مشاعره با اشعار خودمان

[ساقي]

مجنون ز برم چرا شدي اي دوست

بيگانه ز خود شو که ، همه اوست

[abadani]

من نرفتم ز برت بلكه نگون چون مجنون
دير وقتي است كه مي خوانمت و نيست ز تو نجوايي
ساقي عزيز لطفا از خط ليلي و مجنون بيا بيرون

[ساقي]

يار کجا دلدار کجا، دولت بيدار کجا

من کجا تو کجا ليلي ومجنون کجا

آباداني جان اين ابيات في البداهه بود باشه سعي ميکنم ....

[abadani]

با تشكر از ساقي عزيز و به احترام او
ساقي از من نشانه هايي خواست
اين كجا و آن كجا و او كجاست
هر كجا گشتم نديدم دنج تر
خلوت خاصي كه عمق قلب ماست
ساقي جان مي خواهم كمي هم نو باشد وزن عروضي نداشت ببخش

[ساقي]

تو که از تبار خوزستاني

بگو خبر از ديار ما چه داري؟


ممنون آقا مهدي....

[abadani]

تبار من تبار توست اي دوست
هر جا كه تويي همان جا نيكوست
دارم خبري اگر كه گويم عالي است
فرمانده پيروز ديارت ساقي است

[ساقي]

تبار من همان کهن ديارست
شهر من آسمانش ستاره بارانست

هر کجا روم خاطرش در يادست

شهر فرشتگان ، شهر عشق
نامش ديار عاشقان ، کنامش ايرانست

[abadani]

اين شهر فرشتگان كه گفتي
اي يار نهان و آشكار توأم
دارد بدلش هزار خنجر
از نكبت صد هزار جاني
اما نه مراست زين جراحتها باكي
وز اينهمه دشمن دمادم
زيرا كه درون قلب خود دارم
عشقي كه بروست عين مرهم
چطور بود ساقي جون؟

[ساقي]

فکر ميکنم بايد با « ت » شروع ميکردي....
داغ عشق داري آقا مهدي؟؟؟ احسنت بر اين طبع شعر...

تو که از حال ما خبر نداري

چنين غمگين دل و عاشق چرايي

[abadani]

ساقي جون از لطفت ممنونم اما مشاعره با اشعار خودمون رو اجازه بده كه بر اساس محتوا يا واژه ها بيشتر اداره كنيم اين جور فكر كنم شيرين باشه و شايد گونه اي تفاهم ايجاد كنه موافقي
اما شعر:
تو حالت را نگفتي گفتي اما
به اين شرح بليغ در لفافه
مگر بايد كلام دوستان را
چگونه يافت از نجواي خامه
كه حاكم هست آن حال بي تا
ميان هر خطي از اين جريده
اين يكي چطور بود؟