|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#51
04-27-2008
|
||||
|
||||
در همین حدود زندگی کردم!
سعی کردم که همیشه به سادگی ِ اولین سلاممان باشم! به سادگی سکوتمان در پنجشنبه دیدار! به سادگی واپسین دست تکان دادنم، در کوچه بی چراغ! می خواستم کودکان ستاره زبان مرا بفهمند! می خواستم که هیچ ابهامی، در گزارش گریه های نباشد! می خواستم از اهالی شنزار و شتر گرفته، تا برف نشینان قبیله قطب، همصحبت ِ سادگی ام باشند! احاس می کنم، تمام سادگان ِ این سیاره همسایه منند! ناجی علی و حنزله وصله پوشش را بیشتر از ون گوگ دوست دارم، که درختان را بنفش می کشید، آسمان را صورتی و خک را قرمز! ( این را برای خوش ایند ِ هیچ چهره ای نگفتم!) دوست دارم به جای سمفونی بتهون، صدای ویولن نواز ِ کور خیابان ولی عصر را بشنوم! دلم می خواست که حافظ - این همراه همیشه حافظه ام!- یکبار به سمت ِ سواحل سادگی می آمد! می خواستم کتابت او را به زبان زلال نوزادان بی زنگار ببینم! می خواستم ببینم آن ساده دل، با واژه های کوچه نشین چه می کند! هی! آرزوی محال! آرزوی محال... و تو! - دختر بی بازگشت ِ گریه ها! - از یاد نبر که ساده نویسی، همیشه نشان ساده دلی نیست! پس اگر هنوز بعد از گواهی گریه ها در دفترم می نویسم: « باز می گردی» به ساده دل بودنم نخند! اشتباه ِ مشترک ِ تمام شاعران ِ این است، که پیشگویان خوبی نیستند
__________________
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#52
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
پنج قدم معمولی!
چقدر خوشبختم! می توانم بنویسم: آسمان آبی ست! می توانم بخندم، فکر کنم، گریه کنم! می توانم در دلم به ابر و باد بد بگویم! می توانم عکس ِ سیاه و سفید تو را ببوسم و باور کنم، که در آنسوی سواحل ِ رؤیا با تماس ِ نابهنگام گرمایی به گونه ات از خواب می پری! می توانم هزار مرتبه نام تو را زیر لب تکرار کنم! می توانم روزنامه بخوانم، جدول حر کنم، قدم بزنم! (پنج قدم به جلو، پنج قدم به عقب و یا برعکس!) می توانم گوشی تلفن را بردارم و با گرفتن شماره ای، همصحبت صدای زنانه ای شوم که درس ِ سرعت ثانیه ها را مرور می کند! (ساعت دوازده و بیست و هشت دقیقه، ساعت دوازده و ...) می توانم خواب ِ دختری از کرانه کاج و کبوتر را ببینم! می توان پنجره را ببندم و سیمهای گیتارم را، در تکاپوی رسیدن ِ ریتمها پاره کنم! می توانم بلند بلند آواز بخوانم! (بیچاره همیسایه ها!) حتا این روزها می توانم با فشار دکمه ای، برگهای بارانی شبکه پیام را ورق بزنم! می توانم شعر بگویم، شعر بدزدم، شعر بسازم، شعر بنویسم! ولی نمی دانم چرا وقتی دست می برم که در دفترم بنویسم: «آسمان ابری ست» نک های ناماندگان این مدادهای وامانده می شکنند1 تو می دانی چرا؟
__________________
|
|
#53
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
گریه های گم شده صدایم کردند!
خسته ام! حتما تا به حال هزار مرتبه این کلمه را در کتاب شاعران دیگر این شعر دیده ای! من از آنها خسته ترم! باورکن! امشب پرده تمام پنجره ها را کشیده ام! می خواهم بنشینم و یک دل ِ سیر، برایت گریه کنم! این هم از فواید ِ مخصوص ِ فلات ماست، که دل شاعرانش تنها با گوارش ِ گریه سیر می شود! ار گریه های بی گناه گهواره به این طرف، تا دمی دیدگانم به سمت و سوی دریا رفت صدایی از حوالی پلکهای پدرم گفت: «-مردها گریه نمی کنند!» حالا بزرگ شده ام! می دانم که پدرم نیز بارها در غم تقویمها گریه کرده است! حالا می دانم که هیچ غمی غم آخر نخواهد بود! هوس کرده ام که این دل بی درمان را، به دریای گریه بزنم! هوس کرده ام دیده ام را، به دیدار دریا ببرم! باید حساب تمام بغض های فروخورده را روشن کنم! حساب ترانه های مرطوب را! حساب گریه های گم شده را... خیالم راحت است! خانه ما پر از دلایل دلتنگی ست! در چهارچوب همین اینه ترک دارد، یک آسمان ابری پنهان است! مثلا ً موهای سفید پدرم، که او با خیال بارش ِ‌برف در مقابل اینه می تکاندشان! یا چشمهای منتظر ماردم، که صدای زنگ ِ مرا، در میان هزار زنگ ِ بی زمان می شناسد! یا خستگی ِ خواهرم، که امروز «بر باد رفته» را برای بار دهم خوانده است! البته جای عزیز تو هم، در تارک ِ تمام ترانه ها و در درگاه تمام گریه ها محفوظ است! آخر ِ قصه مرا دستهای تو خواهد نوشت! مطمئن باش! هیچکس نمی تواند راه خیال تو را، در عبور از خاطر من سد کند! هیچکس نمی تواند راه ِ زمزمه تو را، در عبور از زبان من سد کند! هیچکس نمی تواند... (-های! چه می کنی؟ سود ساز ِ بی افسار! پرده رستم و اسفندیار می خوانی؟ انگار نفست از جای گرم در می اید! تو که هستی که در همسایگی سکوت، از صدای صاعقه یاد می کنی؟ که هستی که نام تگرگ و برگ را کنار هم می نویسی؟ که هستی که همبال پروانه ها، از پی پیله و پونه پرس و جو می کنی؟ اصلا به تو چه ربطی دارد، که دیگر کسی در تدارک تولید بادبادک نیست، به تو چه ربطی دارد که ماست ِ تمام قصه های بی غصه دوغ است؟ به تو چه ربطی دارد، که جمله «کبریت بی خطر» روی قوطی ها دروغ است؟ به تو چه ربطی دارد، که قصه فیل و کبوتر ِ کتاب دبستان هم دروغ بود؟ تو کلاه کوچک خودت را بچسب! حتماً یادگاری آن یوغهای قدیمی را از یاد برده ای! یا شاید نمی دانی که داس به دستان ِ عجول، با کلاه تنها بر نمی گردند! بگو! نمی دانی؟ انگار پنجره ها را خوب نبسته بودم! حالا فهمیدی که از بین تمام قصه های قدیمی، تنها قصه شاخ گوزن و شاخه درختان حقیقت داشت؟ دیگر باید یک تُک ِ پا تا سوسوی سوال و ***که بروم! زود بر می گردم، اما... تو بیدار نمان! بی بی باران! تنها چراغ اتاق مرا روشن نگه دار! به امید ِ دیدار!?
__________________
|
|
#54
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
دوباره تنها شدیم!
گفتم: «بمان!» و نماندی! رفتی، بالای بام آرزوهای من نشستی و پایین نیامدی! گفتم: نردبان ترانه تنها سه پله دارد: سکوت و صعودُ سقوط! تو صدای مرا نشنیدی و من هی بالا رفتم، هی افتادم! هی بالا رفتم، هی افتادم... تو می دانستی که من از تنهایی و تاریکی می ترسم، ولی فتیله فانون نگاهت را پایین کشیدی! من بی چراغ دنبال دفترم گشتم، بی چراغ قلمی پیدا کردم و بی چراغ از تو نوشتم! نوشتم، نوشتم... حالا همسایه ها با صدای آواز های من گریه می کنند! دوستانم نام خود را در دفاترم پیدا می کنند و می خندند! عده ای سر بر کتابم می گذارند و رؤیا می بینند! اما چه فایده؟ هیچکس از من نمی پرسد، بعد از این همه ترانه بی چراغ چشمهایت به تاریکی عادت کرده اند؟ همه آمدند، خواندند، سر تکان دادند و رفتند! حالا، دوباره این من و ُ این تاریکی و ُ این از پی کاغذ و قلم گشتن1 گفتم : « - بمان!» و نماندی! اما به راستی، ستاره نیاز و نوازش! اگر خورشید خیال تو اینجا و در کنار این دل بی درمان نمی ماند، این ترانه ها در تنگنای تنهایی ام زاده می شدند؟?
__________________
|
|
#55
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
این حرفها را کجا بزنم؟
شیر آشپزخانه خانه ما چکه می کند و من از صدای مداوم قطره ها خوابم نمی برد! همین بهتر! سه هفته تمام است، که حتا به خوابم نیامده ای! وقتی خانه خوابها از رد پای رؤیای تو خالی باشند، دیگر به کفر ابلیس هم نمی ارزند! باز گلی به جمال هر چه بیداری بی دلیل! می توانم در این بیداری، به مسائل بهتری بیندیشم! می توانم حرفهای بهتری بزنم! باید حرفهایم آنقدر محکم باشند، که بعدها بتوانم رویشان بایستم! حرفهای حساب! که هرگز بی جواب نیستند! نبوده اند! اصلاُ می توانم کمی گریه کنم! برای مرد زرد پوش پارک «رفتگر» که سالهاست، سبیلش را گم کرده است! برای کودکان گلفروش بزرگراه ونک، که هر سال دو برابر می شوند! برای بچه گربه هایی که سه روز تمام است، در موتورخانه خانه همسایه ناله می کنند! برای مادرشان، که مش رمضان، -سپور ِ محله ما- چهار روز پیش جنازه لهیده اش را با چرخ دستی خود برد! برای خودم که سالهاست، عطر ِ روسری تو را در کیسه کوچکی حفظ کرده ام! برای غزلک غمگینی که یک شب، در پس تپه های پرسه و پرسش ناپدید شد! برای تمام کتابهای ناتمام هدایت! برای شادمانی شاملو، در آستانه آخرین در! آه! کویر ِ‌کور این همه گلایه! چند چشم چشمه شکل سیراب خواهد کرد؟ ها؟ بگو! چند چشم ِ چشمه شکل؟?
__________________
|
|
#56
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
یک
شرمنده ام گفته بودم دست بر دیوار دور آن ور دریا می زنم و تا هزاره ی شمردن چشم می گذارم گفته بودم غبار قدیمی تقویم را ازش یشه های شعر وخاطره پک نمی کنم گفته بودم صدای سرد سکوت این سالها را با سرود و سماع ستاره بر هم نمی زنم اما دوباره دل دل این دل درمانده تو را میهمان سایه گاه سکت کتاب و کاغذ کرد هی همیشه همسفر حدود تنهایی بگذار که دفتر دریا هم گزینه یی از گریه های گاه به گاه من باشد
__________________
|
|
#57
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
دو
پیاده آمده ام بی چارپا و چراغ بی آب و اینه بی نان و نوازشی حتی تنها کوله یی کهنه و کتابی کال و دلی که سوختن شمع نمی داند کوله بارم پر از گریه های فروغ است پر از دشتهای بی آهو پر از صدای سرایدار همسایه که سرفه های سرخ سل از گلوگاه هر ثانیه اش بالا می روند پر از نگاه کودکانی که شمردن تمام ستارگان ناتمام آسمان هم آنها را به خانه ی خواب نمی رساند می دانم کوله ام سنگین و دلم غمگین است اما تو دلواپس نباش ! بهار بانو نیامدم که بمانم تنها به اندازه ی نمباره یی کنارم باش تمام جاده های جهان را به جستجوی نگاه تو آمده ام پیاده باور نمی کنی ؟ پس این تو و این پینه های پای پیاده ی من حالا بگو در این ترکم تنهایی مهمان بی چراغ نمی خواهی ؟
__________________
|
|
#58
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
سه
در دایره ی تاریک فنجان فال عکس فانوس ستاره و عطر اطلسی افتاده است شاید شروع نور نشانه یی از بازگشت نگاه گرم تو باشد باید به طراوت تقویم های کهنه سفر کنم تقویم ناب ترین ترانه ی نمنک تقویم سبزترین سلام اول صبح تقویم دور دیدار بوسه و دست شاید در ازدحام روزها یا در انتهای همان کوچه ی شاد شمشادها شاعری دلشکار را ببینم که شیرین ترین نام جهان را زیر لب تکرار می کند و تلخ می گرید
__________________
|
|
#59
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
چهار
شاعر که شدم نردبانی بلند بر می دارم پای پنجره ی پرسه های پسین پروانه می گذارم و به سکوت سلام آن روزها سرک می کشم شاعر که شدم می ایم کنار کوچه ی کبوترها تاریخ یادگاری دیوار را پررنگ می کنم و می روم شاعر که شدم مشق شبانه ی تمام کودکان جهان را می نویسم دیگر چه فرق می کند که معلمان چوب به دست به یکنواختی خطوط مشق های شبانه شک ببرند یا نبرند ؟ شاعر که شدم سیم های سه تارم را به سبزه های سبز سبزده گره می زنم و آرزو می کنم آهنگ پک صدای تو را بشنوم شاید که شاعری تنها راه رسیدن به دیار رؤیا و کوچه های خیس کودکی باشد
__________________
|
|
#60
04-27-2008
|
||||
|
||||
|
پنج
بچه که بودم از جریمه های نانوشته که بگذریم سلمانی و ساعت و سیب سکه و سلام و سکوت و سبزی صدای بهار هفت سین سفره ی منبود بچه که بودم دلم برای آن کلاغ پیر می سوخت که آخر هیچ قصه یی به خانه نمی رسید بچه که بودم تنها ترس ساده ام این بود که سه شنبه شب آخر سال باران بیاید بچه که بودم آسمان آرزو آبی و کوچه ی کوتاه مان پر از عبور چتر و چلچراغ و چلچله بود
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 08:16 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.