مشاعره واژه ای

[yad]

به آب روشن می عارفی طهارت کرد
علی الصّباح که میخانه را زیارت کرد

[فرانک]

آب زنيد راه هين که نگار می رسد
مژده دهيد باغ را بوی بهار می رسد

[FereShteH]

بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم

به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را

[مهدی]

صحرا چو بهشت است ز کوثر گم گوی
بنشین به بهشت با بهشتی رویی

[FereShteH]

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری

خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

[مهدی]

این کهنه رباط را که عالم نام است
و آرامگه ابلق صبح و شام است
بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است
قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

[فرانک]

صبحگاهان که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

[مهدی]

صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

[فرانک]

درختی که تلخ است وی را سرشت
گرش بر نشانی به باغ بهشت
گر از جوی خلدش یه هنگام آب
به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب
سرانجام گوهر به بار آورد
همان میوه تلخ بار آورد

[مهبا]

یار شیرین من ار تلخ بگوید شهد است

وین عجب نیست که گویم غم او شادم کرد.