مشاعره واژه ای

[NV1372]

چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن

با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

سبز است لبت ساغر از او دور مدار

می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن

[مهرگان]

چه میبینی بگو با من
چقدر راه مانده تا جاده؟

به شیب شهر سرازیرم
عطش میزاید این باده ..

[افسون 13]

مردیم به آن چشمه ی حَیوان که رساند
شرح عطش سینه ی تفسیده ی ما را
فریاد ز بد بازی دوری که برافشاند
این عرصه ی شطرنج فرو چیده ی ما را
هجران کسی ، کرد به یک سیلی غم کور
چشم دل از تیغ نترسیده ی ما را
ما شعله ی شوقِ تو به صد حیله نشاندیم
دامن مزن این آتش پوشیده ی ما را

[NV1372]

گرفتم آتش پنهان خبر نمی‌داری

نگاه می‌نکنی آب چشم پیدا را

نگفتمت که به یغما رود دلت سعدی

چو دل به عشق دهی دلبران یغما را

[Rasoul7]

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند
به دریا رفته می داند مصیبت های طوفان را

[yad]

به ملامت نبرند از دل ما صورت عشق
نقش بر سنگ نبشتست به طوفان نرود

عشق را عقل نمی‌خواست که بیند لیکن
هیچ عیار نباشد که به زندان نرود

[فرانک]

من در این جای همان صورت بی جانم و بس
دلم آن جاست که آن دلبر عیار آنجاست
صورت

[دانه کولانه]

صورتگر نقاش چین
رو صورت یارم ببین
یا صورتی‌ برکش چنین
یا ترک تو کن صورتگری

شبانگاه

[ساقي]

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم
شادم به خیال تو چو مهتاب، شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم


خيال

[ساقي]

چرا هیشکی جواب نداد
دوسال پیش بود ...

ما با خیال رویت، منزل در آب دیده
کردیم تا کسی را، بر ما گذر نباشد
هرگز بدین طراوت، سرو و چمن نروید
هرگز بدین حلاوت، قند و شکر نباشد


زلف