|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#41
10-22-2008
|
||||
|
||||
لبانت
به ظرافت شعر شهوانی ترین بوسه ها را به چنان شرمی مبدل می کند که جاندار غار نشین از آن سود می جوید تا به صورت انسان دراید و گونه هایت با دو شیار مّورب که غرور تو را هدایت می کنند و سرنوشت مرا که شب را تحمل کرده ام بی آن که به انتظار صبح مسلح بوده باشم، و بکارتی سر بلند را از رو سپیخانه های داد و ستد سر به مهر باز آورده ام هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم! و چشمانت از آتش است و عشقت پیروزی آدمی ست هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد و آغوشت اندک جائی برای زیستن اندک جائی برای مردن و گریز از شهر که به هزار انگشت به وقاحت پاکی آسمان را متهم می کند کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود و انسان با نخستین درد در من زندانی ستمگری بود که به آواز زنجیرش خو نمی کرد - من با نخستین نگاه تو آغاز شدم توفان ها در رقص عظیم تو به شکوهمندی نی لبکی می نوازند، و ترانه رگ هایت آفتاب همیشه را طالع می کند بگذار چنان از خواب بر ایم که کوچه های شهر حضور مرا دریابند دستانت آشتی است ودوستانی که یاری می دهند تا دشمنی از یاد برده شود پیشانیت ایینه ای بلند است تابنک و بلند، که خواهران هفتگانه در آن می نگرند تا به زیبایی خویش دست یابند دو پرنده بی طاقت در سینه ات آوازمی خوانند تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید تا عطش آب ها را گوارا تر کند؟ تا آ یینه پدیدار آئی عمری دراز در آن نگریستم من برکه ها ودریا ها را گریستم ای پری وار درقالب آدمی که پیکرت جزدر خلواره ناراستی نمی سوزد! حضور بهشتی است که گریز از جهنم را توجیه می کند، دریائی که مرا در خود غرق می کند تا از همه گناهان ودروغ شسته شوم وسپیده دم با دستهایت بیدارمی شود احمد شاملو 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#42
10-22-2008
|
||||
|
||||
|
این آخری برای آیدا بود آیدا در آینه
نقل قول:
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#43
10-27-2008
|
||||
|
||||
|
خيلي زيباست :بغض
بغض تازه
در من ترانه های قشنگی نشسته اند انگار از نشستن ِ بیهوده خسته اند انگا ر سالهای زیادی ست بی جهت امید خود به این دل ِ دیوانه بسته اند ازشور و مستی ِ پدران ِ گذ شته مان حالا به من رسیده و در من نشسته اند ... من باز گیج می شوم از موج واژه ها این بغضهای تازه که در من شکسته اند من گیج گیج گیج ، تورا شعر می پرم اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند
|
|
#44
11-11-2008
|
||||
|
||||
|
اعتياد
قصه گوی، حال من واگوی
مرا از حقيقت گِـــله است ... ز پندار گوي من از درد مي ترسم ... از دري ديگر بگوی من ديوارم ... كلام ِ آخرينم ... فرو ريختن است ، در اين كوی من مست شدۀ حضورِ خود ... منِ بالنده ... منِ كور بارِ گناهم می رود از كولی به كول من دودم ... آتشم دِه خاكسترم ... بادم دِه بي جُبه ام ... پيله ام دِه از دامِ آشنايی ها ... غريبه ام ... عنانم دِه من آشوبم ... به قدرِ تحولی وارونه من عبورم ... پــُــلی به عقبگردِ زمونه من می روم ... اما بی قدم كوزه ای تركدار ز جورِ قطره ام از هواری ... فَـغان ربوده ام پيچكِ ايوان ِ هيچگاهم پوچي را زِ بر خوانده ام من معتـــــــادم در فضای ِ خاكی ِ دستانم ... هيچ به عرضه ندارم نـــَـــه گـــُـــــلی ... نـــَـــه گـــُـــــلدانی ... راز ِ شكوفايی ِ گــُــل ... در قطرۀ شبنم است ... و ليـــك... راز ِ پژمردن ِ من در خـــُــم ِ نقـــطۀ نـــون ... خــُــفتن اســت من ز دور ِ دايره آواره ام جوهری از قـلـم ا ُ فتاده ... جيغ ِ خشكِ عشق زِ قلم خوردِ زمانم منم و خطی ... نه نوشته نه شنوده ... نه خوانده ... من باختم و آفتاب ِ غروب آخر از من ، اول از خط سقوط از من ، عبور از خط آنسان ... كه حلقۀ تــُهی ِ دستانم ، بر قــُـطر ِ انديشه گرد شد پَـــرگارِ هبوط ... خط خورد ... رد ِ اشاره ... گــُــــم شد فرياد در من گِـــــره خورد ... در تنگی ِ گلو ... حَنجره لـِــــه شد جنس ِ پـــــرده ای ز دود ... روی ِ خبيث ِ مرگ زدود ... های چــــــــــــــــــــــرا در ورزِ گــِــل ِ تنم تا صيقلين ِ مــُجسم گونش ... دَم برنياوردم كه ... من از ســُــلاله ها بـُـبريده ام ... كــَــز آدمی كوچيده ام وَز آسـتــين ِ فرشــــتگان اوفتاده ام ... در آغوش ِ سايه خـُـسبيد م ... ز ِ پيمانۀ حسرت چشــيد م بوی فراموشی ... مزۀ تلخ ِ خاموشی ... سر بر شـــانۀ ناخوشـــــی چـــه تكرار ... بوي ِ مــُــرداب مي دهد در من ... ساقه ها ... ريشه ها ... هيچيك ... ... به جـــوانـــه اشــــتياق نــــــــدارند ... در من ... باتلاقها ... گام ِ ترديد را به كام مي كشند ... و شـــوق ِ آن سوی ِ سبزيـنــــــه ها را ... به ســـــوی ِ ابــــــد هول مي دهند حوزۀ افسوس قطره ای آه در سينه حبس دارد وقتی باد بر شاخه های بی بــَـــر بـِوَزَد ... آه از رويش های بر باد رفته خاكِ فريب خوردۀ من ... مدتهاست كه تشنه است من هنوز پيچيده ام ... اندر خــَــم ِ ... بی ريشِـــگـــی مــُـــهلتِ جدايی از هبــــــــــــــــــــــوط ... عــــــــــروج ِ انــســــــــان اســـت آه از ... بــندهـای ِ وابـستــگـــــی آه از ... خـُماری وفـِــــــِتادِگـــــی آه از ... آسمان ِ بی ستاره ... وقتی درّه ، آفتابش رُبُود خورشيد ِ زنگار بسته ... انگار ... از زير ِ زمين می تابد ... ! سايه هايش انگار ... فــضا می شكند ... ! غروب نظاره گر ِ سايه هاست من می دانم سايه ها آشفــته اند چون آتشی می لرزند چون موج زه می پاشند و پا بندِ نور ... تا افق گــُـريزانند سايه ها گرفتارند به پای ها سايه ها اير ِ تيغ ِ آفتابند بی سايه بودن ... بی مهابا بودن از نبودن است آسان كـُـن مرا ... ای غروب ... چون سايه ای بی سايه مــَهــتابم در آغوش ِ اين ســـــايه ها غـــنوده است بالين ِ‌سايه ام از پستوی ِ گرما ... همين نزديكيها ... فـــرود آمده است فــــرود از خورشيد ... زير ِ اشك ِ آسمان ... كــــــه بار ِ ديگر ... هبـــــــــــــــــوط هبوط ... قــَــهر ِ خداست ... وقتی قفل ِ آسمان می شكند قلب ِ من وام دارِ دانايی است و ... هبــــــــــــــــوط ... پرداخت ِ زمان ِ از دست رفته است در دايرۀ هبوط ... زنده گان ِ ميرا خـُـفته اند و ويرانی ... حادثه ای ناتوان است نبض ِ زمان بر ديوار صخره ها می كوبد موج می آيد ... من حـُــبابم تنها تعلــّـــق به زمان حسی از درد است ... به رنگ ِ كـَـف شكايت ، خراشی بر آب است ... حـُــباب تعلــّــقی ندارد آيـــــــنه جلوه گاه ِ زمان است در تصـــويـری بی وجود نمايش ِ مرگ ... به تكرّر... بی تنوّع به شمارش ِ سن ّ ِ زمين من از مرام ِ آينه گان آمده ام من آغــــاز ِ عد مَـــــــــــم آينه فريــــــــــاد نمی زند ... می شكـــند حــُــــباب می ميرد های هوی ِ آوار ِگان در د ََخمه ای پنــــــهان است ... د َ خــــــــــمه ای پـُــر فــِــسانه ، پـُـر مـَــعبـر گاه ... د َ خــــــــــمۀ هـُـــبوط من از آســـــتــان ِ مــِـــــــــــــهر می آيم پـــُـــر از فــِـــسانه هاست شــــــانه هايم و ليك ...
__________________
|
|
#45
11-12-2008
|
||||
|
||||
|
عشق را
بدون بزک می‌خواستیم دنیا را بدون تفنگ روی دیوارهای سیاه گل سرخ نقاشی کردیم رهگذران به ما خندیدند به ما خندیدند رهگذران ما فقط نگاه کردیم جاده‌ها دور شهر گره خورده بودند در شهر ماندیم و پوسیدیم و خواندیم: " قطاری که ما را از این جا نبرد قطار نیست" رسول یونان
|
|
#47
11-20-2008
|
||||
|
||||
|
آشفته حالي
اين همه آشفته حالي / اين همه نازک خيالي اي به دوش افکنده گيسو / از تو دارم، از تو دارم اين غرور عشق و مستي / خنده بر غوغاي هستي اي سيه چشمِ سيه مو / از تو دارم، از تو دارم اين تو بودي / کز ازل خواندي به من / درس وفا را اين تو بودي / کاشنا کردي به عشق / اين مبتلا را من که اين حاشا نکردم / از غمت پروا نکردم دين من دنياي من / از عشق جاويدان تو رونق گرفته سوز من، سوداي من / از نور بي پايان تو رونق گرفته من خود آتشي که مرا / داده رنگ فنا مي شناسم من خود شيوه نگه / چشم مست تو را مي شناسم ديگر اي برگشته مژگان / از نگاهم رو مگردان اين همه آشفته حالي / اين همه نازک خيالي اي به دوش افکنده گيسو / از تو دارم، از تو دارم اين غرور عشق و مستي / خنده بر غوغاي هستي اي سيه چشمِ سيه مو / از تو دارم، از تو دارم خواننده: دلکش آهنگساز: استاد علي تجويدي شاعر: رحيم معيني کرمانشاهي
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#48
11-21-2008
|
||||
|
||||
|
"مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي زبامي كه برخاست مشكل نشيند"
تو مي گفتي وفادارم محبت را خريدارم ولي ديدم نبودي تو گفتي آن حبيبم من كه بر دردت طبيبم من ولي دردم فزودي تو مي گفتي كه روز و شب بود نام توام بر لب زعشقت بي شكيبم ولي ديدم نمي جويي به لب هرگز نمي گويي به جز نام رقيبم من از بي خبري زناز و دلستاني تو شدم فتنه بر آن محبت زباني تو غم خود به فسون در دل من چون بنشاندي زدي بر دل من آتش و در خون بنشاندي گرچه اي پري زدوريت بي قرار و بي شكيبم بركنم ز لست و بست و قد هر چه داده اي فريبم من تحمل جفاي تو ديگر بيش از این نتوانم گر فرشته اي دگر تو را از حريم دل برانم آهنگ شعر فوق را با صداي سالار عقيلي از اينجا دانلود كنيد
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#50
11-22-2008
|
||||
|
||||
|
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نابستن از آن به که ببندی و نیاییدوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم باید اول به تو گفتن که چنین خوب چراییای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان که دل اهل نظر برد که سریست خدایی پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی حلقه بر درنتوان زد از دست رقیبان این توانم که بیایم به محلت به گدایی عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا در همه شهر دلی نیست که دیگربربایی گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی خلق گویند برو دل به هوای دگری ده نکنم خاصه در ایام اتابک دوهوایی
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 12:07 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.