مشاعره واژه ای

[مهدی]

ز هر کشوری رنج و غم دور کرد
ز بهر بزرگان یکی سور کرد

[FereShteH]

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست

راه هزار چاره گر از چار سو ببست

[مهدی]

دل ندارم تا غم زلفت خورم
وین سخن از جان پر غم می‌رود

[FereShteH]

حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست

احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست

[مهدی]

دل در اندوه تو مرد و این بتر
کز پی دل جان به ماتم می‌رود

[FereShteH]

جان زبون گشته است و در بند تنیم

عقل فرسوده است و در فکر سریم

[مهدی]

وگر عقلست آن پرفن چرا عقلی بود دشمن
که مکر عقل بد در تن کند بنیاد صورت را

[FereShteH]

چرا در کارگاه مردمی بی مایه و سودی

چرا از آفتاب علم چون خفاش پنهانی

[مهدی]

چو آفتاب تموزیم رغم فصل عجوز
فکنده غلغل و شادی میانه گلزار

[FereShteH]

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است

فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست