مشاعره واژه ای

[افسون 13]

به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را

[mohammad.90]

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

بیار باده که مستظهرم به همت او

[افسون 13]

ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

[mohammad.90]

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت
تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک

باور مکن که دست ز دامن بدارمت

[haftcheshme]

دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام
نازم بکش که ناز رقیبان کشیده ام



شاید چویوسفم بنوازد عزیز مصر
پاداش ذلتی که به زندان کشیده ام



از سیل اشک شوق دوچشمم معاف دار
کز این دو چشمه آب فراوان کشیده ام



جانا سری به دوشم و دستی به دل گذار
آخر غمت به دوش دل و جان کشیده ام



دیگر گذشته از سر و سامان من مپرس
من بی تو دست از این سرو سامان کشیده ام



تنها نه حسرتم غم هجران یاربود
از روزگار سفله دو چندان کشیده ام



بس در خیال هدیه فرستاده ام به تو
بی خوان و خانه حسرت مهمان کشیده ام

[افسون 13]

نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید
دور از رخت این خسته رنجور نماندست
صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

[haftcheshme]

روی توکس ندیدوهزارت رقیب هست
درغنچه ای هنوزوصدت عندلیب هست
گرآمدم به کوی توچندان غریب نیست
چون من درآن دیارهزاران غریب هست

[افسون 13]

دیم یک عندلیب خوشنوائی
که می‌نالید وقت صبحگاهی
به شاخ گلبنی با گل همی گفت
که یارا بی وفایی بی وفائی

[yad]

ای خرّم از فروغ رخت لاله زار عمر

بازآ که ریخت بی گل رویت بهارعمر

[افسون 13]

نوروز شد و جهان برآورد نفس
حاصل ز بهار عمر ما را غم و بس
از قافلهٔ بهار نامد آواز
تا لاله به باغ سر نگون ساخت جرس