مشاعره واژه ای

[مستور]

یارب مباد که گدا معتبر شود
گر معتبر شود زخدا بی خبر شوذ

[افسون 13]

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پُر شود چه بغداد و چه بلخ
می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غٌرّه آید از غره به سلخ

[مستور]

گنـــه کـــرد در بلــخ آهنگـــری
به شوشتر زدند گردن مسگری

[افسون 13]

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست
چون چشم تو دل می ‌برد از گوشه نشینان
همراه تو بودن گنه از جانب ما نیست

[hamni.ham]

در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموش و او در فغان و در غوغاست

[ماهین]

یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا
من خمره افیونم زنهار سرم مگشا
آتش به من اندرزن آتش چه زند با من
کاندر فک افکندم صد آتش و صد غوغا

[hamni.ham]

صد بار گنه کردی دیدی ثمرش را
خوبی چه بدی داشت که یکبار نکردی

[ماهین]

عشق بود گلستان پرورش از وی ستان
از شجره فقر شد باغ درون پر ثمر

[افسون 13]

وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا
ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

[اهورا]

بر کَفْ قَدَحِ باده و بر دوشْ سبو،
می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی.