كوچه پس كوچه هاي قلبم

[فرگل]

چقدر انسانها فراموشکارند !!!!!!!!!!!!!

[تاري]

كاش می شد سرزمین عشق را در میان گام ها تقسیم كرد
كاش می شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهیم كرد
كاش می شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش می شد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش می شد با نسیم شا مگاه برگ زرد یاس ها را رنگ كرد
كاش می شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش می شد در سكوت دشت شب ناله ی غمگین باران را شنید
بعد ، دست قطره ها یش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشید
كاش می شد مثل یك حس لطیف لابه لای آسمان پرنور شد
كاش می شد چا در شب را كشید از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش می شد از میا ن ژاله ها جرعه ای از مهر با نی را چشید
در جواب خوبها جان هدیه داد سختی و نا مهربانی را شنید

[تاري]

من تو را به کسي هديه مي دهم که از من عاشق تر باشد و از من براي تو مهربان تر.
من تو را به کسي هديه مي دهم که صداي تو را از دور، در خشم، در مهرباني،
در دلتنگي، در خستگي، در هزار همهمه ي دنيا، يکه و تنها بشناسد.
من تو را به کسي هديه مي دهم که راز معصوميت گل مريم و تمام سخاوت هاي
عاشقانه اين دل معصوم دريايي را بداند؛ و ترنم دلپذير هر آهنگ، هر نجواي
کوچک، برايش يک خاطره باشد.
او بايد از نگاه سبز تو تشخيص بدهد که امروز هواي دلت آفتابي است؛ يا آن
دلي که من برايش مي ميرم، سرد و باراني است.
اي.... ،اي بهانه ي زنده بودنم؛ من تو را به کسي هديه مي دهم که قلبش بعد
از هزار بار ديدن تو، باز هم به ديوانگي و بي پروايي اولين نگاه من بتپد.
همان طور عاشق، همان طور مبهوت و مبهم...
تو را با دنيايي حسرت به او خواهم بخشيد؛
ولي آيا او از من عاشق تر و از من براي تو مهربان تر است؟آيا او بيشتر از
من براي تو گريسته است؟؟ نه... هرگز...هرگز
ولي، تو در عين ناباوري، او را برگزيدي...
مي دانم... من دير رسيدم...خيلي دير...خيلي...
يك بار ديگر بگذار بي ادعا اقرار كنم كه هر روز دلم برايت تنگ مي شود.
روزهايي که تو را نمي بينم، به آرزوهاي خفته ام مي انديشم، به فاصله بين
من و تو،...
هر روز به خود مي گويم کاش شيشه عمر غرورم را شکسته بودم
کاش به تو مي گفتم که عاشقانه دوستت دارم تا ابد...

[تاري]

نه دل مفتون دلبندی
نه جان مدهوش دلخواهی
نه بر مژگان من اشکی
نه بر لبهای من آهی
نه جان بی نصیبم را پیامی از غلامانی
نه شاهد بی فروغم را
نشانی از سحرگاهی
ندارم خاطر اُلفت
نه با مهری ، نه با ماهی
نیابد محفل گرمی
نه از شمعی ، نه از جمعی
به دیدار اجل باشد
اگر شادی کنم روزی
به بخت واژگون باشد
اگر خندان شوم گاهی
کیم من ؟ ...
آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان
نه امیدی ، نه همدردی ، نه همراهی
گهی اُفتان و خیزان
چون غباری در بیابان
گهی خاموش و حیران
چون نگاهی در نظرگاه
جانا تا چند سوزد در دل شبها
چو کوکبها
به اقبال شرر نازم که دارد
عمر کوتاهی ! .

[فرگل]

شاید آن روز که سهراب نوشت
« تا شقایق هست زندگی باید کرد »
خبری از دل پر درد گل یاس نداشت
باید اینطور نوشت:
هرگلی هم باشد٬
چه شقایق٬ چه گل پیچک و یاس
تا نباشي
زندگی دشوار است ...

چرا نيستي ؟؟؟؟؟؟
تو را من چشم در راهم

[فرگل]

سلام ای غروب غریــــــــــبانه ی دل

سلام ای طلوع ســــحر گاه شکفتن
سلام ای غم لحظه های جدایــــــی
خداحافظ ای شعر شب های روشن
خداحافظ ای قصــــــــه ی عاشقانه
خداحافظ آبی روشن عشــــــــــــــق
خداحافظ ای عطر شــــــــــعر شبانه
خداحافظ ای همنشین همـــــــیشه
خداحافظ ای داغ بر دل نشـــــــسته
تو تنها نمی مانی ای مانده بی من
تورا می سپارم به دل های خسـته
تو را می سپارم به مینای مهـــــتاب
تو را می سپارم به دامـــــــــان دریا
اگر شب نشینم اگر شب شکسته
تو را می سپارم به رویـــــــــای فردا
به شب می سپارم تو را تا نسـوزد
به دل می سپارم تو را تا نمـــــــیرد
اگر چشمه ی واژه از غم نخشــــکد
اگر روزگار این صدا را نگـــــــــــــــیرد
خداحافظ ای برگ و باد دل مـــــــــن
خداحافظ ای سایه سار همیـــشه
اگر سبز رفتـــــــــــی اگر زرد ماندم
خداحافظ ای نوبهار همیـــــــــــشه

[فرگل]

تاري جون نمي دونم از كيه چون خوشم اومد ازش تو تاپيك گذاشتم خوشحالم كه مورد پسند بچه ها بوده . البته اون قسمت آخرش رو خودم اضافه كردم .

[تاري]

مرسي فرگل جان به خاطر شعر قشنگت اين از كي بود

[تاري]

وقتی می یای صدای پات از همه جاده ها می یاد انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا می یاد نا وقتی که در وا می شه لحظه ی دیدن می رسه هرچی که جاده ست رو زمین به روی قلبم می رسه ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسماگه تورو داشته باشم به هرچی می خوام می رسم

[تاري]

برای گفتن دوستت دارم
لحظه ی بدی را
انتخاب کرده ای

امشب
سیب نقره ای آسمان را
تکه کرده اند
و تفاله هایش نیز
خاموشی گزیده اند

بی جهت انتظار می کشیم

به حال تو افسوس می خورم
تو بدر ماه را
در فراخی چشمان من می بینی

و من بی نصیب
از نجابت مریم گونه توام

بین ما چه گذشته
که میانمان
سکوت پرسه می زند

از بازی با برگهای شمعدانی
دست بردار
و صدای باد
را بهانه نکن

تا صبح هم که بخواهی
اینجا خواهم ایستاد
تا ابرهای فاصله ساز
کنار روند
و بدر ماه را
در جلگه ی چشمان تو باور کنم

همیشه شبهای مهتابی
عادت داشتم
فروغ بخوانم
اما امشب می خواهم
نگاه ترا دوره کنم
و نا گفته هایت را
از بر بخوانم

پس کلماتت را
ساده و روان برایم هجا کن