کلوپ هواداران علی کریمی

[mohammad.90]

افتخار آفرینی علی کریمی


چهارشنبه, 08 آذر

فوتبال ایران در انتظار پنجمین افتخار

علی کریمی در صورتی که در انتخابات بهترین‌های آسیا صاحب بیشترین رای شود، برای دومین مرتبه در دوران ورزشی‌اش این افتخار را کسب خواهد کرد و فوتبال ایران را به پنجمین مقام نخست این گزینش خواهد رساند.
علی کریمی معروف به جادوگر فوتبال آسیا شب گذشته برای حضور در مراسم انتخابات مرد سال فوتبال آسیا راهی کوالالامپور مالزی شد. وی در گزینش AFC در کنار لی کیون هون کره‌ای و ژنگ شی چینی یکی از 3 گزینه مورد نظر کنفدراسیون قاره برای کسب این عنوان است.

کریمی که در سال 2004 برای اولین مرتبه توانست به این افتخار بزرگ دست پیدا کند، اکنون پس از گذشت 8 سال یکبار دیگر در آستانه تکرار این افتخار قرار گرفته است.

وی در صورتی که بتواند صاحب بیشترین میزان رای شود، یکبار دیگر جا در پای خویش خواهد گذاشت و نامش را جاودانه خواهد ساخت.

البته قبل از افتخار آفرینی او ، خداداد عزیزی، علی دایی و مهدی مهدوی کیا توانسته بودند صاحب این جایزه ارزشمند شوند.

بازیکن سال فوتبال آسیا در واقع جایزه‌ای است که به بهترین بازیکن قاره داده می‌شود. این جایزه از سال 1994 به صورت رسمی اهدا شد که نام رسمی آن «جایزه بازیکن سال – سانیو – کنفدراسیون فوتبال آسیا » است. قبل از 1994 این جایزه در چند دوره بطور غیررسمی اهدا می‌شد و برندگان جوایز 1988 تا 1993 از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال انتخاب می‌شدند.

بر اساس قانون بحث‌برانگیزی که در سال 2005 وضع شد حضور در مراسم اهدای جایزه اجباری است و همین موضوع باعث می‌شود که بازیکنان فوتبال مطرح آسیایی که در باشگاه‌های اروپایی بازی می‌کنند حتی نامزد دریافت جایزه نیز نباشند.

مروری سریع و اجمالی از ادوار گذشته این انتخابات نشان می دهد در هر سال کدام بازیکنان شانس کسب مقام نخست را بدست آوردند.

فهرست ادوار گذشته این انتخابات چنین است:

*سال 1998: اولین عنوان به یک عراقی رسید

در این سال احمد راضی، بازیکن مطرح پیشین فوتبال عراق و ستاره باشگاه الرشید به خاطر درخشش در مسابقات بین‌المللی صاحب بیشترین امتیازات شد و عنوان بازیکن سال را از آن خود کرد. راضی برای این منظور 26 امتیاز کسب کرد.



*سال 1989: یک کره‌ای مرد سال شد

دومین عنوان مرد سال آسیا پس از احمد راضی به کیم جو سونگ، ستاره تکنیکی آن هنگام تیم ملی کره‌جنوبی شد.

وی که در تیم دوورویالز بازی می کرد، برای این منظور 38 امتیاز از هیئت داوری آی.اف.سی گرفت و این مقام را بدست آورد.



*سال 1990 : صعود یک ایرانی تا پله دوم، فرشاد پیوس دوم شد

سال 1990 اولین مرتبه ای بود که یک بازیکن شاخص ایرانی توانست پس از 2سال برگزاری این انتخابات جزو 3 نفر اول قرار گیرد.

این ستاره کسی جز فرشاد پیوس نبود. مهاجم بزرگ پرسپولیس که نقش زیادی در قهرمانی تیم ملی ایران در پیکارهای آسیایی پکن داشت، پس از کیم جو سونگ (36 امتیاز ، دوو رویالز) با 28 امتیاز دوم شد.

در رده سوم عدنان طلیانی که به همراه تیم ملی امارات در رقابت‌های جام جهانی 1990 ایتالیا، بازی‌های خوبی ارائه کرد، با 16 امتیاز جای گرفت.



*سال 1991: عبدالصمد مرفاوی سوم شد

در این سال نیز یک ایرانی در جمع 3 ستاره برتر سال جای گرفت.عبدالصمد مرفاوی ، مهاجم قدرتمند و دونده وقت تیم ملی و استقلال که در قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا در تیم محبوب آبی‌پوش بازی کرد، مورد توجه قرار گرفت.

مرفاوی برای این منظور 16 امتیاز کسب گرفت و سوم شد. در این دوره برای سومین مرتبه پیاپی کیم جو سونگ از کره جنوبی و باشگاه دوو رویالز با 31 امتیاز به مقام بهترین بازیکن قاره رسید. چونگ یونگ هوان، هموطنش که مثل او در تیم دوورویالز بازی می کرد، با 28 امتیاز دوم شد.



*سال 1992:

در این سال انتخاب مرد سال فوتبال آسیا توسط کنفدراسیون انجام نشد.



*سال 1993: مهدی فنونی زاده سوم شد

در این سال مهدی فنونی زاده، بازیکن ملی‌پوش بانک تجارت که به استقلال نقل مکان کرده بود، با 13 امتیاز سوم شد.

در این سال عنوان مرد سال بالاخره از دست کره‌ای ها خارج شد هر چند بازیکنی دیگر از خاور دور آن را کسب کرد. کازویوشی میورا، مهاجم تکنیکی ژاپن با وردی کاوازاکی با 30امتیاز بهترین بازیکن قاره شناخته شد و یوسف الثنایان ، بازیکن عربستان و الهلال با 17 امتیاز در رتبه دوم جای گرفت.



*سال 1994: یک بازیکن از آسیای غربی مرد سال شد

در این سال عنوان مرد سال فوتبال آسیا به «پله صحرا»‌ یا همان سعید عویران، مهاجم تکنیکی عربستان سعودی و باشگاه الشباب رسید. وی در گزینش کنفدراسیون آسیا صاحب بیشترین رای شد و این عنوان را از شرق به غرب قاره آورد.



*سال 1995 : بازگشت عنوان مرد سال به خاور دور

پس از یک دوره که عنوان مرد سال فوتبال قاره به ستاره ای از ممالک شرقی رسید، در این دوره بازیکنی از شرق بهترین بازیکن شد. ماسامی ایهارا ، ستاره تکنیکی ژاپن و باشگاه یوکوهاما مارینوس بیشترین رای را کسب کرد و به این افتخار رسید.



*سال 1996 :‌ اولین عنوان مرد سال برای فوتبال ایران با انتخاب خداداد عزیزی، عنوان دومی برای دایی

در این سال فوتبال ملی ایران مزد درخشش در بازی‌های جام ملت‌های 1996 آسیا در امارات را گرفت. خداداد عزیزی، بازیکن تکنیکی خط حمله ایران و باشگاه بهمن کرج ، توانست نظر هیئت داوری AFC را به خود جلب کرده و بیشترین آرا را از آن خود کند.

در این گزینش علی دایی، مهاجم بلندقامت تیم ملی و پرسپولیس رتبه دوم را به خود اختصاص داد. اما رده سوم به کو جئونگ وون از کره جنوبی و باشگاه سئونگنام ایلهوا رسید.



*سال 1997: عزیزی و باقری، دوم و سوم شدند

در این سال برای دومین بار 2 ایرانی در جمع 3 بازیکن اول جای گرفتند. هر چند عنوان نخست از آن بازیکنی از کشورمان نشد، اما خداداد عزیزی و کریم باقری ، به مقام دوم و سوم رسیدند.

در حالی‌که هیدتوشی ناکاتا ، بازیکن توانمند ژاپن که در تیم بلمار بازی می‌کرد، عنوان نخست را کسب کرد.



*سال 1998: ناکاتا بازهم مرد سال آسیا، غبیت ایرانی‌ها در جمع 3 نامزد برتر

در این سال هیچ یک از بازیکنان ایرانی در گروه 3 نفره برترین‌های آسیا جای نگرفتند. زیرا هیدتوشی ناکاتا ژاپنی بازهم مرد سال شد. پس از او فان زی‌هی از چین که در تیم کریستال پالاس انگلیس بازی می کرد و جاسم الهویدی، مهاجم تیم ملی کویت و السالمیه، دوم و سوم شدند.



*سال 1999: علی دایی دومین طلایی ایران

در این سال فوتبال ایران برای دومین مرتبه در تاریخ توانست عنوان مرد سال را از آن خود کند. پس از خداداد عزیزی که در سال 1996 بهترین بازیکن قاره کهن شد، علی دایی، ملی پوش ایرانی که لژیونری در بوندس‌لیگا و تیم آلمانی «هرتابرلین» بود،‌ به این افتخار رسید.

در این سال هیدتوشی ناکاتا از ژاپن و سون ون از چین، دوم و سوم شدند.





*سال 2000: یک عنوان دیگر برای فوتبال عربستان

در این سال بازیکنی از فوتبال عربستان عنوان بهترین بازیکن قاره را از آن خود کرد. نواف تمیاط که برای الهلال بازی می کرد، در گزینش AFC اول شد. هیروشی نانامی و ریوزو موریوکا ،‌هردو از ژاپن ، دوم و سوم شدند.



*سال 2001 : فان زی‌هی برای چین افتخارآفرین شد

در این سال فان زی‌هی از فوتبال چین عنوان مرد سال را کسب کرد. وی به لطف درخشش در تیم دندی‌یونایتد اسکاتلند و بازی در تیم کشورش ، به این مهم رسید.

پس از او عبداله الشیهان از عربستان و لی تای ،ستاره تیم لیائونینگ هونگیون چین ، دوم و سوم شدند.

*سال 2002 : اونو از ژاپن اول شد

در این سال شینجی اونو، لژیونر ژاپنی تیم فاینورد رتردام هلند مزد زحمات زیاد خود را با کسب مرد سال قاره گرفت.

وی بیشترین رای را کسب کرد. پس از او یونیچی ایناموتو از کشورش که در تیم فولام عضو بود، رای آورد. پله سوم نیز به آن یونگ هووان از کره جنوبی رسید که بازیکن تیم پروجا ایتالیا بود.



*سال 2003:سومین عنوان مرد سال برای ایران/ مهدوی کیا مرد طلایی شد

پس از خداداد عزیزی و علی دایی، یک عنوان مرد سال دیگر فوتبال قاره آسیا در این سال برای ایران بدست آمد. مهدی مهدوی کیا که در آن هنگام همراه با تیم هامبورگ آلمان در بوندس‌لیگا خوش می‌درخشید، بالاتر از سایر رقبا جای گرفت و این افتخار را کسب کرد.

پس از او تردساک چایمان از تایلند و باشگاه تروساسانا و ماکسیم ساتسکیخ از ازبکستان که برای تیم دیناموکیف بازی می کرد، در پله دوم و سوم جای گرفتند.



*سال 2004 : چهارمین عنوان مرد سال با افتخار‌آفرینی علی کریمی

در این سال علی کریمی با بازی‌های خوبی که در تیم الاهلی امارات انجام داد و بعد راهی بوندس‌لیگا آلمان و تیم بایرن‌مونیخ شد، نظر رای‌دهندگان را به خود اختصاص داد. این ستاره تکنیکی توانست بالاتر از علا هبیل بحرینی ( الاهلی منامه) و شونسوکه ناکامورا ، بازیکن ژاپنی رجیانا ایتالیا جای گیرد.



*سال 2005: عنوان مرد سال برای حمد المنتشری عربستانی

در این سال بازیکنی دیگر از شرق آسیا صاحب افتخار شد. حمد المنتشری که در موفقیت الاتحاد نقش بسزایی داشت، بالاتر ازهمه نامزدها ایستاد.

پس از او ماکسیم شاتسکیخ از ازبکستان و تیم دیناموکیف اوکراین و شونسوکه ناکومورا، ستاره تیم ژاپن دوم و سوم شدند.

*سال 2006:اولین عنوان مرد سال برای قطری‌ها!

برای اولین بار در جریان همه سال‌های که گزینش مرد سال آسیا انجام شد، بازیکنی از قطر توانست در این دوره افتخار‌آفرین شود. خلفان ابراهیم بازیکن شاخص تیم السد و ملی قطر به همین منظور بیشترین رای را کسب کرد.

اما در این میان نکته جالب حضور بازیکنانی دیگر از کشورهای حوزه خلیج فارس در رده‌های دوم وسوم بود. زیرا بدر المطوی از کویت (القادسیه) و محمد شلهوب از الهلال عربستان ، در پله دوم و سوم جای گرفتند.



*سال 2007: عنوان نخست برای یک عربستانی

در این سال یاسر القحطانی، بازیکن الهلال عربستان در این دوره بهترین بازیکن سال شد. یونس محمود و نشاط اکرم که همراه تیم ملی عراق در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا در مالزی خوش درخشیدند، دوم و سوم شدند.



*سال 2008: جباروف مزدش را گرفت

در این سال سرور جباورف، بازیکن تیم ملی ازبکستان و باشگاه بنیادکار مزد درخشش فراوانش را با کسب عنوان مرد سال گرفت. پس از او اسماعیل مطر از امارات (الوحده) و سباستین سوریا بازیکن تیم القطر دوم و سوم شدند.



*سال 2009: یک عنوان دیگر برای ژاپنی‌ها

در این سال یاسوهیتو اندو توانست پس از مدت‌ها ژاپن را به عنوان برساند. او که در تیم گامبا اوزاکا بازی می کرد، 120 امتیاز گرفت. سید محمد عدنان از بحرین و باشگاه الخور قطر با 100 امتیاز شد. البته در این عنوان کنگو ناکامورا از ژاپن که در تیم کاوازاکی فرونتال بازی کرد، با همین تعداد امتیاز شریک شد.



*سال 2010 : فرهاد مجیدی دوم شد

در این سال فرهاد مجیدی، بازیکن پرسابقه ایران و استقلال با کسب 90امتیاز دوم شد و پس از ساسا اوگنهنوسکی از استرالیا(سئونگنام کره ، 102 امتیاز) جای گرفت.

بدر المطوی از کویت و باشگاه القادسیه با 87 امتیاز سوم شد.



*سال 2011: سید هادی عقیلی دوم شد

در سال گذشته میلادی برای دومین سال پیاپی یک ایرانی در جمع 3 بازیکن برتر جای گرفت. این ستاره کسی جز سید هادی عقیلی، مدافع تیم ملی نبود که در العربی قطر بازی کرد و با 95 امتیاز دوم شد. وی پس از سرور جباورف ازبک (100 امتیاز) جای گرفت.

رتبه سوم نیز کیسوکه هوندا از تیم زسکا مسکو و ژاپن با 87 امتیاز شد.





*سال 2012:‌کریمی در آستانه انتخاب مجدد

در صورتی که در انتخابات در پیشAFC علی کریمی در کنار لی کیون هون از کره جنوبی و بازیکن اولسان هیوندای و ژانگ شی ، بازیکن تیم گوانگ ژو چین صاحب بیشترین رای شود، او برای پنجمین مرتبه خواهد توانست عنوان بهترین بازیکن قاره را از آن ایران در دوران پسرفت فوتبال ایران کند.

از طرفی وی اولین بازیکنی از ایران خواهد شد که این افتخار و جایزه را بیش از یک بار کسب کرده است.

براساس آمار بجای مانده در تاریخ برگزاری‌های این انتخابات، فوتبال ایران با کسب 4 مقام نخست، 4 عنوان دوم و 4 عنوان سومی پس از ژاپن (6 عنوان نخست، 3 عنوان دوم و 5 عنوان سوم) در رتبه دوم در فهرست انتخاب مرد سال فوتبال آسیا در میان کشورهای عضو َّ خواهد بود. با توجه به حضور کریمی در جمع 3 مرد برتر ، شمار افتخارات ایران به 13 افزایش خواهد یافت. اما جایگاه دومی ایران همچنان خواهد شد.


فهرست برندگان این گزینش براساس کشورهای عضو کنفدراسیون آسیا به این شرح است:



1- ژاپن: 6 عنوان نخست، 3 عنوان دوم، 5 عنوان سوم



2--ایران: 4 عنوان نخست، 4 عنوان دوم، 4عنوان سوم

3- عربستان سعودی: 4 عنوان نخست، 2 عنوان دوم، یک عنوان سوم

4- کره‌جنوبی: 3 عنوان نخست، یک عنوان دوم، 2 عنوان سوم

5-ازبکستان: 2 عنوان نخست، 2 عنوان سوم

6-چین: یک عنوان نخست، یک عنوان دوم، 2 عنوان سوم

7-عراق: یک عنوان نخست، یک عنوان دوم، یک عنوان سوم

8-قطر:‌یک عنوان نخست، یک عنوان سوم

9- استرالیا: یک عنوان نخست

[mohammad.90]

دست علی کریمی از جایزه کوتاه ماند/ کئون هو بهترین بازیکن سال آسیا شد

بازیکن تیم ملی کره جنوبی و تیم اولسان هیوندای این کشور بهترین بازیکن سال 2012 آسیا شد.

کنفدراسیون فوتبال آسیا در پایان مراسم ویژه‌اش برای معرفی برترین‌های فوتبال قاره بهترین بازیکن سال آسیا را اعلام کرد.

لی کئون هو بازیکن تاثیرگذار تیم ملی کره جنوبی و تیم باشگاهی اولسان هیوندای کره جنوبی در رقابت با علی کریمی از ایران و ژنگ ژی از چین مهم‌ترین جایزه فوتبال آسیا را به دست آورد.

این بازیکن کره‌ای در حاشیه نشست خبری نامزدها در گفت‌وگو با ایسنا اعلام کرده بود که علی کریمی بهترین بازیکن آسیاست و رای او برای بهترین بازیکن قاره این بازیکن نامدار است.

پیش از انتخاب بازیکن کره‌ای، علی کریمی و ژنگ ژی به روی صحنه آمدند و نمادی از کنفدراسیون فوتبال آسیا دریافت کردند.

[mohammad.90]

مراسم انتخاب بهترین های آسیا امروز در مالزی برگزار شد.در این مراسم که ایران شش کاندیدا در بخش های بهترین فدراسیون فوتبال،بهترین بازیکن،بازی جوانمردانه،بهترین تیم ملی فوتسال،بهترین بازیکن فوتسال و بهترین داور داشت تنها فدراسیون علی کفاشیان توانست عنوان برتر را از آن خودش کند.

[FereShteH]

نا گفته هاي خواندني علي كريمي از زبان خودش
علی كریمی ستاره تیم فوتبال استیل آذین ، سالها پس از آنكه در یك گفت و گوی جنجالی مدعی شد كه بخشی از موفقیت های علی دایی به خاظر خوش شانسی اوست ، بار دیگر بر این ادعا تاكید كرد.
به گزارش ایلنا ، كریمی در گفت و گویی مفصل با مجله «زندگی ایده آل » گفت همچنان معتقد است كه «دایی را خدا بغل كرده است» با این حال او توضیح داد كه هیچ گاه نخواسته با این حرف دایی را ناراحت كند.
در این گفت و گوی بلند ، علاوه بر فوتبال ، كریمی از زندگی شخصی اش هم حرف زده است.نكاتی كه پیش از این شاید هیچ جا نگفته باشد.
هاوش و هیرسا؛ ثمره های زندگی من
در 20-19 سالگی ازدواج كردم؛ از نظر خودم یكی از علت های موفقیتم ازدواج زودهنگام بوده چون برای یك بازیكن فوتبال، نظم در زندگی و اینكه غذای خوب بخورد و خواب كافی داشته باشد، بسیار مهم است. ثمره ازدواجم، 2 پسر 9 ساله و 7 و نیم ساله به نام های هاوش و هیرساست.
البته به خاطر شرایطی كه ورزشكاران حرفه ای دارند، اكثرا تمام زحمت تربیت و بزرگ كردن بچه ها به عهده همسرشان است. خود من هم دقیقا چنین شرایطی دارم. البته همواره سعی كرده ام تا آن جا كه امكان داشته، از فرصت هایی كه دارم استفاده كنم و در كنار همسر و بچه هایم باشم.
استعداد مهم تر است تا علاقه
طبیعتا هر پدری دوست دارد پسرش جا پای او بگذارد، مسلما من هم از این قاعده مستثنی نیستم؛ اما مطمئن باشید هیچ وقت پسرهایم را مجبور نمی كنم حتما راه من را ادامه بدهند. به نظرم، ایده آل ترین راه این است كه اجازه بدهم خودشان برای زندگی و آینده شان تصمیم بگیرند.
البته معتقدم در هر رشته ای كه بخواهند شركت كنند، علاقه صرف مهم نیست بلكه استعداد، فاكتور مهم تری است. در كشورهای پیشرفته، برای بچه های كم سن و سال، كلاس های استعدادیابی برگزار می كنند تا بفهمند در چه شاخه ای استعداد بیشتری دارند.
مثلا وقتی كتاب خاطرات فلپس (شناگر معروف آمریكایی) را می خواندم، به همین موضوع اشاره شده بود كه بعد از امتحان كردن رشته های گوناگون، پدر و مادرش فهمیدند چه استعداد بالایی در رشته شنا دارد، به همین خاطر او را در رشته ای گذاشتند كه ثابت شد استعدادش را دارد و تا امروز 8 مدال المپیك كسب كرده كه این خود، نشان دهنده كشف استعداد واقعی او بود ه. امیدوارم در ایران همچنین مكان هایی برای كشف استعداد بچه ها برپا شود.
دوبی، استانی دیگر در ایران
به مسافرت علاقه زیادی دارم؛ در كل، اگر فرصت كافی نداشته باشم و بخواهم مسافرت داخلی داشته باشم، شمال كشور را انتخاب می كنم؛ اما اگر بخواهم به مسافرت خارجی بروم، قطعا دوبی را انتخاب می كنم، چراكه دوبی مانند استان های خودمان است. ایرانی های زیادی در آن زندگی می كنند كه همین موضوع، باعث می شود كمتر احساس غربت بكنی.
آدم خوش شانسی ام
در زندگی به شانس خیلی اعتقاد دارم. شاید از نظر خیلی ها شانس، یك نوع خرافات به نظر برسد؛ اما به نظر من برای اینكه یك نفر بتواند به موفقیت برسد، باید كمی هم شانس و اقبال داشته باشد و شرایط به گونه ای راه را برایش هموار كند.
مثلا منِ بازیكن، اگر شرایط روز قبل از بازی ام خوب نباشد، مسلما در روز بازی هم تحت تاثیر آن شرایط، كارایی لازم را نخواهم داشت. در كل، خدا را شاكرم كه همیشه و در تمام مراحل همراهم بوده و به نظر خودم، آدم خوش شانسی بوده ام كه به چنین جایگاهی رسیده ام. همواره معتقدم برای رسیدن به موفقیت، باید 50 درصد شانس داشته باشی و بقیه اش هم بستگی به تلاش و پشتكارت دارد.
ما 4 تا برادر
خانواده ما شامل 4 برادر و یك خواهر می شود. فرهاد برادر بزرگم است كه زندگی شخصی خودش را دارد، میلاد كه ابتدا در ایران به دنبال این بود كه فوتبال را ادامه دهد كه متأسفانه چوب اسم من را خورد و آنقدر اذیتش كردند كه الان در لندن زندگی می كند. فرشید هم كه مانند من فوتبال را انتخاب كرد؛ اما همیشه چوب مهربانی، سادگی و بی زبانی اش را خورده است.
هیچ دروازه بانی در ایران نداریم كه با دیگر دروازه بان ها به خاطر رقابتی كه دارند دوست باشد؛ اما فرشید با همه دروازه بان های ایران مانند حسن رودباریان، محمد محمدی و... دوست است و تا حالا نشده به خاطر نیمكت نشینی حتی یك بار هم حاشیه سازی كند، به خاطر همین هیچ گاه به جایگاهی كه استحقاقش را داشت ، نرسید.
مصاحبه نمی كنم، یعنی بداخلاقم؟
این اعتقاد شخصی من است كه هرچه از مطبوعات دورتر باشم، برایم بهتر است چون با این كار، كمتر دچار حاشیه می شوم. متأسفانه بسیاری از روزنامه های ورزشی، فقط به دنبال مسائل حاشیه ای هستند. جالب است بدانید بعضی اوقات می بینم یك روزنامه یا مجله خاص، همینطوری سؤال كرده و به جای من هم، خودش جواب داده است.
اتفاقا یكی از این مصاحبه های خیالی، كار را به دادگاه و شكایت كشاند. به هر حال با همه خبرنگاران دوستم؛ اما این اعتقاد شخصی من است كه مصاحبه نكنم؛ نمی دانم چرا بعضی ها این مصاحبه نكردن من را نوعی بداخلاقی می دانند.
bmw؛ اتومبیل ایده آل من
از همان ابتدا هم به bmw علاقه زیادی داشتم؛ به نظرم bmw برخلاف بنز، ماشین جوان پسند تری دارد. چه زمانی كه ایران بودم و چه زمانی كه در امارات و قطر حضور داشتم، همواره bmw تنها انتخاب من بوده؛ اما زمانی كه در تیم بایرن مونیخ بازی می كردم، به علت اینكه اسپانسر باشگاه، كارخانه audi بود، مجبور بودیم فقط با اتومبیل های همین كارخانه سر تمرین یا این ور و آن ور برویم، البته از حق نگذریم كه audi هم ماشین فوق العاده خوبی است.
نمایشگاه ماشین ندارم
غیر از فوتبال، هیچ شغل دوم یا بیزینسی ندارم. در این چند وقت اخیر شایعه شده بود من نمایشگاه ماشین دارم؛ اما باید بگویم، فقط چند بار برای سر زدن به یكی از دوستانم به نمایشگاهش رفتم كه اتفاقا یك ماهی می شود تعطیل شده است.
هنوز به این موضوع كه بعد از پایان دوران فوتبالم به چه كار یا رشته ای بپردازم، آنچنان جدی فكر نكرده ام، منتظرم ببینم سرنوشت مرا در چه مسیری قرار می دهد.
هیچ جای دنیا ایران نمی شود
برای ادامه زندگی ام ایران را به همه جای دنیا ترجیح می دهم. اصولا حس وطن پرستانه بسیار قوی دارم. هر وقت در جمع های دوستانه مان صحبت از زندگی در خارج از كشور و رفتن از ایران می شود، من مخالف سرسخت این كار هستم. بعد از اتمام آن 8 سالی كه به خاطر فوتبال خارج از ایران زندگی كردم، حتی از یكی دو تیم دیگر هم پیشنهاد داشتم؛ اما دیگر از غربت خسته شده بودم و فقط می خواستم به ایران برگردم
هم شهرت، هم محبوبیت هم ثروت
بین محبوبیت و ثروت و شهرت، هر 3 را با هم انتخاب می كنم! شاید برای خیلی ها عجیب باشد؛ اما فكر می كنم هر 3 این موارد، برای موفقیت و رسیدن یك انسان به جایگاه های بالا، لازم و ملزوم یكدیگرند. خدا را شكر من هر 3 این ها را به اندازه خودم دارم. از نظر ثروت كه خداوند كمكم كرده در حدی باشم كه بتوانم شكم خودم و همسرم و بچه هایم را سیر كنم، در مورد شهرت و محبوبیت هم همیشه سعی كرده ام همانی باشم كه هستم، نه بیشتر و نه كمتر. نظر لطف و محبت مردم هم كه همیشه شامل حالم بوده است. فقط امیدوارم بتوانم این محبوبیت را همیشه حفظ كنم.
وقتی ناراحتم، كم حرف می شوم
وقتی تیم مان می بازد یا از موضوعی ناراحتم، سعی می كنم تا آن جا كه امكان داشته باشد، این ناراحتی را به كانون خانواده ام انتقال ندهم. البته خانم من زیاد اهل فوتبال نیست، به همین خاطر خیلی از مواقع نمی داند ما برده ایم یا باخته ایم؛ اما خصوصیت اخلاقی من این است كه وقتی از چیزی خیلی ناراحتم، خیلی ساكت و كم حرف می شوم، به همین دلیل همسرم خودش تشخیص می دهد اتفاقی برایم افتاده است.
زمانی هم كه خیلی ناراحت باشم و نیاز به آرامش داشته باشم، تنها كاری كه می تواند تا حدودی آرامم كند، این است كه سوار اتومبیلم می شوم و به جاهای خلوت می روم تا از دست دغدغه های ذهنی ام راحت شوم.
تصور نمی كردم روزی سوار bmw شوم
برخلاف خیلی از افراد كه همیشه مثبتِ مثبت فكر می كنند، نیمه خالی لیوان را نگاه می كنم. شاید در اطراف تان دیده باشید آدم هایی را كه آنقدر به یك موضوع خوب نگاه می كنند و مثبت می اندیشند كه وقتی اتفاقی برخلاف میل شان می افتد، حتی تا مرز سكته هم پیش می روند.
زمانی كه پا به دنیای فوتبال گذاشتم، حتی تصور بازی كردن در تیمی مانند بایرن مونیخ یا سوار شدن ماشینی مانند bmw هم برایم سخت بود؛ اما چیزی كه برای جنگیدن و رسیدن به هدف هایم، همواره تشویقم می كرد شوق پیشرفت و پشتكار زیادم بود.
خجالت می كشیدم با ماشین خودم سر تمرین بروم!
اولین ماشینی كه داشتم، یك پیكان استیشن گوجه ای رنگ بود كه خجالت می كشیدم با آن سر تمرین تیمی مانند پرسپولیس بروم. یادم است یك بار كه خیلی برای رسیدن به تمرین عجله داشتم و دیرم شده بود، مجبور شدم با همان ماشین بروم؛ البته به خیال خودم، جوری سر تمرین رفتم كه همه بازیكن ها سر تمرین رفته باشند تا كسی مرا نبیند.
اما از شانس بد من، اسماعیل حلالی هم آن روز دیر سر تمرین رسید و شروع كرد به مسخره كردن و اینكه «این دیگه چه ماشینیه كه سوار شدی؟!» البته زمانی هم كه تمرین تمام شد و داشتیم دوش می گرفتیم، دوباره شروع كرد به مسخره كردن ماشین من! وقتی یحیی گل محمدی موضوع را فهمید، گفت: «بنده خدا، كار درست رو علی می كنه؛ الان تا آزادی 5 تا مسافر می زنه و 1000 تومن كاسب می شه!» خلاصه آن روز كلی سر این پیكان خندیدیم.
اول قرار بود استقلالی شوم
از بچگی عاشق پرسپولیس بودم؛ از آن جایی هم كه منزل مان كیلومتر 17 جاده مخصوص شهرك وردآورد بود و به استادیوم آزادی خیلی نزدیك بودیم، همیشه با پدرم برای دیدن بازی های پرسپولیس به استادیوم می رفتیم؛ اما دوران فوتبالی خودم طوری شد كه ابتدا استقلالی ها مرا خواستند و با آقای كامران منزوی قرارداد داخلی هم امضاء كرده بودیم؛ اما وقتی قرار شد تمرینات مان را شروع كنیم، یكسری اتفاقات در بازی های سالنی افتاد كه حسابی دلسردم كرد.
بعد از آن، آقای عابدینی (مدیرعامل وقت پرسپولیس) شخصی را دنبال من فرستاد و قرار شد به محض اینكه كارت پایان خدمتم را گرفتم، تمریناتم را با پرسپولیس آغاز كنم. وقتی به پرسپولیس ملحق شدم، بازی های جام جهانی 98 تازه تمام شده بود و كسانی مانند حمید استیلی، نادر محمدخانی، بهنام سراج و... به تیم اضافه شدند و با این بازیكن های بزرگ، حتی فكرش را هم نمی كردم از اول برای پرسپولیس فیكس بازی كنم.در واقع قضیه به پرسپولیس آمدن من، توسط آقای عابدینی صورت گرفت؛ اما خیلی ها تصور می كنند علی پروین مرا به این تیم آورد، درصورتی كه علی آقا، حدود 5 ماه بعد از پیوستن من به این باشگاه به پرسپولیس آمد آن زمان مربی ما مت كوویچ بود.
جادوگر
لقب جادوگر را زمانی كه در امارات بازی می كردم، روی من گذاشتند. البته خودم این لقب را قبول ندارم و از نظر خودم، من مثل بقیه بازیكنان هستم و ترجیح می دهم اسم خودم را صدا كنند. همه بازیكنان تلاش خود را می كنند؛ اما شرایط برای عده ای به گونه ای رقم می خورد كه می توانند بیشتر پیشرفت كنند. به شخصه از این جور لقب ها لذت نمی برم؛ اما این نظر لطف مردم و هواداران است كه به من از این دست لقب ها می دهند.
حسرت چیزی به دلم نمانده است
یك بازیكن، هدف های زیاد و بزرگی دارد. خدا را شكر من هم تقریبا به تمام هدف هایی كه در فوتبال دنبال می كردم، رسیدم و حسرت چیزی به دلم نمانده است. در تیم ملی كه آرزوی هر بازیكنی است بازی كردم، در اروپا در تیمی كه جزو 5 باشگاه برتر دنیاست، توپ زدم و در استادیوم هایی مانند سانتیاگو برنابئو، سن سیرو، نیوكمپ و... كه هر بازیكنی آرزوی بازی در آنها را دارد به میدان رفتم. البته همه این ها را مدیون لطف خداوند و بعد از آن، تلاش خودم هستم.
یك وقت هایی خون به مغزم نمی رسد!
بازیكن بداخلاقی نیستم. همیشه اگر در تیم درگیری از طرف من بوده است، به خاطر ناحقی داور بوده و خیلی كم پیش می آید با بازیكن های تیم مقابل درگیر شوم. هیچ وقت هم به خاطر منافع شخصی خودم، اعتراض نكرده ام بلكه به عنوان بازیكن یا كاپیتان، از منافع تیمم حمایت كرده ام. البته بعضی مواقع هم به خاطر شرایط بازی و فشار و استرس های زیاد، عكس العمل هایی نشان می دهم كه بعد از بازی پشیمان می شوم؛ اما جو بازی طوریست كه یك وقت هایی انگار خون به مغزم نمی رسد و كار هایی انجام می دهم كه در شرایط معمولی هیچ وقت انجام شان نمی دهم.
خودم را برای گل زدن نمی كُشم
بهترین بازی هایی كه تا الان انجام دادم، یكی دیدار تیم ملی با آاِس رم ایتالیاست كه خیلی خوب بازی كردم و بعد از آن هم، بازی با تیم ملی قبرس را خیلی دوست دارم . چون دقیقا بعد از اتمام محرومیت یك ساله ام بود. بازی مقابل كره جنوبی در جام ملت های چین را هم هیچ وقت فراموش نخواهم كرد. همیشه از زدن گل های خاص و سخت خوشم می آید، حتی اگر دروازه خالی هم باشد و بتوانم با یك بغل پای ساده آن را باز كنم، ترجیح می دهم زیر توپ بزنم تا به طاق دروازه بخورد و زیباتر به نظر بیاید؛ اما در كل خودم را برای گل زدن نمی كٍشم.
مگر چند تا تیم ملی داریم؟
با تیم ملی مشكل خاصی ندارم؛ اما مگر غیراز این است كه هر كشوری فقط یك تیم ملی دارد؟پس چرا مسائل خیلی پیش پا افتاده برای كشورهای خارجی، برای ما تبدیل به یك معضل می شود؟ وقتی بازیكنی برای تیم ملی مملكتش بازی می كند، نباید هیچ دغدغه ای غیراز فوتبال داشته باشد، نه اینكه همیشه بازیكن ها زیر فشار و استرس باشند و آخر سر هم كه تیم شكست می خورد، همه كاسه كوزه ها سر بازیكن ها شكسته شود.
همیشه حرف آقای مهدوی كیا را كه در یك مصاحبه زد در ذهنم مرور می كنم كه واقعا حرف قشنگی زد: «اگر فوتبالیست ها پول زیادی می گیرند و كار خاصی هم انجام نمی دهند، پس چرا همه فوتبالیست نمی شوند؟» واقعا اگر به همین راحتی است، خب، همه بیایند فوتبالیست شوند.
متأسفانه مسائل مالی خیلی زود دیده می شود؛ اما هیچ كس نمی گوید این بازیكن ها چقدر زحمت كشیده اند و جزو نوابغ فوتبال مملكت بوده اند كه به چنین جایگاهی رسیده اند.
كمی گذشت هم بد نیست
گذشت در هر مسئله ای بسیار خوب است. در این چند سالی كه در تیم ملی بازی كردم، در حد توانم برای تیم زحمت كشیدم، همین الان هم شاید تا 2 سال دیگر بتوانم راحت در خدمت تیم ملی باشم؛ اما چرا این فرصت دو ساله را در اختیار جوانی قرار ندهم كه قابلیت 8-7 سال بازی مفید برای تیم ملی را دارد؟ دوست ندارم به خاطر اسمم، یكسری از جوانان تازه وارد تیم ملی، نیمكت نشین شوند.
باید به این جوان ها بها داد، نه اینكه تا دو تا بازی بد انجام می دهند، بگوییم اینها به درد تیم ملی نمی خورند! این طبیعی است كه یك بازیكن در یكی دو بازی اولش استرس داشته باشد و نتواند قابلیت هایش را نشان دهد. از همین الان باید به فكر پرورش كریمی ها، مهدوی كیا ها، عزیزی ها و... باشیم.
به خاطر مردم كشورم
قبل از پیشنهاد بایرن مونیخ، از موناكوی فرانسه پیشنهاد داشتم، قبل از آن هم كه در اسپانیا بودم، از اتلتیكو مادرید پیشنهاد داشتم. البته در آلمان هم هامبورگ و مونشن گلادباخ مرا می خواستند؛ اما در نهایت ترجیح دادم بایرن مونیخ را انتخاب كنم، چراكه دوست داشتم وقتی هم وطنانم راجع به من صحبت می كنند، افتخار كنند كه من در چنین باشگاهی بازی می كنم.
ماگات؛ كابوس من
همه مربی هایم زحمت زیادی برایم كشیدند و از همین جا از همه آنها تشكر می كنم؛ اما تنها مربی كه خیلی از نحوه كار و تمریناتش لذت بردم، فیلیكس ماگات بود. به جرات می توانم بگویم ماگات، جزو 5 مربی سخت گیر دنیاست و از همه بازیكن ها هم، بیشتر روی من سختگیری می كرد.
در آلمان 2 هفته بدنسازی داشتیم كه روزی 3 بار انجام می شد. واقعا آن 2 هفته برای همه بازیكن ها مثل یك كابوس بود. خود من كه لحظه شماری می كردم فقط تمرین تمام شود و بتوانم یك ساعت بخوابم. اما با تمام این تفاسیر، این همه سختی كشیدن ارزشش را داشت و اگر بخواهم روزی مربی شوم، آموزش های ماگات خیلی كمكم خواهد كرد.
مصدومیت، سخت ترین لحظه یك ورزشكار
سه دوره مصدومیت شدید را در دوران فوتبالی ام پشت سر گذاشته ام؛ زمانی كه در الاهلی بودم از ناحیه پا مصدوم شدم كه 2 ماه از میادین دور بودم، در بایرن هم كه یك دوره مصدومیت طولانی داشتم، بعد از آن هم در پرسپولیس از ناحیه كمر مصدوم شدم كه یك ماه و نیم اسیرم كرد.
بدترین اتفاق ممكن برای یك ورزشكار، مصدومیت است. وقتی در بهترین شرایط تمرینی و بدنی دچار مصدومیت می شوی، طبیعتا بیشترین صدمه را از نظر روحی متحمل می شوی و دوباره زمان می برد تا از لحاظ فیزیكی به حالت اول برگردی.
طرفدار آرژانتینم
در جام جهانی 2010 طرفدار آرژانتین بودم كه اصلا فكرش را هم نمی كردم با آن وضعیت حذف شود، بعد از آن هم هلند تیم موردعلاقه ام بود كه آن هم در فینال به اسپانیا باخت.
پهلوان مرده را عشق است
برنامه 90 كه در مورد وضعیت پیشكسوت ها گزارشی تهیه كرده بود را دیدم، واقعا تاسف آور بود؛ این بازیكنان یك زمانی برای خودشان برو و بیایی داشته اند.
الان برای ورزشكاران و مدال آوران صندوقی وجود دارد كه درصورتی كه ورزشكاری در مضیقه مالی باشد، آن صندوق كمكش خواهد كرد، درحالی كه اكثر ورزشكاران مدال آور و قهرمان امروزی، از نظر شرایط مالی در وضعیت خوبی قرار دارند و اگر اجازه دهند پیشكسوت ها از اعتبارات چنین صندوق هایی استفاده كنند، اوضاع این افراد خیلی بهتر می شود. من از مسئولان هم توقع دارم به وضعیت این پیشكسوت های ورزش رسیدگی كنند؛ نباید این طور باشد كه تا پیشكسوت كشورمان خدایی ناكرده اتفاقی برایش می افتد یا دور از جان می میرد، مسئولانی كه تا دیروز هیچ توجهی به او نداشته اند، چنان مراسم باشكوهی برایش تدارك ببینند و در صف اول تشییع جنازه او حاضر شوند، حتی یك درصد این توجه را هنگامی كه زنده بود به او نكردند.
ارزش پیشكسوت های ما این است؟
شما نگاه كنید، در باشگاه ها و كشورهای اروپایی چقدر برای پیشكسوت ها ارزش قائل اند؛ همین رئال مادرید؛ تمام مدیران پایه ای تیم هایش، بازیكنان سابق همان باشگاه هستند. خیلی های شان هم اصلا اسپانیایی نیستند؛ مثلا همین زیدان كه فقط چند سال برای رئال بازی كرده، الان مدیر تیم های پایه رئال شده است. چون آنها برای پیشكسوت های شان ارزش و احترام قائل اند.
اما شما نگاه كنید ببینید همین استقلال و پرسپولیس خودمان، از بالا تا پایین، چندتا آدم فوتبالی در راس امورشان هستند. به باشگاه كه بروید، از سخنگو و قائم مقام و هیئت مدیره و... را آدم هایی تشكیل می دهند كه حتی یك بار هم توپ به پای شان نخورده است. باید تحول درستی در بحث مدیریت و استفاده از پیشكسوتان صورت گیرد.
دوست دارم با پرسپولیس تمام كنم
چون فوتبال حرفه ای ام را با پرسپولیس آغاز كردم، مسلما دوست دارم با همین باشگاه هم از میادین خداحافظی كنم؛ اما این موضوعی است كه تعامل دو طرف را می طلبد و این اصلا به این معنا نیست كه بخواهم نظرم را به باشگاه پرسپولیس تحمیل كنم. آینده دست خداست، شاید خدایی نكرده دچار مصدومیتی شوم كه دیگر نتوانم فوتبال بازی كنم.از نظر دین اسلام، خودكشی حرام است.
به كسانی كه اقدام به این كار می كنند یا قصد انجامش را دارند، می گویم، این تصمیم، نباید آخرین تصمیم زندگی تان باشد. اگر تمام در ها هم روی تان بسته باشد، اگر به خداوند توكل كنید، خودش راه را برای تان باز می كند. صبر كنید تا خدا از آن شرایطی كه برای تان پیش آمده و تحمل تان را لبریز كرده رهای تان كند.
سورپرایز كریمی
تصمیم گرفته ام كتاب خاطراتم را بنویسم، البته قسمت كمی از آن ر ا نوشته ام. امیدوارم كتاب خوبی بشود. قصد دارم تمام فروش این كتاب را به امور خیریه اختصاص دهم، تا هم برای خودم و هم برای كسانی كه كتاب می خوانند، دری به سوی خیر باشد.
سه تفنگدار
همیشه در یك تیم، 3-2 بازیكن، بیشتر با یكدیگر رفیق هستند. آن زمان هم، من و حامد كاویانپور و علی انصاریان هم تیمی و خیلی با یكدیگر صمیمی بودیم.
حتی وقتی به ما اتاق 2 تخته می دادند، سفارش می دادیم یك تخت دیگر هم بیاورند تا 3 تایی در كنار هم باشیم! الان هم با یكدیگر در ارتباط هستیم؛ اما به هر حال مسیر هر كدام مان عوض شد و حامد به تركیه رفت، من به امارات رفتم و علی هم كه پی زندگی اش رفت.
خلاصه از شدت آن رابطه كم شده است. الان هم در استیل آذین با همه دوستم؛ اما با معدنچی و كاظمی بیشتر در تماسم؛ كلا رمز موفقیت یك تیم غیر از مسائل فنی و تكنیكی، صمیمیت اعضای تیم است.
حاضر نیستم هر چیزی را به هر قیمتی به دست بیاورم
بازی با برزیل، فرصت خیلی خوبی برای بازیكنان بود. این بازی تا حد زیادی از استرس های بعدی شان در مقابل تیم های بزرگ و مسابقه های مهمی كه پیش رو دارند، كم می كند. مسلما خود من هم دوست داشتم در این بازی باشم؛ ولی آدمی نیستم كه هر چیزی را به هر قیمتی به دست بیاورم. البته اگر در تیم ملی هم بودم، به خاطر مصدومیتم نمی توانستم بازی كنم.
محبوب بودم، چون خوب كار می كردم
زمانی كه به باشگاه الاهلی رفتم، رئیس باشگاه، یك دورگه ایرانی عرب و در شیراز تحصیل كرده بود؛ اما همان سال به خاطر مشكل قلبی و بیماری كه داشت، استعفا داد.
شیخ دبی (شیخ محمد) هم یك ایرانی عرب بود؛ اما عرب ها به خاطر حس ناسیونالیستی بسیار قوی كه دارند، این موضوع را رو نمی كنند! در امارات به این خاطر محبوب بودم كه خوب برای شان كار می كردم. همه كاره تیم شان من بودم؛ ایمان مبعلی هم آن جا بسیار محبوب است.
در كل اگر برای عرب ها خوب كار كنی، خیلی تحویلت می گیرند، در غیر این صورت، اذیتت هم می كنند. در جواب این سوال هم كه همه می گویند فوتبال امارات ضعیف است و باعث افت یك بازیكن می شود، فقط می توانم بگویم خود من، از همین لیگ به بایرن مونیخ رفتم.
بعضی از بازیكنان قربانی سلیقه ها می شوند
مربیگری، یك امر كاملا سلیقه ای است. یك سری بازیكنان هنگام مربیگری یك فرد ثابت هستند؛ اما در زمان مربیگری شخصی دیگر، به یك نیمكت نشین محض تبدیل می شوند. شاید یك مربی بگوید علی كریمی اصلا بازی بلد نیست، معلوم نیست چه جوری تا اینجا رسیده است و...؛ اما مربی دیگری نظرش كاملا برعكس باشد.
به هر حال این وسط، یكسری بازیكنان قربانی سلیقه مربی ها می شوند. مثلا از نظر من، یكی از بازیكنانی كه این فصل خیلی خوب كار كرده و از اول فصل خو دش را خیلی خوب نشان داده، فرهاد مجیدی است كه شاید خیلی ها نظرشان بر این باشد كه باید به تیم ملی دعوت شود؛ اما نظر سرمربی تیم، یك چیز دیگر است.
از 19 سالگی به من می گویند بداخلاق
19 سالم بود كه طی جریانی كه از بیرون زمین به داخل انتقال پیدا كرد، حركتی انجام دادم كه منجر به یك سال محرومیتم از حضور در میادین شد. از یك طرف در اوج دوران فوتبالی بودم و این محرومیت یك ساله خیلی برایم ناراحت كننده بود؛ اما از طرف دیگر، تجربه ای مفید و بزرگ برای تمام دوران فوتبالی ام شد. از آن جا به بعد هم بود كه به من لقب بازیكن بداخلاق و این حرف ها دادند.
خودمان هم باورمان نمی شد
معجزه، اتفاقی است كه دیر به دیر اتفاق می افتد؛ یكی از معجزه های فوتبالی كه به خاطر دارم، به بازی منچستر و بایرن در سال 1999 برمی گردد كه ظرف 2 دقیقه نتیجه بازی به نفع منچستر عوض شد، طوری كه خود بازیكنان منچستر هم باور نمی كردند چنین اتفاقی افتاده است!
در مورد تیم ملی خودمان هم چنین اتفاقی افتاد؛ در جام ملت های چین كه با كره بازی داشتیم، قرار بود 2 روز قبل از بازی به هتل مان برسیم؛ ولی به خاطر بدی هوا، هواپیما در شهری كوچك كه هر 12 ساعت فقط یك پرواز داشت، نشست. خلاصه طوری شد كه مجبور شدیم چندین ساعت در فرودگاه بمانیم و نه غذای درست و حسابی خوردیم و نه خواب كافی كردیم.
در این گیر و دار آقای گل محمدی می گفت، بچه ها، كره ای ها گفته اند با وضعیتی كه تیم ملی ایران پیدا كرده، نه تنها 6 گل سال 96 را جبران می كنیم، بلكه 5-4 گل هم اضافه می زنیم تا حسابی تلافی آن سال بشود! بالاخره بعد از ظهر یك روز قبل از بازی توانستیم یك جلسه تمرین كنیم و خدا را شكر برنده شدیم و این مثل معجزه بود. آن بازی خودم هم 3تا از گل هایش را زدم. واقعا خودمان هم باورمان نمی شد توانسته ایم اینقدر خوب بازی كنیم.
روزگار باید بگذرد تا ...
یك روز كه در اتوبان مدرس مشغول رانندگی بودم، پشت یك تاكسی، شعری نظرم را جلب كرد و آنقدر آن را خواندم تا حفظ شدم: « تن مرد و نامرد یكیست، روزگار باید بگذرد تا بدانیم مرد كیست »
عشق فوتبال مال قدیم ها بود
دیگر عشق به فوتبال در این دوره و زمانه معنایی ندارد، هر كسی هم بگوید من فقط به عشق فوتبال بازی می كنم، یك دروغگوی محض است. زمانی خود من تا به خانه می رسیدم، كیف و كتاب هایم را می انداختم یك گوشه و بدوبدو می رفتم تو كوچه و تا خیس آب نمی شدم برنمی گشتم؛ اما الان دیگر فوتبال در دنیا به یك صنعت تبدیل شده و خیلی ها تنها راه درآمدشان همین فوتبال است، درآمد خوبی هم نصیب بازیكن ها می شود؛ ولی در قبال اش باید زحمت زیادی هم بكشند.
از مردن می ترسم
خیلی وقت ها به مردن فكر می كنم، اگر بگویم از مرگ نمی ترسم، دروغ گفته ام؛ اما بعضی اوقات كه پیش خودم فكر می كنم، می گویم این همه سختی كشیدن و كلنجار رفتن و با همه سروكله زدن آخرش چه می شود؟ آخرش همه مان باید در یك وجب جا بخوابیم و با خودمان هیچی از این دنیا نخواهیم برد.
دایی زود قضاوت كرد
چند سال پیش مصاحبه ای كردم كه گفته بودم خدا علی دایی را بغل كرده كه واقعا هنوز هم همان حرف می زنم چون واقعا یك نفر باید بنده نظركرده خدا باشد كه این همه به او لطف شود! اما آن موقع آقای دایی از حرف من بد برداشت كرد و چند جای مختلف علیه من مصاحبه كرد و یك سری اختلافات بین ما به وجود آمد كه بیشتر اختلاف سلیقه است تا چیز دیگر. در كل اگر كسی راجع به خودم بگوید خدا علی كریمی را بغل كرده خوشحال هم می شوم و از آن فرد تشكر هم می كنم.
.................
بابك معصومی: «بابك معصومی»، یكی از دوستان خوب من است كه حدود یك ماه پیش وقتی در ورزشگاه دانشگاه امیرآباد سر تمرین بودم، دیدمش. اتفاقا آن زمانی هم كه هم بازی بودیم، محل تمرین مان همان ورزشگاه امیرآباد بود و آن روز كلی خاطرات قدیمی مان را مرور كردیم. برای بابك معصومی عزیز، همیشه آرزوی سلامت و موفقیت می كنم.
عادل فردوسی پور: شخصا از «عادل فردوسی پور» خوشم می آید. بارها در برنامه 90 خود من را به باد انتقاد گرفته است؛ ولی آدم حرفه ای باید انتقادپذیر باشد.
برخلاف خیلی ها كه می گویند فردوسی پور فقط دنبال حاشیه و تخریب فوتبال است؛ به نظر من اگر فوتبال مان پیشرفتی هم داشته، تا حدود زیادی فردوسی پور و برنامه 90 باعث این اتفاق بوده .
حامد كاویانپور: دوستی من و حامد از تیم منتخب تهران شروع شد و در آن جا با هم هم بازی بودیم تا این كه مدتی گذشت و بعد دوباره در پرسپولیس هم تیمی شدیم.
حامد پسر با استعداد و شوخ طبعی است؛ ولی هنوز معتقدم اگر در فوتبال تصمیمات درست تری می گرفت، می توانست پیشرفت های بیشتری بكند. با شناختی كه از حامد دارم، مطمئنم همین الان هم اگر بازی كند، از یك جوان 22 ساله بهتر می دود.

[mohammad.90]

تصاویر/كارهاي ماورائي علي كريمي
علي كريمي كارهاي پسنديده زيادي دارد كه اين بخشي از آنهاست.

علي كريمي در ديدار با كودكان بي سرپرست

آقایی که روی تخت افتاده، بابک معصومیه! یه زمانی کاپیتان تیم فوتسال ایران بود و کلی افتخار و برو و بیا داشت! وقتی سرطان گرفت بعدها گفت یه روز علی کریمی اومد ملاقاتش، چک سفید بهش داد، تمام هزینه های اتاق و بیمارستان رو هم پرداخت کرد.

بلندقدترین ایرانی شناخته میشد، توی برنامه ماه رمضون، ازش پرسیدن چه آرزویی داری؟ گفت سه تا آرزو: سلامتی، لپ تاپ داشته باشم و علی کریمی رو ببینم! شبونه، علی کریمی، لپ تاپ خرید، رفت خونه شون، تمام خرج درمان و اعزامش به آلمان رو داد!

[mohammad.90]

۱۳۹۲/۲/۱۵

پس از شکست پرسپولیس در فینال؛
علی کریمی از فوتبال خداحافظی کرد/ می‌روم تا دایه‌های مهربانتر از مادر بیایند

کاپیتان تیم فوتبال پرسپولیس پس از شکست این تیم برابر سپاهان در ضربات پنالتی اعلام کرد برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی می کند و امیدوار است کسانی که می مانند بتوانند فوتبال ایران را به روزهای اوجش بازگرداند. او گفت: دیگر برای تیم ملی فوتبال ایران هم بازی نخواهد کرد.


علی کریمی در پایان دیدار شامگاه یکشنبه برابر سپاهان از خداحافظی اش از فوتبال باشگاهی خبر داد و گفت: خوب است که یک فوتبالیست در اوج خداحافظی کند. من و مهدی مهدوی کیا می رویم تا دایه های مهربانتر از مادر به پرسپولیس بیایند.
وی ادامه داد: در طول سالهایی که برای تیم ملی و پرسپولیس باز کردم تمام تلاشم را انجام دادم تا در خدمت موفقیت ایران باشم. خاطرات تلخ و شیرین زیادی در این مدت داشتم و امیدوارم آنهایی که می مانند بتوانند فوتبال ایران را به روزهای اوجش برگردانند.
علی کریمی در پایان گفت: فقط شرمنده مردم شدم که نتوانستیم پرسپولیس را قهرمان جام حذفی کنیم. من و مهدوی کیا از این فوتبال می رویم تا دایه های مهربانتر از مادر به پرسپولیس بیایند و این تیم را اداره کنند. دیگر برای تیم ملی فوتبال هم بازی نمی کنم.

[shokofe]

عجب شب بدی بود دیشب
حسابی حالمون گرفته شد

[امیر عباس انصاری]

من چند سالی میشه فوتبال ایران رو اعم از ملی و باشگاهی بیخیال شدم
خیلی افتضااحه