اشعار زیبا - اشعاری که دوستشان داریم برای تقدیم به عزیزانتان یا برای دل خودتان

[behnam5555]

نیستی
مرگ
امشب
آرام آرام می بارد
و نگاهش
پاورچین پاورچین
بدون زدن ضربه ای به در
در آغوش خیس تنهایی ام آرام می گیرد
و من
سبکبال تر از همیشه
در کنج خلوت دیوانگی ام
اینبار حقیقت نیستی را بو می کشم
در فراق نبود جرعه ای ...
با تبسمی سرد اما شیرین
جام مرگ را سر کشیده و جرعه ای آب
هیهات
که فرسنگها تا گورستان خیال فاصله ست .

[behnam5555]

کاش

کاش میشد سرنوشت از سر نوشت
کاش میشد درد را آخــــــــــر نوشت
کاش میشد گـــــریه را بــاک کـــــرد
اشکـــها را از همه کمتــــــــر نوشت
کاش میشد بی وفـــایی ها نبـــــود
جـــای آن یک واژه ی دیگــــر نوشت
کاش میشد سینه ها بی کینـه بود
عشق را درسینه سر تاسر نوشت
کاش میشد بــــــر رواق سینــه ها
عشق را از هــرچه بالاتـــــر نوشت
کاش میشد قلب عـــــالم را" رها "
هچو دفتـــر بر دلش دلبـــــر نوشت

رها

[behnam5555]

درد دل

ای فدایت این دل ویرانه ام
تا به کی من اینچنین بیگانه ام؟


روزها ازعشق وشبها ازفراق
سوخت هردم این دل دیوانه ام


آری امشب تاسحر میخوانمت
من که ازجمع کسان بیگانه ام


با توهرشب گرم میگیرم زعشق
عشق توشمع است ومن پروانه ام


با خیالت تاسحرگفتم زعشق
اشک شوق توبیامد زین دل بارانه ام


گفتم آخر کی رودهجران به سر
گفتی هجران مطلع عشق است من افسانه ام


روزی آخر می رسد روز وصال
روز شوق این دل مستانه ام


تیرگی ها میرسد آخربه صبح
با حضور نورعشق این دل دیوانه ام


این دل من روزی آخرمیشود غمخوار تو
من که اکنون با دل تواینچنین بیگانه ام


گرمی سوزان عشقم راه می یابد به تو
تا بسازد مهر تو این دل ویرانه ام

رها

[Omid7]

مسافر خسته ی من

سفر بخیر

برای جاده های سوت وکور

سفر بخیر

تو رفته ای به عمق حادثه

به راه دور و بی عبور

ز خلوت نگاه یک صبور

و مانده ام چگونه با فراق دوریت سپر کنم

چه خاک را به سر کنم

وجود تو بهانه بود برای زندگی ناب

و اشک خودسرانه بود برای لحظه های شاد

نمی شود تو را ز یاد برد

فدای اشکهای وقت رفتنت

و بغض نا گسسته ات

صداقت وجود تو برای من نشانه ایست

برای من نشانه ی ستاره ایست

که در کمان ابروان تو نشسته است

فدای اشکهای بی بها

فدای اشکهای بی بهای بی صدا

که در کمین ره نشسته اند

مرا ببخش

برای هر چه کرده ام

برای نا سپاسی ام

تو را بهانه میکنم برای زندگانی ام

برای مهربانی ام

از آن زمان که رفته ای

اشکهای ماست که میرود

نمیشود تو رازیاد برد

نمیشود وجود مهربان تو ز یاد برد

نمیشود نگاه صادقانه ات به زندگی

و جای خالیت ز یاد برد

دلم مثال آتش است

و جان من مثال یخ

عزیزکم سفر بخیر

سلامتت برای من سعادت است

به هر کجا که رفته ای سفر بخیر

من از عبور جاده های انتظار

گذشته ام به افتخار

تو را به مهربان مهربان سپرده ام

تو را به خالق زمان سپرده ام

تو را به حق سپرده ام

سفر بخیر

سفر بخیر

[Omid7]

ز دو دیده خون فشانم
زغمت شب جدایی
چه کنم که هست این حال
گل باغ آشنایی

همه شب نهاده ام سر
چو سگان بر آستانت
که رقیب ز در نیاید
به بهانه گدایی

به کدام ملت هستید
به کدام مذهب هستید
که کشند عاشقی را
که تو عاشقم چرایی



زفراق چون ننالم
من دلشکسته چون نی
که بسوخت بند بندم
زحرارت جدایی

به غمارخانه رفتم
همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم
همه زاهد ریايي


به طواف کعبه رفتم
به حرم رهم ندادند
که تو در برون چه کردی ؟
که درون خانه آیی

در دیر میزدم من
که ندا زدر درآمد
که درآ درآ عراقی
که تو هم از آن مایی
از آن مایی...........

[abadani]

دوستان عزیزم بمناسبت فرا رسیدن بهار شعر و بهاریه زیبای فرخی سیستانی را دوست دارم برایتان بگذارم که از نظر من بسیار زیبا و دوست داشتنی است بخوانید و لذت ببرید و بروح سراینده رحمت بفرستید:

ز باغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید

کلید باغ ما را ده که فردامان به کار آید

کلید باغ را فردا هزاران خواستار آید

تو لختی صبر کن چندانکه قمری بر چنار آید


چو اندر باغ تو بلبل به دیدار بهار آید

ترا مهمان ناخوانده به روزی صد هزار آید


کنون گر گلبنی را پنج شش گل در شمار آید

چنان دانی که هر کس را همی زو بوی یار آید


بهار امسال پنداری همی خوشتر ز پار آید

ازین خوشتر شود فردا که خسرو از شکار آید


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

کنون در زیر هر گلبن قنینه در نماز آید

نبیند کس که از خنده دهان گل فراز آید


ز هر بادی که برخیزد گلی با می به راز آید

به چشم عاشق از می تابه می عمری دراز آید


به گوش آواز هر مرغی لطیف وطبعساز آید

به دست می ز شادی هر زمان ما را جواز آید


هوا خوش گردد و بر کوه برف اندر گداز آید

علمهای بهاری از نشیبی بر فراز آید


کنون ما را بدان معشوق سیمینبر نیاز آید

به شادی عمر بگذاریم اگر معشوق باز آید


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

زمین از خرمی گویی گشاده آسمانستی

گشاده آسمان گویی شکفته بوستانستی


به صحرا لاله پنداری ز بیجاده دهانستی

درخت سبز را گویی هزار آوا زبانستی


به شب در باغ گویی گل چراغ باغبانستی

ستاک نسترن گویی بت لاغر میانستی


درخت سیب را گویی ز دیبا طیلسانستی

جهان گویی همه پر وشی و پر پرنیانستی


مرا دل گر نه اندر دست آن نامهربانستی

به دو دستم به شادی بر، می چون ارغوانستی


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

نبینی باغ را کز گل چگونه خوب و دلبر شد

نبینی راغ را کز لاله چون زیبا و در خور شد


زمین از نقش گوناگون چنان دیبای ششتر شد

هزار آوای مست اینک به شغل خویشتن در شد


تذرو جفت گم کرده کنون با جفت همبر شد

جهان چون خانهٔ پر بت شد و نوروز بتگر شد


درخت رود از دیبا و از گوهر توانگر شد

گوزن از لاله اندر دشت با بالین و بستر شد


ز هر بیغوله و باغی نوای مطربی بر شد

دگر باید شدن ما را کنون کفاق دیگر شد


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

می اندر خم همی‌گوید که یاقوت روان گشتم

درخت ارغوان بشکفت و من چون ارغوان گشتم


اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم

به من شادی کند شادی، که شادی را روان گشتم


مرا زین پیش دیدستی نگه کن تا چسان گشتم

نیم زانسان که من بودم دگر گشتم جوان گشتم


ز خوشرنگی چو گل گشتم ز خوشبویی چو بان گشتم

ز بیم باد و برف دی به خم اندر نهان گشتم


بهار آید برون آیم که از وی با امان گشتم

روانها را طرب گشتم طربها را روان گشتم


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

می اندر گفتگو آمد، پس از گفتار جنگ آمد

خم و خمخانه اندر چشم من تاریک و تنگ آمد


به گوش من همی از باغ بانگ نای و چنگ آمد

کس ار می خورد بی آواز نی بر سرش سنگ آمد


مرا باری همه مهر از می بیجاده رنگ آمد

زمرد را روان خواهم چو از روی پرنگ آمد


به خاصه کز هوا شبگیر آواز کلنگ آمد

ز کاخ میر بانگ رود بونصر پلنگ آمد


کنون هر عاشقی کو را می روشن به چنگ آمد

به طرف باغ همدم با نگاری شوخ و شنگ آمد


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

ملک یوسف کنون در کاخ خود چون رودزن خواند

ندیمان را و خوبان را به نزد خویشتن خواند


می بیجاده‌گون خواهد بت سیمین ذقن خواند

بتی خواند که او را شاخ باغ نسترن خواند


گروهی ماهرویان را به خدمت بر چمن خواند

نگاری از چگل خواند نگاری از ختن خواند


ز خوبی «آیة الکرسی» سه ره بر تن به تن خواند

مرا گر آرزوش آید میان انجمن خواند


گهی اشعار من خواند گهی ابیات من خواند

وگر شیرین سخن گویم، مرا شیرین سخن خواند


بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی
ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

[behnam5555]

شعرى از پابلو نرودا
============

dies slowly.
who does not travel, who does not read,
who does not listen to music,
who does not find grace in himself,

به آرامی آغاز به مردن مي‌كنی
اگر سفر نكنی،
اگر كتابی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی و موسیقی طبیعت گوش فرا ندهی
اگر برای خودت ارزشی قائل نباشی

===================

dies slowly.
He who slowly destroys his own self-esteem,
who does not allow himself to be helped,
who spends days on end complaining about his own bad luck, about the rain that never stops

[به آرامی آغاز به مردن مي‌كنی

زماني كه خودباوري, عزت نفس را در خودت بكشی،

وقتي نگذاري ديگران به تو كمك كنند.

وقتی تمام روزها رو با نفرین به بخت بدت بگذرونی و

از بارون بد شانسی ها که تمومی نداره

=======================

He who becomes the slave of habit,
who follows the same routes every day,
who never changes pace,
who does not risk and change the color of his clothes,
who does not speak and does not experience

به آرامي آغاز به مردن مي‌كنی

اگر برده ‏ی عادات و عقایدت شوی،
اگر هميشه از يك راه تكراری بروی
اگر روزمرّگی را تغيير ندهی

اگر در زندگی هیچ وقت ریسک نکنی ..راههای مختلف رو امتحان نکنی

ورنگ‏های متفاوت به تن نكنی،
یا اگر بادیگران برای آموختن و گسب تجربه صحبت نكنی

==========================

dies slowly.
who abandon a project before starting it, who fails to ask questions on

subjects he doesn't know,

who doesn't reply when they are asked something he does know

به آرامی آغاز به مردن مي‏كنی

اگر قبل از این که کاری رو شروع کنی نسبت بهش بدبین باشی و اونو انجام ندی

اگر درباره ی چیزهایی که نمی دونی پرسش نکنی

اگر به سوالاتی که جوابشون رو میدونی پاسخ ندی

=======================

dies slowly

.
who shuns passion,
dotting ones "it’s" rather than a bundle of emotions, the kind that make your eyes glimmer,
that turn a yawn into a smile,
that make the heart pound in the face of mistakes and feelings

تو به آرامی آغاز به مردن مي‏كنی
اگر از شور و حرارت و هیجان
از احساسات سركش،
و از چيزهايی كه چشمانت را به
درخشش وامی‌دارند،
و ضربان قلبت را تندتر مي‌كنند،

دوری کنی

================================

dies slowly.

, who doesn't turn the tables when they are unhappy at work,

who does not risk certainty for uncertainty,
to thus follow a dream,
those who do not forego sound advice at least once in their live

تو به آرامی آغاز به مردن مي‌كنی
اگر هنگامی كه با شغلت و یا کاری که انجام میدهی
شاد نيستی، آن را عوض نكنی،
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نكنی،
اگردنبال روياهایت نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
كه حداقل يك بار در تمام زندگي‏ت ورای مصلحت‌انديشیرفتار کنی . . .

========================

Let's try and avoid death in small doses,
reminding oneself that being alive requires an effort far greater than

the simple fact of breathing.
Only a burning patience will lead
to the attainment of a splendid happiness.

امروز زندگی را آغاز كن!

لازمه ی زندگی تلاش و مخاطره هست نه تنها یک نفس کشیدن ساده

امروز مخاطره كن!

امروز كاری كن!

نگذار كه به آرامی بميری!

تنها با شکیبایی و تلاش مستمر هست که میتونی شادی رو به زندگیت بیاری

[عسل بانو]

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم؛
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم؛
بر لب کلبه ی محصور وجود،
من اگر در این خلوت خاموش سکوت،
اگر از یاد تو یادی نکنم، می شکنم
اگر از هجر تو آهی نکشم،
تک و تنها، به خدا می شکنم، می شکنم

[عسل بانو]

حس تو نبض تو دست تو خاطره شد
عشق تو ياد تو اسم تو خاطره شد
مثل يه قصه زيبا مثل يه خواب كوتاه
من اسم تو گذاشتم قشنگترين اشتباه
بى تو هر لحظه من شكسته بى صدا بود
اين خنده ها دروغه بى تو شادى كجا بود
حس نوازشتو هنوز رو پوست منه
گرمى خوب دستات من و آتيش مى زنه
روزاى شادى و عشق حيف كه چه زود مى گذره
از قصه من وتو چى موند به جز خاطره
يه قاب عكس خالى زير غبار هميشه
نرفته از ياد آينه هنوز رنگ نگاهت
رفتى تو از زندگيم انگار كه يه خواب بودى
تو لحظه هاى عمرم افسوس كه كم ياب بودى
مى دونستم از اول اين رسم زندگى نيست
خوشبختى ها زود گذر هرگز هميشگى نيست
به دنبال يه رويا كه هرگز دست نيافتنى بود
مى دونستم از اول قلبم شكستنى بود

[عسل بانو]

گر چه با يادش٬ همه شب٬ تا سحرگاهان نيلی فام٬
بيدارم؛
گاهگاهی نيز٬

وقتی چشم بر هم می‌گذارم٬

خواب‌های روشنی دارم٬
عين هوشياری!
آنچنان روشن که من در خواب٬
دم به دم با خويش می‌گويم که:
بيداری‌ست٬ بيداری‌ست٬ بيداری‌ست!

***

اينک امٌا در سحرگاهی٬ چنين از روشنی سرشار٬
پيشِ چشمِ ايهمه بيدار٬
آيا خواب می‌بينم؟
اين منم همراه او؟
بازو به بازو٬
مستِ مست از عشق٬ از اميد؟
روی راهی تار و پودش نور٬
ازين سوی دريا٬ رفته تا دروازه خورشيد؟

***

ای زمان٬ ای آسمان٬ ای کوه٬ ای دريا!
خواب يا بيدار٬
جاودانی باد اين رويای رنگينم!