از جمله اشعاری که آنموقعها حفظ کردم این ابیات است در وصف زمانیکه کیکاووس اسفندیار را می فرستد تا رستم را دست بسته به نزد او ببرد که رستم در جواب به اسفندیار می گوید:
که گفتت برو دست رستم ببند نبندد مرا دست چرخ بلند اگر چرخ گردنده اختر کشد که هر اختری لشکری بر کشد به گرز گران بشکنم لشکرش پراکنده سازم به هر کشورش خدا رحمت کند فردوسی بزرگ را با این ابیات عظیم و واقعا اینها از جمله محبوبترین ابیات برای من هستند یا علی مدد
|
|
#480
02-08-2010
|
||||
|
||||
|
تو اگر گریه کنی بغض خدا می شکند
خنده بکن عشق نمک گیر شود بعد برو
__________________
 همراه بسیار است اما همدمی نیست
مثل تمام غصه ها این هم غمی نیست دلبسته ی اندوه دامن گیر خود باش از عالم غم دلرباتر عالمی نیست
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 12:15 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.