مشاعره واژه ای

[افسون 13]

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی
سرمست بُدَم که کردم این عیاشی
با من به زبان حال می‌گفت سبو
من چون تو بُدَم تو نیز چون من باشی

[مستور]

اوصاف علی به گفتگو ممکن نیست
گنجایش بحر در سبو ممکن نیست

[افسون 13]

سرنگون غواص خود پیش آیدت
تو ز فقر بحر در هامون میا
گر پدید آیی دو عالم گم شود
بیش از این ای لولو مکنون میا

[leila_24]

چنان دریای بی‌پایان شود بی‌آب چون هامون



شکافد نیز آن هامون نهنگ بحرفرسا را

کشد درقعر ناگاهان به دست قهر چون قارون


چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون ماند و نه دریا

[افسون 13]

گر ز رخسار تو یک لمعه به دریا افتد
آب آتش شود و شعله به صحرا افتد
بس که از قد تو نالیم به آواز بلند
هر نفس غلغله در عالم بالا افتد

[leila_24]

رفت قد و قامتش از ياد موذّن به نماز چون به مسجد صفت آن قد وقامت كرد مقصّۀ روز قيامت همگي آمد راست وصفي از قد بلندت چو روايت كردم

[مستور]

حاجی سوی مسجد شد من جانب خمار
او یار طلب کرده و من جلوه گه یار

[افسون 13]

سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا
آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا
از من امروز جدا می‌شود آن یار عزیز
همچو جانی که شود از تن بیمار جدا

[مستور]

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

[افسون 13]

ای گل باغ لطافت، ز خزان ایمن باش
که هنوز اول نوروز جمالست تو را